มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 414
“วันนี้คุณจะเลือกเกรดอะไรค่ะ?”
ทั่วทุกโต๊ะ สายตาทั้งหมดหันไปมองเจอรัลด์
“เอาอันที่ดีที่สุดครับ หนึ่งร้อยต่อหัวละกัน!”
มันเป็นสิ่งที่เขาวางแผนมาโดยตลอด ยังไงก็ตาม
“เฮอะ!” คาเมรอนและเพื่อน ๆ พยายามที่จะกลั้นหัวเราะ
ช่างเบาปัญญาอะไรอย่างงี้! หนึ่งร้อยดอลลาร์ต่อหัว เพิ่มเครื่องดื่มไปอีก—บิลสุดท้ายก็จะเพิ่มขึ้นถึงหนึ่งพันดอลลาร์!
ฝั่งโต๊ะของแทมมี่ก็ตกใจพอ ๆ กันกับสถานการณ์ที่พลิกผัน พวกเขาสรุปได้แบบเดียวกัน: เจอรัลด์เป็นคนโง่อย่างสิ้นเชิง ใครก็เห็นว่าคาเมรอนไม่ได้มาดี ด้วยการยั่วยุเขาอย่างตั้งใจ แต่กระนั้น เจอรัลด์ก็เดินตรงเข้าไปในกับดักนั้น จริง ๆ เหรอเนี่ย?
การไม่ได้เป็นคนร่ำรวยของเจอรัลด์นั้นแทบจะไม่ใช่ข่าวอะไรสำหรับแทมมี่ แต่เธอตกลงกับกีย่าไว้แล้วว่าจะไม่ยอมให้เจอรัลด์จ่ายค่าอาหารนี้
ตอนนี้ เจอรัลด์กำลังเลือกทางเลือกที่แพงที่สุดที่มีอยู่งั้นเหรอ? อาร์ก! สวรรค์ช่วยเธอด้วย!
“ขอโทษนะคะ—นั่นไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการ บางอย่างง่าย ๆ ก็พอค่ะ” กีย่าร้องขอ
“ไม่ครับ หนึ่งร้อยดอลลาร์นั่นแหละ ตามนั้นเลยครับ!” เจอรัลด์กำลังอารมณ์เสียภายใต้การโจมตีจากคำถากถางเหล่านั้นของคาเมรอน และคนที่เหลือ
“ฮึ่ม! ให้เขาสั่งตามที่เขาพอใจเถอะ พวกเราจะได้เห็นสิ่งที่เขาทำลงไปกันเมื่อบิลมา” ลูกพี่ลูกน้องของแทมมี่ประกาศ
เมื่อเป็นเช่นนั้น อาหารที่ดีที่สุดในบ้านถูกนำมาที่โต๊ะของพวกเขา โต๊ะของคาเมรอนจงใจกินกันอย่างช้าเท่าที่จะเป็นไปได้ ขณะที่โต๊ะของเจอรัลด์กำลังทานกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองฝ่ายก็พร้อมกันลุกไปจ่ายเงิน
“โอ้? จะกลับกันแล้วเหรอค่ะ คุณลาเวอร์?”
พนักงานรับจ่ายเงินยิ้มและโบกมือให้เมื่อเธอเห็นคาเมรอน
คาเมรอนทำให้แน่ใจว่านาฬิกาของเขาอยู่ในมุมมองที่เห็นได้ชัดขณะที่เขาโบกมือกลับ “ผู้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนที่แสนดีของผม” เขาชี้ไปที่มอร์กาน่า “โปรดให้ราคาที่ดีกับเธอด้วยนะครับ!”
“ไม่มีปัญหาค่ะ คุณผู้ชายจะได้ส่วนลดสามสิบเปอร์เซ็นต์! ความจริงแล้ว โปรดรับชุดน้ำชาที่สวยงามนี้และของขวัญที่ดีที่สุดของเราด้วยนะคะ! แต่ละชุดนั้นมีค่าไม่น้อยเลย และมันเป็นการโปรโมทที่พวกเรากำลังดำเนินการกันอยู่ขณะนี้”
พนักงานงานรับจ่ายเงินคนนั้น อายุมากกว่าคาเมรอน ยิ้มกว้างขณะที่เธอตอบเขา
“อะฮ่า! การออกมาสังสรรค์กับ คาเมรอน ลาเวอร์ นั้นหมายถึงช่วงเวลาที่ดีตลอดเส้นทาง” หนึ่งในผู้ชายคนอื่นส่งเสียงเชียร์
มอร์กาน่าจัดการจ่ายบิล แต่คาเมรอนยังคงคอยวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ เจอรัลด์จะเป็นคนถัดไปที่จะต้องจ่าย
“เพื่อนอีกคนของคุณหรือค่ะ คุณลาเวอร์?”
พนักงานรับจ่ายเงินบอกได้เลยว่าพวกเขารู้จักมักคุ้นกัน หมายความว่าเธอจะต้องให้ความอนุเคราะห์บางอย่างแก่เจอรัลด์เช่นเดียวกัน
คาเมรอนแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่ได้ยินมัน โดยการส่องดูนาฬิกาของเขา
พนักงานรับจ่ายเงินจึงเข้าใจว่าหมายถึงอะไร
“สวัสดีค่ะ คุณผู้ชาย นั่นจะเป็นทั้งหมดเก้าร้อยเจ็ดสิบดอลลาร์ค่ะ เงินสดหรือบัตรเครดิตดีค่ะ?” เธอถามอย่างราบรื่น
“อย่างแน่นอน คุณสามารถปัดเจ็ดสิบดอลลาร์สุดท้ายให้เป็นจำนวนเต็มได้” เจอรัลด์หัวเราะเบา ๆ คาเมรอนสามารถปล่อยเขาไว้โดยไม่สนใจไยดีได้ถ้ามันเป็นสิ่งที่เหมาะกับเขา อาหารมื้อหนึ่งไม่ใช่บางอย่างที่ควรค่าแก่การวิตกกังวล
การเท้าคางอย่างเย็นชา พนักงานรับจ่ายเงินตอบกลับอย่างเฉยเมย
“ขออภัยด้วยค่ะ คุณผู้ชาย ราคาของเราไม่ได้มีไว้ให้ต่อรอง เจ็ดดอลลาร์หรือเจ็ดเซน คุณก็ต้องจ่ายทั้งหมดเช่นเดียวกัน”
เธอเห็นทั้งหมดจากด้านหลังเคาน์เตอร์—คาเมรอนจงใจบีบบังคับให้เพื่อนคนนั้นเลือกราคาที่แพงที่สุด เห็นได้ชัดว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้มีเงินมากขนาดนั่น จึงไม่จำเป็นต้องดีกับเขามากเกินไป
“เฮ้! คุณให้ส่วนลดสามสิบเปอร์เซ็นต์กับกลุ่มนั้น! แล้วตอนนี้ที่ว่าไม่มีการต่อราคานั้นคืออะไร?”
กีย่าคือคนแรกที่ทนไม่ไหว หลังจากได้เห็นว่าทุกคนรวมหัวกันทำให้เจอรัลด์เจอกับช่วงเวลาที่ยากลำบากอย่างไร
เจอรัลด์ส่ายหัวของเขา “ช่างมันเถอะ กีย่า พวกเราจะจ่ายค่าอาหารของเราและกลับกัน”
“ฮี่ม! คุณจะเสนอชุดน้ำชาให้เราเหมือนกันใช่ไหม อย่างน้อยที่สุดแล้ว? พวกเราได้จ่ายไปกว่าหนึ่งพันเหรียญเชียวนะที่ร้านของคุณ!” กีย่าเปล่งเสียงแสดงความไม่พอใจอย่างเย็นชา
พนักงานรับจ่ายเงินตอบกลับโดยไม่มีความจริงใจแม้แต่น้อย “พวกเราก็อยากจะให้อย่างแน่นอนค่ะ —แต่คุณต้องให้อภัยพวกเราด้วย คุณผู้หญิง…ชุดของขวัญเหล่านี้มีจำนวนจำกัดห้าสิบชิ้นต่อวันเท่านั้น—และลำดับที่ห้าสิบก็เพิ่งจะให้ไปกับคุณลาเวอร์แล้ว บางทีถ้าคุณมาอีกครั้งในวันพรุ่งนี้ ฉันจะจองไว้ให้คุณชุดหนึ่งอย่างแน่นอนค่ะ!”
ท้ายที่สุดแล้ว คนเหล่านี้ก็เป็นลูกค้าครั้งเดียวอยู่แล้ว มันสมเหตุสมผลที่จะพะเน้าพะนอผู้จ่ายรายใหญ่อย่าง คาเมรอน ลาเวอร์ นอกจากนี้ น้องสาวคนเล็กของเธอเองก็ยังอยู่ในวิทยาลัยลาเวอร์ พนักงานรับจ่ายเงินรู้ดีว่าถ้าเธอยังคงเล่นอยู่กับอีกฝ่ายนี้ละก็ น้องสาวคนเล็กของเธอคงจะมีเส้นทางที่ราบรื่นในอนาคตแน่
“เฮ้…เอาบิลมาให้ฉัน!”
ตอนนั้นเอง น้ำเสียงแหบพล่าก็ดังไปทั่วห้องโถง ใครบางคนก้าวเข้ามาและตบมือลงบนเคาน์เตอร์
เป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง และเมื่อพนักงานรับจ่ายเงินและคาเมรอน รวมถึงเพื่อน ๆ เห็นว่าเขาเป็นใคร…