มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 413
“ฮึ่ม! เจอรัลด์ นายไม่แม้แต่จะรู้ว่า ควรจะรอพวกเราอยู่ด้านนอกได้อย่างไรเมื่อนายได้โต๊ะแล้วใช่ไหม?” เมื่อแทมมี่มาถึงที่เขา กีย่ายืนอยู่ข้างเธอ สิ่งแรกที่พ่นออกมาจากปากของเธอคือการด่าว่าเขา
เจอรัลด์วางโทรศัพท์ของเขาลงและยิ้มจาง ๆ เขาหมกมุ่นอยู่กับการอ่านรายงานการลงทุนที่ส่งมาจาก แซค ไลล์
ขณะเดียวกันนี้ ซัลลี่และคนอื่น ๆ ก็กำลังจ้องมองราวกับสายตาของพวกเขาจะถลนออกมาจากเบ้าได้ “อะไรนะ? ว่าไงนะ! คนเหล่านี้คือเพื่อนที่เจอรัลด์กำลังพูดถึงอยู่งั้นเหรอ?”
คาเมรอนยังคงยืนอยู่ที่นั่น ถือโทรศัพท์ไว้ในมือ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นขุ่นคล้ำ
พวกเธอเมินเขา แต่กระนั้นพวกเธอกลับเป็นกันเองขนาดนั้นกับเจอรัลด์งั้นเหรอ? ตูม! เป็นการตบหน้าที่รุนแรงอย่างแท้จริง!
“เหอะ? เจอรัลด์ นายรู้จักคนเหล่านี้ที่โต๊ะข้าง ๆ เหรอ?”
กีย่านั่งลงตรงที่นั่งด้านข้างเจอรัลด์ และเธอสงสัยตอนนี้ว่าทำไมทุกคนที่โต๊ะข้าง ๆ ดูเหมือนจะมองอย่างประหลาดใจแปลก ๆ มายังทิศทางของเขา
“เฮ้ เฮ้! เจอรัลด์ ทำไมนายไม่แนะนำเพื่อน ๆ ของนายให้พวกเราได้รู้จักล่ะ? ตอนที่ฉันเดินไปต้อนรับพวกเธอ สาว ๆ เหล่านี้เพิ่งจะปฏิเสธฉันไป นายรู้ไหม?”
คาเมรอน ยิ้มแข็งทื่อ เขาลองพยายามอีกครั้ง
เขาคิดว่าเจอรัลด์อาจจะยังไม่ได้ก้าวหน้ากับสาว ๆ เหล่านี้ หวังว่าคาเมรอนอาจจะได้รับการเสนอหน้าที่นั่นบ้าง
เขาพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงชวนน่ารำคาญ “พวกคุณเป็นไงกันบ้างครับ สาว ๆ? พวกเราอยู่โรงเรียนมัธยมปลายเดียวกันกับเจอรัลด์! โชคดีแค่ไหนที่วันนี้พวกเราได้พบกับสาว ๆ ที่สง่างามเช่นนี้กัน…จริง ๆ นะครับ นี่ไม่ถูกเหรอ เจอรัลด์—สาว ๆ ก็ได้นั่งกันเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นทำไมนายไม่สั่งอะไรมาทานกันล่ะ? นายจะทนเห็นสาว ๆ เหล่านี้หิวกันได้อย่างไร?”
เขาพยายามที่จะกอบกู้เกียรติของเขาคืน คาเมรอนจึงป้วนเปี้ยนอยู่ข้างโต๊ะของเจอรัลด์ตอนนี้ พยายามที่จะยืนกรานตัวเองว่าเป็นคนที่มีประโยชน์บางคน หวังจะได้รับความสนใจของสาว ๆ เหล่านี้
“จริง ๆ พวกเขาเป็นเพื่อร่วมชั้นเก่าของฉันจากมัธยมปลาย โลกช่างกลมอะไรอย่างงี้!” เจอรัลด์ยอมรับอย่างไม่เต็มใจ
กีย่าหัวเราะอย่างร่าเริง
“นั่นเยี่ยมไปเลย! นายควรจะแนะนำเพื่อนเก่าเหล่านี้ของนายให้ฉันนะ! ท้ายที่สุดแล้ว ในฐานะแฟนของนาย ฉันก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าเพื่อนของนายเป็นใคร”
สำหรับเธอมันเป็นเรื่องธรรมดา: เพื่อน ๆ ของเจอรัลด์ก็คือเพื่อนของเธอ และแม้ว่าพวกเขาจะเป็นแค่คู่รักตัวปลอม แต่มันกลายมาเป็นเรื่องจริงมากขึ้นในแต่ละช่วงเวลาที่ผ่านไป
แต่อย่างไรก็ตาม สิ่งสุดท้ายนั้นที่เธอกล่าวไปนั้นทำให้ทุกคนที่โต๊ะข้าง ๆ กระอักกระอ่วนใจกันทั้งสิ้น
ว่าไงนะ? จริงเหรอเนี่ย? บุคคลน่ารักคนนี้เป็นแฟนของเจอรัลด์เหรอ? จริงป่ะเนี่ย?
ไฟแห่งความอิจฉาลุกโชนขึ้นในสายตาของผู้ชายคนอื่น ๆ
พวกเขาเป็นใคร? เด็กชายในเมืองที่พวกเขาเป็น—ร่ำรวยโคตร ๆ รวยจนไม่ต้องทำงานก็ยังได้
เจอรัลด์คือใครนะ? คนไม่เอาไหนบางคนที่ไม่แม้แต่จะมีเงินสักนิดเลยด้วยซ้ำ
ไม่ใช่พวกเขาทุกคนที่เคยหาแฟนสาวให้ตัวเองได้ กระนั้นตรงนี้เป็นเจอรัลด์ มีนางแบบสาวอยู่ข้างกายเขา ใครจะไม่รู้สึกอิจฉาได้อย่างไร? อย่างไม่ต้องสงสัย คาเมรอนกลายเป็นอิจฉาตาร้อนไหลซึมออกมาจากอกของเขา
“เช่นนั้น คุณคือแฟนสาวของเจอรัลด์ เข้าใจแล้ว! เป็นไงบ้างครับ ผมชื่อคาเมรอน พ่อแม่ของผมอยู่กรมอนามัย ผมก็ทำงานที่โรงพยาบาล ฮ่า ฮ่า!” ขณะที่เขาแสดงความเหนือกว่าอย่างชัดเจน คาเมรอนก็ยื่นมือออกไปเพื่อจะจับมือกับกีย่า
ด้วยการสะบัดข้อมือของเขา นาฬิกาที่มีป้ายราคาอย่างดีกว่าหนึ่งพันดอลลาร์ก็ถไลเข้ามาให้เห็น
กีย่าพิจารณาคนโง่คนนี้ตรงหน้าเธอ คนที่รู้สึกว่าจำเป็นต้องแนะนำตัวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ไม่เพียงแต่ตัวเขาเองแต่พ่อแม่ของเขาก็ด้วยเช่นกัน ช่างเป็นวิธีที่แปลกในการทำสิ่งต่าง ๆ อะไรอย่างงี้
เธอจึงตัดสินใจที่จะไม่จับมือที่เขายื่นให้เธอ
ด้วยความกังวลที่จะไม่ทำให้คาเมรอนอับอายขายหน้ามากเกินไป เจอรัลด์จึงจับมือเขาแทน อย่างน้อยเขาจะไม่ได้ถูกทิ้งให้ยื่นมือค้างอยู่อย่างงั้น
“ฮ่าฮ่า! ใครจะไปคิดว่า: เจอรัลด์ คลอฟอร์ด คนจรจัดที่มีชื่อเสียงของปีการศึกษาเรา ตอนที่อยู่มัธยมปลาย…ถูกด่าเสีย ๆ หาย ๆ และถูกรังเกียจในทุกที่ที่เขาไป…” คาเมรอนยังพูดต่อ “ใครจะไปจินตนาการได้ว่าเขาอาจจะตะครุบแฟนสาวที่สวยบาดใจเช่นนี้ได้?”
ขณะที่เขากล่าวไปเช่นนี้ เขาก็สาดท่าทางที่แฝงความหมายไปยังหนึ่งในผู้ชายคนอื่นที่โต๊ะของเขา
ลูกสมุนที่ถูกระบุตัวตบลงบนโต๊ะอย่างแรง! “ถูกต้อง! เจอรัลด์” เขาตะโกนขึ้น “ฉันไม่อาจเชื่อโชคของนายได้! พวกเธอยังคงจำได้ไหมที่ครั้งหนึ่งเมื่อเจอรัลด์เกือบจะไม่สามารถจ่ายค่าเทอมของตัวเองได้ เพราะเขามีเงินแต่หกเหรียญหรืออะไรสักอย่างนิแหละ? เกรท สก๊อต ครูของเราจึงไล่เขาออกไปจากชั้นเรียน! ฮ่าฮ่าฮ่า! และรู้อะไรไหม—ฉันคิดว่าวันนั้นฝนตกหนักมาก!”
“แน่นอนฉันจำได้” ซัลลี่ยิ้มเยาะ “เจอรัลด์เดินอย่างอิดโรยท่ามกลางสายฝนเพื่อมองหาขยะไปขายและด้วยเหตุใดเหตุหนึ่งจึงจัดการอดออมเงินหกดอลลาร์สุดท้ายนั้นด้วยกัน เช่นนั้นเขาจึงสามารถอยู่ในโรงเรียนได้ ฮ่าฮ่าฮ่า! ไม่มีใครในชั้นเรียนสนใจจะยื่นมือช่วยเหลือเขาเลย! แน่นอนว่าเขามาไกลมาก เป็นเจ้าภาพที่โต๊ะของเขาเองที่ห้องรับประทานทุ่งหญ้านี้พร้อมด้วยกับสาวคนนั้นที่อยู่ข้าง ๆ เขา… ทำได้ดีมากเลย!”
มีการพูดเป็นนัยที่ปิดบังแปลก ๆ อย่างต่อเนื่องกำลังส่งเสียงไปรอบ ๆ และพวกเขากำลังขุดอดีตของเจอรัลด์ทุกรูปแบบที่น่ารังเกียจขึ้นมา ทั้งหมดนี้เป็นการเปลือยเปล่าต่อหน้ากีย่าและเพื่อน ๆ ของเธอ
อย่างที่พอจะทำนายได้ ลูกพี่ลูกน้องของแทมมี่และเพื่อน ๆ ของเธอหลายคนต่างก็แอบมองไปที่เจอรัลด์ด้วยความสงสัย จนถึงเดี๋ยวนี้ เขาฟังดูเหมือนเกือบ ๆ จะเป็นคนไม่เอาไหนที่น่าสงสารคนหนึ่ง
“ช่างเรื่องนั้นเถอะ เจอรัลด์!” หนึ่งในผู้ชายร้องเสียงหวูดขึ้นมา “เพื่อเป็นการฉลองที่แฟนสาวของนายมาเยี่ยมชมมณฑลเงียบสงบเป็นครั้งแรก นายไม่สามารถเริ่มต้นต่ำกว่าหกสิบดอลลาร์ในแต่ละคนหรอกใช่ไหม?”
คาเมรอนขมวดคิ้ว
“นายกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่ที่นั่น? แค่หกสิบดอลลาร์เองเหรอ?! เทพธิดาคู่นี้มีค่ามากว่านั้นนะ! เจอรัลด์ ถ้านายไม่ตรงไปเลือกคุณภาพที่ดีที่สุดที่หนึ่งร้อยดอลลาร์ต่อคน นายไม่คู่ควรกับการมาเป็นเพื่อนสาว ๆ เหล่า ๆ เหล่านี้เลยนะ! ฮ่าฮ่า! แต่อย่ากังวลไป เจอรัลด์—ถ้านายเงินฝืดละก็ ฉันจะจ่ายให้นายเอง มันสำคัญที่คอยจะออกงานให้คนจำได้อยู่นะ ท้ายที่สุดแล้ว!”
และในขณะนั้นเอง พนักงานเสริฟ์ก็มาถึงเพื่อรับออเดอร์ของพวกเขา