“ในที่สุดก็อดทนรอกันไม่ได้แล้วหรือ?”
ภายในห้องที่เงียบสงบ เซี่ยปิงลืมตาขึ้นมาอย่างกะทันหัน เขาสัมผัสได้ถึงจิตสังหารของตระกูลเมเดลลินและตระกูลอื่นๆผ่านทางระบบ รวมถึงกลุ่มของคนอื่นๆที่กำลังวางแผนเล่นงานเขาเช่นกัน
“ในเมื่อต้องการที่จะหาสถานที่ซุ่มโจมตีข้า ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะช่วยพวกเขา” เซี่ยปิงหรี่ตามอง การที่กลุ่มของคนเหล่านี้ต้องการที่จะซุ่มโจมตีเขานั้น ทว่าก็ไม่คิดหรือว่าเขาก็กำลังหาโอกาสในการที่จะจัดการกับผู้คนของโลกใต้ดินเหล่านี้ภายในคราวเดียวเช่นกัน?
หากทำลายยอดฝีมือในระดับแกนทองของกลุ่มตระกูลใต้ดินเหล่านี้จนหมดสิ้นได้นั้น คาดการณ์ได้ว่าทั่วทั้งดาวรังอสูรคงจะไม่มีกลุ่มอิทธิพลใดที่จะต่อกรกับเขาได้อีก ทำได้เพียงแค่ยอมจำนนเท่านั้น
ยิ่งไปกว่านั้นการที่กลุ่มคนเหล่านี้ซุ่มโจมตีเขานั้น มันก็ทำให้เขามีข้อแก้ตัวในการทำลายตระกูลเมเดลลินและตระกูลอื่นๆเช่นกัน เป็นการดำเนินการโดยที่มีเหตุผลอ้างอิง
“เมิงลู่”
คิดได้แบบนี้ เซี่ยปิงก็ยื่นมือออกไป จากนั้นก็คว้าทันเมิงลู่ที่อยู่ในพื้นที่ของลูกปัดพิภพออกมา ในตอนนี้เธอกำลังเคี้ยวข้าวอยู่เต็มปาก แก้มทั้งสองข้างพองจนเหมือนว่าใกล้ที่จะระเบิดออกมา
เธอมองเซี่ยปิงอย่างดุร้ายทันที “เจ้าคนอันธพาล เจ้ากำลังทำอะไรกัน ไม่เห็นหรือว่าผู้อื่นกำลังกินอยู่”
“หากมัวแต่กินทั้งวัน เจ้าจะกลายเป็นหมูอย่างรวดเร็ว” เซี่ยปิงก็พูดเสียดสีออกไป
ทันเมิงลู่ก็พูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ข้าคือเทาเที่ย ไม่ว่าจะกินไปมากแค่ไหนร่างกายของข้าก็จะไม่อ้วน”
“ก็ดีสำหรับเจ้า ทว่าหลังจากนี้เจ้าก็จะมีโอกาสได้กินอย่างหนำใจ หลังจากนี้จะมีบางคนที่เข้ามาเชิญชวนเจ้าออกไปรับประทานอาหารข้างนอกคฤหาสน์ อย่าปฏิเสธเขา เพียงแค่รับปากฝ่ายตรงข้ามแค่นั้นก็เพียงพอ” เซี่ยปิงพูดออกมา
ได้ยินเช่นนี้ ทันเมิงลู่ก็ตื่นเต้นอย่างมาก “ไม่คาดคิดว่าจะมีคนใจดีต้องการที่จะเชิญชวนข้าไปรับประทานอาหาร? อันที่จริงเป็นคนโง่เขลาที่ไหนกัน ไม่สิ ไม่ใช่ ควรที่จะเป็นผู้ใจบุญถึงจะถูก”
ทั้งชีวิตของเธอไม่เคยประสบกับเรื่องเช่นนี้มาก่อน ไม่เคยมีใครที่กล้าเชิญชวนเทาเที่ยไปรับประทานอาหาร บอกตามตรง ต่อให้จะเป็นอาหารเพียงแค่มื้อเดียว มันก็เพียงพอที่จะทำให้ผู้คนที่ร่ำรวยและมีอิทธิพลล้มละลายได้
ในตอนนี้ไม่คาดคิดว่าจะมีคนโง่เขลาที่ต้องการจะเชิญเธอไปรับประทานอาหาร ช่างเป็นเรื่องที่เหนือจินตนาการจริงๆ
“อีกไม่นานฝ่ายตรงข้ามก็จะเข้ามาหาเจ้าเอง เจ้าเพียงแค่รอ”
เซี่ยปิงยิ้มออกมาเล็กน้อย
………….
และวันต่อมาก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ
ทันเมิงลู่กำลังเล่นอยู่ในทุกหนแห่งภายในคฤหาสน์ อย่างรวดเร็วต้วนเฉินลุ่ยก็แอบเดินเข้ามา เขาพูดอย่างเจ้าเล่ห์ว่าต้องการที่จะพาทันเมิงลู่ออกไปรับประทานอาหารที่ขึ้นชื่อของดาวรังอสูร ซึ่งหวังว่าทั้งสองฝ่ายจะมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันได้
ได้ยินเช่นนี้ ทันเมิงลู่ก็มีสายตาเป็นประกายทันที ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ถึงคำพูดของเซี่ยปิงและได้ตอบรับคำเชิญของต้วนเฉินลุ่ยโดยที่ไม่มีความลังเลแต่อย่างใด การที่มีบางคนเชิญชวนเธอไปรับประทานอาหารนั้น หากไม่ไปก็คงจะเป็นเรื่องที่โง่เขลาอย่างมาก
ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะกินข้าวคริลตัลจนอิ่มแล้ว ทว่าเธอก็ยังต้องการกินอาหารอื่นๆอีก เธอคือผู้ที่มาจากเผ่าพันธุ์เทาเที่ยที่ยิ่งใหญ่ ไม่ใช่แค่มีความอยากอาหารที่มากและเป็นคนตะกละเท่านั้น ทว่าสำหรับอาหารเธอก็จู้จี้จุกจิกเช่นกัน ต้องการที่จะกินอาหารที่เอร็ดอร่อยอื่นๆ
เมื่อมาถึงที่ร้านอาหาร ทันเมิงลู่ก็กระพริบตาพร้อมกับมองต้วนเฉินลุ่ย “ชวนข้ามารับประทานอาหารจริงๆ ข้าก็กินมากแค่ไหนก็ได้หรือ?”
“ใช่ เชิญกินได้ตามสบาย”
ต้วนเฉินลุ่ยก็เป็นกันเองอย่างมาก ถึงอย่างไรเงินค่าอาหารนี่ก็ไม่ใช่เงินของเขา เขาไม่รังเกียจที่จะแสดงความใจกว้างออกมา
“พี่พนักงาน ข้าขอสั่งสเต็กเนื้อ100ที่ เกี๊ยวกุ้ง100ที่ พิซซ่า100ถาด แฮมเบอร์เกอร์100ลูก….แค่นี้ก่อน นำอาหารเรียกน้ำย่อยมาแค่นี้ก่อน”
ทันเมิงลู่ก็ได้ชี้ไปที่อาหารแต่ละอย่างในเมนูและสั่งมาอย่างละ100ที่ทันที
ต้วนเฉินลุ่ยก็ตกตะลึง อาหารมากมายเช่นนี้เป็นเพียงแค่อาหารเรียกน้ำย่อยของเธอหรือ แม่เจ้า หากเป็นอาหารจานหลักจริงๆ เจ้าเด็กสาวคนนี้จะต้องกินมากแค่ไหนกัน?
ผู้คนของตระกูลเฟเธอร์ที่หลบซ่อนอยู่ข้างหลังก็หวาดกลัวขึ้นมาทันที พวกเขาได้เลี้ยงดูเจ้าเด็กสาวคนนี้เป็นระยะเวลาช่วงหนึ่ง ตระกูลของพวกเขาสูญเสียไปอย่างมาก เสบียงหลายปีของพวกเขาถูกเจ้านี่กินเข้าไปจนหมด เกือบที่จะทำให้ตระกูลขาดแขลนเสบียงอาหาร
หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง จานจำนวนมากบนโต๊ะก็ถูกตั้งเรียงกันกลายเป็นเหมือนกับภูเขาลูกเล็ก เชฟของร้านอาหารนี้ก็ถึงขั้นเป็นตะคริว นอนปวกเปียกอยู่ที่พื้น วัตถุดิบและส่วนผสมต่างๆของร้านก็ถูกใช้ไปจนหมด คาดว่าหลังจากนี้จะต้องปิดร้านไปอีกหลายวัน
“เป็นร้านอาหารที่ดีจริงๆ หลังจากนี้จะต้องมาอีกบ่อยๆ”
ทันเมิงลู่ก็ลูบท้องของตนเอง รู้สึกพึงพอใจอย่างมาก การที่กินเข้าไปมากมายเช่นนี้ เธอก็รู้สึกอิ่มประมาณ1/3ของกระเพาะ เพราะว่าก่อนหน้าที่จะมายังร้านอาหารนี้เธอก็ได้กินข้าวคริสตัลไปสามตันแล้ว
ทว่าในช่วงเวลานี้กลุ่มของผู้คนก็เข้ามาล้อมรอบเธอและมองด้วยสีหน้าที่ดุร้าย
“แม่สาวน้อย จะจ่ายค่าอาหารในตอนนี้เลยหรือไม่?” ผู้จัดการร้านอาหารก็เดินเข้ามาพร้อมกับยิ้มอย่างเสแสร้ง
ทันเมิงลู่ก็กวักมือ “ไม่ต้องกังวล ลุงคนนี้จะเป็นคนจ่ายให้ข้าเอง เอาล่ะ หืมม ลุง ลุงหายไปไหน หายไปเมื่อไหร่กัน? นี่เป็นเพราะว่าข้ากินมากเกินไป เขาจึงกลัวว่าตนเองจะไม่มีเงินจ่ายจึงได้หลบหนีออกไปอย่างนั้นหรือ?”
เธอมองออกไปรอบๆ ไม่เห็นว่าต้วนเฉินลุ่ยอยู่ที่ไหนและก็ไม่รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามได้แอบหลบหนีออกไปเมื่อไหร่เช่นกัน
“แม่สาวน้อย นี่เจ้ากำลังหมายความว่าอะไร? ไม่มีเงินจ่ายหรือ เจ้าคงจะไม่คิดที่จะกินแล้วหนีใช่หรือไม่?”
ผู้จัดการของร้านอาหารก็มีสีหน้าที่ดุร้ายขึ้นมา
ได้ยินเช่นนี้ ทันเมิงลู่ก็หวาดกลัวอย่างมาก “สบายใจได้ ข้าร่ำรวยอย่างมาก ไม่สิ พี่ชายของข้าร่ำรวยอย่างมาก รอให้ข้าได้เรียกเขามา เขาจะต้องจ่ายค่าอาหารให้กับข้าอย่างแน่นอน ทว่าอันดับแรกข้าจะต้องกลับไปบอกเขาก่อน”
เธอมีท่าทางที่เชี่ยวชาญอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าคุ้นชินกับการกินแล้วชักดาบ ต้องการที่จะยกขาอย่างช้าๆและหลบหนีออกไป
“แม่สาวน้อย เจ้าจะต้องไปที่สถานีตำรวจกับข้า หากมีอะไรก็ให้พี่ชายเจ้าเข้ามาพูดคุยที่สถานีตำรวจอีกครั้ง” กลุ่มของผู้คนก็เข้ามาล้อมรอบเธออย่างแออัด บางคนก็โทรหาเจ้าหน้าที่ตำรวจทันที บอกว่ามีบางคนที่คิดจะกินแล้วหนี
ทันเมิงลู่ก็ถูกจับตัวไปเช่นนี้ ถูกนำไปที่สถานีตำรวจ
หลังจากนั้นไม่นานก็มีบางคนที่รายงานเรื่องนี้กับเซี่ยปิง บอกว่าทาสของเขาได้กินอาหารในร้านอาหารไปมากมาย ทว่าไม่มีเงินจ่าย ถูกจับไปที่สถานีตำรวจเพื่อทำการสอบสวน
“เจ้าหมายความว่าอะไรกัน? ดาวเคราะห์ดวงนี้มีสถานีตำรวจด้วยหรือ?”
เซี่ยปิงถามขึ้นมา
“แน่นอนว่าต้องมี ท่านหยาง”
คนๆนั้นพูดออกมาอย่างอึดอัดใจเล็กน้อย ถึงแม้ว่าดาวเคราะห์ดวงนี้จะถูกปกครองด้วยกลุ่มอิทธิพลของโลกใต้ดินเป็นส่วนใหญ่ ทว่ามันก็ยังมีระบบกฎหมายที่เป็นทางการอยู่ มีหน้าที่รับผิดชอบในการจัดการดูแลและรักษาความปลอดภัยของดาวเคราะห์ดวงนี้
“ช่างมันเถอะ พาข้าไปดู อันที่จริงนี่มันเรื่องอะไรกัน? ไม่คาดคิดว่าจะกล้าจับคนของข้าไป เจ้าหน้าที่ตำรวจเหล่านี้เบื่อหน่ายกับชีวิตหรือ ไม่รู้หรือว่าเธอเป็นคนของข้า?!”
เซี่ยปิงก็มีท่าทางที่หงุดหงิดอย่างมาก จากนั้นเขาก็ได้เดินทางออกไปจากคฤหาสน์เพื่อมุ่งหน้าไปสู่สถานีตำรวจ
ผู้คนที่เฝ้าสังเกตการณ์อยู่รอบๆคฤหาสน์หลังนี้ก็ตื่นเต้นอย่างมาก ในที่สุดเจ้าเด็กนี่ก็เดินทางออกไปจากคฤหาสน์ แผนการประสบความสำเร็จ ทุกอย่างดำเนินไปได้ด้วยดี เจ้าเด็กนี่กำลังจะเดินเข้าไปเหยียบกับดักของพวกเขา
หลังจากนั้นไม่กี่สิบนาที เซี่ยปิงก็ได้ก้าวเข้าไปในสถานีตำรวจ ทันใดนั้นก็เห็นทันเมิงลู่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ รอบๆมีเจ้าหน้าที่ตำรวจนับสิบคนที่กำลังเฝ้าคุ้มกันอยู่รอบๆ เหมือนกับจะเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้
“คุณหยาง”
เจ้าหน้าที่ตำรวจจำนวนมากก็ล่วงรู้ได้ถึงสถานะของเซี่ยปิงทันที แต่ละคนต่างก็วิตกกังวลอย่างมาก
เพราะว่าถึงอย่างไรฝ่ายตรงข้ามก็เป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่ที่แท้จริงของดาวรังอสูร หากไม่ใช่เป็นเพราะว่าพวกเขาถูกตระกูลเมเดลลินและตระกูลอื่นๆบีบบังคับ พวกเขาก็ไม่เต็มใจที่จะท้าทายฝ่ายตรงข้ามคนนี้
“อันที่จริงเกิดเรื่องอะไรขึ้น? ทำไมถึงจับคนของข้ามา?”
เซี่ยปิงมองไปที่ผู้คนรอบๆด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์
“เพราะว่าก่อนหน้านี้เด็กน้อยคนนี้ได้เข้าไปกินในร้านอาหารโดยที่ไม่มีเงินจ่าย อีกทั้งยังต้องการที่จะหลบหนี เธอคิดที่จะกินแล้วหนี” ผู้กำกับของสถานีตำรวจแห่งนี้ก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่ยิ่งใหญ่ เหงื่อเย็นเริ่มผุดขึ้นมาจากหน้าผากของเขา
“อะไรนะ?!”
เซี่ยปิงต่อว่าออกมา “พวกเจ้าแต่ละคนวันๆกินอิ่มไม่มีอะไรทำจึงต้องการที่จะหาเรื่องผู้อื่นหรือ? นี่เป็นเพียงแค่เด็กสาวตัวเล็กๆที่น่ารักน่าชัง เพียงแค่เพราะว่ากินอาหารแล้วไม่มีเงินจ่าย พวกเจ้าจึงจับตัวเธอมาหรือ? ดาวเคราะห์ดวงนี้ยังมีกฎหมายบ้านเมืองอยู่อีกหรือไม่ ยังมีกฎหมายอยู่หรือไม่?! ท้ายที่สุดแล้วเจ้าหน้าที่ตำรวจอย่างพวกเจ้าเข้าใจความหมายของการเคารพกฎหมายวินัยของสังคมหรือไม่ นี่จะยังมีสิทธิมนุษยชนอยู่ในสังคมอีกหรือ?!”