เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 408 น้ำตาล, เครื่องเทศ และทุกอย่าง… ที่ดี
”อ๋อ ใช่ เงินและที่ดินที่คุณให้ฉันมา ฉันไม่ต้องการมัน วันนี้ฉันไม่ได้นำเอกสารมาด้วย ฉันจะคืนมันให้คุณในครั้งหน้า” แอเรียนพูดอย่างใจเย็นและห่างเหิน
รอยยิ้มของเฮเลนจากลง “มันนานมาแล้ว ลูกควรจะรับมันไว้นะ พูดตามตรง แอรี่กำลังอาศัยแม่อยู่ฟรี ทุกอย่างที่เธอมีและใช้เป็นของแม่หมด เธอขอค่าขนมจากแม่ด้วย ถ้าลูกคืนเงินและบ้านให้กับแม่ แอรี่จะเอาทุกอย่างไป แม่ให้เธอมามากแล้ว เพราะฉะนั้นเธอจึงเสียนิสัยและชอบขอโน้นนี้นั่น แม่จะไม่ให้อะไรเธออีก เก็บมันไว้เถอะนะ”
แอเรียนไม่คิดว่าแอรี่จะเป็นปลิงขนาดนี้ แอรี่โตเต็มทีแล้วแต่ยังทำตัวเหมือนเด็กโข่งที่อยู่บ้านแม่ที่หย่าร้างของเธอ เธอช่วยไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าเฮเลนนั้นสองมาตรฐาน ขณะนี้พวกคินซีย์ถังแตกแล้ว เพราะฉะนั้นแอรี่คงไม่ใช่คนเดียวที่อยู่อาศัยในบ้านเฮเลน ฌองก็น่าจะอยู่ที่นั่นด้วย
แอเรียนจิบน้ำผลไม้ของเธอ “ถ้าอย่างนั้นฉันจะเก็บมันไว้ให้คุณ คุณสามารถมาเอามันคืนได้เมื่อคุณคิดว่าเวลามันเหมาะสม ครอบครัวเทรมอนต์ของเราไม่ได้ขาดสิ่งเหล่านั้น”
เฮเลนไม่แปลกใจ สีหน้าของเธอกลับพอใจด้วยซ้ำ “ตอนนี้ลูกเหมือนคุณหญิงเทรมอนต์จริง ๆ มันจะดีนะถ้าลูกทำตัวแบบนี้เป็นครั้งคราว ถ้าลูกไม่อยากได้สิ่งที่แม่ให้ไป ลูกสามารถเอามันไปบริจาคได้ มาร์คช่วยเหลือคนมามากมาย ลูกในฐานะภรรยา ควรดูเขาเป็นตัวอย่าง แม่มีธุระที่จะต้องไปทำเพราะฉะนั้นแม่จะปล่อยให้สาว ๆ อยู่ตามลำพังกัน ไว้ค่อยเจอกันวันหลังนะ”
แน่นอนว่าแอเรียนไม่ได้ขอให้เฮเลนอยู่ต่อ เธอเพียงมองเฮเลนซื้อกาแฟและขนมก่อนที่จะจากไป
ทิฟฟานี่ช่วยไม่ได้ที่จะไม่แซวแอเรียน “ครอบครัวเทรมอนต์ของเราไม่ได้ขาดสิ่งพวกนั้น ประกาศศักดิ์ได้ดียิ่งนัก! ถ้าแม่ฉันให้บ้านและเงินฉัน ฉันจะตื่นมาหัวเราะแม้ว่ามันจะเป็นเพียงความฝัน”
แอเรียนไม่ได้ตอบอะไร เธอเพียงแต่มองออกไปทางหน้าต่าง
ทิฟฟานี่มองดูขนมในมือแล้วพูดอย่างเอือมระอา “ถ้าเธออยากทำธุรกิจของตัวเอง ทำไมเธอไม่เปิดร้านขนมล่ะ?”
แอเรียนเหมอลอยไปชั่วครู่ก่อนที่เธอจะตาโต “เราจะลองดูก็ได้! ฉันได้ศึกษาเรื่องขนมบ้างแล้ว ฉันว่ามันไม่ยากนะ อย่างไรก็ตาม ฉันว่ามันซับซ้อนมากกว่า เธอต้องทำมันกับฉันนะ! ฉันจะเริ่มวันนี้เลย ฉันจะกลับไปศึกษาเพิ่ม ถ้าฉันทำเป็นแล้ว เราค่อยเริ่มทำธุรกิจกัน!”
ด้วยความที่ทิฟฟานี่ไม่ได้คาดว่าคำแนะนำลม ๆ แล้ง ๆ ของเธอจะจุดประกายความกระตือรื้อร้นในตัวแอเรียน ทิฟฟานี่จึงตามแอเรียนไม่ค่อยทัน “จริงจังเหรอ? การทำธุรกิจเป็นเรื่องที่ยากนะ และตอนเริ่มมันก็จะมีแค่เราสองคน เราจะเหนื่อยกันมากและอาจไม่ได้กำไรด้วย เธอจะทนได้เหรอ? จะทำอย่างไรถ้ามาร์คห่วงว่าเธอจะทำงานหนักเกินไปและขอให้เธอหยุดหยุดทำงาน? เธอสามารถใช้ชีวิตเป็นคุณหญิงเทรมอนต์ต่อไปได้ แต่ฉันไม่เหมือนเธอ”
แอเรียนเปี้ยมล้นด้วยความมั่นใจ “เลิกใช้เขาเป็นข้ออ้างได้แล้ว เธอคิดว่าเขาเหมือนคนที่จะเป็นห่วงคนอื่นเหรอ? ฉันจะทน เธอเองก็มีอีธานไม่ใช่เหรอ? โอเค ฉันจะกลับไปเรียนทำขนมก่อน ถ้าเสร็จแล้วฉันจะเอามาให้เธอชิมนะ!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นแล้วทิฟฟานี่ก็วิ่งกลับเร็วกว่าที่แอเรียนจะทันได้กลับเอง “ลืมมันซะ เอาไปให้มาร์คกินแทนโน้น ฉันยังไม่อยากตาย!”
…
เมื่อมาร์คกลับจากที่ทำงานในตอนกลางคืน เขาก็ได้กลิ่นไหม้ในอากาศตอนที่เขาเดินเข้า คฤหาสน์ เทรมอนต์ เขาขมวดคิ้วทันที “แมรี่ อะไรไหม้เหรอ? เหม็นมาก!”
แมรี่รีบออกมาจากห้องครัว “นายท่าน… ไม่ใช่ฉัน นายหญิงต่างหาก… นายหญิงกำลังเรียนรู้วิธีการทำขนมและเค้ก ฉันห้ามายหญิงไม่ได้ ตั้งแต่ช่วงเย็นนายหญิงทำไหม้ไปหลายอันแล้ว”
มาร์ครู้สึกถึงอาการปวดหัวที่กำลังจะเกิดขึ้นขณะที่เขาเดินขึ้นไปชั้นบน พอปิดประตูห้องนอนเท่านั้นกลิ่นไหม้ถึงจะหายไป
พอเขาออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่อาบน้ำเสร็จ แอเรียนก็มารอเขาพร้อมขนมสีแปลก ๆ และหน้าตาแปลก ๆ “คุณอยากลองชิมดูไหม? ฉันใช้เวลาทั้งเย็นเพื่อคิดค้นอะไรที่น่านำเสนอ”
มาร์คกำมือจับผ้าขนหนูรอบสะโพกของเขาแน่นโดยไม่รู้ตัวขณะที่ดวงตาที่ลึกล้ำของเขาส่องประกายด้วยการปฏิเสธ “นี้น่านำเสนอแล้วเหรอ? ฉันจะไม่ชิมมัน ให้คนอื่นชิมเถอะ”
ถึงแม้ว่าแอเรียนจะคาดคิดคำตอบเขาไว้แล้วเธอก็ยังผิดหวังอยู่ดี “ฉันให้แมรี่และเฮนรี่คนละชิ้น ฉันเก็บชิ้นนี้ไว้ให้คุณ… ไม่เป็นไร ถ้าคุณไม่อยากชิมมัน ฉันจะกินมันแทนอาหารเย็นเอง”
มาร์คหลับตาและพูดผ่านการกัดฟัน “เอามา!”
แอเรียนตักคำเล็ก ๆ มาด้วยความโล่งอกและป้อนมันให้เขา
ความไม่เต็มใจของมาร์คถูกวาดไปทั่วใบหน้าของเขา พระเจ้ารู้ดีว่าเขาอ้าปากไปได้อย่างไร ทันทีที่เขากินมัน รสชาติแปลก ๆ อย่างไม่น่าเชื่อก็ระเบิดในปากของเขาและทำร้ายต่อมการรับรสของเขา การแสดงออกของเขาซับซ้อนขึ้นเช่นกัน หลังจากที่เขากลืนสิ่งที่เขาถูกป้อนเข้าไปเขาก็ได้รับการต้อนรับด้วยสีหน้ากระตือรือร้นบนใบหน้าของแอเรียน เขานิ่งเงียบอยู่นานก่อนที่เขาจะถามในที่สุด“ เธอ… เธอใส่พริกในขนมของเธอเหรอ?”
แอเรียนพยักหน้า “ใช่แล้ว! ขนมไม่จะเป็นจะต้องมีรสชาติหวานเสมอ เราสามารถประดิษฐ์ขึ้นเองได้ ตราบใดที่มันอร่อย อย่างอื่นก็ไม่สำคัญ ทิฟฟ์และฉันกำลังเตรียมพร้อมที่จะเปิดร้านขนม ฉันต้องฝึกอีกเยอะ คุณคิดว่ารสชาติของมันเป็นอย่างไรบ้าง?”
มาร์คเดินไปที่เก้าอี้หน้าหน้าต่างฝรั่งเศสด้วยความยากลำบากและหยิบบุหรี่ออกมาด้วยมือที่สั่น “ฉันจะจ้างคนทำขนมพิเศษให้เธอ เธอเฝ้าร้านอย่างเดียวก็พอ…”
เพื่อให้ได้รับการสนับสนุนอย่างเต็มที่จากมาร์ค แอเรียนจึงจุดบุหรี่ให้เขา “คุณสามารถสูบบุหรี่ได้ถ้าต้องการ ฉันไม่เป็นไร! บอกหน่อยว่ารสชาติเป็นยังไง แย่ขนาดนั้นเลยเหรอ? ฉันอยากเปิดร้านของตัวเองและอบขนมด้วยตนเอง ไม่จำเป็นต้องเสียเงินจ้างคนอื่นหรอก”