ใบหน้าของจอมวายร้ายไป๋เฉ่าขณะที่ปฏิบัติต่อลูกน้องของตนและหนานกงหว่านเอ๋อร์ ช่างดุดันเด็ดเดี่ยว ทว่าใบหน้าขณะที่ปฏิบัติต่อซูจิ่นซีกลับเปลี่ยนเป็นตรงกันข้าม
“แม่นางพิษน้อย เจ้าว่าพี่จุนจัดการอย่างนี้ดีหรือไม่! นับได้ว่าแก้แค้นให้เจ้าด้วย! ”
ซูจิ่นซีหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้อง “บรรจุสมุนไพรเถิด! เวลาสายมากแล้ว”
จอมวายร้ายไป๋เฉ่าขมวดคิ้ว “แม่นางพิษน้อย คนของสำนักแพทย์เทียนอีเหมินจากไปหมดแล้ว ยาสมุนไพรเหล่านี้เจ้ายังจะเอาไปทั้งหมดอีกหรือ? เหลือให้พี่จุนบ้างเถิด! ”
“ข้าต้องการทั้งหมด! ” ซูจิ่นซีพูดอย่างมั่นใจ “มาทำตามกฎเกณฑ์หุบเขาเทพโอสถของท่านกันเถิด! มีเงื่อนไขอันใด? หรือให้ข้าสุ่มเลือก? ”
จอมวายร้ายไป๋เฉ่ากำลังครุ่นคิด ดวงตางดงามภายใต้หน้ากากเย็นชาหรี่ลง เขาพูดว่า “ในเมื่อแม่นางพิษน้อยต้องการ พี่จุนก็ไม่ใจแคบ ยาสมุนไพรเจ้าเอาไปเถิด ทว่า… กฎเกณฑ์ของหุบเขาเทพโอสถไม่อาจละเลยได้! ”
ซูจิ่นซีเดินไปยังกระบอกไม้ไผ่ขนาดใหญ่ทั้งสามที่บรรจุไม้ไผ่อยู่ด้านใน ก่อนจะเลือกไม้ไผ่หนึ่งลำจากกระบอกไม้ไผ่ขนาดใหญ่ระดับที่หนึ่ง
เมื่อเปิดออก ด้านบนก็มีชื่อสมุนไพรสิบกว่าชนิดเขียนอยู่
หุบเขาเทพโอสถขาดแคลนยาสมุนไพรหรือ?
จอมวายร้ายไป๋เฉ่ามองกระดาษที่อยู่ในมือของซูจิ่นซี พลางหัวเราะหึๆ แล้วพูดว่า “แม่นางพิษน้อย ยาสมุนไพรเหล่านี้ล้วนเป็นยาที่พี่จุนโปรดปราน ทว่าไม่มีเมล็ดพันธุ์จึงไม่ได้ปลูกมานานแล้ว เมล็ดพันธุ์สมุนไพรทั้งหมดต่างปลูกอยู่ที่แดนต้องห้ามหลังภูเขาของสกุลจง เจ้าเพียงนำเมล็ดพันธุ์ของยาสมุนไพรบางส่วนมาแบ่งให้พี่จุนก็ได้แล้ว! ”
ไปแดนต้องห้ามของสกุลจง?
สกุลจง…
เนื่องจากสถานะของตนเอง ซูจิ่นซีจึงมีความสนใจในสกุลจงมานานแล้ว
ซูจิ่นไม่ได้พูดอันใด ทว่าเยี่ยโยวเหยาที่นั่งเงียบๆ อยู่ด้านข้างพลันพูดขึ้นว่า “สุ่มใหม่อีกครั้ง เรื่องนี้ทำไม่ได้”
“ทำไม่ได้? ” ดวงตาเย็นชาภายใต้หน้ากากของจอมวายร้ายไป๋เฉ่าค่อยๆ หรี่ลงเล็กน้อย ขณะจ้องมองเยี่ยโยวเหยา “โยวอ๋อง นี่คือกฎเกณฑ์หุบเขาเทพโอสถของพวกเรา”
แต่ไหนแต่ไรมา ไม่เคยได้ยินผู้ใดบอกว่าเงื่อนไขของหุบเขาเทพโอสถทำไม่ได้ มีเพียงหุบเขาเทพโอสถเท่านั้นที่ยินดีมอบยาสมุนไพรให้ผู้ที่มาร้องขอ ก่อนหน้านี้แม้หุบเขาเทพโอสถจะเสนอเงื่อนไขที่ยากลำบากเพียงไร แม้ต้องทำสุดชีวิต ผู้ที่มาขอยาสมุนไพรก็จะทำจนสำเร็จ
“ตกลง บรรจุของเถิด! ข้าต้องการนำไปช่วยชีวิตคน ดังนั้นสมุนไพรเหล่านี้ข้าขอนำไปก่อน หากท่านเชื่อใจข้า เมล็ดพันธุ์นี้ข้าจะส่งตามมาทีหลัง” ซูจิ่นซีพูด
“เชื่อ เชื่อ พี่จุนเชื่อใจเจ้าแน่นอน! หากไม่เชื่อเจ้า พี่จุนยังจะเชื่อผู้ใดอีก? ” จอมวายร้ายไป๋เฉ่าพูดจบก็ส่งสายตาให้กับผู้ดูแล เพื่อให้ผู้ดูแลไปบรรจุยาสมุนไพร
เขายังพูดสำทับอีกว่า “อย่างไรก็ตาม แดนต้องห้ามของสกุลจงนั้น ใช่ว่าจะเข้าไปได้ง่ายๆ ! แม่นางพิษน้อย เจ้าไม่มีวรยุทธ์ เช่นนั้นพี่จุนพาเจ้าไปดีหรือไม่? ”
ให้จอมวายร้ายไป๋เฉ่าพาไปหรือ?
ไม่สู้ให้จอมวายร้ายไป๋เฉ่าไปเอาสมุนไพรด้วยตนเอง
ซูจิ่นซีค่อยๆ หรี่ตาลง แล้วพูดว่า “จอมวายร้าย ในสมองเจ้าคิดอุบายอันใดอีก? ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า… ” จอมวายร้ายไป๋เฉ่าหัวเราะเสียงดัง “พี่จุนพูดไร้สาระเรื่อยเปื่อย ในเมื่อพูดว่าเป็นความต้องการของหุบเขาเทพโอสถ กฎเกณฑ์ย่อมไม่สามารถละเลยได้ ยิ่งไปกว่านั้น ที่นั่นยังมีสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ แม้พี่จุนจะไปด้วย ก็เข้าไปไม่ได้! พี่จุนจะรอฟังข่าวดีของเจ้าอยู่ที่นี่”
ซูจิ่นซีไม่ได้สนใจอันใด นางพูดกับเยี่ยโยวเหยาว่า “ท่านอ๋อง คนที่ต้องช่วยชีวิตคือผู้ที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของท่าน เดิมทีเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอันใดกับหม่อมฉัน การหาเมล็ดพันธุ์เหล่านี้ ตามหลักแล้ว ท่านอ๋องควรมีส่วนร่วมรับผิดชอบด้วยนะเพคะ”
ความหมายของซูจิ่นซีนั้นชัดเจนมาก คือให้เยี่ยโยวเหยาไปด้วยกันกับนาง
ให้เยี่ยโยวเหยาไปหายาสมุนไพรนั้นเป็นเพียงเรื่องบังหน้า ให้เขาเป็นผู้คุ้มกันตนเองถึงจะเป็นเรื่องจริง
“ให้ข้าจัดการเรื่องสมุนไพรเหล่านี้เองเถิด เจ้ากลับไปกับองครักษ์เงาเสีย” เยี่ยโยวเหยาพูดพลางเดินเข้ามาดึงกระดาษในมือซูจิ่นซี
ซูจิ่นซีตอบสนองอย่างว่องไว รีบบีบกระดาษในมือและหลบเลี่ยง “ได้อย่างไรเพคะ? สถานที่ที่มียาสมุนไพร โดยทั่วไปมักมีพิษอยู่ด้วย ท่านไม่รู้เรื่องพิษ หากถูกพิษแล้วจะทำอย่างไร? ”
ระหว่างที่พูด ทั้งสองพลันสบตากัน แววตายากอธิบายของพวกเขาทั้งสองพลันเลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว ซูจิ่นซีรีบหลบสายตา “ไม่ต้องพูดอันใดอีก ไปเถิด! นอกจากท่านจะรังเกียจที่หม่อมฉันไม่เป็นวรยุทธ์ แล้วจะกลายเป็นตัวถ่วงของท่าน”
ซูจิ่นซีพูดพลางเดินออกจากหุบเขาเทพโอสถ
ทันใดนั้น เยี่ยโยวเหยาก็มองจอมวายร้ายไป๋เฉ่าด้วยสายตาดุดันเย็นชา
จอมวายร้ายไป๋เฉ่ารู้ดีว่านี่เป็นการข่มขู่ของเยี่ยโยวเหยาจึงหลบเลี่ยงสายตาไป
ขณะที่ซูจิ่นซีและเยี่ยโยวเหยาเดินมาถึงประตูทางออกของหุบเขาเทพโอสถ ก็มองเห็นอวิ๋นจิ่นในชุดสีขาวสะอาดตายืนอยู่ท่ามกลางผู้คน
เป็นอวิ๋นจิ่นที่เห็นซูจิ่นซีและเยี่ยโยวเหยาก่อน แม้ซูจิ่นซีจะยังไม่เห็นเขา ทว่าใบหน้าของเขาก็เผยให้เห็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนเป็นพิเศษ ก่อนจะเดินมาทางซูจิ่นซี
“อวิ๋นจิ่น? ท่านมาถึงตั้งแต่เมื่อใด? ข้ายังคิดว่าท่านไม่มาเสียแล้ว! ”
ซูจิ่นซียังไม่ลืม การเดินทางไปแคว้นหนานหลีเป็นนางที่นัดหมายกับอวิ๋นจิ่นไว้ก่อน ทว่าวันนั้น ขณะที่กำลังออกเดินทาง นางไม่เห็นอวิ๋นจิ่น จึงได้ขึ้นรถม้าของเยี่ยโยวเหยาไป ระหว่างการเดินทาง หลายครั้งที่ซูจิ่นซีขอให้เยี่ยโยวเหยาสั่งให้องครักษ์เงาไปส่งข่าวให้อวิ๋นจิ่น ทว่าสุดท้ายเยี่ยโยวเหยาก็ไม่ได้สนใจ นางจึงคิดว่าอวิ๋นจิ่นคงไม่มาแล้ว!
“ตอนที่กระหม่อมมาถึง พระชายากับท่านอ่องได้เข้าไปแล้ว! ฝีเท้าม้าของกระหม่อมค่อนข้างช้า จึงมาถึงช้ากว่าพวกท่านอยู่บ้างพ่ะย่ะค่ะ”
ซูจิ่นซีพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะบอกอวิ๋นจิ่นเรื่องเงื่อนไขการขอสมุนไพรของหุบเขาเทพโอสถ และเรื่องที่จำเป็นต้องไปหาเมล็ดพันธุ์ยาสมุนไพรในแดนต้องห้ามของสกุลจง นางหวังว่าอวิ๋นจิ่นจะกลับไปก่อน เพื่อปรุงยาถอนพิษให้หลานเยวี่ยหลี อย่างไรเสีย หากรีบถอนพิษก่อน อันตรายก็จะลดน้อยลงตามไปด้วย
“พระชายาโปรดวางพระทัย กระหม่อมจะทำให้สำเร็จ เมื่อพระชายาและท่านอ๋องกลับไป ต้องได้เห็นแม่นางหลานหายดีแล้วแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”
ซูจิ่นซีพยักหน้า พลางเรียกอวิ๋นจิ่นมาข้างๆ เพื่อบอกวิธีการและขั้นตอนการปรุงยาถอนพิษให้เขา
“อวิ๋นจิ่น ข้าจำได้ว่าก่อนที่ท่านจะมาหุบเขาเทพโอสถ ท่านก็คิดจะมาขอสมุนไพรเช่นกันไม่ใช่หรือ? ”
อวิ๋นจิ่นยังคงแย้มยิ้มอย่างอ่อนโยน “พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมมาเพื่อขอสมุนไพร”
ซูจิ่นซีหันไปมองจอมวายร้ายไป๋เฉ่าที่อยู่ด้านหลัง
นางยังไม่ได้พูดอันใด จอมวายร้ายไป๋เฉ่าก็เข้าใจแล้ว “แม่นางพิษน้อยโปรดวางใจ ในเมื่อท่านผู้นี้เป็นสหายของเจ้า พี่จุนจะดูแลอย่างดีเช่นเดียวกับเจ้า จะรับรองอย่างดีเยี่ยม”
“พระชายา กระหม่อมขอสมุนไพรเสร็จแล้วก็จะรีบกลับ”
“ตกลง เรื่องที่เมืองตี้จิงต้องมอบให้เจ้าจัดการแล้ว”
ซูจิ่นซีพูดจบก็ขึ้นรถม้า มุ่งไปยังแดนต้องห้ามของสกุลจงพร้อมกับเยี่ยโยวเหยา
เมื่อพูดถึงแดนต้องห้ามของสกุลจง แน่นอนว่าไม่สามารถเข้าไปได้อย่างเปิดเผย ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาไม่ใช่คนสกุลจง ต้องแอบเข้าไปเป็นธรรมดา
สกุลจงเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงของแคว้นหนานหลี ตั้งอยู่ที่เมืองอวี๋โจวแคว้นหนานหลี
ซูจิ่นซีและเยี่ยโยวเหยาปรึกษาเกี่ยวกับแผนปฏิบัติการลับ หากพบเรื่องที่จำเป็นต้องใช้วรยุทธ์ เยี่ยโยวเหยาจะเป็นผู้รับผิดชอบ หากพบเรื่องเกี่ยวกับพิษ ซูจิ่นซีเป็นผู้รับผิดชอบ ทั้งสองจะร่วมมือกันแก้ปัญหาเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
พวกเขานัดหมายกันว่าจะปฏิบัติการช่วงกลางคืน ทว่าเมื่อใกล้ถึงเวลา เยี่ยโยวเหยากลับไม่ทำตามที่ตกลงกันไว้ เขาสกัดจุดซูจิ่นซี
เขาทำอันใด?
คิดจะปฏิบัติการเพียงลำพังหรือ?