บทที่ 304
คนปกติคนหนึ่ง ทำไมกลายเป็นคนจรจัดไปได้？
“ฮ่าๆๆ！”
หยางเฟิงหัวเราะออกมา พูดอย่างไม่ยี่หระว่า： “ผมโดนไล่ออกจากบ้าน พวกเขาเอาผมไปทิ้งไว้ในเมืองที่ไม่คุ้นเคย ผมเลยกลายเป็นไอ้กุ๊ยข้างถนน！”
ได้ยินดังนั้น
ในใจของเย่เมิ่งเหยียน เหมือนถูกทิ่มแทง
ถึงแม้ว่าหยางเฟิงพูดเหมือนมันไม่ใช่เรื่องสำคัญ
แต่การถูกครอบบครัวตัวเองไล่ออกมา ความเจ็บปวดเช่นนี้ คนธรรมดาไม่เข้าใจอย่างแน่นอน！
เธอกอดหยางเฟิงไว้แน่น พูดอย่างรักใคร่：“ที่รัก หลังจากนี้บ้านนี้ เป็นบ้านของคุณตลอดไปนะคะ ไม่มีใครไล่คุณออกไปได้แน่นอนค่ะ！”
หยางเฟิงพยักหน้า
ในหัวใจของเขา มีความอบอุ่น
ที่เขากลับมา ก็เพื่อปกป้องบ้านนี้ของเขา
จะไม่ยอมให้ใครหน้าไหน มาทำร้ายภรรยาและลูกสาวของเขา
ขณะนั้น
โรงแรมโคโคนัท
โรงแรมห้าดาวที่ดีเลิศที่สุดในฉงโจว
ภายในห้องจัดเลี้ยงของโรงแรม ผู้คนมากมายมาสังสรรค์ดื่มสุรา บรรยากาศครึกครื้น
“ลูกพี่ สบายใจได้ ฉันส่งคนไปตรวจสอบแล้ว เร็วๆนี้ก็จะหาไอ้คนที่ตีลูกพี่เจอแน่！”
“รอให้หาไอ้สารเลวนั่นเจอก่อนเถอะ ฉันจะช่วยสั่งสอนมันให้อย่างสาสมแน่นอน！”
“ลูกพี่ยังเป็นใหญ่ที่หนึ่งในฉงโจว ใครขัดใจลูกพี่ ก็รนหาที่ตายแล้วล่ะ！”
เฉ่าปิงสีหน้านอบน้อม เยินยอเฉ่าเจินไม่หยุด
เฉ่าเจินหรี่ตาลง พูดเสียงเหี้ยม：“ไม่ต้องพูดอะไรไร้ประโยชน์ ถ้าหาคนที่ตีฉันไม่เจอ ฉันเอาเรื่องแกแน่！”
เฉ่าปิงโค้งคำนับอย่างต่ำต้อยทันที
เขาเคยเป็นถึงคุณชายใหญ่แห่งแก๊งเขียว ทว่าใช้ชีวิตไม่ต่างจากหมา！
ก็ในตอนนี้
มีคนหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างรีบเร่ง
“คุณชายเฉ่า！”
เฉ่าเจินเงยหน้ามอง
เพียงเห็นว่าเป็นพี่โก๋ เดินกะเผลกเข้ามา
เฉ่าเจินย่นคิ้ว พูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า：“หวางเอ้อโก๋ ขาแกเป็นอะไร？”
หวางเอ้อโก๋หน้าเศร้าเหยเก “คุณชายเฉ่า ฉันโดนตีมา！”
“อะไรนะ？”
ได้ยินดังนั้น
เฉ่าเจินโกรธอย่างควบคุมไม่อยู่：“ในฉงโจว ไม่อยากเชื่อใครมันกล้าทำคนของฉัน อยากตายหรือไง？”
หวางเอ้อโก๋ เป็นลูกน้องที่เก่งกาจของเฉ่าเจินมาตลอด
งานหลักคือช่วยเฉ่าเจิน เก็บค่าคุ้มครองที่ชายหาด
ชายหาดของอ่าวจันทรา
มีชื่อเสียงมากในฉงโจว
ทุกคนมีผู้คนมาถ่ายรูปกันขวักไขว่
อาศัยการเก็บค่าคุ้มครอง ทุกวันเฉ่าเจินก็สามารถทำเงินได้เป็นกอบเป็นกำ
ไม่คิดเลยว่า
วันนี้ไม่ใช่แค่ตัวเขาที่ถูกตี แม้แต่สุนัขรับใช้ที่เขาเลี้ยงไว้ก็ยังถูกตีไปด้วย！
พวกนอกคอกในฉงโจวนี่ ต้องการก่อกบฎงั้นหรือ？
ทันใด ไฟโทสะของเฉ่าเจินประทุขึ้นอย่างรวดเร็ว！
หวางเอ้อโก๋พูดอย่างเสียความรู้สึก：“คุณชายเฉ่า！วันนี้ มีคนจำนวนหนึ่งมาถ่ายรูปที่ชายหาด ฉันเดินเข้าไปเก็บค่าคุ้มครอง ผลคือคนพวกนี้ ไม่เพียงไม่ยอมจ่ายค่าคุ้มครอง แล้วยังทุบตีผมอีก”
เฉ่าเจินด่าทอเสียงดัง：“แกไอ้สวะเอ้ย！คนอื่นทำแก ทำไมแกไม่สู้มันกลับวะ？”
หวางเอ้อโก๋พูดอย่างกล้าๆกลัวๆ！“ฉันสู้แล้ว！แต่…ฉันสู้มันไม่ได้！”
“ฝ่ายนั้นมันเก่งกาจมาก！ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว พวกมันก็ทำขาฉันหักแล้ว！”
“ฉันบอกไปแล้ว ว่าฉันทำงานให้คุณชายเฉ่า แต่มันยังไม่ออมมือ นี่มันไม่เห็นคุณอยู่ในสายตาเลย！”
ได้ยินดังนั้น
เฉ่าเจินระเบิดความโกรธ！
ที่ฉงโจวนี่ ไม่น่าเชื่อมีคนกล้าเมินเฉยเขา！
สองตาเขาจ้องเขม็งไปที่หวางเอ้อโก๋ ถามเสียงดัง：“มันเป็นใคร？”
หวางเอ้อโก๋คิดคิดแล้วตอบ： “ไม่ทราบครับ！แต่ฉันเห็นป้ายอันหนึ่ง บนนั้นเขียนว่าเฟิงเมิ่งกรุ๊ป！”
“เฟิงเมิ่งกรุ๊ป？”
“นี่มันบริษัทขยะอะไรวะ？”
ได้ยินดังนั้น
เฉ่าเจินสับสนงุนงงมาก
ในฐานะอันธพาลท้องถิ่นแห่งฉงโจง แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยได้ยินชื่อเฟิงเมิ่งกรุ๊ปอะไรนี่เลย
“อะไร？แกพูดอะไรนะ？”
“เฟิงเมิ่งกรุ๊ป ใช่เฟิงเมิ่งกรุ๊ปที่ตงไห่หรือเปล่า？”
ทีนี้
อีกฟากเฉ่าปิง สีหน้าเปลี่ยนไปทันที！
ขาสองข้างของเขา สั่นอย่างเสียไม่ได้
แต่สีหน้าของเขา กลับถอดสียิ่งกว่าอะไร！