เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 407 ชาและเค้ก
แอเรียนไม่รู้ตัวว่าเธอฟังดูเหมือนเด็กขี้อวดคนนึง แต่ทิฟฟานี่ดูออก “โอ้ ๆ ดูเธอสิ! ตอนแรกเธอยังบอกฉันอยู่เลยว่าอยากหย่ากับเขา ทนเขาไม่ไหวแล้ว… แต่ตอนนี้เธอดูเหมือนมีความรักเลย ใช่ไหม? ฉันว่าหลังจากที่เธออยู่กับเขามาตั้งหลายปีแล้วเธอคงหย่ากันไม่ได้หรอก ถึงพวกเธอจะไม่ได้รักกันอย่างโรแมนติกแต่เธออาจจะผูกพันกันก็ได้ ฉันล่ะอิจฉาพวกเธอจริง ๆ ที่ผูกพันกันและข้ามความรักแบบโรแมนติกไปเลย ไม่ว่ามันจะแย่แค่ไหน พวกเธอจะหายโกรธกันเพียงในพริบตา คนอื่นน่ะแค่ดีดนิ้วก็เลิกกันและหย่ากันได้ง่าย ๆ”
แววของรอยยิ้มที่มุมริมฝีปากของแอเรียนลึกขึ้นเรื่อย ๆ “เงียบไปเลย! ในเมื่อเธอไม่ได้ทำงานแล้ว ดังนั้นตอนเย็น ๆ เธอก็ว่างน่ะสิ ไปดื่มชากันไหม? ตอนนี้ฉันสามารถออกไปข้างนอกได้แล้ว ฉันจะตายด้วยความเบื่อหน่ายนี่อยู่แล้ว!”
ทิฟฟานี่ไม่สามารถรอให้ถึงตอนเย็นได้ “ออกมาเดี๋ยวนี้เลย ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ ความคิดของฉันวุ่นวายไปหมด…”
แอเรียนได้กลิ่นเรื่องเม้าท์มอยจากคำพูดของเธอทันที “ได้ ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วจะออกไปเลย เดี๋ยวฉันส่งโลเคชั่นให้นะ”
เมื่อทิฟฟานี่ไปถึงที่คาเฟ่เธอก็มองหาโต๊ะที่ไม่โจ้งแจ้งเกินไปและเล่าความลับของเธอให้แอเรียนฟังด้วยความใจร้อนทันทีที่เธอนั่งลง “แอริ เธอจะเชื่อฉันไหมถ้าฉันจะบอกว่าฉันทำอะไรบางอย่างลงไปโดยที่อีธานไม่รู้?”
แอเรียนต้องพยายามทำความเข้าใจกับคำพูดของเธอและเหตุที่เธอนอกใจ
“เธอทำอะไร? ไปกินข้าวกับผู้ชายคนอื่นลับหลังเขามาหรือไง?”
ทิฟฟานี่ดูเคร่งขรึมขณะที่เธอพูด “ไม่ใช่แค่ผู้ชายคนอื่นทั่วไป แต่มันคือแจ็คสัน! เราไม่ได้เพียงทานข้าวด้วยกัน แต่เขาจูบฉันด้วย!”
แอเรียนตาโตทันที “เธอแน่ใจเหรอว่า… เธอไม่ได้เป็นคนจูบเขา? ทำไมจู่ ๆ เขาถึงจูบเธอโดยไม่มีเหตุผลล่ะ?”
ทิฟฟานี่เล่าให้แอเรียนฟังทุกอย่างจนเธอได้เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมด “อุบส์ ดูเหมือนว่าแจ็คสันจะชอบเธอก่อนที่เธอจะชอบเขาอีก เขารู้ว่าควรเล่นมุขตลกเมื่อไหร่เว้นแต่ว่าเขาไม่ได้เล่นอีกต่อไป อย่างไรก็ตาม ฉันยังคงเชื่อว่าเธอเมาเกินไปจนไปจูบเขาเลยสับสับสนและคิดว่าเขาจูบเธอ!”
ทิฟฟานี่กระทืบเท้า “นี่เธอเป็นเพื่อนสนิทฉันรึเปล่า? เธอคิดกับฉันอย่างนั้นได้อย่างไร? ฉันเคยโดนหนุ่มหล่อในโรงเรียนจีบมากมาย แต่ฉันไม่เคย… จูบพวกเขา ฉันตัดสินใจที่จะกลับไปคบกับอีธานและฉันก็จริงจังด้วย แต่ทำไมฉันต้องกลัวทุกครั้งที่นึกถึงการขอแต่งงานของเขา? เขาชัดเจนกับเป้าหมายเขามาก เราแต่งกันยิ่งเร็วยิ่งดี เขาคุยกับแม่ฉันแล้วด้วยและตกลงกับเธอว่าจะให้บ้านแม่หนึ่งหลังเมื่อเราแต่งงานกัน แต่ฉัน… ไม่ได้อยากแต่ง ในอดีต ฉันบังคับให้เขาหมั้นกับฉัน อย่างไรก็ตาม พอตอนนี้เขาเร่งที่จะแต่งงานฉันก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจ เกิดอะไรขึ้นกับฉัน?”
แอเรียนหยิบส้อมขึ้นมาและตัดเค้กใส่ปากตัวเอง เธอเคี้ยวและพูดในเวลาเดียวกัน “ไม่รู้”
ทิฟฟานี่นอนแผ่บนโต๊ะอย่างพ่ายแพ้ “เธอมันบื้อ! ฉันไม่น่าบอกอะไรเธอเลยเพราะเธอไม่รู้อะไรอยู่แล้ว เธอทำให้มันแย่กว่าเดิมอีก! กินเค้กไปเลยนะ! กินให้มีน้ำมีนวลกว่านี้หน่อย ผอมเหลือแต่กระดูกแบบนี้มาร์คคงไม่อยากจับต้องแล้วมั้ง!”
แอเรียนถึงกับเกือบสำลักเค้ก เธอรีบดื่มน้ำผลไม้แทนน้ำเปล่าตามไปเพื่อล้างคอ “ทิฟฟ์ ฉันเพิ่งรู้ว่าคำพูดของเธอฆ่าคนได้จริง ๆ”
ทิฟฟานี่พอใจหลังจากที่ตักเค้กใส่ปากตนเอง “เธอไม่ตายหรอก เพราะฉะนั้นกินซะ! ถ้าฉันแต่งงานกับอีธานจริง ๆ ฉันจะเป็นอะไรกับเธอนะ? จากเพื่อนสนิทสู่พี่สะใภ้เหรอ? บ้าชะมัด ฉันต้องติดแหงกกับเธอไปตลอดชีวิต อ๋อ ใช่ อีธาน… เขาเป็นลูกนอกสมรสของครอบครัวเทรมอนต์จริง ๆ ใช่ไหม?”
แอเรียนพยักหน้า “เรื่องนี้เป็นความลับระหว่างเราสองคน มันจะทำให้อีธานอาย นอกสมรสหรือไม่ ยังไงเลือดก็ต้องข้นกว่าน้ำ มาร์คยอมรับอีธานและยังให้ที่ดินแก่เขาเป็นของขวัญอีกด้วย เพราะฉะนั้นเราควรจะเอาคำว่า ‘นอกสมรส’ ออกจากเรื่องนี้และปล่อยให้มันเน่าหายไปซะ”
ทิฟฟานี่พูดเสียงเบาลง “ฉันว่ามันแปลกนะ จู่ ๆ อีธานก็กลายเป็นน้องชายของมาร์ค ถ้ามาร์คยอมรับเขาง่ายดายขนาดนี้ ทำไมอีธานถึงลำบากอยู่ตัวคนเดียวมานานขนาดนั้น? เธอว่าคนอย่างมาร์คจะยอมรับลูกนอกสมรสของพ่อเขาได้ง่าย ๆ แบบนี้เลยเหรอ? ลูกนอกสมรส… นั้นคือคนคนนึงที่ถูกให้กำเนิดโดยผู้หญิงภายนอกครอบครัวที่ไม่มีตัวตนหรือสถานะ มันแปลกนะ ช่างมันเถอะ ลืมมันซะ อีธานจะต้องฆ่าฉันถ้าเขารู้เรื่องนี้ ฉันไม่ได้เหยียดหยามนะ ทุกคนมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว มันเป็นความผิดพลาดของคนรุ่นก่อนระหว่างที่เด็กไม่ได้มีความผิดอะไร บางทีมาร์คอาจจะคิดแบบนี้ถึงได้ยอมรับเขาเป็นน้องชาย”
แอเรียนกำลังจะพูดแต่เธอเหลือบไปเห็นร่างที่คุ้นเคยที่กำลังเดินเข้าคาเฟ่เสียก่อน เธอเห็นด้วยหางตาของเธอว่ามันคือเฮเลน
สงสัยเฮเลนจะรู้ตัวว่าแอเรียนกำลังมองอยู่เพราะเธอหันไปทางแอเรียน สายตาของเธอเต็มไปด้วยความดีใจ ชัดเจนว่าเฮเลนตกใจอย่างมีความสุข “แอเรียน บังเอิญจังเลย แม่ว่าแม่เคยเจอเพื่อนลูกคนนี้แล้วใช่ไหม?”
ทิฟฟานี่รีบเช็ดครีมจากปากตัวเอง “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
เฮเลนพยักหน้าด้วยรอยยิ้มระหว่างที่แอเรียนเขยิบไปข้าง ๆ เพื่อขยายพื้นที่ “คุณอยากร่วมโต๊ะกับเราไหม?”
“ได้สิ…” เฮเลนตะลึง
เหตุผลที่แอเรียนชวนเฮเลนมานั่งกับพวกเขาเพราะเธอรู้สึกว่าเฮเลนมีความเกรงใจต่อความรู้สึกของเธอ เนื่องจากเฮเลนไม่เรียกเธอว่าแอริอีกต่อไป ไม่ว่าจะเป็นการแสดงหรือความจริง เฮเลนก็ได้เรียกเธอว่าแอเรียนไปแล้ว อย่างน้อยสิ่งนี้ก็ไม่ได้เป็นการประจบประแจงสำหรับแอเรียน