มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 405
“ใช่ค่ะ คุณผู้ชาย หนึ่งพันห้าร้อยดอลลาร์!” พนักงานเสริฟ์สาวยิ้มกว้าง
ใบหน้าของดักลาสชวนน่ามอง อย่างแรก เขาคิดว่าแค่จะทิ้งเงินไปหนึ่งร้อยเหรียญ และจากนั้นก็เดินวางโตออกไปจากที่นั่น เขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าช่อดอกไม้นั่นจะมีค่ามากขนาดนี้!
ถ้าเขาโทรเรียกพ่อของเขามาที่นี่เพื่อจัดการ…
ไม่ นั่นจะไม่ช่วยอะไร เครือร้านอาหารแห่งนี้มีเจ้าของเป็นบุคคลที่ทรงอำนาจอยู่ที่เมย์เบอร์รี่ ไม่ว่าครอบครัวของเขาจะมีอิทธิพลอะไรก็ตามมันใช่ไม่ได้สำหรับที่นี่!
แต่เขาก็ไม่มีเงินหนึ่งพันห้าร้อยดอลลาร์ติดตัวตอนนี้เช่นกัน!
“ฮึ่ม เช่นนั้นเป็นหนึ่งพันห้าร้อยดอลลาร์ แล้วไง? ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหนิ!”เลลายิ้มเยาะ เธอแทบจะอยากเอาเงินฟาดหน้าพนักงานเสริฟ์สาวคนนั้นแล้ว
เจอรัลด์กำลังเฝ้ามองอยู่ ไม่ว่าอะไรก็ตาม เธอต้องมีคำพูดสุดท้ายในนี้!
เลลาเหลือบมองไปที่ดักลาส เขาต้องสามารถทำบางอย่างกับเรื่องนี้ได้แน่!
ด้วยการตบกระเป๋ากางเกงของเขา เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้เพื่อกระซิบกับเธอ “ฉันเหลือเงินเพียงไม่กี่ร้อยดอลลาร์ติดตัว…ฉันไม่สามารถจ่ายได้!”
“อ่า?” เลลาคาดหวังว่าดักลาสจะยังคงมีเงินเหลืออยู่ราว ๆ หนึ่งพันดอลลาร์ ก็เหมือนกับเธอ วิธีนั้นพวกเขาจึงสามารถรวบรวมเงินและหาทางออกไปจากความยุ่งเหยิงนี้ได้ด้วยเหตุใดเหตุหนึ่ง…แต่เขาแทบจะไม่มีเงินสดติดตัวเลย
ตอนนี้ นี่มันน่าอับอายขายหน้า…
เจอรัลด์ไม่ได้วางแผนที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยว จนกระทั่งเขาเห็นพวกเขากระซิบกระซาบกันอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ ในหมู่กันเอง และตระหนักได้ว่าดักลาสอาจจะถังแตกซะแล้ว “เฮ้ พนักงานเสริฟ์! เพิ่มมันไปกับบิลของผมได้เลย! ผมจะจ่ายแทนพวกเขาเองสำหรับตอนนี้!”
เลลาได้แสดงสีหน้าน่าตกใจอย่างที่สุดบนใบหน้าของเธอจากนั้น
แม้ว่าสองคนนั้นจะหยาบคายต่อเขามาก แต่อย่างไรก็ตามเจอรัลด์ไม่สามารถทนเห็นเลลาติดอยู่กับสภาพเช่นนี้ได้ ยังไงซะ เมื่อพวกเขาได้มาพบกันอีกครั้งก่อนหน้านี้ เขาได้พูดถึงบางอย่างเกี่ยวกับพึ่งพาเขาในกรณีที่มีปัญหาใด ๆ ก็ตาม—นั่นคือเหตุผลที่เขาพูดขึ้นมาในตอนนี้
“ฮึ่ม! ดักลาสไม่ต้องการเงินของนาย! เขามีเพื่อน ๆ อยู่ รู้ไหม?” เลลาสวนกลับ
แต่ใครจะให้ดักลาสยืมเงินหนึ่งพันห้าร้อยดอลลาร์อย่างฉุกละหุกได้ล่ะ? ยิ่งไปกว่านั้น พ่อของเขาก็จะได้ข่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไม่ช้าก็เร็ว ๆ นี้…และจากนั้นเขาก็จะได้รับการลงโทษ
นี่เป็นทางออกของเขา เขาคงจะเป็นคนโง่ถ้าเขาไม่รับเอาไว้
“ก็ได้ เจอรัลด์!” ดักลาสกล่าว “แค่ชดใช้มันให้ฉันครั้งนี้ และฉันจะจ่ายนายคืนวันพรุ่งนี้!”
“ไม่มีปัญหา—แต่นายจะต้องเขียนหลักฐานการยืมเงินให้ฉัน!” เจอรัลด์หัวเราะเบา ๆ
พนักงานเสริฟ์สาวจัดหาปากกาและกระดาษให้พวกเขา
ใบหน้าของเขาเป็นภาพเหมือนของความทุกข์ยาก แต่ถึงอย่างไรดักลาสก็เขียนหลักฐานการยืมเงินนั้นอย่างเป็นทางการและมอบให้เจอรัลด์
จากนั้นเขาก็หยิบแบงค์ร้อยดอลลาร์นั้นที่วางอยู่บนโต๊ะคืน และยัดมันกลับเข้าไปในกระเป๋าสตางค์ของเขา ก่อนจะทำการหลบหนีไปกับเลลา
ด้านนอก ดักลาสตัดสินใจที่จะเอาคืนเจอรัลด์นิดหน่อย “ฮึ่ม! เลลา มันคงจะที่มที่ไม่ได้ฉวยประโยชน์กับคนโง่คนนั้น ย้อนกลับไปที่นั่น! ฉันถูกทำให้เสื่อมเสียต่อหน้าเขาครั้งนี้ แต่ฮ่า! เมื่อเขามาเรียกร้องให้ฉันจ่ายคืนการยืมเงินนั้น อืม ไม่มีทาง! มันไม่เหมือนกับว่าคนน่ารังเกียจคนนั้นจะมีอิทธิพลไหน ๆ เลยหนิ!”
เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ เลลาก็รู้สึกเหมือนกับว่าเธอไม่แม้แต่จะรู้จักว่าเขาเป็นใครอีกต่อไปเลยด้วยซ้ำ นี่คือผู้ชายที่เธอยอมรับมาเป็นแฟนหนุ่มของเธอจริง ๆ หรือ?
ชั้นต่ำอะไรอย่างงี้!
นั่นคือสิ่งที่ดักลาสดูเหมือนสำหรับเธอในตอนนี้ มีช่วงเวลาที่เลลาเคยเชื่อว่าเงินไม่ใช่สิ่งที่สำคัญมากที่สุด การได้รับการเลี้ยงดูด้วยความหรูหรา เธอจึงไม่เคยต้องการเงินด้วยตัวเอง ดังที่เป็นเช่นนั้น เธอตัดสินใจว่าเธอไม่จำเป็นต้องหาแฟนหนุ่มที่มั่งคั่งสุด ๆ —ตราบใดที่เขาสามารถเลี้ยงเธอบางสิ่งบางอย่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้นาน ๆ ครั้ง นั่นก็ไม่เป็นไร!
ดักลาสมาจากตระกูลที่ดีและมีหน้าที่การงานที่น่าทึ่ง เช่นนั้นเขาจึงเป็นตัวเลือกที่เธอต้องการ ท้ายที่สุดแล้ว ทุกที่ที่เขาไป ผู้คนก็จะชื่นชมเขา
แต่อย่างไรก็ตาม หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ในร้านอาหารนั้น โลกทัศน์ของเลลาได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
คนที่สามารถเลี้ยงเธอเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้นาน ๆ ครั้งงั้นเหรอ? ลืมนั่นไปซะ! ถ้าไม่มีเงิน พวกเขาก็ไม่แม้แต่จะสามารถได้ทานอาหารที่มีค่าใด ๆ ได้เลยด้วยซ้ำ!
เลลาอยากจะอยู่ที่โต๊ะนั่นกับเจอรัลด์ตอนนี้ มีส่วนในการทานมื้ออาการที่หรูหรานั่น—แต่ดักลาสไม่สามารถจ่ายมันไหว
เขาไม่สามารถแม้แต่จะจ่ายค่าแจกันดอกไม้ที่แตกไปนั้นได้ด้วยซ้ำ
ใครบางคนได้จ่ายเงินเพื่อช่วยเขาพ้นจากปัญหา และตอนนี้เขากำลังวางแผนแก้แค้นกับคน ๆ นั้น
นี่คือผู้ชายในสเปกของเธอหรือเปล่า? เลลาส่ายหัวของเธอ
“เลลา เอาน่า! ฉันจะไปส่งเธอกลับบ้าน!”