แดนนิรมิตเทพ บทที่ 530
คนชั้นสูงเหล่านั้นรู้สึกเหมือนตนเองได้รับการนิรโทษกรรม ทุกคนต่างรู้สึกซาบซึ้ง “ขอบคุณเฉินไต้ซือ!”
เฉินโม่มองกงซุนจื่อยิงและกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “เธออาศัยว่าตัวเองเคยฝึกบู๊ ไม่เห็นใครอยู่ในสายตา แถมยังเป็นคนที่ใจคอโหดเหี้ยมอีก เพียงเพราะข้อพิพาทเล็กน้อย ก็คิดจะฆ่าฉันแล้ว วันนี้ฉันจะทำลายพลังบำเพ็ญของเธอเป็นการลงโทษ!”
หลังจากกล่าวจบ เฉินโม่ชี้นิ้วออกไปอีกครั้ง กงซุนจื่อยิงรู้สึกแค่พลังมหาศาลทำลายจุดตันเถียนไปหมด จากนั้นพลังทั้งหมดของเธอก็มลายหายไป แล้วเธอก็ไม่แตกต่างไปจากคนธรรมดาทั่วไป
“ไม่!”
กงซุนจื่อยิงกระอักเลือดออกมาเต็มปาก เสียงที่กรีดร้องไม่เพียงแค่เจ็บปวดเท่านั้น แต่ยังมีความเศร้าโศกอีกด้วย จากนั้นเธอล้มลงและหมดสติไป
เฉินโม่กวาดสายตาไปยังฝูงชนอีกครั้ง คนชั้นสูงต่างก้มหน้าด้วยความตกใจ ไม่มีใครกล้าสบตาเฉินโม่
“ตระกูลกงซุนขัดขวางไม่ให้น้ำชีวิตของผมเข้าสู่ซีไห่ ยังใส่ร้ายป้ายสี เผยแพร่ข่าวลือและโจมตีน้ำชีวิตอีกด้วย แล้วยังร่วมมือกับพวกคุณเพื่อเตรียมตัวจะแก้แค้นผม วันนี้ผมจึงฆ่าผู้บงการอย่างกงซุนจั่วเสวียนตาย แล้วทำลายพลังบำเพ็ญของกงซุนจื่อยิง ผมลงโทษพวกเขาแบบนี้ พวกคุณยอมรับหรือไม่?
“ตระกูลกงซุนสมควรได้รับโทษเช่นนี้ เฉินไต้ซือเป็นคนที่มีคุณธรรม ฆ่าเพียงผู้บงการอย่างกงซุนจั่วเสวียนคนเดียวเท่านั้น พวกเรารู้สึกเลื่อมใสจริง ๆ!” คนชั้นสูงต่างโค้งคำนับและกล่าว
เฉินโม่พยักหน้า จากนั้นลากตัวหยวนชิงซานที่หมดสติอยู่บนพื้นแล้วเดินออกไป
อานซื่อเฉิงและคนชั้นสูงคนอื่น ๆ ส่งเฉินโม่จากไปด้วยความนอบน้อม จากนั้นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ
“ความสามารถของเฉินไต้ซือสมคำร่ำลือจริง ๆ! คราวนี้ถือว่ากรรมตามสนองตระกูลกงซุนแล้ว!”
“ตระกูลกงซุนก่อกรรมทำชั่วไว้มากมาย สวรรค์มิอาจละเว้นได้ เฉินไต้ซืออาจจะเป็นเทพเจ้าที่สวรรค์ส่งมาเพื่อกำจัดตระกูลกงซุนโดยเฉพาะ!”
โบราณเขาว่า ไม้ล้มลิงกังกระเจิง เมื่อกงซุนจั่วเสวียนเสียชีวิตแล้ว กงซุนจื่อยิงถูกทำลายพลังบำเพ็ญ พลังอำนาจของตระกูลกงซุนก็มลายหายไป ตอนนี้คนชั้นสูงที่เป็นนกสองหัว ต่างเริ่มพูดโจมตีตระกูลกงซุน
อานซื่อเฉิงขี้เกียจจะสนใจคนเหล่านี้ มองหลังของเฉินโม่ที่เดินจากไปด้วยสายตาซับซ้อน จากนั้นเขาก็จากไปตามลำพัง
หยวนชิงซานรู้สึกมึนงง เหลือบมองไปรอบ ๆ ด้วยความงุนงง และเมื่อเห็นเฉินโม่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ ทำให้เขารู้สึกตกใจมาก
“ที่นี่คือที่ไหน? คุณพาผมมาที่นี่ทำไม?” หยวนชิงซานถามด้วยความตกใจ
เฉินโม่หันมามองหยวนชิงซานด้วยสายตาเคร่งขรึม ดูเหมือนว่าจะรู้ความคิดของเขา “กงซุนจั่วเสวียนถูกผมฆ่าตายแล้ว และผมก็ทำลายพลังบำเพ็ญของกงซุนจื่อยิงแล้ว ตอนนี้ผมจะถามคุณ ถ้าคุณตอบตามตรง ผมก็จะไว้ชีวิตคุณ!”
สีหน้าของหยวนชิงซานเต็มไปด้วยความตกใจ แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ เขาพ่ายแพ้แล้ว กงซุนจั่วเสวียนถูกฆ่าตายตามที่เขาคาดไว้ เพียงแต่เรื่องที่เขายากจะยอมรับได้ก็คือเฉินโม่ทำลายพลังบำเพ็ญของกงซุนจื่อยิง
ต้องรู้ว่ากงซุนจื่อยิงเป็นลูกศิษย์สำคัญที่สุดของสำนัก การกระทำของเฉินโม่เท่ากับสร้างความโกรธเคืองต่อศิษย์พี่ที่เป็นเจ้าสำนัก และเป็นการต่อต้านคนทั้งสำนักโยวหลาน
เพียงแต่หยวนชิงซานเป็นคนที่มีเหตุผล ตอนนี้ชีวิตของเขาอยู่ในกำมือของเฉินโม่แล้ว เขารู้ว่าควรพูดอะไรและไม่ควรพูดอะไร
“ถ้าผมตอบคำถามของคุณแล้ว คุณจะปล่อยผมจริง ๆ ไหม?”
เฉินโม่กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “คุณไม่มีทางเลือกอื่น!”
หยวนชิงซานกล่าวด้วยความจำใจ “เอาล่ะ คุณอยากรู้เรื่องอะไร?”
เฉินโม่เคลื่อนจิต แล้วกระจกทองสัมฤทธิ์ก็ปรากฏอยู่บนฝ่ามือ
“คุณได้ของสิ่งนี้มาจากไหน?”
หยวนชิงซานเดาออกว่าเฉินโม่อยากจะถามเรื่องอะไร และเขาก็ไม่ได้คิดที่จะปิดบัง เพราะสถานที่นั้นไม่ใช่สถานที่ที่ใครก็สามารถไปได้
“ผมชิงเครื่องรางนี้มาจากโจรปล้นสุสาน ผมได้ยินโจรปล้นสุสานบอกว่าเขาได้กระจกทองสัมฤทธิ์ชิ้นนี้มาจากซากโบราณในทะเลทราย”