โจวยู่ชุ่ค่อยๆย่องไปที่หน้าห้องผู้ป่วยของฉินต้าหย่ง ภายในลูกตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยเจตนาอย่างรุนแรง
หลายวันนี้ สำหรับเธอแล้ว นี่คงถือว่าเป็นหนึ่งวันที่ยาวนานราวกับหนึ่งปีเลยทีเดียว
ไม่เพียงแต่ตัวเองต้องทนรับว่าความจริงจะถูกเปิดเผยได้ทุกเมื่อเท่านั้น แต่ยังต้องเผชิญหน้ากับใช้ชีวิตที่จืดชืดในโรงพยาบาลอีก
เธอมีชีวิตอยู่มาจนอายุห้าสิบกว่าปี ยังไม่เคยดูแลคนหนึ่งคนแบบนี้มาก่อนเลย
ไม่เพียงแต่ต้องช่วยฉินต้าหย่งเช็ดทำความสะอาดร่างกายเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นยังต้องเช็ดขี้เช็ดเยี่ยว นี่สำหรับเธอแล้ว เปรียบได้กับเป็นนรกเลยทีเดียว
แต่ขณะที่เธอจะลงมือจริงๆแล้วนั้น กลับลังเลขึ้นมา
ภายในสมองเหมือนว่าจะมีสองเสียงเกิดขึ้น เสียงหนึ่งพูดว่า: “อย่าลงมือเด็ดขาด สมมติว่าคุณลงมือจริง นั้นเป็นการฆ่าคน! ฉินต้าหย่งตลอดชีวิตนี้อาจจะเป็นแบบนี้ไปตลอด เพื่อขยะคนนี้คุณถึงกับเอาตัวเองยัดเข้าไปในคุก ไม่คุ้มค่า!”
แต่ทันทีทันใดนั้นเอง ก็มีอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นมา: “รีบลงมือ นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดของคุณ ฉินต้าหย่งนั้นเดิมทีก็เป็นผักอยู่แล้ว ถึงจะตายไป ก็คงถูกคิดว่าเป็นการตายทั่วไป!”
เธอยืนอยู่หน้าเตียงผู้ป่วยของฉินต้าหย่ง จนปัญญาลงมืออยู่เนิ่นนาน
ลังเลอยู่นานห้าหกนาทีเต็ม เธอสุดท้ายก็ตัดสินใจได้ สายตาที่มองไปที่ฉินต้าหย่งนั้นดุร้ายมากยิ่งขึ้น
“ตายเพื่อฉันซะเถอะ!”
ในใจของเธอนั้นตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ทันใดนั้นจับผ้าห่มขึ้นมา ตรงเข้าไปคลุมหัวของฉินต้าหย่ง
“คุณกำลังจะทำอะไร?”
น้ำเสียงของฉินซีเต็มไปด้วยความโกรธ ตะโกนออกมาทันทีทันใด
โจวยู่ชุ่ยนั่นเพิ่งจะพุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่บนร่างกายของฉินต้าหย่ง ฉินซีก็ร้องเรียกออก เกือบจะทำให้เธอปัสสาวะราด
“อ่า? ฉัน……ฉัน ฉันจะห่มผ้าให้พ่อของเธอ!”
ใบหน้าของโจวยู่ชุ่ยเต็มไปด้วยความหวาดกลัว มือทั้งคู่สั่นเทา
เมื่อครู่ขณะที่เธอยืนอยู่หน้าเตียงผู้ป่วยของฉินต้าหย่ง ฉินซีก็ตื่นแล้ว เดิมทีคิดว่าโจวยู่ชุ่ยนั้นต้องการที่จะช่วยฉินต้าหย่งเปลี่ยนผ้าอ้อม แต่ไม่คิดเลยว่า คาดไม่ถึงว่าโจวยู่ชุ่ยจะเอาผ้าห่มมาคลุมบนศีรษะของฉินต้าหย่ง
ถ้าไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง เธอคงไม่มีทางที่จะเชื่อจริงๆ ว่านี่คือเรื่องที่แม่ทำขึ้นด้วยตัวเอง
“คุณไสหัวออกไป!”
ฉินซีพุ่งเข้าไปหา ผลักโจวยู่ชุ่ยออกไป ร้องไห้ไปพูดไป: “หัวใจของคุณทำไมถึงโหดร้ายได้ขนาดนี้? ทำไมถึงอยากทำแบบนี้? คุณบอกฉันมานะ ว่าทำไมกัน?”
ฉินซีร้องไห้พร้อมกับแผดเสียงคำราม เธอโมโหจนถึงขีดสุดแล้วจริงๆ
เมื่อสักครู่นี้โจวยู่ชุ่ยจะทำอะไร เธอเข้าใจชัดเจนมาก นั่นคือต้องการชีวิตของฉินต้าหย่ง
เธอทำไมถึงคิดไม่ถึงเลยว่า ในความคิดของเธอนั้นแม่มีใจที่จะดูแลพ่อมาโดยตลอด แต่แท้ที่จริงแล้วต้องการที่จะฆ่าสามีของตัวเธอเอง
“เสี่ยวซี คุณพูดเหลวไหลอะไร? ฉันก็แค่อยากจะห่มผ้าให้พ่อของคุณก็เท่านั้นเองจริงๆ”
โจวยู่ชุ่ยเองก็หวาดกลัวจนถึงขีดสุดเหมือนกัน พูดแก้ตัวอย่างรีบร้อน: “ถ้าฉันอยากจะฆ่าพ่อของคุณจริงๆ หรือว่าจะใช้ประโยชน์ตอนที่พวกคุณไม่อยู่ แล้วค่อยลงมือก็ได้หรือเปล่า?”
“เมื่อกี้ตอนที่คุณยืนอยู่หน้าเตียงผู้ป่วยของพ่อ ฉันก็ตื่นแล้ว คุณยังคิดอยากจะเถียงข้างๆคูๆอยู่อีกเหรอ? ตอนนี้ฉันจะแจ้งความ!”
ฉินซีพูดขณะกำลังร้องไห้ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจะแจ้งความ
เสียง“ตูม”ดังขึ้น โจวยู่ชุ่ยตรงเข้าไปคุกเข่าใต้เท้าของฉินซี ร้องไห้พร้อมกับพูด: “เสี่ยวซี อย่าแจ้งความเลยนะ! แม่รู้ว่าผิดไปแล้ว จะไม่กล้าอีกแล้ว ถ้าคุณแจ้งความ แม่คงต้องไปอยู่ในคุกตลอดชีวิตที่เหลืออยู่แล้ว คุณใจแข็งพอที่จะดูแม่เข้าไปอยู่ในตารางได้อย่างนั้นเหรอ?”
“คุณคิดว่าฉันยินยอมทำแบบนี้เหรอ? ถ้าไม่ใช่เพื่อคุณกับเสี่ยวยี ฉันจะทำแบบนี้ไหม?”
“ฉันเคยถามหมอมานานแล้ว บอกว่าการที่พ่อคุณจะฟื้นขึ้นมานั้นเป็นความหวังลมๆแล้งๆอย่างมาก เขามีชีวิตอยู่ต่อไป นั้นจะเป็นการทรมานเขา!”
“ไม่เพียงเป็นการทรมานแบบหนึ่งกับเขา กับคุณและเสี่ยวยีเองก็เช่นกัน! แม่ดูพวกคุณต้องไปทำงานทุกวัน อีกทั้งต้องดูแลเสี้ยวเสี้ยว และยังต้องมาโรงพยาบาลอยู่เป็นเพื่อนพ่อของคุณ ฉันสงสารพวกคุณนะ!”
โจวยู่ชุ่ยพูดไปร้องไห้ไป ฉินซีเองก็ร้องไห้เช่นเดียวกัน เธอพูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำ: “เพียงแค่พ่อยังมีลมหายใจ ก็ยังมีความหวังอยู่ คุณกล้าดียังไงมาแย่งความหวังที่จะมีชีวิตของเขาไป?กล้าดียังไง?”
ฉินซีเป็นผู้หญิงแบบไหน โจวยู่ชุ่ยนั้นรู้เป็นอย่างดี
เธอแม้แต่ขณะที่ร้องไห้ก็ยังพูดคำพูดแบบนี้ออกมาได้ แท้จริงแล้วคือให้ฉินซีใจอ่อน ถึงแม้ว่ายังคงตำหนิโจวยู่ชุ่ย แต่กลับวางโทรศัพท์มือถือลง
“เสี่ยวซี แม่ผิดไปแล้วจริงๆ คุณก็เข้าใจแม่ แม่นั้นขนาดจะฆ่าปลายังไม่กล้าทำเลย แล้วจะมากล้าฆ่าพ่อของคุณได้ยังไง? ฉันแค่ไม่อยากจะเห็นคุณกับเสี่ยวยีลำบากขนาดนั้นจริงๆ ถึงได้ทำแบบนี้ ขอให้คุณยกโทษให้แม่ครั้งนี้สักครั้ง แม่รับรอง จะไม่ทำสิ่งที่ไม่ถูกต้องอีกต่อไปแล้ว ดีไหม?”
โจวยู่ชุ่ยตีเหล็กตอนร้อน รีบร้อนขอร้องวิงวอน
“ไม่ว่าจะเป็นเพราะเหตุผลอะไร คุณก็ลงมือกับพ่อ นั่นเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง ทั้งชีวิตนี้ ฉันจะไม่มีทางให้อภัยคุณ!”
ท่าทางของฉินซีนั้นหนักแน่นไม่มีอะไรเปรียบได้ พูดด้วยดวงตาแดงก่ำ: “คุณไปซะเถอะ! ฉันเองก็ไม่อยากจะเห็นคุณอีกต่อไปแล้ว!”
“เสี่ยวซี แม่รู้แล้วว่าผิดจริงๆ ทั้งชีวิตนี้ไม่เคยทำเรื่องเลวร้ายมาก่อน เพียงแค่เรื่องนี้ หรือว่าคุณจะไม่ยินยอมให้อภัยฉันใช่หรือเปล่า?”
ภายในจิตใจของโจวยู่ชุ่ยนั้นทั้งตกใจทั้งหวาดกลัว
เหตุผลที่เธอทำเรื่องพวกนี้ไปทั้งหมดนั้น เป็นเพราะเพื่อที่จะสามารถกลับไปที่ยอดเมฆา แต่ตอนนี้ ฉินซีนั้นกลับอยากให้เธอรีบออกไป
ดังนั้น ความพยายามของเธอทั้งหมดคงจะศูนย์เปล่าแล้ว
“คุณไปซะเถอะ! เรื่องที่คุณอยากจะลงมือกับพ่อ ฉันจะไม่บอกคนอื่น”นี่เป็นครั้งแรกที่ฉินซีมีท่าทางหนักแน่นขนาดนี้
ตอนเย็นขณะที่คุยwechatกับฉินยี ฉินยีตั้งใจคุยกับเธอ ให้เธอระวังโจวยู่ชุ่ย
เธอยังซักถาม ฉินยีนั้นไม่พูดอะไรออกมา เพียงแต่กำชับเธอด้วยความจริงจังเป็นอย่างมาก ให้เธอจำเป็นที่จะต้องระมัดระวังตัวกับโจวยู่ชุ่ย
เดิมที ฉินซียังไม่ได้คิดอะไรมากมายขนาดนั้น แต่สิ่งที่โจวยู่ชุ่ยทำเป็นเมื่อกี้ทั้งหมดนั้น ทำให้เธอสุดท้ายก็เข้าใจความหมายของฉินยี
บางที ฉินยีคงรู้มานานแล้ว โจวยู่ชุ่ยนั้นอยากที่จะลงมือฆ่าฉินต้าหย่ง เพียงแต่กังวลว่าตัวเองจะเสียใจเป็นทุกข์ เลยไม่ยินยอมที่จะพูดความจริงออกมา
“เสี่ยวซี แม่ผิดไปแล้วจริงๆ ขอร้องคุณอย่าไล่ฉันไปเลย ได้หรือเปล่า? แม่รู้ว่าผิดไปแล้วจริงๆ”โจวยู่ชุ่ยคุกเข่าบนพื้น ร้องไห้ออกมาทั้งหมด
“ถ้าหากคุณยังไม่ไป ฉันจะแจ้งความจริงแล้วนะ!”
ฉินซีเช็ดน้ำตา สิ่งที่อยู่บนใบหน้าเต็มไปด้วยความตั้งใจและแน่วแน่
ในใจของเธอถึงแม้ว่ามีหลายแง่มุมที่อดสงสารไม่ได้ แต่ว่าสิ่งที่โจวยู่ชุ่ยทำนั้น ทำให้เธอรับไม่ได้จริงๆ
ฟังว่าฉินซีต้องการจะแจ้งความ โจวยู่ชุ่ยในที่สุดก็เข้าใจแน่ชัด ฉินซีนั้นจริงจัง
“ได้ แม่จะไปเดี๋ยวนี้ คุณอย่าแจ้งความนะ!”
โจวยู่ชุ่ยพูดจบ รีบร้อนวิ่งจากไป กลัวว่าถ้าช้าไปก้าวหนึ่ง ฉินซีจะต้องแจ้งความ
ในเวลาเดียวกัน หยางเฉินที่เพิ่งจะนอนหลับ ก็ได้รับโทรศัพท์
ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาล เขารู้ในทันที
“พี่เฉิน จะให้ลงมือหรือเปล่า?”
“ในเมื่อนี่เป็นสิ่งที่เสี่ยวซีเลือก งั้นก็ปล่อยให้เธอจากไป!”
“รับทราบ!”
หลังจากหยางเฉินวางโทรศัพท์ สมองเต็มไปด้วยความกังวลใจ
เหตุการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้น ฉินซีจะต้องรู้สึกทุกข์ใจเป็นอย่างมากแน่ๆ?
พอนึกถึงตรงนี้ เขาก็ไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย ลุกขึ้นมาทันที ตรงไปที่โรงพยาบาล
ประตูใหญ่โรงพยาบาลประชาชน อาวดี้a6สีดำคันหนึ่งกำลังจอดอยู่
โจวยู่ชุ่ยเพิ่งจะเดินออกมาทางประตูใหญ่ ผู้ชายที่สวมชุดสูทสองคน เดินตรงเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว
โจวยู่ชุ่ยที่กำลังตกใจทำอะไรไม่ถูกนั้น ยังไม่สติกลับมา สองคนนี้ก็ตรงเข้ามาหาเธอ
“พวกคุณต้องการทำอะไร? ปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉันนะ! อ่า……ปล้นจี้แล้ว……”
โจวยู่ชุ่ยถูกสองคนจี้ตัวไปอย่างรวดเร็ว ตรงเข้าไปยัดใส่ในรถ
ในเวลานี้เป็นเวลากลางดึก การร้องขอความช่วยเหลือของโจวยู่ชุ่ย ไม่มีคนพบเห็นอย่างสิ้นเชิง
หลังจากที่โจวยู่ชุ่ยถูกพาขึ้นรถ และพยายามดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง ร้องตะโกนแผดเสียงกึกก้อง
“พวกคุณเป็นใครกัน? ทำไมถึงต้องมาจับฉัน?”
“รู้ว่าพวกคุณจะทำอะไรหรือเปล่า? นี่เป็นการลักพาตัวเรียกค่าไถ่!”
“รีบปล่อยฉัน ไม่อย่างงั้นฉันจะแจ้งความ!”
“ตามกฎหมาย การกระทำของพวกคุณ จะต้องได้รับโทษจำคุกแบบมีระยะเวลากำหนดสิบปีขึ้นไปหรือโทษจำคุกตลอดชีวิต!”
ระยะนี้ โจวยู่ชุ่ยสอบถามเนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมายมาโดยตลอด และรู้เกี่ยวกับกฎหมายอยู่บ้าง
“เหอะๆ คุณยังเข้าใจกฎหมาย?”
ผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับ ยิ้มเยาะ: “งั้นฉันถามคุณ จ้างวานฆ่าคน เป็นความผิดอะไร ฆ่าคนไม่สำเร็จ เป็นความผิดอะไร?”
ฟังคำพูดนั้น โจวยู่ชุ่ยก็สั่นเทาไปทั่วร่าง การกระทำผิดสองข้อนี้ คงไม่ใช่เป็นตัวเธอเองใช่ไหม?
แน่นอนว่าเธอไม่ยอมรับ รีบร้อนพูด: “ฉันจะไปรู้ได้อย่างไร?”
“งั้นฉันจะบอกคุณให้!”
ผู้หญิงที่นั่งข้างคนขับพูดด้วยรอยยิ้มเยือกเย็น: “จงใจฆ่าคน ลงโทษประหารชีวิต โทษจำคุกตลอดชีวิตหรือโทษจำคุกแบบมีระยะเวลากำหนดสิบปีขึ้นไป ดูตามอาการบาดเจ็บของฉินต้าหย่งแล้วนั้น อย่างต่ำที่สุดก็น่าจะตัดสินโทษจำคุกตลอดชีวิต! และเพิ่มเรื่องฆ่าคนยังไม่บรรลุผล ถึงขนาดที่ว่ามีความเป็นไปได้ที่จะตัดสินให้คุณโดนลงโทษประหารชีวิต!”
“ก่อนหน้านี้คุณจ้างวานหูฉาว ตอนที่ชนฉินต้าหย่งให้ตาย ทำไมคุณไม่รู้กฎหมาย? เมื่อกี้ตอนที่วางแผนฆ่าฉินต้าหย่งให้ตาย ทำไมคุณไม่รู้กฎหมาย?”