ตอนที่ 342 พบหัวหน้าตระกูล
หยางโปเดินออกมาจากร้านกาแฟ เขาไม่สนใจการสนทนาครั้งนี้เลยสักนิด จากที่เขาดูแล้ว ข้อเรียกร้องของหลี่หมิ่นนั้นเกินไปจริงๆ แต่ว่าคิดถึงข่าวที่สืบมาได้จากทางชุยอี้ผิงนั้น เขาคิดว่าอีกฝ่ายน่าสงสารมาก
หลังจากเลี้ยวเข้าซอยแล้ว หยางโปกำลังจะไปหาที่กินข้าว เขาก็บังเอิญมองเห็นหูชิงชิงกอดหญิงสาวคนหนึ่งเดินผ่านไป หญิงสาวคนนั้นอายุสักยี่สิบปี หน้าตางดงาม สวมเสื้อครึ่งท่อนขนแกะสีขาวหิมะ รวมกับเอวแล้ว จึงเผยเรือนร่างอ่อนละมุนให้เห็น
หยางโปเร่งหันหน้าไป คิดจะแกล้งทำเป็นไม่เห็น
หูชิงชิงกลับมองเห็นเขา ถึงกับถือวิสาสะเอ่ยทักขึ้นมาก่อน ” ศิษย์พี่หยาง พี่กลับมาเมืองหลวงเมื่อไหร่ล่ะ ? ทำไมไม่ไปหาอาจารย์บ้างเลย ? “
หยางโปหันกลับไปอย่างลำบากใจเล็กน้อย ก่อนหน้าเขารู้ว่าหูชิงชิงน่าจะคบหาอยู่กับแอร์โฮสเตสคนหนึ่ง เขาเหลือบมองหญิงสาวด้านหน้าแวบหนึ่ง ที่มีท่ายืนเหมาะสม คล้ายกับคนเมื่อครั้งก่อนจริงๆ
” ฉันเพิ่งมาถึงเมืองหลวงตอนบ่ายวันนี้ เลยยังไม่อยากไป ” หยางโปหัวเราะ ” พวกเธอมาช้อปปิ้งกันเหรอ ? “
” พวกเรากำลังจะหาร้านกินข้าวกันน่ะ ! ศิษย์พี่กินข้าวไปรึยัง ? ไปกินด้วยกันไหม ? ” หูชิงชิงยิ้มให้
หยางโปรู้สึกว่าครั้งนี้ท่าทีของอีกฝ่ายแปลกมากๆ แต่ว่าเขายังคงรีบส่ายหน้าแล้วตอบ ” พวกเธอไปกินเถอะ ฉันจะเดินเล่นสักหน่อย “
หูชิงชิงเหลือบมองหยางโป ” ถ้างั้นก็ดี พวกเราไปกินข้าวแล้วนะ “
กล่าวจบ หูชิงชิงก็กอดหญิงสาวเดินออกไป หูชิงชิงแสดงออกอย่างมีมารยาทเต็มเปี่ยมตลอดขั้นตอน
หยางโปมองสถานการณ์กะทันหันของหูชิงชิงแล้วก็ส่ายหน้า หูชิงชิงถึงกับคบหากับหญิงสาวที่สวยขนาดนี้ !
หยางโปเดินไปครู่หนึ่ง หาร้านบะหมี่เข้าไปนั่งสักร้าน บะหมี่ยังไม่มาเสิร์ฟ หูชิงชิงก็โทรศัพท์มาหาเขา
” นายอยู่ที่ไหน ? ” หูชิงชิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ แฝงด้วยความโกรธเบาๆ
หยางโปรู้สึกสับสนเล็กน้อย ” มีอะไร ? “
” นายอยู่ที่ไหน ? ” หูชิงชิงเอ่ยถามต่อ
หยางโปขมวดคิ้ว จึงบอกที่อยู่ของตนเองไป ยังไม่ทันได้เอ่ยถามอีกสักประโยค หูชิงชิงก็รีบตัดสายไป
หยางโปกำลังจะกินบะหมี่ หูชิงชิงก็มาหาเขาแล้ว เธอเดินตรงเข้ามาตรงหน้าหยางโป ตบโต๊ะอย่างแรง
” นายต้องชดใช้ให้ฉัน ! “
หยางโปตกใจจนสะดุ้ง เขาเงยหน้าขึ้นมอง มองเห็นหูชิงชิงถึงกับมีสีหน้าโศกเศร้า ท่าทีเหมือนกำลังจะร้องไห้ นี่ไม่ใช่หูชิงชิงเลยสักนิด !
คนในร้านบะหมี่สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวทางนี้ ต่างพากันเงยหน้าขึ้นมามอง
หยางโปมักรู้สึกถึงสายตารอบด้านแฝงไปด้วยท่าทีดูถูก ราวกับเขาเหมือนกับพวกฟันแล้วทิ้งยังไงอย่างนั้น
” เธอจะให้ฉันชดเชยอะไรให้เธอ ? “
หูชิงชิงถึงค่อยสังเกตเห็นสถานการณ์รอบข้าง เธอมองไปด้านข้าง ในใจก็ตื่นตระหนก เอ่ยด้วยเสียงที่เบาลง ” นายออกไปกับฉันหน่อย ! “
หยางโปยิ้มบาง เขาเดาเรื่องที่อีกฝ่ายพูดถึงได้ เขาเงยหน้ามองอีกฝ่าย แล้วฝืนยิ้ม ” งั้นเหรอ ? ยังไงก็บอกให้มันชัดเจนหน่อย ที่แท้แล้วฉันต้องชดเชยอะไรให้เธอ ? ชดเชยด้วยการหาแฟนสาวสวยให้เธออีกคนหนึ่งเหรอ ? “
เสียงของหยางโปไม่เบา ดังนั้นแขกที่กำลังทานบะหมี่รอบด้านล้วนได้ยินประโยคนี้ของเขา คนหนุ่มบางคนมองหูชิงชิงตั้งแต่เข้ามา ลอบพิจารณาเธอมาตลอด พอได้ยินประโยคนี้แล้ว บะหมี่ในปากก็พุ่งออกมา จนเขาไอไม่หยุด !
เขาอกหักจริงๆ !
หูชิงชิงใบหน้าแดงก่ำ เธออายจนโกรธ ” หยางโป นายพูดไร้สาระอะไร ? “
หยางโปมองหูชิงชิง ” ฉันพูดไร้สาระเหรอ ? “
หูชิงชิงโกรธมาก เธอดึงหยางโปแล้วลากเขาออกไปนอกร้าน
หยางโปปล่อยให้อีกฝ่ายลากเขาออกไป รอจนถึงนอกร้านแล้ว หูชิงชิงก็จ้องหยางโปเขม็ง ” นายรู้ไหมว่าตัวเองกำลังพูดอะไร ? “
หยางโปหัวเราะ ” แน่นอน ไม่เป็นไร ฉันมองเห็นแล้ว ฉันไม่ได้ตั้งแง่อะไรกับพวกเธอจริงๆ นะ “
หูชิงชิงโกรธจนแทบทึ้งผมตัวเอง เธอส่ายหน้าไม่หยุด ครู่หนึ่งถึงค่อยจ้องหยางโปอย่างถมึงทึง ” หยางโป ไอ้สารเลว ! “
กล่าวจบ หูชิงชิงก็ถึงกับหันหลังแล้วจากไป
หยางโปรู้สึกสับสนมาก เขานึกเสียใจอยู่บ้าง ตัวเองไม่ควรพูดเรื่องนั้นของอีกฝ่ายต่อหน้าคนอื่นเลย เธอก็แค่รสนิยมมีปัญหาเล็กน้อยเท่านั้น นี่ไม่นับเป็นเรื่องใหญ่อะไร
คิดไม่ถึงว่าเขาเพิ่งจะเดินไปสองก้าว ก็มองเห็นหูชิงชิงหันหลังเดินกลับมา ” เถ้าแก่หลิ่วให้ฉันมาบอกข่าวนาย เขาลงชื่อเข้าร่วมการแข่งขันแกะสลักหยกครั้งใหญ่เอาไว้ให้นายแล้ว นายเตรียมก็ตัวสักหน่อย การแข่งเริ่มวันที่สามของเดือนหน้า ! “
พูดจบหูชิงชิงก็หันหลังเดินจากไปอีกครั้ง หยางโปได้ยินแบบนั้นก็อึ้งตะลึงงันไป เขาคิดไม่ถึงว่าหูชิงชิงถึงกับอยากจะมาบอกเรื่องนี้กับเขา ตอนนี้พอเขามาคิดดูแล้ว น่าจะเป็นตัวเองที่แย่งโอกาสของอีกฝ่ายแน่ นี่จึงเป็นเหตุที่เธอให้เขาชดเชยสินะ พอคิดถึงตรงนี้ หยางโปก็อดนึกเสียใจไม่ได้ เมื่อกี้เขาพูดผิดไปแล้วจริงๆ
หยางโปหยิบโทรศัพท์มือถือ กำลังจะโทรศัพท์ไปขอโทษอีกฝ่าย แต่กลับมองเห็นหูชิงชิงหันหลังเดินกลับมาอีกครั้ง หยางโปก็อดที่จะมองไปอย่างประหลาดใจไม่ได้
หูชิงชิงเหมือนจะขัดเขินอยู่บ้าง แต่ว่ายังคงมีสีหน้านิ่งและกล่าวเสียงเย็น ” บ้านแฟนสาวของฉันซื้อเครื่องลายครามมา พรุ่งนี้นายช่วยไปดูให้ฉันหน่อย ! “
หยางโปชะงัก เมื่อเขาได้ยินคนสวยพูดว่า ” แฟนสาว ” สองคำนี้ ทำไมเขาถึงรู้สึกกระอักกระอ่วนขนาดนี้นะ ?
หูชิงชิงมองเห็นหยางโปนิ่งไป ก็อดเอ่ยเสียงเย็นไม่ได้ ” นายจะไปไม่ไป ? “
หยางโปพยักหน้า ” ได้ พรุ่งนี้เธอโทรหาฉันก็แล้วกัน ! “
หูชิงชิงพยักหน้า หันหลังแล้วก็จากไป
หยางโปส่ายหน้าอย่างจนปัญญา ตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว เขาก็ไม่ควรไปหาหลิ่วมีดเดียว เขาเอ่ยถามเรื่องราวทั้งหมดให้ชัดเจน ที่บอกว่าการแข่งขันการแกะสลักหยกครั้งใหญ่คืออะไรกันแน่ แต่ว่าเขาก็พอเดาได้ หลิ่วมีดเดียวทำไปก็เพื่อยกระดับฐานะของตน ถึงได้ช่วยลงสมัครให้กับตน เรื่องแบบนี้เขาปฏิเสธไปไม่ได้
ตอนนี้ก็ถึงช่วงปลายเดือนแล้ว ยังเหลืออีกห้าวันก็จะผ่านเดือนนี้ไป พูดอีกอย่างก็คือเขายังมีเวลาอีกแปดวันก็จะถึงวันแข่งขันแล้ว เขายังไม่เข้าใจกติกาการแข่งขัน แต่เขาก็รีบร้อนไม่ได้
วันต่อมา หยางโปยังไม่ตื่นนอน ก็ได้รับสายจากหูชิงชิง
หูชิงชิงกังวลใจเล็กน้อย ” วันนี้นายตื่นนอนเร็วหน่อย อย่ามาสายล่ะ ! “
หยางโปประหลาดใจเล็กน้อย เขามองเวลา แต่เพิ่งจะหกโมงกว่า ยังไม่ถึงเจ็ดโมงเลย เขาอดที่จะเอ่ยถามอย่างประหลาดใจไม่ได้ ” ทำไมเธอตื่นเช้าขนาดนี้ ? “
” ไม่ต้องถามมาก นายตื่นเร็วหน่อยก็พอ สักแปดโมงครึ่งแล้วมารวมตัวที่จุดนัดหมายให้ตรงเวลา ! ” หูชิงชิงตวาด
หยางโปสงสัย ” วันนี้คงไม่ใช่วันเจอครอบครัวของเธอหรอกนะ ? ทำไมถึงกระวนกระวายอะไรขนาดนั้น ? “
” นายรู้ได้ยังไงว่าใช่ ? ” หูชิงชิงแค่นเสียงเย็นแล้วตัดสายทิ้งไป
หยางโปถือโทรศัพท์ รู้สึกอึ้งตะลึงขึ้นมา คิดไม่ถึงว่าตนจะเดาถูก นี่เป็นการเจอครอบครัวจริงๆ แต่ว่าถ้าหากอีกฝ่ายไม่รู้ แล้วคิดว่าเพื่อนสนิทมาหา
หยางโปพลันรู้สึกยุ่งยากขึ้นมา เขารู้สึกว่าตนเองเข้าร่วมในเรื่องแบบนี้ไปแล้ว นี้เป็นการกระโดดลงไปในกองไฟตั้งแต่แรกแล้ว และไม่รู้ว่าจะไปสิ้นสุดลงที่ไหนอีกด้วย
เมื่อเขาลุกจากที่นอน ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จแล้ว หยางโปก็กินข้าวอย่างขอไปที แล้วขับรถมุ่งหน้าไปที่นัดหมาย ท้ายที่สุดก็มาถึงก่อนเวลานัด