ตอนที่ 343 สมอ้าง
ตอนที่หยางโปมาถึงก็เห็นหูชิงชิงสวมเสื้อยีนส์ มัดผมยาวไว้ด้านหลัง สวมหมวกคาวบอยสีน้ำตาล เอนอยู่หน้าประตูรถ ท่าท่างแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด !
เมื่อเธอมองเห็นหยางโปจ้องมอง หูชิงชิงก็แค่นเสียง ” มองอะไร ? ไม่เคยเห็นเหรอ ? “
หยางโปหัวเราะ มองด้านนอกแวบหนึ่ง มองเห็นอีกฝ่ายขับรถแลนด์โรเวอร์สีดำมา สาวสวยเฉี่ยวขับรถแบบนี้ก็เข้ากับฐานะของเธอดี
” นายขับรถตามฉันมา ! ” หูชิงชิงขึ้นรถแล้ว ตะโกนไปทางหยางโปทีหนึ่งแล้วก็เหยียบคันเร่ง
รถแลนด์โรเวอร์สีดำก็พุ่งไปด้านหน้าทันที
หยางโปขับรถตามอยู่ด้านหลังแลนด์โรเวอร์สีดำ ในใจกลับครุ่นคิด อีกเดี๋ยวเขสกับหูชิงชิงต้องไปพบเจอพ่อแม่ของอีกฝ่ายแล้วสถานการณ์จะเป็นยังไง ? พ่อแม่ของอีกฝ่ายรู้เรื่องนี้แล้วรึยังนะ ? ถ้าหากสถานการณ์จู่ๆ ก็เกิดกระอักกระอ่วนขึ้นมา ตนเองควรจะทำยังไงดี ?
การจราจรไม่ติดขัด พวกของหยางโปก็มาถึงด้านนอกหมู่บ้านแห่งหนึ่งอย่างรวดเร็ว หมู่บ้านล้าสมัยอยู่บ้าง หูชิงชิงไม่ได้ขับตรงเข้าไปทันที หากแต่ขับไปจอดรถที่ถนนเส้นเล็กใกล้ๆ หยางโปจำต้องจอดรถเอาไว้ข้างนอกตามไปด้วย
หูชิงชิงเหลือบมองหยางโป เห็นเขาล็อครถแล้วก็เดินตรงเข้าไปข้างใน
จนถึงด้านนอกประตูหมู่บ้าน หูชิงชิงก็แค่นเสียงใส่หยางโปทีนึง ” อีกเดี๋ยวนายก็ทำตัวดีๆ หน่อยละ ! “
กล่าวจบ หูชิงชิงถึงกับยื่นมือมากอดแขนซ้ายของหยางโป แสร้งทำท่าทีเป็นคู่รัก
หยางโปตกใจมาก เขาจ้องเขม็ง ” เธอมาเยี่ยมที่นี่ครั้งแรกไม่ใช่เหรอ ? แบบนี้ไม่ดีมั้ง ! “
หูชิงชิงจ้องมาเขม็ง ” เกี่ยวอะไรกับนาย ? อีกเดี๋ยวก็อย่าพูดซี้ซั้วะ ตอนที่ไม่ให้นายพูดก็อย่าพูดเชียวนะ ดูสายตาส่งซิกของฉัน อย่าพูดเลอะเทอะอะไรทั้งนั้น ! “
หยางโปตาถลนยืนนิ่ง ” วันนี้ใครขอร้องใครกันแน่ ? “
หูชิงชิงจ้องตาเขม็ง ทั้งสองจ้องกันอยู่พักหนึ่งแล้วจู่ๆ หูชิงชิงก็อ่อนลง เธอกอดแขนซ้ายของหยางโป เอ่ยเรียก ” ศิษย์พี่ ! “
หูชิงชิงลากหางเสียงยาวมาก ” ศิษย์พี่ ” คำนี้เรียกได้น่ารักเต็มที่ และขี้เล่นอย่างที่สุด !
หยางโปได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกขนลุกซู่ในทันที เขามองหูชิงชิงก็เห็นสีหน้าของเธออ่อนโยนขึ้น คิ้วตายิ้มแย้ม แต่ปากกลับแยกเขี้ยวยิงฟันออกมาลางๆ
หยางโปแค้นเสียง แล้วก็โดนลากเข้าไปในหมู่บ้านอย่างไม่เต็มใจนัก
กดกระดิ่ง ไม่นานภายในก็แว่วเสียงหวานใสเสนาะหูกลับมา ” รอสักครู่ค่า ! “
หยางโปเหลือบมองหูชิงชิงแล้วก็ถูกหูชิงชิงถลึงตาใส่ ” สังเกตสายตาส่งซิกของฉันก็พอ ! “
หยางโปถึงค่อยนึกขึ้นได้ เขายังไม่ได้นัดแนะสัญญาณกับหูชิงชิงกลับ ต่อไปถ้าหากเกิดการเข้าใจผิด… ไม่รอให้เขาตอบกลับ ประตูกันขโมยก็เปิดออก หญิงสาวสวยเด่นคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า
มองเห็นหูชิงชิงถึงกับกอดแขนหยางโป หญิงสาวคนนั้นก็สองตาเบิกค้าง ทันใดนั้นก็น้ำตาเอ่อคลอ ขณะที่กำลังจะร้องไห้นั้นก็เงยหน้ามองหูชิงชิง
หูชิงชิงขยิบตาอย่างสุดชีวิต ” การแสดง ! จำไว้ว่าการแสดง ! “
” ซินหนิง ข้างนอกใครมาน่ะ ? ” ภายในบ้านเอ่ยถาม
หญิงสาวคนนั้นยกมือขึ้นปาดน้ำตา ได้ยิงคำถามของแม่ด้านหลังก็รีบตอบกลับ ” แม่ เพื่อนของหนูเองค่ะ หนูนัดเอาไว้ให้มาช่วยดูของแล้วนี่คะ ? “
หูชิงชิงยื่นมือไปบีบแก้มของซินหนิงอย่างรวดเร็ว เอ่ยเสียงเบากับเธอว่า ” ยัยเด็กโง่ ! “
ซินหนิงพลันแสร้งทำเป็นยิ้ม หันหลังแล้วก็มองหยางโปแวบหนึ่ง
หยางโปรู้สึกว่าบนหัวตนเองมีหลอดไฟพันโวลต์สว่างจ้าอยู่ จำต้องหันมาจ้องหูชิงชิง
หูชิงชิงหันหลังอย่างเง้างอน แล้วก็เอ่ยเรียกหญิงที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างสนิทสนมว่า ” สวัสดีค่ะคุณป้าคง ! “
หยางโปเข้าไปในบ้าน ตอนที่ถอดรองเท้าแล้วไปเปลี่ยนรองเท้านั้นกลับพบว่าหูชิงชิงถึงกับแย่งรองเท้าผู้ชายใส่ไปก่อนก้าวหนึ่ง เหลือไว้แค่รองเท้าผู้หญิงสีชมพูหวานแหววคู่หนึ่ง เขามองเข้าไปในบ้าน โชคร้ายที่ไม่มีใครเห็นเขาแถมยังพูดคุยกันขึ้นมาแล้ว ดูแล้วไม่มีใครสังเกตเห็นเขาตั้งแต่ต้นเลย !
หยางโปจำต้องสวมรองเท้าแตะอย่างจนปัญญา ในใจก็ขุ่นเคือง
เดินเข้าไป หยางโปถึงได้สำรวจอย่างระวังได้ ภายในบ้านมีของตกแต่งอย่างเรียบง่าย เครื่องเรือนธรรมดา แต่ภายในบ้านสะอาดเอี่ยม ตู้ที่มุมผนังในบ้านจัดวางสิ่งของเล็กๆ น้อยๆ เอาไว้ อบอุ่นมาก ดูแล้วน่าจะเป็นครอบครัวที่อบอุ่น
” คนนี้คือ ? ” ในที่สุดก็มีคนสังเกตเห็นหยางโป แม่ของซินหนิงชี้นิ้วเอ่ยถามมาทางหยางโป
หูชิงชิงรีบเอ่ยอธิบาย ” คุณป้า นี่คือหยางโป แฟนของหนูเองค่ะ เขาเป็นนักประเมินวัตถุโบราณ ระดับนับว่าใช้ได้เลยนะคะ “
กล่าวจบ หูชิงชิงถึงกับยิ้มอย่างเขินอาย
หยางโปนั่งอยู่ด้านข้าง สั่นระริกไปทั้งตัว เธอแสดงเก่งเกินไปไหม !
คุณป้าคงมองหยางโป ” พ่อหนุ่มเก่งจริงๆ ! “
หยางโปยิ้มบาง ในใจกลับเยาะเย้ย นอกจากจะชมตนเองเก่งแล้ว ก็ไม่มีอะไรให้ชมเค้าได้อีกเหรอ ?
คุณป้าคงมองทางหยางโป ” เธอทำงานอยู่ที่ไหนล่ะ ? “
หยางโปชะงัก เขาไม่มีสถานที่ทำงาน แต่เหมือนทุกคนต่างก็มีสถานที่ทำงาน เขากำลังจะเอ่ยพูดความจริง จู่ๆ หูชิงชิงก็เอ่ยปากว่า ” เขาทำงานที่พิพิธภัณฑ์กู้กงค่ะ เขาทำงานที่นั่นล่ะค่ะ “
แม่ของซินหลิงยิ้มอย่างอดไม่ได้ ในสายตาของพวกเธอแล้ว พิพิธภัณฑ์กู้กงนั่นคือพิพิธภัณฑ์ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ คนที่ทำงานที่นั่นได้จะต้องมีระดับสูงมากอย่างแน่นอน !
ซินหลิงมองหูชิงชิง ราวกับอยากจะยืนยันจริงเท็จของประโยคนี้
หูชิงชิงเลิกคิ้ว หัวเราะ ” คุณป้าคะ คุณป้าอย่าเห็นว่าหยางโปเขายังหนุ่ม แต่เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านวัตถุโบราณในพิพิธภัณฑ์กู้กงแล้วนะคะ ! “
คุณป้าคงจ้องมองหยางโป คิดว่าน่าเหลือเชื่อจริงๆ ยังไงภายในภาพจำของทุกคน นักประเมินวัตถุโบราณพวกนั้นจะเป็นผู้เฒ่าอายุเยอะซะมากกว่า น้อยนักที่จะอายุแบบหยางโปนี้
” งั้นก็ดีมากเลย ! ซินหนิง ลูกไปเอาเครื่องลายครามของบ้านเราออกมาเถอะ ! ” คุณป้าคงเอ่ยสั่งการ
ซินหนิงมองหยางโปแวบหนึ่งแล้วก็จ้องไปทางหูชิงชิง ราวกับจะเตือนเธอยังไงอย่างนั้น
หูชิงชิงหัวเราะร่า เธอมั่นใจในตนเองอย่างเต็มเปี่ยม !
” พวกเธอนั่งกันก่อนนะ ป้าจะไปรินชาให้พวกเธอเอง ! ” คุณป้าคงเอ่ยแล้วก็ลุกขึ้น
” คุณป้าคะ ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ ! “
หูชิงชิงเอ่ยตามมารยาทประโยคหนึ่งแล้วก็หันมองไปเห็นคุณป้าคงเดินไปไกลแล้ว เธอก็หันหลังมาแยกเขี้ยวกับหยางโปทันที ” ดูสายตาส่งซิกของฉัน ! ฉันบอกว่านายทำงานที่ไหน นายก็ทำงานที่นั่น อย่าเปลี่ยนแปลง เข้าใจไหม ? “
หยางโปเหลือบมองไปที่หูชิงชิง ” อย่างน้อยก็ปรึกษากับฉันสักเดี๋ยวเถอะ ! “
” ไม่ต้องปรึกษา ! ” หูชิงชิงจ้องหยางโปเขม็ง ” พบหน้ากันครั้งแรก ต้องทิ้งความประทับใจดีๆเอาไว้ ถ้าหากนายทำให้ฉันทิ้งความประทับใจดีๆ เอาไว้ไม่ได้ ฉันก็จะทำให้ปีนี้ของนายซวยไปทั้งปี ! “
หยางโปมองหูชิงชิง เขาประหลาดใจมาก นี่พาแฟนหนุ่มมาแล้ว ต่อไปจะพูดกับคนอื่นยังไง ?
คุณป้าคงไม่นานก็เดินกลับมา ” น้ำชาธรรมดา พวกเธอไม่ต้องเกรงใจ กินผลไม้ไปก่อนนะ ! “
” คุณป้าคะ คุณป้าเกรงใจเกินไปแล้วจริงๆ ! ” หูชิงชิงสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
หยางโปนั่งอยู่ด้านข้าง ลุกขึ้นรับน้ำชาที่คุณป้าคงส่งมา