บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 453
ในสายตาอาฆาตแค้นของเจเรมี่ก็ได้หายไปทันที
เขาจับคอเสื้อของเมเรดิธและลากเธอมาข้างหน้าเขา “คุณพูดว่าอะไรนะ?”
เมเรดิธสูดกลิ่นอายของเจเรมี่ด้วยความโหยหา ขณะที่เธอเริ่มร้องไห้อย่างน่าสงสาร
แม้ว่าผู้ชายตรงหน้าจะมองเธออย่างเยือกเย็น แต่ดวงตาและใบหน้าที่หล่อเหลาของเขายังคงเป็นสิ่งที่เธอใฝ่หา แม้ว่าตอนนี้เขาจะอยู่ในอารมณ์ที่โกรธก็ตาม
“เจเรมี่ แม้ว่าฉันจะทำสิ่งเลวร้ายมามากมาย แต่ความรู้สึกของฉันที่มีต่อคุณนั้นมันจริง ฉันรักคุณจริง ๆ”
“ถ้าไม่อยากทุกข์ทรมาน ตอบคำถามผมมา ลูกของผมกับแมดดี้ยังมีชีวิตอยู่จริงเหรอ?” เจเรมี่ขัดจังหวะอย่างไม่อดทน ดวงตาที่มุ่งร้ายของเขาทำให้ร่างกายของเมเรดิธเย็นลง
เธอตัวสั่นเมื่อมองเข้าไปในดวงตาของเจเรมี่ เธอพยักหน้า “เขายังไม่ตาย เขายังมีชีวิตอยู่…”
น้ำค้างแข็งในดวงตาของเจเรมี่ละลายลง “เขาอยู่ที่ไหน? ลูกของผมอยู่ที่ไหน?”
เมเรดิธกัดริมฝีปากแห้ง ๆ ของเธอ “เจเรมี่ ฉันอยากออกไปจากที่นี่”
“คุณคิดว่าคุณมีสิทธิ์เจรจาต่อรองกับผมงั้นเหรอ? คุณควรบอกผมมาก่อนที่ผมจะสืบหาเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ถ้าไม่อย่างนั้น คุณจะไม่มีค่าสำหรับผมเลยสักนิด”
“…” ใบหน้าของเมเรดิธมืดลง
เพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องบอกความจริงกับเขา “เด็กคนนั้น ขะ เขาอยู่รอบตัวคุณเสมอ”
แววตาปรากฏขึ้นในดวงตาของเจเรมี่ “แจ็ค?”
ใบหน้าของแจ็คสันปรากฏขึ้นในสมองของเขาโดยไม่รู้ตัว
เมเรดิธกัดฟันอย่างไม่พอใจ เธอเห็นความสุขในสายตาของเจเรมี่
ย้อนกลับไปเมื่อเธอแกล้งตั้งครรภ์และให้กำเนิดลูกคือแจ็คสัน เจเรมี่ไม่ได้แสดงสัญญาณแห่งความสุขออกมาแบบนี้เลย
กระนั้น เห็นได้ชัดเลยว่าเขาแสดงความสุขและความโล่งใจในสายตาออกมาตอนนี้
ไม่ใช่เพราะมีอะไรพิเศษ เป็นเพียงเพราะเด็กนั่นเป็นลูกของเขาและมาเดลีน
จากนั้น เมเรดิธก็เห็นเจเรมี่หันหลังเดินจากไป เธอรีบลุกขึ้นวิ่งไล่ตามเขา ทว่า ประตูห้องขังถูกกระแทกปิดลงทันที
“เจเรมี่! เจเรมี่! ฉันขอร้อง ปล่อยฉันออกจากคุกนี้เถอะ! ฉันจะไม่ทำมันอีกแล้ว! เจเรมี่! ยกโทษให้ฉันด้วย เห็นแก่ความรักที่ผ่านมาของเรา! เจเรมี่!”
เจเรมี่ไม่หันหลังกลับมามองเมเรดิธเลยสักนิด ไม่ว่าเธอจะคร่ำครวญและร้องไห้อ้อนวอนมากแค่ไหน
หลังจากที่เจเรมี่เดินออกจากห้องขัง เขาก็ขึ้นรถ เริ่มสตาร์ทรถ และท่าทีของเขาที่จับพวงมาลัยอยู่นั้นเริ่มสั่นเล็กน้อย
‘แจ็คสันเป็นลูกชายของฉันและแมดดี้
‘ไม่น่าแปลกใจเลยที่เด็กคนนั้นแม้จะอยู่กับเมเรดิธ แต่เขากลับสนิทกับแมดดี้มาก เขามีความสุขมากที่ได้เรียกเธอว่าแม่ของเขา
‘ทั้งหมดเป็นเพราะพวกเขามีสายเลือดเดียวกัน
‘แจ็ค’
เจเรมี่พึมพำในใจ ความสุขที่เขารู้สึกแทบจะล้นออกมาจากใจ
ในขณะนั้น เขาได้โทรไปถามเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของแจ็คสัน เขาได้ข่าวว่าแจ็คสันไปอยู่กับตระกูลมอนต์โกเมอรีแมื่อสองสามวันนี้ จากนั้นเขาก็เหยียบคันเร่งและรีบขับไปยังคฤหาสน์มอนต์โกเมอรี
เมื่อเขามาถึง แจ็คสันอยู่ในเรือนกระจกในสวน เด็กชายตัวเล็ก ๆ อยู่บนม้านั่งและดูเหมือนว่าเขากำลังทำสิ่งของบางอย่างที่เป็นตัวประกอบมันขึ้นมาอยู่
เด็กน้อยจดจ่ออยู่กับสิ่งที่เขาทำแสดงออกบนใบหน้าอมชมพูและดูดีของเขา ดวงตาที่เหมือนคริสตัลของเขากระพริบซ้ำแล้วซ้ำเล่า และเขากำลังทำชิ้นส่วนบางอย่างที่อยู่ในมือของเขาด้วยความเพลิดเพลิน
เจเรมี่รีบเดินเข้าไป เมื่อจ้องมองแจ็คสันชัดขึ้นเรื่อย ๆ
เด็กน้อยได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้ ๆ ดังนั้นแจ็คสันจึงเงยหน้าขึ้น เมื่อเขาเห็นเจเรมี่ ปากเล็ก ๆ ของเขาก็เปิดเรียก “คุณพ่อ”
เสียงของแจ็คสันฟังเหมือนเสียงเทวดาตัวน้อยของเจเรมี่