บทที่ 307
ชายร่างกำยำเหล่านี้เป็นนักต่อยของเฉ่าเจิง
เขาสามารถอาละวาดในฉงโจวได้โดยอาศัยคนเหล่านี้!
เป็นอันธพาลกันทุกคน
มีคดีฆ่าคนตายติดตัวไม่น้อย!
สีหน้าของหลิวซิงกับเฟิงชิงหวูและคนอื่นๆก็เปลี่ยนไป
เฉ่าเจิงนี้ แค่ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนดีอะไร
หยางเฟิงทำให้เฉ่าเจิงขุ่นเคือง ไม่รู้ว่าจะมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?
เวลาเดียวกัน
ในใจทุกคนอดไม่ได้ที่จะประหม่าขึ้นมา
เฉ่าเจิงมองไปที่หยางเฟิง พูดอย่างพึ่งพอใจ “เห็นรึยัง? คนเหล่านี้เป็นคนของฉันหมดเลย ถ้าคิดได้ก็คุกเข่าลง ไม่งั้นละก็……”
ป๊าป!
ไม่รอเฉ่าเจิงพูดจบ
หยางเฟิงยืนขึ้นมา ตบไปอย่างแรงๆ
“แกยังกล้าตบฉันอีกเหรอ”
เฉ่าเจิงจับหน้าตัวเองไว้ ตาทั้งสองข้างไม่น่าเชื่อ!
วันนี้
ตบนี้ เป็นครั้งที่สี่แล้วที่หยางเฟิงตบตัวเอง!
เขาคิดไม่ถึง
มีคนมากมายของตัวเองที่นี่ หยางเฟิงยังกล้าตบตัวเองเหรอ?
เขาไม่กลัวตายจริงๆหรือไง?
ชั่วขณะ!
ความโกรธแค้นแผดเผาอยู่ในใจของเฉ่าเจิง
เปลวไฟแห่งความโกรธทำให้เขาเสียสติทันที
เขาคำราม “ฆ่ามันให้ฉัน! ฆ่ามันให้ฉันซะ!”
สั่งคำสั่ง
หวางเอ้อโก๋พานักต่อยกลุ่มหนึ่งพุ่งเข้าไปหาหยางเฟิง
เห็นแค่
หวางเอ้อโก๋ที่สีหน้าดุเดือด
เท้าของเขาถูกหยางเฟิงทำหัก
วันนี้ ถ้าไม่ล้างแค้นนี้ จะละอายใจกับชีวิตตัวเอง!
หยางเฟิงแสดงความรังเกียจบนใบหน้า
ตอนแรกเขาไม่อยากสนใจขยะพวกนี้ แต่ขยะพวกนี้มักจะหาเรื่องของตัวเอง
ดูเหมือนว่า——
ถ้าไม่สั่งสอนพวกเขาดีๆสักรอบ พวกเขาจะไม่รู้ความสามารถของตัวเอง?
คิดถึงตรงนี้
หยางเฟิงก็รีบพุ่งออกไป
ความเร็วของเขาเร็วมาก ทุกคนได้เห็นเพียงภาพติดตาเท่านั้น
“เมิ่งเหยียน!”
เฟิงชิงหวูจับมือเย่เมิ่งเหยียนไว้แน่นๆ
เธอตกกะใจและกลัวมากๆ!
เย่เมิ่งเหยียนยิ้มและพูด “ชิงหวูไม่ต้องกลัว มากินปลาเก๋า! ปลาเก๋าตัวนี้สดมากนะ!”
เธอเห็นจนชินแล้วกับสถานการณ์แบบนี้
เออ?
เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เมิ่งเหยียน เฟิงชิงหวูตกตะลึง
ต้องรู้ว่า หยางเฟิงมีคนเพียงคนเดียว ส่วนอีกฝ่ายหนึ่งมีคนหลายสิบคน
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือทุกคนในอีกฝ่ายมีอาวุธอยู่ในมือ!
มีด คือมีดยาว!
ดาบ เป็นดาบเงิน!
แต่บนหน้าของเย่เมิ่งเหยียนกลับไม่มีความกังวลเลยแม้แต่น้อย
ยังสนใจแต่ตัวเองมัวแต่กินอาหารทะเลอยู่?
เย่มิ่งเหยียนไว้วางใจเกินเหรอ?
หรือว่าหยางเฟิงมีความสามารถแข็งแกร่งจริงๆ?
ตูม!
ตูม!
ตูม!
ไม่รอเฟิงชิงหวูรู้ตัวอีกที
ในพริบตา
เห็นแต่
ชายแข็งแกร่งหลายสิบคนล้มลงกับพื้นไปหมด
“นี่……”
เมื่อเห็นสิ่งนี้ เฟิงชิงหวูก็ตกตะลึงนิ่งไปเลย
ความสามารถของหยางเฟิง แข็งแกร่งเกินไปจริงๆ?
“แก……แกเป็นคน……หรือเป็นผี……”
ในมือหวางเอ้อโก๋ถือมีดยาว สั่นไปทั้งตัว
เขาไม่เคยเห็นคนที่แข็งแกร่งแบบหยางเฟิงมาก่อน
ต่อยคนหลายสิบคนล้มลงกับพื้นด้วยตัวคนเดียว นี่มันปีศาจชัดๆเลย!
หยางเฟิงขี้เกียจพูดไร้สาระกับเขา เหยียบลงไปโดยตรง!
กรึก!
เสียงกรอบดังฟังชัด
โอ๊ย!
เสียงกรีดร้อง
ขาอีกข้างของหวางเอ้อโก๋ถูกหยางเฟิงเตะเหยียบหักไปเลย
ความเจ็บปวดที่รุนแรง ทำให้เขาเป็นลมไปเลย!
“นี่……”
เห็นสถานการณ์นี้
เฉ่าเจิงก็มึนงงไปหมด!
ทีแรกเขาคิดว่า อย่างมากหยางเฟิงก็ต่อสู้เป็นเล็กน้อยเท่านั้น
แต่ว่า
เขาไม่เคยคิดว่าหยางเฟิงจะแข็งแกร่งขนาดนี้!
คิดถึงที่นี่
เขาหันหัว และมองไปที่เฉ่าปิงอย่างดุเดือด
เฉ่าปิงกับหยางเฟิงมีความบาดหมางกันอย่างลึกซึ้ง เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้ความสามารถที่แท้จริงของหยางเฟิง!
แต่ว่าเขา ยังคงหลอกล่อให้ตัวเองมาแก้แค้น?