บทที่ 303
ในตอนนี้
เย่เมิ่งเหยียนอยู่ๆก็พูดกับหยางเฟิงว่า：“ที่รัก คุณคุกเข่าลงข้างหนึ่งสิคะ เรามาถ่ายรูปพิเศษกัน！”
หยางเฟิงคุกเข่าลงข้างหนึ่ง ถามอย่างสงสัย： “ที่รัก คุณจะทำอะไรหรือ？”
เย่เมิ่งเหยียนยื่นมือขวาออกไป
หยางเฟิงยื่นมือไปจับมือขาวของเธอโดยไม่รู้ตัว
ทันใดนั้น
ขอบตาของเย่เมิ่งเหยียนก็แดงขึ้นมา
หยางเฟิงเห็นเข้าก็ร้อนใจขึ้นมาทันที
ทำไม
อยู่ๆถึงร้องไห้แบบไม่มีสาเหตุกันนะ？
หรือว่าตัวฉันทำอะไรผิดไปหรือเปล่า？
“ฉัน……”
“ฉันแต่งค่ะ！”
หยางเฟิงยังพูดไม่จบ
อยู่ๆเย่เมิ่งเหยียนก็พูดขึ้น
ชั่วครู่เดียว
หยางเฟิงราวกับโดนฟ้าผ่าไปทั้งตัว
ในที่สุดเขาก็รู้แล้ว ว่าเยเมิ่งเหยียนต้องการจะทำอะไร
ปีนั้น เย่เมิ่งเหยียนถูกบังคับให้แต่งงานกับหยางเฟิง
ทั้งสองคนแม้แต่งานแต่งงาน ก็ล้วนไม่ได้สนใจ เรื่องขอแต่งงานยิ่งไม่ต้องพูดถึง！
หยางเฟิงติดหนี้การขอแต่งงานกับเย่เมิ่งเหยียนมาตลอด
แต่วันนี้
เย่เมิ่งเหยียนเป็นฝ่ายขอหยางเฟิงแต่งงาน
หยางเฟิงรู้ว่า
ชีวิตของเขาผสานกับชีวิตของเย่เมิ่งเหยียนอย่างสิ้นเชิงแล้ว
นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ทั้งสองคนได้เป็นสามีภรรยากันอย่างแท้จริงแล้ว！
ถ้าบอกว่าห้าปีก่อน เย่เมิ่งเหยียนแต่งงานกับหยางเฟิงอย่างไม่ยินยอมพร้อมใจ
อย่างนั้นวันนี้
เย่เมิ่งเหยียนอยากแต่งงานกับหยางเฟิงอย่างจริงใจ！
หยางเฟิงพูดอย่างตื่นเต้น：“แต่ว่าที่รัก ผมลืมสวมแหวน……”
เย่เมิ่งเหยียนกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลจากขอบตา ส่ายหัว：“ฉันไม่ต้องการแหวน ฉันต้องการแค่คุณ สิ่งอื่นใด ฉันก็ไม่ต้องการ”
ได้ยินดังนั้น
หยางเฟิงควบคุมไม่อยู่อีกต่อไป
เขายืนขึ้น โอบกอดเย่เมิ่งเหยียนไว้อย่างแนบแน่น
“ที่รัก ผมสัญญาว่า ชีวิตนี้ผมจะไม่มีทางทำให้คุณไม่สบายใจแม้แต่นิดเดียว！”
กลับมาจากการหายตัวไปห้าปี
วันนี้คือวันที่หยางเฟิงรอคอย
ตอนนี้
ในที่สุดเขาก็ได้ในสิ่งที่เขาต้องการ
หัวเราะ หัวเราะ……
ทั้งสองล้วนน้ำตาไหล
ห้าปีมานี้
ความเหินห่างในจิตใจของเย่เมิ่งเหยียนที่มีต่อหยางเฟิง ได้สูญสลายหายไปในชั่วพริบตาเดียว
ห้าปีก่อน อยู่ๆหยางเฟิงก็จากไป
ในใจของเย่เมิ่งเหยียน เกลียดเขาเข้าไส้！
แต่ช่วงเวลานี้ สิ่งที่หยางเฟิงทำทั้งหมด เย่เมิ่งเหยียนได้เห็นกับตาแล้ว
หัวใจของเธอ ค่อยๆละลายทีละนิด
จนกระทั่งวันนี้！
หัวใจของเธอ ได้ยอมรับหยางเฟิงอย่างสมบูรณ์
เห็นดังนั้น
เฟิงชิงหวูแอบเช็ดน้ำตาที่มุมตาอย่างช่วยไม่ได้
เธอไม่มีทางเข้าใจ ความรู้สึกของหยางเฟิงกับเย่เมิ่งเหยียน
แต่เธอ มีอารมณ์ร่วมไปกับบรรยากาศ
รักแท้！
มักจะไร้เสียง！
เฟิงชิงหวูพูดกับหลิวซิงอย่างอิจฉา：“คุณหยางทั้งสองคน มีความสุขเสียจริง！”
หลิวซิงพยักหน้า
หยางเฟิงไม่เพียงแต่แข็งแกร่งจนทำให้ผู้คนสิ้นหวัง
อีกทั้งยังรักเดียวใจเดียวต่อเย่เมิ่งเหยียน
ผู้ชายแบบนี้ ในสังคมปัจจุบันเป็นของล้ำเลิศหาที่เปรียบมิได้！
ชั่วพริบตา
ทั้งคู่กำลังสวีทหวานกัน การถ่ายภาพก็เสร็จสิ้น
ท่ามกลางแววตาอิจฉาของทุกคน
หยางเฟิงและเย่เมิ่งเหยียนกลับไปที่โรงแรม
ทั้งสองคนเหนื่อยมาก
หยางเฟิงนั่งพักบนโซฟา
เข่เมิ่งเหยียนชงชาให้หยางเฟิงก่อน แล้วเดินอ้อมไปด้านหลัง มือขาวทั้งสองข้าง วางลงบนบ่าของหยางเฟิงเบาๆ แล้วนวดอย่างช้าๆ
ทันใดนั้น
หยางเฟิงพูดยิ้มๆ： “ที่รัก！ห้าปีที่แล้ว คุณคงจะอยากฆ่าผมจนแทบทนไม่ไหวเลยสินะ？”
เย่เมิ่งเหยียนฮืเบาๆ：“ตอนนั้น ฉันไม่รูแม้แต่ชื่อของคุณ ก็ต้องแต่งงานกับคุณแล้ว อย่างนี้จะให้ฉันยอมรับคุณได้อย่างไรคะ？”
หยางเฟิงพยักหน้า
กลับกันไม่ว่าใครก็ตาม ต้องแต่งงานกับชายแปลกหน้า
หรือว่าคนชั้นต่ำ คนจรจัดที่น่าเวทนา
ล้วนไม่มีทางจะยอมรับได้
นี่คือเหตุผลว่าทำไม
หยางเฟิงถึงรักเดียวใจเดียวต่อเย่เมิ่งเหยียน！
เพราะเย่เมิ่งเหยียน ต้องแบกรับอะไรมากมายเกินไป！
เย่เมิ่งเหยียนถามอย่างอยากรู้：“ใช่สิ！ที่รัก ปีนั้นทำไมคุณถึงเร่ร่อนอยู่ข้างถนนล่ะคะ？”
หยางเฟิงดูๆแล้ว ไม่โง่และไม่ทึ่ม