มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 406
ดักลาสตะโกนเรียกเธอ แต่เลลาตอบกลับ “ไม่เป็นไร นายไปเถอะ ฉันจะหารถของฉันกลับเอง!” ด้วยเช่นนั้น เธอเรียกรถแท็กซี่ที่ขับผ่าน และจากไป—ทิ้งให้ดักลาสตกตะลึงงันอยู่ข้างถนน
เขารู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น—และเขาโทษเจอรัลด์สำหรับเรื่องนี้!
ในเวลาต่อมา เจอรัลด์และซินดี้ก็ทานอาหารของพวกเขาเสร็จเรียบร้อยแล้ว และแลกเปลี่ยนเบอร์โทรติดต่อกัน จากนั้นเขาก็เรียกรถแท็กซี่ไปส่งเธอกลับบ้าน
เจอรัลด์ก้าวเข้าไปที่บาร์คาราโอเกะข้าง ๆ เพื่อตรวจดู ทุกคนได้จากไปแล้ว และบาร์ก็ปิดแล้วสำหรับคืนนี้
เขาไม่ได้คาดคิกว่านี่จะเป็นวันที่น่าจดจำเช่นนี้ เขารู้สึกเหนื่อยล้า
โบกรถแท็กซี่ให้ตัวเอง เขากลับไปที่โรงแรมที่เขาพักอยู่ ทันทีที่เขาก้าวเข้ามาในก้องของเขา โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง เป็นผู้โทรเข้าที่ไม่รู้จักที่พยายามจะติดต่อเขาขณะที่เขาอยู่ที่ร้านอาหารก่อนหน้านี้
จะเป็นใครกัน? ด้วยความรู้สึกสงสัย เจอรัลด์จึงรับสาย
“เจอรัลด์ เกิดอะไรขึ้น? ทำไมนานไม่รับโทรศัพท์ล่ะ?” เป็นเสียงผู้หญิงที่น่ารัก เจอรัลด์ผงะไปเมื่อเขาตระหนักได้ว่าใครกำลังพูดอยู่
“กีย่าเหรอ? เป็นเธอที่โทรมาใช่ไหม?” เขาอุทานออกมา รู้สึกงุนงง
เป็นเวลาครึ่งเดือนแล้วตั้งแต่เริ่มปิดภาคเรียน เจอรัลด์ได้ใช้เวลาส่วนใหญ่ในช่วงนี้อยู่ในโรงพยาบาลเพื่อดูแลคุณวินเทอร์ บางทีอาจเป็นเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นในวันแรกของการปิดภาคเรียน กีย่าจึงไม่ได้พูดกับเขาเลยตั้งแต่นั้น
เจอรัลด์คิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดีเช่นกัน ดังนั้น พวกเขาจึงตัดขาดการติดต่อจากกัน
เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะได้รับสายโทรเข้าจากเธอ
“หืม แปลกใจเหรอ? ฉันโทรหานายจากโทรศัพท์บ้านในห้องของฉัน เช่นนั้นฉันทำอะไรให้นายถึงไม่ติดต่อฉันมาเลยตลอดเวลานี้? เราไม่ใช่เพื่อนกันอีกต่อไปแล้วเหรอ?” กีย่าบ่น
“ไม่ใช่อะไรแบบนั้น…ฉันแค่ตกใจที่เธอโทรหาฉัน!” เจอรัลด์ตอบกลับอย่างขบขันแกมเหน็บแนม
“แล้วฉันโทรหานายมันผิดรึยังไง?” กีย่าถามหยอกล้อ
“เอิ่ม ฉันไม่ใช่ผู้ชายที่ร่ำรวยบางคน…ก็แค่คนไม่เอาไหนที่ยากจนคนหนึ่งที่ไม่มีเงินเลยไง!”
“ฉันจะไม่อนุญาตให้นายพูดถึงตัวเองแบบนั้นนะ!” เธอสวนกลับ
“มันคือเรื่องจริง! หญิงสาวส่วนใหญ่พูดแบบนั้นเกี่ยวกับฉัน!”
“หญิงสาวส่วนใหญ่ ฉันไม่เคยดูถูกนายเลย—อย่างน้อยที่สุด ฉันคิดกับนายมากกว่าเด็กเหลือขอที่ร่ำรวยเหล่านั้นทั้งหมดเสียอีก ฉันรู้ว่านายปฏิบัติกับฉันแบบนั้นเพราะเห็นแก่แฟนของนาย ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ นายจะดีกับฉันมากกว่านี้ ไม่ใช่อย่างงั้นหรอกเหรอ?”
“อะไรทำนองนั้นแหละ…” ไม่มีอะไรที่ดีจะพูดไปกว่านี้
เอาตามตรง หญิงสาวอย่างกีย่า เป็นคนสง่างามและมีเสน่ห์ พร้อมความเห็นอกเห็นใจคนอื่น…ผู้ชายคนไหนก็ตามก็คงจะโชคดีที่ได้เธอเป็นแฟน
แต่เจอรัลด์มีมีล่าอยู่แล้ว แม้ว่าเขาจะชื่นชมกีย่า…แต่มันไม่ใช่แบบนั้น
“เธอโทรหาฉันมีเหตุผลอะไรบางอย่างหรือเปล่า?” เจอรัลด์ซักถาม
“ฉันโทรหานายโดยไม่มีเหตุผลไม่ได้เหรอ? เอาล่ะถ้างั้น…ไม่ ไม่มีเหตุผลใด! วางสายสิ โอเคไหม?” โทนเสียงของกีย่าเฉียบขาดราวกับมีด
ตู้ด…ตู้ด…ตู้ด…
ตามการแนะนำ เจอรัลด์จึงวางสาย ชั่วครู่ต่อมา เธอก็โทรกลับมา
“บ้าอะไรเนี่ย? ทำไมนายทำแบบนั้นล่ะ? นายกำลังฆ่าฉันอยู่ นี่! ฟังนะ มีเรื่องบางอย่าง โอเคไหม? เรื่องใหญ่บางอย่าง!”
“เรื่องอะไรเหรอ?”
“ฉันจะไปเยี่ยมนายวันพรุ่งนี้ที่บ้านของนาย—และจากนั้นฉันจะต้องพักที่นั่นสักสองสามวัน นั่นดีเลิศไหม!? เจอรัลด์? นายได้ยินฉันหรือเปล่า?”