CLS ตอนที่ 237: ความน่าสะพรึงของเม็ดยาโชคร้าย
หลังจากเม็ดยาโชคร้ายออกฤทธิ์ ร่างของเฉิงเฟิงก็พลันปลดปล่อยลำแสงวงหนึ่งออกมา ซึ่งนอกจากอี้เทียนหยุนแล้ว คนอื่นล้วนมองไม่เห็น นี่เป็นผลจากการออกฤทธิ์ของเม็ดยาโชคร้าย ส่วนผลลัพธ์จะเป็นยังไงนั้น คงได้แต่รอดูเท่านั้น
“ข้าเห็นด้วยกับข้อเสนอของเฉิงต้าเหริน พลังของอาวุธยังไม่ได้แสดงออกมาเลย” หนานเฟิงหยุนมองมาที่อี้เทียนหยุนพร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่ทราบว่าประมุขอี้คิดยังไง?”
หนานเฟิงหยุนไม่สามารถส่งคนของตนออกมาได้อีก แต่การที่ได้เห็นคนอื่นจัดการอี้เทียนหยุนก็ถือว่าเป็นความสุขของเขาเช่นกัน การตายของเจิ้งหวู่เมื่อกี้นี้ ทำให้ความโกรธในใจของเขาปะทุออกมา
แต่ก่อนหน้านั้นเขาได้พูดไปแล้วว่ากระบี่ไร้นัยน์ตา ถ้าเขายังจะเอาเรื่องอีก นั่นก็เท่ากับเป็นการตบหน้าตนเอง ดังนั้น ความโกรธนี้เขาจึงจำต้องกลืนลงท้องตัวเองไป
“ข้าไม่มีปัญหา” อี้เทียนหยุนไม่มีปัญหาจริงๆ มาเท่าไหนฆ่าเท่านั้น!
“ไม่เสียทีที่เป็นถึงประมุขวังเทียนจี๋จริงๆ ข้าเชื่อว่าด้วยความสามารถของประมุขอี้ จะต้องจัดการได้อย่างสบายอย่างแน่นอน” หนานเฟิงหยุนสีหน้าเย็นชา เตรียมเดินไปยังอาวุธ หวังจะดึงอาวุธขึ้นมา
แต่ขณะที่เดินไปนั้น ไม่รู้ทำไม จู่ๆ เฉิงเฟิงก็พลันเดินลงมา ทำให้ชนเข้ากับด้านหลังของหนานเฟิงหยุน
“โครม” ทั้งสองคนล้มลงกับพื้น หนานเฟิงหยุนล้มลงก่อน จากนั้นเฉิงเฟิงก็ล้มทับลงมาบนร่างของเขา ทำให้คนทั้งหลายพากันตกใจ เฉิงเฟิงทำอะไร?
“นี่ นี่เป็นอุบัติเหตุ เป็นอุบัติเหตุ” เฉิงเฟิงรีบลุกขึ้นอย่างไว พร้อมกับก้มลงดูรองเท้าของตน ไม่แปลกที่เมื่อกี้จะลื่น ที่แท้รองเท้าก็เสียนี่เอง
หนานเฟิงหยุนก็ลุกขึ้นเช่นเดียวกัน เขาไม่คิดว่าจะต้องมาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ มันกะทันหันเกินไป เขาจึงไม่ทันตอบสนอง และเมื่อเห็นร่างของเฉิงเฟิงที่อยู่ใกล้ๆ เขาจึงรีบเข้าไปช่วยอย่างไว แต่ขณะที่เขากำลังจะช่วยอยู่นั้น เท้าของหนานเฟิงหยุนก็ลื่น ทำให้ทั้งสองคนล้มทับกันอีกครั้ง
ครั้งนี้กลับแย่ยิ่งกว่าเดิม คราวนี้เป็นเฉิงเฟิงที่ถูกกด พร้อมกับปากของทั้งสองที่แนบชิดกัน!
อวี่ชีเชียนกับพวกถึงกับตาโต ดวงตาคู่งามแสดงให้เห็นถึงความตื่นตกใจ ผู้ชายกับผู้ชายจูบกัน….. นี่ทำให้คนทั้งหลายตกใจ และแน่นอนว่าไม่มีใครอิจฉากับเหตุการณ์นี้แม้แต่น้อย
“ถุย ถุย!”
เฉิงเฟิงจากโกรธกลายเป็นอับอาย ตบหน้าอกหนานเฟิงหยุนอย่างแรง ทำให้ร่างอีกฝ่ายปลิวออกไป เขาไม่คิดว่าตัวเองจะต้องมาจูบกับผู้ชาย! หนานเฟิงหยุนจะถือดีเกินไปแล้ว ตัวเขามีเจตนาดี แต่ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอกับเรื่องน่าขยะแขยง ทั้งยังต่อหน้าคนมากมาย นี่ทำให้เขาขายหน้าจนแทบอยากแทรกแผ่นดินหนี
“ทั้งหมดเป็นอุบัติเหตุ เป็นอุบัติเหตุ….. ขอน้ำหน่อย!” เฉิงเฟิงอยากจะล้างปากอย่างมาก ยามที่อยู่ใกล้ๆ รีบถือน้ำเข้ามาอย่างรวดเร็ว เฉิงเฟิงก็รับแก้วน้ำมา พร้อมกับกระดกน้ำเข้าปาก แต่ดื่มไปได้แค่สองอึกก็พลันสำลักน้ำออกมา
“แค่ก…..”
เขาไอออกมาอย่างน่ากลัว พร้อมกับฟาดฝ่ามือออกมา “ลูกสำส่อน….. ใครเอาน้ำอะไรมาให้ข้า ทำไมถึงดื่มยากอย่างนี้!”
ยามจะหลบก็หลบไม่ได้ เขาทำได้เพียงยอมรับฝ่ามือนี้ แต่ฝ่ามือยังไม่ทันจะถึง เสียง “แครก” ก็ดังมา เพราะใช้แรงมากเกิน ทำให้แขนเสื้อเลิกขึ้น เผยให้เห็นท่อนแขนกว่าครึ่งท่อน ชะงักค้างกะทันหัน
ด้วยเหตุนี้ ทำให้ศูนย์ถ่วงไม่มั่นคง ก็เลยฟาดเลยร่างของยามคนนั้นไปด้านหลัง
“ฉึก” โดยที่ไม่รู้ทำไม ดาบของยามคนนั้นก็ได้แทงใส่ร่างของเฉิงเฟิง ทะลุร่างของเขาไปอย่างง่ายดาย ร่างกายของเฉิงเฟิงนั้นไม่ได้อ่อนแอ แต่เพราะดาบของยามคนนั้น อย่างน้อยก็เป็นถึงระดับจิตวิญญาณขั้นต่ำ ขอแค่ไม่ต่อต้าน มันก็สามารถแทงทะลุร่างของพวกเขาไปได้อย่างง่ายดาย
“อ๊ากกก”
ความเจ็บปวดที่รุนแรงทำให้เฉิงเฟิงร้องออกมาเสียงดัง ก่อนจะล้มลงไป ไม่คิดว่าจะถูกดาบแทงเข้า ทั้งยังแทงจนทะลุอีก! ส่วนยามคนนั้นก็พลันเซ่อไป ไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น
ยามที่อยู่ใกล้ๆ รีบเข้ามาล้อมอย่างรวดเร็ว หวังจะช่วยพยุงเฉิงเฟิงขึ้น แต่ใครจะรู้ เฉิงเฟิงกลับเงยหน้าขึ้น พร้อมกับห้ามพวกเขาไว้
“ไม่ต้อง ไม่ต้องเข้ามา!”
เฉิงเฟิงกัดฟันลุกขึ้น ดาบที่เสียบคาอยู่ตรงหน้าอกของเขาก็ได้ถูกเขาดึงออกมาอย่างรวดเร็ว ทำให้เลือดทะลักออกมา โชคดีที่ไม่โดนจุดสำคัญ เพียงแค่โคจรพลังไม่กี่ครั้งก็สามารถระงับอาการเลือดไหลเอาไว้ได้
ที่สำคัญคือการเสียหน้า เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นต่อหน้าสำนักมากมายขนาดนี้ จะไม่ให้เสียหน้าได้ยังไง?
หลังจากที่เอาดาบที่เสียบหน้าอกตนเองออก เขาก็เรียกยาขวดหนึ่งออกมาจากแหวน พร้อมกับยัดเข้าปากโดยที่ไม่มองหน้าใคร เพียงแค่ทานเข้าไปไม่นาน สีหน้าของเขาก็ดำคล้ำ ก่อนที่จะกระอักเลือดสีดำออกมา
“ยาพิษ!”
ผู้คนพลันรู้ได้โดยทันที เฉิงเฟิงคนนี้กลับกินยาพิษเขาไปแทนยารักษา ทำให้อาการยิ่งแย่ลง ยังไงก็ตาม เพราะว่าระดับของเขาไม่ต่ำ ทำให้สามารถสะกดพิษเอาไว้ได้อย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะรีบหยิบบางสิ่งออกมาจากแหวน สิ่งของถูกหยิบออกมาทีละชิ้น แต่ก็ยังไม่ใช่ของที่เขาต้องการ
ของที่เอาออกมาตอนแรกเป็นสมบัติที่ผู้คนนำมามอบให้กับเขา หลังจากหยิบของออกมาหลายชิ้น ในที่สุดเขาก็ได้ขวดยามา คราวนี้เขาตรวจดูอย่างละเอียด ก่อนที่จะกินลงไป
เมื่อยาเข้าไปในร่าง ทำให้พิษที่อยู่ในร่างของเขาสลายไปอย่างรวดเร็ว แต่สีหน้าของเขายังคงซีดขาวอยู่ รู้สึกปวดศีรษะ เห็นได้ชัดว่าพิษนี้ไม่ใช่เล่นๆ ถ้าเป็นพิษอ่อนๆ เขาคงไม่พกติดตัวไว้ แม้ว่าไม่รู้จะใช้ทำอะไร แต่มีติดตัวไว้ก็ไม่เสียหลาย
“นี่เป็นอุบัติเหตุ……”
เฉิงเฟิงรู้สึกหัวหมุน แข้งขาอ่อนแรง ตัวเซไปด้านข้าง
“ตุบ!”
ร่างของเขาล้มลง ก่อนที่จะกลิ้งไถลออกไปเล็กน้อย พร้อมกับชนเข้ากับแท่งเหล็กที่อยู่ใกล้ๆ คราวนี้แท่งเหล็กได้ปักเข้าที่หลังของเขา ตามมาด้วยเสียงกรีดร้อง ตัวเขากลิ้งหลบออกมา ทำให้ผู้คนได้เห็นว่าที่ปักอยู่ที่หลังของเขานั้นก็คือ กระบี่ที่หนานเฟิงหยุนมอบให้เขาเมื่อก่อนหน้า
ภายใต้การเสริมพลังด้วยค่ายกลชั้น 5 ทำให้พลังโจมตีของมันมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ด้วยเหตุนี้ กระบี่จึงปักเข้าไปในร่างของเขามากกว่าครึ่ง จนเกือบจะมิดด้าม!
เผชิญกับโชคร้ายต่อเนื่องอย่างนี้ ทำให้หลายคนต่างก็เสียสันหลังวาบ ไม่รู้ว่าจะช่วยยังไง อี้เทียนหยุนที่มองอยู่ก็ถึงกับปาดเหงื่อ ในใจมีแค่ความคิดเดียว
เม็ดยาโชคร้าย…. สมแล้วที่เป็นถึงเม็ดยาระดับเทวะ! เห็นได้ชัดจากสิ่งที่เกิดกับเฉิงเฟิง
“เม็ดยานี้ร้ายกาจมาก….. กระทั่งปรมาจารย์ระดับผันแปรวิญญาณก็ยังถูกทำให้เหมือนกับตัวโง่งมคนหนึ่ง ไม่รู้ว่าจะถึงตายหรือเปล่า?” อี้เทียนหยุนส่ายหัว ที่เขาต้องการจริงๆ ก็คือสิ่งนี้!
เขาหวังให้เฉิงเฟิงนี้รีบๆ ตายไปซะ จะได้จบปัญหาสักที ต่อให้จะไม่ได้ค่าประสบการณ์เขาก็ยอม ขอแค่เฉิงเฟิงตายไป เขาก็จะไม่สามารถสร้างเรื่องอะไรให้กับวังเทียนจี๋ได้อีก