เป็นมหาเศรษฐีระดับพระเจ้าด้วยระบบลงชื่อ ตอนที่ 207 : ฉันเจียงเฉินมีเงินเดือน 3,000 ต่อเดือน!
ตอนที่ 207 : ฉันเจียงเฉินมีเงินเดือน 3,000 ต่อเดือน!
ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน
มีสาวน้อยมัดผมหางม้าสองข้างคนหนึ่งมักเผ้าประตูสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าทุกวัน
เธอก็คือ….
หยานเค่อ!
เจียงเฉินรู้สึกประหลาดใจ “ชื่อของคุณเหมือนกับเพื่อนเก่าของผมเลยคุณใช่หยานเค่อจากสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าต้าซานรึเปล่า
ครับ?”
หยานเค่อมองไปที่เจียงเฉินด้วยความตกตะลึงและประหลาดใจ“คุณก็เคยอยู่สถานเลี้ยงเด็กกําพร้าท้าซานด้วยหรอคะ? เมื่อกี้คุณพูดว่าชื่อของคุณคือเจียงเฉิน?”
เจียงเฉินพยักหน้า “ใช่ครับ”
หยานเค่อกระพริบตาของเธอ “ฉันจําได้แล้วนายคือ หนุ่มหล่อที่เล่นฟุตบอลในตอนนั้นนี่เอง!”
เจียงเฉินดึงหน้ากากของตัวเองออก “ตอนนี้ฉันก็ยังหล่ออยู่
นะ!”
หยานเค่อมจ้องไปที่หน้าของเจียงเฉินซักพักก่อนที่ใบหน้าของเธอจะเปลี่ยนเป็นสีแดงกําและหัวใจของเธอก็เต้นระรัว!
อารมณ์ของเฉินหง : -1 -1 -1 -1…
หยานเค่อถามออกมาด้วยความสงสัย “ทําไมนายถึงต้องใส่หน้ากากด้วยล่ะ?”
เจียงเฉินถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “ก็เพราะความหล่อที่มันมากเกินไปมันนําปัญหามาหาผมน่ะ”
ผู้โดยสารบนรถหันมาทันทีพร้อมกับคิดว่า “ใครกันที่หน้าด้านได้
ขนาดนี้?”
จากนั้นพวกเขาก็ได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเจียงเฉิน
ตกตะลึง!
เชี่ยยย หล่อมาก! สมควรแล้ว!
เจียงเฉินสวมหน้ากากกลับ
ด้วยความสัมพันธ์ที่ทั้งคู่นั้นเติบโตขึ้นมาในสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าการสนทนาของทั้งคู่ต่อจากนั้นจึงเป็นไปอย่างราบรื่น
หยานเค่อมองไปที่เจียงเฉินด้วยดวงตาที่งดงามของเธอ “นายจะกลับไปที่สถานเลี้ยงเด็กกําพร้าใช่ไหม?”
เจียงเฉิน “ใช่ ฉันได้รับโทรศัพท์จากสื่อหยงเขาบอกว่าอาคารที่สถานเลี้ยงเด็กกําพร้าถล่มลงมา ผมก็เลยอยากกลับไปดูเผื่อว่าจะสร้างอาคารกลับขึ้นมาใหม่ได้ไหม แล้วเธอก็คงไปเพราะเหตุผลเดียวกันใช่ไหม?”
หยานเค่อพยักหน้า “ใช่ โรงเรียนของฉันเองก็เพิ่งจะปิดฉันก็เลยว่าจะกลับมาไปผู้อํานวยการกับคนอื่นๆแล้วดูว่าฉันจะพอช่วยอะไรพวกเขาได้บ้าง”
โรงเรียนเพิ่งบิด…
เจียงเฉินรู้สึกว่าเธอนั้นดูไม่เหมือนจะเป็นนักศึกษาในมหาลัยเท่าไหร่
เจียงเฉินจึงถามออกไป “เธอเป็นครูใช่ไหม? ครูโรงเรียนปฐมรีเปล่า?”
หยานเค่อยิ้มออกมาพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้างเล็กน้อย “นายเดาถูกแล้ว- คนอื่นเอาแต่ถามว่าฉันเป็นนักศึกษารึเปล่า แต่อันที่จริงฉันเป็นครูสอนคณิตศาสตร์ในโรงเรียนปฐมแล้ว!”
เจียงเฉิน “ฉันว่าเด็กปฐมคงซนน่าดูเลยนะ”
หยานเค่อแสดงรอยยิ้มที่อบอุ่นของเธอออกมา “ไม่หรอกเด็กๆ เองก็จะเชื่อฟังมากหากพวกเราพยายามสื่อสารและทําความเข้าใจพวกเขาแบบจริงๆจังๆ”
จากนั้นทั้งคู่ก็พูดถึงเรื่องที่น่าสนใจของโรงเรียนปฐมกัน!
เฉินหงที่มองดูอยู่ค่าอารมณ์ของเขาก็ติดลบอย่างต่อเนื่อง : -2 2 -2.
หยานเค่อมองไปที่เจียงเฉินด้วยความสงสัย “แล้วนายล่ะนายทํางานที่ไหนหรอ?”
เจียงเฉินตอบไปตามจริง “ตอนนี้ฉันกําลังขับที่อยู่ในเมืองหลวงนะ…”
“พรูด–
เฉินหงที่นั่งอยู่ใกล้ๆก็ยิ้มและหัวเราะออกมา!
“คนขับตี้ตี้? ฮ่าฮ่าฮ่า- ฉันก็คิดว่าแกจะเจ๋งมากแต่สุดท้ายแกก็แค่คนขับตีตี้ ฮ่าฮ่าฮ่าre”
เฉินหงหัวเราะพร้อมกับเอามือกุมท้องของตัวเอง
และในเวลานี้เอง
เบรค
รถเมล์เบลคกระทันหันอีกครั้ง!
และเฉินหงเองก็ไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัยอีกครั้ง อาก— เขากรีดร้องออกมาก่อนที่ตัวของเขาจะชนเข้ากับพนักพิงด้านหน้า
คนขับตะโกนออกมา “ขอโทษครับทุกคน จู่ๆก็มีสุนัขวิ่งตัดหน้าเลยต้องรีบหยุดรถแล้วก็อย่าลืมคาดเข็มขัดนิรภัยกันด้วยนะครับ!”
เฉินหง “…”
เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาและทําไมต้องมีแต่เขาที่เจ็บไปทุกที่!
มุมปากของเจียงเฉินกระตุก
นี่เป็นพวกขี้อวดที่น่าสงสารที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมาจริงๆ
เจียงเฉินกับหยานเค่อคุยกันต่อ
ขณะที่คุยกันหยานเค่อก็หลี่ตาลงด้วยความรู้สึกง่วงนอนจากนั้นเธอก็ค่อยๆเอนกายพิงลงบนไหล่ของเจียงเฉินพร้อมกับรอยยิ้มหวานที่มุมปากของเธอ
อารมณ์ของเฉินหง : -3 -3 -3 -3…
ยกโต๊ะ! (2 By
ร้องเพลงให้กับตัวเอง : ขอบฟ้าที่ไร้ขอบเขตคือความรักของฉันและดอกไม้ก็เบ่งบานบนทุ่งหญ้า
รถประจําทางวิ่งไปตามเส้นทางของมัน
ไม่นานก็มาถึงสถานนีขนส่งของเมืองซานเหอ
เจียงเฉินปลุกหยานเค่อให้ลงจากรถ
“คนสวย เธออยากนั่งรถของฉันไหม?”
เฉินหงพิงข้างรถ Maserati พร้อมกับโบกกุญแจในมือของเขาไปมาปรากฏว่าก่อนหน้านี้เขานั้นส่ง Wechat ไปให้เลขาของพ่อเขาให้เลาขาคนนั้นเอารถ Maserati สุดหรูมาส่งให้เขา
หยานเค่อไม่สนใจแม้แต่น้อยเธอพูดคุยและหัวเราะกับเจียงเฉินระหว่างที่เดินไปตลอดทาง
เฉินหง “…”
มองไปที่กุญแจรถ Maserati สุดเท่ของตัวเองที่ไม่เคยทําให้เขาพลาดสาวคนไหนมาก่อน
ทําไมตอนนี้มันถึงไร้ประโยชน์ไปแล้ว?
เฉินหงที่ทําพลาดครั้งแล้วครั้งเล่าในที่สุดเขาก็ต้องขอความช่วยเหลือจากเพื่อนของเขา
หลังจากที่เพื่อของเขาได้เข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมดแล้ว เขานั้นก็พูดออกมาทันที “นี่ก็แสดงว่าเธอนั้นไม่ใช่ผู้หญิงที่ชอบบูชาเงิน ดังนั้นการโอ้อวดความรวยของตัวเองนั้นมันไร้ประโยชน์ เธอนั้นเป็นครูโรงเรียนปฐมดังนั้นเธอเธอนั้นจะต้องรักเด็กเป็นอย่างมากและจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าที่เธอโตมาด้วยอาคารที่ ถล่มลงมันจําเป็นที่จะต้องได้รับการสร้างขึ้นมาใหม่ดังนั้นนายเพียงแค่บริจาคเงินให้สถานเลี้ยงเด็กกําพร้าของเธอก็พอ…”
เฉินหงราวกับได้รับสมบัติล้ําค่า “พี่ชาย พี่นี่ดีจริงๆเลยผมเข้าใจ แล้ว! ตราบใดที่ผมบริจาคเงินไปก็คงไม่มีปัญหาแล้ว! หึ! ถ้าพูดถึงเรื่องเงินแล้วผมไม่เคยแพ้ใครมาก่อน!”
ในตอนนี้เองความกระตือรือร้นของเขากลับมาสูงอีกครั้ง!
ในอีกด้านหนึ่งเจียงเฉินกับหยานเค่อก็ได้รับ Wechat จากผื่อหยง
“ไปรวมตัวกันที่โรงแรมแมริออทกันก่อน เราจะไปกินข้าวแล้วก็ไปซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของกันก่อนจะเข้าไปที่สถานเลี้ยงเด็ก กําพร้า…”
เจียงเฉินกับหยานเค่อย่อมไม่คัดค้านอะไร
หลังจากที่ทั้งสองออกมา พวกเขาก็ตรงไปที่โรงแรมแมริออททันที (ระดับ 4 ดาว)
ในรถเจียงเฉินนั้นก็อดไม่ได้ที่จะพูดคุยเกี่ยวกับคนขับรถตี้ตี้ที่กําลังขับให้เขาอยู่
เจียงเฉิน “อาจารย์ ผมเองก็เป็นคนขับตี้ตี้ คุณได้เงินจากการขับที่นี่เดือนละเท่าไหร่หรอ? พอดีผมขับที่เมืองหลวงน่ะ”
คนขับรถ “นายเองก็เป็นด้วยหรอ ที่นี่รายได้ก็ไม่ได้มากมายอะไรหรอก หลังจากหักค่าน้ํามัน อาหาร และค่าให้บริการจากแอพไปแล้วก็ตกอยู่แค่ 5 ถึง 6 พันต่อเดือนเท่านั้น แล้วที่เมืองหลวงล่ะเป็นยังไงบ้าง?”
เจียงเฉินพูดออกมาอย่างจริงจัง “ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่แต่คนอื่นจะได้เยอะกว่า ผมนั้นได้ประมาณ 3,000 หยวนต่อเดือน
คนขับแสดงความเห็นอกเห็นใจออกมา “ขอบคุณสําหรับการทํางานหนักของนายนะได้แค่ 3,000 หยวนต่อเดือนนี้มันไม่ใช่เพื่อการใช้ชีวิตแล้วแต่มันเพื่อการเอาชีวิตรอด-”
แม้แต่หยางเค่อที่อยู่ข้างเธอก็ยังต้องความเห็นใจและคิดว่าถ้าหากเธอต้องแต่งงานกับเจียงเฉินและเลี้ยงลูกเธอนั้นก็คงต้องทํางานให้หนักขึ้นเพื่อหาเงินมาเลี้ยงดูคนในครอบครัว อย่างเช่นการเปิดโรงเรียนกวดวิชาหรืออะไรแบบนั้น
อุ้ย นี่เธอกําลังคิดอะไรอยู่กันแน่เนี่ย?
ใบหน้าของหยางเค่อแดงขึ้นมาทันที
เจียงเฉินอธิบายออกมาอย่างรวดเร็ว “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมยังมีแหล่งรายได้จากแหล่งอื่นอยู่ดังนั้นชีวิตของผมก็เลยไม่ได้ลําบากอะไร”
เจียงเฉินคิดในใจเงินเขานั้นมีเงิน 17.6 ล้านดอลลาร์สหรัฐที่เขาเพิ่งได้รับมาและยังมีจากการเช่าอาคารศูนย์กลางทางการเงินและหุ้นของกลุ่มบริษัทต่าง… และเงินอีก 1.2 พันล้านในบัญชีธนาคารของเขา…
รวมแล้วมันเป็นเท่าไหร่กันแน่?
เขานั้นคิดไม่ออกเลยจริงๆ
ไม่นานก็มาถึงโรงแรมแมริออท
ตามที่อยู่ใน Wechat ที่ลื่อหยงส่งมาให้เจียงเฉินกับหยานเค่อไม่นานทั้งสองก็มาถึงห้องส่วนตัวที่มีชื่อว่า “ดาวยูเรนัส”
มันเป็นห้องขนาดใหญ่!
ตรงทางเข้าของห้อง!
สายตาของคนประมาณสามสิบถึงสี่สิบคนต่างร่วมไปที่เดียวกัน
เสียงอุทานแผ่วเบาดังขึ้นในห้อง
“ว้าวสาวสวย!”
“มีใครกัน คนในสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าของพวกเราหรอ?”
“พระเจ้า มีสาวสวยในสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าของพวกเราด้วยหรอ?”
“พวกเขาเป็นคู่รักกันหรือเปล่า?”
“ไม่สิไม่น่าจะเป็นไปได้เพราะเค้าไม่ได้จับมือกันเข้ามา”
“งั้นก็แสดงว่าชั้นจะมีโอกาส!”
ในเวลานี้เอง จื่อหยงก็เดินเข้ามาหาทั้งคู่อย่างรวดเร็ว “มิใช่เจียงเฉินกับหยางเค่อใช่ไหม? ไปหาที่นั่งสบายก่อนเร็ว ตอนนี้ยังมีคนอีก 11 คนที่กําลังมา…”
เจียงเฉินกลับหยางเค่อพบที่นั่งตรงมุมห้องทั้งคู่เดินไปนั่งลงตรงนั้นทันที
เมื่อหยางเค่อมาถึงบรรยากาศในห้องนั้นก็เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นขึ้นมาทันที
ในหมู่พวกเขามีชายคนหนึ่งที่ชื่อ หลี่รุ่ยจือเขาดูมีอายุประมาณ 30 ปี และดูแล้วก็น่าจะเป็นคนที่มีการงานที่มั่นคงที่สุด
หลี่รุ่ยจื่อพูดออกมา “ฉันไปทํางานอยู่ต่างประเทศมาเป็นเวลานานและกลับมาครั้งนี้ก็ยังได้รับคําเชิญจากบริษัทแอตแลนติกสาขาประเทศจีนให้ฉันไปเข้าร่วมทีมกับพวกเขา แต่อย่างไรก็ตามก่อนหน้านี้ก็มีข่าวเชิงลบเกี่ยวกับบริษัทกองทุนแอตแลนติกมากเกินไปแล้วมันจะยังไงล่ะ?”
“ตอนนี้ในเมืองซานเหอมีใครบ้านที่ได้เงินเดือนมากกว่า 8,000ต่อเดือนคงไม่มีสินะในเมื่อคุณภาพชีวิตมันตกต่ําขนาดนี้พวกมาอยู่กันไปได้ยังไงน่าเหลือเชื่อจริงๆ!”
“ฉันคิดว่าการซื้อรถราคาถูกยางรถ Audi Zotye หรือ Toyotaมันเป็นเรื่องสนุกสําหรับฉัน แต่การที่ได้เห็นเพื่อนฝูงนั้นมีฐานะที่ไม่ค่อยดีมัน…”
เขานั้นพูดเสแสร้งออกมาอย่างเสียงดังและคนรอบๆนั้นต่างก็พากันรับไม่ได้
วันนี้พวกเขานั้นกลับมาเพื่อดูสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าที่เลี้ยงดูพวกเขามาจนโต ไม่ได้มาดูคนโอ้อวดตัวเอง!
เจียงเฉินที่ได้ยินเขาก็หันไปมองดูและประเมิญอีกฝ่ายทันที
หีห์ บอกว่าตัวเองนั้นยอดเยี่ยมมากงั้นหรอ แต่เสื้อผ้าของนายยังไม่ถึง 500 หยวนด้วยซ้ํา? นาฬิกาก็เป็นของ Longinesราคาแค่ 2,000 หยวนเท่านั้น นี่นะหรอสุดยอด?
เจียงเฉินนั้นก็ไม่ได้เจอคนที่โอ้อวดแบบนี้มานานแล้ว
มันทําให้เขานั้นคิดถึงภาพเมื่อก่อนที่เขานั้นเคยเจอ
หยานเค่อปลอบเจียงเฉินอยู่ข้างๆ “อย่าไปสนใจเขาเลย ถึงนายจะมีเงินเดือน 3,000 แต่จริงๆแล้วมันก็เยอะแล้ว”
เจียงเฉิน “???”
ฉันน่ะหรอ? เงินเดือน 3,000?
จากนั้นเขาก็รู้ตัวว่าก่อนหน้านั้นเขาพูดออกไปว่าเขานั้นทํางานขับตี้ตี้และมีเงินเดือนประมาณ 3,00
เจียงเฉินอธิบายอย่างรวดเร็ว “ไม่ ไม่ ไม่ ที่จริงแล้วรายได้จริงๆของฉันสูงกว่านั้นเยอะมาก!”
เจียงเฉินคํานวณก่อนจะชูนิ้วออกมา 9 นิ้ว!
หยานเค่ประหลาดใจ “มากกว่า 9 พันหรอ? ดูเหมือนจะโอเคนะฉันเป็นแค่ครูปฐมเงินเดือนก็อยู่ประมาณ 10,000 ต้นๆเอง!”
เจียงเฉิน “อืม…”
ที่จริงเขาอยากจะบอกออกไปว่ามันคือ 9 หลักเป็นเงินหลักร้อ
ยลาน…
ลืมมันไปเถอะ!
อย่างไรก็ตามคําพูดของหยานเค่อก็ถูกชายคนหนึ่งที่อยู่ถัดจากเธอได้ยิน
นอกจากชายที่โอ้อวดคนนั้นแล้วในห้องนี้ก็ยังมีคนชอบโอ้อวดอยู่อีกมากเช่นการดูถูกคนอื่นด้วยการขับรถราคา 2 ล้าน..
และในระหว่างที่เขากําลังเขาโอ้อวดนั้นก็มองไปที่หยานเค่อแต่ก็พบว่าหยานเค่อนั้นเอาแต่พูดคุยและหัวเราะอยู่กับเจียงเฉิน
ชายคนนั้น “ ”
ในเวลานี้ที่นอกประตูโรงแรมแมริออท
รถ Ferrari ราคากว่า 20 ล้านก็ขับเข้าคนเฝ้าประตูที่เห็นก็หยุดหายใจไปครู่
จอดรถ
ชายหนุ่มอายุ 23-24 ปีเดินลงมา
เขาคือเหวินซูป
เขานั้นก็เคยเป็นเด็กกําพร้าที่อยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าต้าซานมาก่อนแต่พอเขานั้นอายุได้ 8 ขวบเขานั้นก็ได้เจอกับพ่อแม่ของตัวเองก่อนจะถูกเอาตัวกลับไปยังมณฑลเฮย์หลงเจียง
ที่น่าแปลกก็คือพ่อแม่ของเขานั้นรวยมากมีทรัพย์สิยกว่า 20,000ล้านลู่เหวินซูจึงกระโดดจากเด็กกําพร้ากลายไปเป็นคนรวยรุ่นที่สองอย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตามในตอนเด็กนั้นเขาไม่ได้รับความเอาใจใส่มากเท่าที่ควร(เพราะสถานเลี้ยงเด็กกําพร้ามีพนักงานน้อยเดินไปดังนั้นจึงทําให้เด็กหลายๆคนไม่ได้รับการเอาใจใส่เท่าที่ควร)มันเลยทําให้เขานั้นมีอาการป่วยทางจิตชอบโอ้อวดออกมา
เขานั้นมักจะบอกกับทุกคนตลอดเวลาว่าเขานั้นมีเงิน!
ราวกับว่าหากวันไหนเขาไม่ได้โอ้อวดเขานั้นจะรู้สึกทรมาณ!
หลังจากสิบปีของการโอ้อวดในมณฑลเฮย์หลงเจียงเขานั้นก็ได้รับฉายาว่า [คุณชายใหญ่แห่งมณฑลเฮย์หลงเจียง] ไม่ว่าจะเป็นคนรวยรุ่นที่สองหรือคนในวงการบันเทิงต่างก็รู้จักเขากันทุกคน!
เมื่อวานนี้เขานั้นได้ยินมาว่าอาคารในสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าที่เขาเคยอาศัยอยู่ถล่มลงมา ดวงตาของเขาก็เป็นประกายทันที!
เสียงพูดก็ขึ้นมาในหัวของเขาทันที!
เมืองซานเหอนี่แหละจะกลายเป็นสนามรบสําหรับการโอ้อวดแห่งใหม่ของฉัน!
ในมณฑลเฉย์หลงเจียงนั้นฉันโอ้อวดมามากพอแล้วทุกคนในมณฑลต่างก็รู้จักฉันกันหมดดจะโอ้อวดต่อไปมันก็น่าเบื่อ!
ดังนั้นเขาจึงขับรถที่เป็นเครื่องมือชิ้นโปรดของเขาออกมารถ[Ferrari Rafa] มายังเมืองซานเหอโดยเขานั้นให้สัญญากับตัวเองว่าเขานั้นจะทําให้ทั้งเมืองนองไปด้วยเลือดที่ถูกกระอักออกมา!
“ฉันสู่เหวินซู มาถึงแล้ว!”
“พวกขยะแขยงจากสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าจะต้องตัวสั่นไปทั้งตัว!”
ในเวลานี้เองเลขาสาวสุดสวยของลู่เหวินซูก็ลงมาจากรถพร้อมกับถือของมากมายไว้ในอ้อมแขนของเธอ
ใช่แล้ว!
เลขาสาวสุดสวย!
คะแนนความสวยอยู่ที่ 88 คะแนน หุ่นจัดว่าดี
ชุดโอแอลตัวเล็กที่ดูเป็นมืออาชีพตัดจากผ้าไหมสีดําใส่แว่น
นี่มันเลขาระดับเทพธิดา!
ในแวดวงคนรวยมันจะเป็นไปได้ยังไงถ้าไม่มีเลขาสาวสุดสวย?
และนี่ก็เป็นหนึ่งในวิธีการโอ้อวดของเขา!
“เจ้านาย ของขวัญพร้อมแล้วค่ะ”
“ไป!”
เขาโบกมือก่อนจะเดินเข้าไปในโรงแรมแมริออท
โรงแรมมาริออท ห้องจัดเลี้ยงยูเรนัส
ประตูห้องค่อยๆถูกเปิดออก!
ลู่เหวินซูปรากฏตัว!
ชายหนุ่มอายุราวๆ 24 ในชุดสูทที่ดูปราณีตก็ค่อยๆก้าวเข้ามา
ต่างหูเพรช สร้อยคอเพรช นาฬิกาแบรนด์ดังระดับโลกและรองเท้าหนังที่ดูหรูหรา
ทุกรายละเอียดบนตัวเขาต่างบ่งบอกตัวตนของเขาได้อย่างชัดเจน!
“รวย!”
คนข้างหลังเขาที่เดินตามเข้ามานั้นก็คือเลขาเทพธิดาสาวที่มีความสวย 88 คะแนนและทมันก็ทําให้บรรยากาศรอบตัวของเขาดูดีขึ้นมาอีกขั้นหนึ่ง!
แต่ก็โชคร้าย
แม้ว่าลู่เหวินซูจะเต็มไปด้วยกลิ่นอายที่ดูสูงส่งแต่พอเดินเข้ามาในห้องกลับไม่มีใครยืนขึ้นมาด้วยความตกใจ ทักทายเขาหรือประจบเขาก็ยังไม่มีสักคน!
ท้ายที่สุดเขานั้นก็มาที่นี่เพื่อโอ้อวดแต่กลับไม่มีใครสนใจการโอ้อวดของเขาแม้แต่น้อย!
ดังนั้นเขาจึงรู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมา
แต่อย่างไรก็ตามนี่ก็ทําให้ลู่เหวินซูรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมามาก!
อาญา
ในเมืองซานเหอนั้นไม่มีใครรู้จักเขาจริงๆ
แต่ไม่เป็นไร
ถ้ามีคนจําฉันได้เหมือนในเมืองเฮย์หลงเจียงและฉันก็กลายเป็นที่รู้จักขึ้นมาล่ะก็การโอ้อวดครั้งนี้มันก็คงจะมีแต่ความน่าเบื่อ!
สิ่งที่เขานั้นต้องการคือคนที่ไม่รู้จักเขาและเขานั้นจะได้โอ้อวดตัวเองราวกับพระเจ้า!
“นายคือ?”
จื่อหยงยืนขึ้นแล้วเดินมาถามด้วยความงุนงง
ลู่เหวินซูยิ้มออกมาแล้สไม่ได้พูดอะไร
เลขาสาวข้างๆเขาก็แนะนําออกมา “สวัสดีค่ะ นี่คือคุณลู่เหวินซูผู้ใจบุญที่มีชื่อเสียงในจีน เขานั้นได้ยื่นเรื่องที่อาคารของสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าถล่มลงมาเขาก็เลยเดินทางมาจากเฮย์หลงเจียงมาที่นี่เพื่อบริจาคเงินและสร้างอาคารขึ้นมาใหมโดยเฉพาะ
ลู่เหวินซูเงยหน้าของตัวเองด้วยความภาคภูมิใจ!
“โอ้!”
เมื่อได้ยินว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นผู้ใจบุญจากมณฑลเฮย์หลงเจียนจื่อหยงก็ดูกระตือรือร้นขึ้นมาทันทีและเชิญลู่เหวินซูเข้าไปข้างใน
ลู่เหวินซู่เดินเข้าไปอย่างภาคภูมิใจก่อนจะหันไปมองเลขาสาว
ของเขา
“ส่ง!”
เขานั้นมักจะชอบพูดแบบสั้นๆและแน่นอนว่าเลขาสาวของเขานั้นย่อมต้องเข้าใจ
เลขาสาวพยักหน้าก่อนจะเดินไปข้างหน้าแล้วเปิดกระเป่าในมืองของเธอก่อนจะหยิบกล่องที่ดูสวยงามออกมาที่ละกล่อง
“ทุกคนโปรดรับมันไปด้วยค่ะ”
“นี่คือของจากเจ้านายของฉัน เป็นของขวัญสําหรับการพบปะกับทุกคนค่ะ”
“สําหรับคุณผู้ชายจะได้รับเป็นนาฬิกาของ Longines!”
“ส่วนสําหรับคุณผู้หญิงจะได้รับเป็นสร้อยคอไข่มุกค่ะ!”
คนในห้องพากันอึ้ง
นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขานั้นได้พบกับทรราชท้องถิ่นแบบนี้
ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแต่กลับให้สร้อยคอไข่มุกกับนาฬิกา!
บางคนยิ้มเยาะออกมาและคิดว่าของที่เขานั้นให้มาไม่ได้มีราคาอะไร
แต่หลังจากเปิดจากเปิดออกมาดูพวกเขาต่างก็ต้องสูดหายใจเข้ากันทุกคน
“พระเจ้า
ภายในกล่องแต่ละกล่องมีกํามะหยี่ห่อของอยู่ข้างในและข้างในนั้นก็เป็นนาฬิกา Longines ของแท้มูลค่ากว่าหมื่นหยวนหรือไม่ก็เป็นสร้อยคอไข่มุกที่แต่ละเม็ดสะท้อนแสงออกมาอย่างสวยงามเพียงดูครั้งเดียวก็รู้ได้ทันทีว่าไม่ธรรมดา!
ผู้คนต่างตกตะลึง!
“นี่! บ้าไปแล้ว! เป็นนาฬิกาข้อมือผู้ชายของ Longines และราคาขายบนออนไลน์นั้นมากกว่า 10,888 หยวน!
“ฉันดูแล้วมันจะต้องเป็นไข่มุกทะเลแน่ๆ!”
“สร้อยคอไข่มุกแบบนี้ถ้าไม่มีสัก 15,000 ก็คงไม่มีทางซื้อได้
แน่!”
“โอ้พระเจ้าเขาจะทรงพลังเกินไปแล้ว!”
“ทันทีที่เจอกันก็ให้ของขวัญราคานับหมื่นหยวนแล้วนี่เขาตั้งใจจะทุบตีพวกเรารึยังไงกัน?”
แม้ว่าคนที่นั่งอยู่ในห้องนี้จะพอถึงเนกันบ้างแต่พวกเขานั้นก็ไม่ได้ร่ํารวยอะไร ดังนั้นเมื่อพวกเขาได้รับของขวัญเหล่านี้พวกเขาก็เลยพากันตกใจจนตัวสั่น!
เมื่อมองไปที่ทุกคนในห้องที่ได้รับของขวัญจากเขา ลู่เหวินก็ยืนดูอย่างภาคภูมิใจ
เลขาสาวยิ้มและพูดออกมา “เจ้านายของฉันยังบอกอีกว่าในเมื่อพวกคุณมาที่นี่เพื่อสร้างอาคารของสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าขึ้นมาใหม่ดังนั้นเขาก็เลยจะขอร่วมงานการกุศลในครั้งนี้ด้วยและการพบกันในครั้งนี้ก็ถือว่าเป็นโชคชะตาดังนั้นเขาจึงขอให้ทุกคนช่วยรับ ของขวัญชิ้นนี้ไปและให้คําชี้แนะกับเขาในอนาคต!”
ลู่เหวินซูหันไปมองที่เลขาสาวของเขาด้วยความชื่นชม
เหตุผลที่เขานั้นจ้างเลขาสาวคนนี้ไม่ใช่เพียงเพราะใช่เธอเป็นเครื่องประดับเท่านั้นแต่ยังเพราะว่าเธอมีปากที่หวานและยังสามารถควบคุมอารมณ์ได้ดีพูดเก่งซึ่งสามารถช่วยเขาลู่เหวินซูทําการโอ้อวดได้อย่างแนบเนียนยิ่งขึ้น
ไม่อย่างนั้นการจะให้ของขวัญที่ล้ําค่าทันทีที่เจอกันมันอาจจะทําให้คนที่ได้รับรู้สึกรังเกียจและคิดว่าทําไมเขาถึงดูถูกคนอื่น?
แต่ด้วยคําอธิบายจากเลขาสาวของเขา มันจะทําให้เขาลู่เหวินซูไม่เพียงแต่พ้นจากข้อกล่าวหานี้แต่ยังทําให้เขานั้นได้รับการยอมรับจากคนอื่น
แน่นอนว่าหลังจากที่ได้ยินคําอธิบายจากเลขาสาวแล้วชายและหญิงในห้องต่างก็หัวเราะและยอมรับของขวัญกันพวกเขาพากันยืนขึ้นอย่างกระตือรือร้นและพยายามจับมือกับลู่เหวินซู—
“ผมได้ยินชื่อของคุณมานานแล้ว!”
“เป็นนายน้อยลู่นี่เอง! ชื่อของนายน้อยนั้นยิ่งใหญ่มากในวงกา
รกุศล!”
“แย่จังถ้ารู้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้ฉันคงมาทักทายนายน้อยแล้ว!”
คนในห้องพากันเข้าไปทักทายลู่เหวินซูอย่างกระตือรือร้น
ลู่เหวินซูที่เข้ามาทีหลังก็กลายเป็นจุดเด่นของห้องนี้ภายในพริบตา!
แม้แต่หลี่รุ่ยจือที่โอ้อวดมาตั้งนานก่อนหน้านี้ก็ยังต้องยอมให้กับลู่เหวินซูที่ให้ของขวัญที่มีมูลค่ากว่า 10,000 หยวนกับทุกคนในห้อง!
(หลี่รุ่ยจื่อร้องไห้ออกมา : แพ้แล้ว)
ภายใต้การเสนอของคนๆหนึ่งลู่เหวินซูก็ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นหัวหน้าของห้องนี้ไปในทันที
ลู่เหวินซูดูไม่เต็มใจกับตําแหน่งนี้ แต่สุดท้ายเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมรับมัน–
นี่เป็นกฎของสังคม
คนมีเงินและตําแหน่งเท่นั้นถึงจะได้รับการยอมรับ!
ลู่เหวินซูบรรลุเป้าหมายของตัวเองและหัวใจของเขาก็เริ่มรู้สึกสดชื่นขึ้นมาะ
คือลูกแรกของเขาสําหรับการโอ้อวดถือว่าประสบความสําเร็จ
เขามองไปรอบๆห้องทันที
ลู่เหวินซูหันไปเห็นหยานเค่อที่กําลังนั่งอยู่ข้างเจียงเฉิน!
ตาของเขาตั้งขึ้นมาทันที!
หยานเค่อไม่เพียงแต่จะหน้าตาดีเท่านั้น แต่เธอยังมีความโดดเด่นที่ไม่เหมือนใคร รอยยิ้มที่ดูเต็มไปด้วยความฉลาด(ครู) ทั้งยังดูสดใสและอ่อนโยน!
ลู่เหวินซูมองตาค้าง–
สวยสุดๆ!
หากจะให้พูดออกไปเขาก็ต้องเขินอาย!
การเดินทางมาเพื่อโอ้อวดทําการกุศลในครั้งนี้กลับทําให้เขาพบกับเทพธิดาโดยไม่คาดคิด!
ในเมื่อเขาเป็นคนแบบนี้ถ้าไม่มีเทพที่ได้อยู่เคียงข้าง มันก็จะทําให้เขานั้นรู้สึกยังไม่พอใจกับการโอ้อวด!
ลู่เหวินซูรู้สึกยินดีอยู่ในใจ
เขาตัดสินใจที่จะตามจีบหยานเค่อทันที
มีทั้งชื่อเสียงโชคลาภและยังมีสาวงามอยู่ในอ้อมแขนนี่แหละคือชีวิตที่สมบูรณ์แบบ!
แต่ที่ดูแล้วไม่สบายใจก็คือ…
ธนาคารเทพธิดาคนนั้นดูเหมือนจะมีชายหนุ่มรูปงามอยู่!
เมื่อมองไปที่เชิงเขาก็พบว่าอีกฝ่ายนั้นหรอกว่าตัวเองมาก!
แบบนี้ยกโทษให้ไม่ได้!
เมื่อมองไปที่เจียงเฉินที่ดูสงบนิ่งแต่ไร้ซึ่งความหยิ่งผยองกับเทพธิดาเค่อหยานที่กําลังพูดคุยและหัวเราะกันอย่างสนุกสนานและมีความสุข
ดูเหมือนว่าทั้งสองนั้นจะไม่ได้รับของขวัญที่เขาให้ไปทั้งคู่ต่างส่งมันคืนกลับมา
จิตใจของเขาหวั่นไหวขึ้นมาทันที
ในความคิดของลู่เหวินซู : ฉันเป็นคุณชายผู้มั่งคั่ง สูงส่งอยู่ในวิลล่าหรูทั้งยังแข็งแกร่งมากแกที่เป็นเด็กยากจนคนมองมาที่ฉันสิ!ควรกลัวฉันสิแล้วแกก็ควรที่จะก้มหัวให้ฉัน!
แต่ทําไมแกยังใจเย็นอยู่อย่างนี้
คิดจะดูถูกฉันต่อหน้าหรือยังไงกัน!
ทําไมคนแบบแกถึงได้รับความโปรดปรานจากเทพธิดา?
เขาสูดอากาศหายใจเข้าไป!
ทําได้เพียงรอและดูเท่านั้น!
เขาไม่มีอะไรที่จะสามารถทําได้ในเวลานี้
ต่อไปก็เป็นช่วงของเวลาอาหารเย็นและงานเลี้ยง
หลายคนพอดื่มอวยพรให้กับลู่เหวินซู–
“แต่คุณลู่ที่ทําบุญครั้งใหญ่”
“ถึงคุณลู่จะยังหนุ่ม แต่ก็ยังใจบุญซึ่งหาได้ยาก!”
“นายน้อย โปรดรับการคารวะจากผมด้วย!”
และณเวลานี้เองก็มีสาวคนหนึ่งถือโอกาสพูดคุยกับลู่เหวินซู “สร้อยข้อที่คุณให้มาฉันชอบมากเลย เรามาเพิ่ม Wechat กันหน่อยไหม?”
ลู่เหวินซูดูมีความสุข–
หลังจากที่หญิงสาวจากไป!
ดวงตาของเขาก็ต้องไปที่เจียงเฉินกับหยานเค่อเท่านั้น!
เจียงเฉินนั้นไม่มีการขยับไปไหนทั้งนั้น ไม่มีการดื่มอวยพรเขาทําเพียงแต่พูดคุยและหัวเราะกับคนที่อยู่ข้างข้างเท่านั้น ส่วนหญิงสาวก็เป็นปากหัวเราะออกมา ในขณะที่ดวงตาที่สวยงามของเธอนั้นเต็มไปด้วยความรัก และดูเหมือนว่าความรักนั้นจะเป็นความรักที่เธอมีต่อเจียงเฉินะ
มีไฟลุกขึ้นมาในดวงตาของลู่เหวินซู!
เทพธิดาแบบนี้ควรที่จะคู่กับคนที่มีความแข็งแกร่งเท่านั้น!