บทที่ 308
ความทะเยอทะยานโดยนัยนั้นชัดเจน และเป็นที่รู้จักกันดี
เฉ่าปิงนี่ จะลากตัวเองและตระกูลเฉ่าลงน้ำ!
เฉ่าเจิงโกรธกัดฟันแน่น “เฉ่าปิง!”
เฉ่าปิงแกล้งทำเป็นไม่มีอะไร “โอ๊ย ลูกผู้พี่ ผมกลัว……”
เมื่อได้ยิน
เฉ่าเจิงโกรธจนฟันกรามหลังสั่นสะเทือน!
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาถือสา
หยางเฟิงเดินเข้ามาหาเขาทีละก้าว
เฉ่าเจิงพูดด้วยสีหน้าตกตะลึงกลัว “หยางเฟิง แกต้องการทำอะไร?”
หยางเฟิงพูดเยาะเย้ย “ดูเหมือนว่าครั้งที่แล้วที่ตบแกไปสามครั้งยังไม่พอ! ครั้งนี้ ฉันจะสอนบทเรียนที่ลึกซึ้งให้แก!”
เฉ่าเจิงรู้สึกหนาวไปทั้งตัวทันที!
เขารีบตะโกนว่า “แกอย่าทำอะไรนะ! ฉันเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลเฉ่านะ แกกล้าแตะต้องตัวฉัน พ่อฉันจะไม่ปล่อยแกไว้แน่!”
หยางเฟิงส่ายหัว
คำพูดแบบนี้เขาเคยได้ยินมาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว
แต่ว่า ตอนจบก็เหมือนเดิม!
โดยไม่ลังเลอะไรเลย
ตูม!
หยางเฟิงกวาดเท้าออกไป
เสียงกรีดร้องที่บีบหัวใจดังขึ้นมา
เห็นแต่เฉ่าเจิง คลุมต้นขาข้างหนึ่งของตัวเองไว้ ร้องด้วยความเจ็บปวด “ขาของฉัน!”
เขาถูกหยางเฟิงถีบขาหักไปข้างหนึ่ง
เฉ่าปิงที่อยู่ข้างๆ หนังศีรษะก็ชาไปเลย!
เขาคิดไม่ถึงว่า หยางเฟิงจะโหดร้ายขนาดนี้!
เขาไม่กลัวการแก้แค้นของตระกูลเฉ่าหรือไง?
“ถึงตาแกแล้ว!”
จู่ๆ
หยางเฟิงหันหัวมา จ้องไปที่เฉ่าปิงด้วยสายตาที่เย็นชา
ความเย็นไปทั่วทั้งร่างกาย เริ่มเย็นจากฝ่าเท้าของเฉ่าปิง
จู่ๆเขาก็พูดอย่างบ้าคลั่ง “หยางเฟิง แกฆ่าฉันให้ตายเถอะ! ยังไง พ่อฉันก็ตายในมือแกไปแล้ว ถึงฉันจะมีชีวิตอยู่ ก็เป็นแค่ศพเดินได้ แกฆ่าฉันเถอะ!”
หยางเฟิงพูดเยาะเย้ย “ฆ่าแก สกปรกมือฉัน……”
ได้ยินแบบนี้ เฉ่าปิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เขาอายุแค่ยี่สิบกว่า ยังใช้ชีวิตไม่พอเลย
เมื่อกี้
แค่เป็นความดื้อรั้นที่จะรักษาภาพลักษณ์ของตัวเองก่อนตายเท่านั้น
เขาก็กลัวตายอยู่!
ในเวลานี้ หยางเฟิงก็พูดเยาะเย้ยอีกครั้ง “ในตอนนั้น ฉันทำให้แกกลายเป็นคนไร้ประโยชน์คนหนึ่ง……”
ได้ยินแบบนี้ สีหน้าของเฉ่าปิงเปลี่ยนไปอย่างมาก
ในตอนนั้น
ตอนอยู่หู้ไห่ หยางเฟิงได้ตัดของสืบทายาทของตัวเองขาดต่อที่สาธารณะ ทำให้เขากลายเป็นขันทีถาวร!
เรื่องนี้ เฉ่าปิงแค้นในใจมาตลอด!
ตอนนี้
หยางเฟิงพูดถึงเรื่องเก่าอีกครั้ง เขาต้องการทำอะไร?
“ฉันรู้สึกว่า มันยังไม่สุดพอ……”
เสียงพูดจบลง
จู่ๆ
หยางเฟิงเอาเท้าถีบไปแรงๆหนึ่งที
ตูม!
เสียงดังตูม
เฉ่าปิงกระเด็นออกไปทั้งคน
ความเจ็บปวดแสนสาหัสทำให้เขารู้สึกตายทั้งเป็น
แผลเดิมที่กว่าจะรักษาให้หาย ก็ฉีกออกอีกครั้ง
มีเลือดไหลออกมาจากกางเกงของเขา
เฉาเจิงที่อยู่ข้างๆเห็นสีหน้าเปลี่ยนไปซีดมาก!
หยางเฟิงนี่ เป็นคนโหดเหี้ยมคนหนึ่งแน่นอน!
ถ้าตัวเองโดนถีบที่นั่นจนเป็นแบบนี้……
คิดถึงตรงนี้ ร่างกายของเฉ่าเจิงก็สั่นสะท้าน
สำหรับเฉ่าเจิงแล้ว
ถ้าเป็นผู้ชายไม่ได้ มีชีวิตอยู่ไปแล้วจะมีความหมายอะไร?
เขามองไปที่หยางเฟิงอย่างเกรงกลัว
กลัวว่าวินาทีต่อมา ก็จะจัดการกับตัวเอง
เขาพบว่า
หยางเฟิงก็เหมือนภูเขาที่อยู่ตรงหน้าเขา สูงจนไม่อาจขึ้นไปถึง!
ขณะนี้
เห็นแต่หยางเฟิงพูดอย่างดูถูก “ไสหัวไป!”
“ครั้งหน้าให้ฉันเจอพวกแกอีก พวกแกได้ตายแน่!”
ทันทีที่คำนี้ออกมา!
ลมแห่งความชั่วร้ายที่ทรงพลังแผ่ซ่านไปทั่วทุกทิศทุกทาง ทุกคนรู้สึกได้แค่ เหมือนถูกมือที่มองไม่เห็นบีบคอไว้!
แค่ชั่วขณะ ก็คือนรก!
ในเวลาเดียวกัน
ความรู้สึกของความตายปกคลุมไปที่เฉ่าปิง!
เฉ่าเจิงไม่มีเวลาสนใจความเจ็บปวด รีบตะโกนว่า “ไอ้พวกไร้ประโยชน์ทั้งหลาย ยังยืนบื้ออยู่ทำไม? ยังไม่รีบยกข้ากลับไปอีก!”
หวางเอ้อโก๋และคนอื่นๆที่แกล้งตายตรงพื้นก็ลุกขึ้นมาทันที
รีบยกเฉ่าเจิงกับเฉ่าปิงทั้งสองคนออกไป