ภายในคฤหาสน์หรูของเว่ยเสียง ได้ยินเสียงร้องแบบสุนัขของโจวยู่ชุ่ยกึกก้องไปทั่ว และยังมีเสียงหัวเราะเสียงดังตามอำเภอใจของเหล่าทุกคน
“เห็นแก่คุณที่เชื่อฟังขนาดนี้ งั้นฉันจะให้โอกาสมีชีวิตอยู่กับคุณอีกสักครั้ง เพียงแต่คุณจะต้องสามารถช่วยฉันทำเรื่องหนึ่งให้สำเร็จ ฉันก็จะไว้ชีวิตสุนัขอย่างคุณ”เว่ยเสียงตาหรี่พูดขึ้น
“ฉันจะเชื่อฟัง คุณจะให้ฉันทำอะไร ฉันจะยินดีหมด!”โจวยู่ชุ่ยรีบพยักหน้าพูด ในใจเต็มไปด้วยควันหลงของความดีใจอย่างท่วมท้น
เว่ยเสียงเองก็ไม่ได้คิดอยากจะฆ่าโจวยู่ชุ่ยจริงๆ ทั้งหมดที่เพิ่งทำไป ก็แค่เพื่อข่มขู่เธอ เพียงแค่ทำแบบนี้ ผู้หญิงคนนี้ถึงจะร่วมมือกับตัวเองได้อยากเชื่อฟัง
“คลานมา!”
เว่ยเสียงกำลังนั่งไขว่ห้าง นั่งอยู่บนฝั่งหนึ่งของโซฟาชั้นสูงคุณภาพเยี่ยม ด้านหลังยังมีคนคุ้มกันรูปร่างสูงใหญ่แข็งแรงสองคน
โจวยู่ชุ่ยมือเท้าทั้งสี่เข้าหาพื้นดิน จงใจแลบลิ้นยื่นออกมา ค่อยๆคืบคลานมาถึงใต้เท้าของเว่ยเสียง: “โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง! เจ้านาย คุณมีอะไรสั่ง?”
เว่ยเสียงโบกมือ ผู้คุ้มกันด้านหลังหนึ่งคน รีบเดินมาด้านหน้า ในมือของเขายังหิ้วแส้หนังมาหนึ่งเส้น
“เพี๊ยะ!”
ผู้คุ้มกันใช้แส้ตีไปบนร่างกายของโจวยู่ชุ่ย
“อ่า! เจ้านาย คุณตีฉันแรงๆเถอะ!”โจวยู่ชุ่ยร้องเสียงแหลม
“เจ้านาย ใช้แรงเพิ่มอีก!”
“เจ้านาย ตีฉันแรงๆ!”
ทุกครั้งที่ผู้คุ้มกันตีแส้ โจวยู่ชุ่ยก็จะร้องเสียงแหลมออกมาหนึ่งที
เดิมที โจวยู่ชุ่ยนั้นรู้สึกว่าเจ็บปวดมาก แต่การที่ผู้คุ้มกันนั้นเหวี่ยงแส้ซ้ำแล้วซ้ำอีก เธอคิดแค่ว่าร่างกายทั่วร่างนั้นร้อนผ่าวปวดแสบปวดร้อน ไม่เจ็บแม้แต่นิดเดียว กลับมีความรู้สึกแปลกประหลาดเสียด้วยซ้ำ
ความรู้สึกแบบนั้น ไม่สามารถพูดอธิบายได้อย่างชัดเจนได้
สาเหตุที่เว่ยเสียงนั้นให้คนตีฟาดโจวยู่ชุ่ยอย่างดุเดือดนั้น แต่เดิมนั้นมีเหตุผลอื่น แต่ไม่คิดเลยว่า เสียงร้องของผู้หญิงคนนี้ ก็ปลุกไฟราคะที่อยู่ก้นบึ้งที่สุดของหัวใจของเขาขึ้นมา
หน้าตาของโจวยู่ชุ่ยนั้นไม่ได้ถือว่าน่าเกลียด ถึงแม้ว่าจะห้าสิบปีแล้ว แต่ยังคงเสน่ห์สมวัยยังคงเหมือนเดิม รูปร่างเองก็ดีเยี่ยม
ไฟราคะในสายตาของเว่ยเสียงยิ่งเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ทันใดนั้นก็ลุกขึ้นมา หยิบแส้จากในมือของผู้คุ้มกัน พูดตำหนิ: “พวกแกทั้งหมดออกไป!”
ภายในอันรวดเร็ว ภายในห้องก็เหลือเพียงเว่ยเสียงกับโจวยู่ชุ่ย
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตื่นเต้น หรือว่าตำแหน่งที่ถูกแส้หนังตีนั้นเจ็บเกินไป ทั่วร่างกายของโจวยู่ชุ่ยนั้นสั่นสะเทือนอย่างน่าประหลาดใจ แววตาปรือ: “นายท่าน รีบหน่อย ต่อเลย ตีฉัน!”
“ต่ำสถุน!”
เว่ยเสียงด่าออกไปหนึ่งครั้ง เหวี่ยงแส้หนังตีเข้าไป
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ยอดเมฆา
หยางเฉินยืนอยู่หน้าหน้าต่างบานใหญ่มโหฬารที่กว้างจนติดพื้น สายตามองออกไปดูทิวทัศน์ยามค่ำคืนของเจียงโจว
สายตามองเห็นว่าท้องฟ้าสว่างแล้ว โจวยู่ชุ่ยถูกคนชิงตัวไป นั่นผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง ยังคงไม่มีข่าวคราวใดๆส่งมาเลย
เขานั้นไม่ได้สนใจว่าโจวยู่ชุ่ยนั้นจะอยู่หรือตาย แต่ว่าผู้หญิงคนนี้ เป็นคนที่ตัวเองเตรียมคนคุ้มกันออกไป ถ้าหากว่าเกิดเรื่องขึ้นจริงๆ ทางด้านฝั่งของฉินซีและฉินยี ตัวเองควรจะอธิบายอย่างไรดี?
เช้าตรู่วันที่สอง หยางเฉินยังคงนั่งอยู่บนโซฟา เขาที่ยังไม่ได้นอนมาทั้งคืน ภายในนั้นปกคลุมเต็มไปด้วยเส้นเลือด
ในเวลานั้นเอง มือถือของเขาก็ดังขึ้นมาทันทีทันใด
“คุณหยาง เจอไอ้แผลเป็นแล้ว!”
กวนเจิ้งซานที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืนเช่นเดียวกัน ภายในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความหนักแน่น: “แต่ว่า คนนั้นตายไปแล้ว!”
หยางเฉินที่รอข่าวมาโดยตลอด ตอนที่ได้ยินว่าไอ้แผลเป็นตายไปแล้ว ลุกขึ้นมายืน: “ตายแล้ว? แล้วโจวยู่ชุ่ยล่ะ?”
การมีชีวิตอยู่หรือตายของคนในยุทธภพคนหนึ่ง สำหรับเขาแล้ว มันไม่สำคัญเลย
แต่โจวยู่ชุ่ย จะตายไม่ได้!
กวนเจิ้งซานพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น: “คงไม่มีข่าวของโจวยู่ชุ่ยอยู่ชั่วคราว!”
หยางเฉินพยายามระงับความโกรธของตัวเอง ความรู้สึกแบบนี้ ทำให้เขาไม่สบายใจเป็นอย่างมาก
คืนวานตอนที่โจวยู่ชุ่ยถูกเอาตัวไป เป็นถนนซอยจากเจียงโจวไปยังเมืองโจวเฉิง เรื่องเกิดระหว่างทาง และไม่มีการดูแล ต้องการสืบหาว่าโจวยู่ชุ่ยถูกพาตัวไปที่ไหน นั้นยากมาก
“แท้จริงแล้วใครกันที่ลอบลักพาตัวโจวยู่ชุ่ยไปกันแน่?”
“ผู้หญิงสายตาสั้นคนหนึ่ง กำเริบเสิบสานและโอหังอวดดี จะมีคุณค่าอะไรพอที่จะมีประโยชน์บ้าง?”
“ในเมื่อไอ้แผลเป็นตายไปแล้ว นั่นก็อธิบายได้แล้วว่า คนที่ฆ่าเขา จะต้องมีเบื้องหลังที่แข็งแกร่งกว่าเขา”
“ไอ้แผลเป็นผู้แข็งแกร่งที่มีชื่อเสียงโด่งดังที่วนเวียนอยู่ในยุทธภพเจียงโจว สามารถสั่งการให้ตัวเขาเองนั้นออกมาได้ อย่างน้อยก็เป็นกำลังแบบสี่พรรคแห่งเมืองเจียงโจวนี้”
หยางเฉินที่สายตาภูมิฐานหนักแน่น พูดวิเคราะห์กับตัวเอง
กวนเจิ้งซานที่โทรศัพท์อยู่ทางนั้น ก็ไม่กล้าที่จะพูดสอดขึ้นมา ฟังการวิเคราะห์ของหยางเฉินอยู่เงียบๆ
ตระกูลกวนกับตระกูลซู ไม่มีทางแตะต้องโจวยู่ชุ่ย น่าจะเป็นตระกูลจวงกับตระกูลเว่ย
แน่นอน ยังมีไฮโซเมืองเอก น่าจะมีความเป็นไปได้
ส่วนของไฮโซเมืองเยนตู นอกจากตระกูลอวี๋เหวินแล้ว ตัวเองนั้นก็ไม่เคยไปขัดใจผู้นำใหญ่ของเมืองเยนตูคนไหนเลย
แต่ว่าดูเหมือนว่าตระกูลอวี๋เหวินที่เป็นเหมือนสัตว์ใหญ่มหึมาที่มีระดับขั้นนี้ โดยพื้นฐานแล้วไม่น่าคุ้มค่าพอที่จะไปจี้ปล้นโจวยู่ชุ่ย
คิดมาถึงตรงนี้ หยางเฉินรู้สึกว่าแนวคิดของตัวเองนั้นแจ่มชัดอย่างมาก พูดด้วยน้ำเสียงล้ำลึก: “ตรวจสอบอย่างละเอียดตระกูลเว่ยเมืองเจียงโจวกับตระกูลจวง และมีตระกูลเมิ่งเมืองเอก!”
“รับทราบ!
กวนเจิ้งซานวางโทรศัพท์ รีบไปตรวจสอบ
หยางเฉินยืดเหนียวเอวอย่างเกียจคร้าน ลุกขึ้นมาตรงไปอาบน้ำ จากนั้นก็ออกจากยอดเมฆา
ในขณะเดียวกัน ตระกูลเว่ยเมืองเจียงโจว
ภายในคฤหาสน์อันหรูหรา บนเตียงที่อบอุ่นสะดวกสบาย ผู้ชายเตี้ยอ้วนท้วนที่เนื้อตัวแดงกำลังนอนอยู่
และอยู่บนพื้นด้านข้าง มีผู้หญิงวัยกลางคนเนื้อตัวแดงกำลังนอนอยู่คนหนึ่ง
เพียงแต่บนคอของผู้หญิง สวมปลอกคออยู่หนึ่งเส้น ด้านบนนั้นยังมีโซ่เหล็กอีกหนึ่งเส้น ผูกเอาไว้ด้านข้างของเตียงใหญ่
ชายเตี้ยอ้วนท้วนแน่นอนว่าคือเว่ยเสียง ส่วนผู้หญิงวัยกลางคน คือโจวยู่ชุ่ย
ในเวลานั้นเอง โทรศัพท์มือถือของเว่ยเสียงก็ดังขึ้นมา ทันใดนั้นเองสองคนที่กำลังหลับสนิทก็ตกใจตื่นขึ้นมา
“เกิดอะไรขึ้น?”
เว่ยเสียงไม่ได้ดูหมายเลขโทรศัพท์ รับโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างสับสน ตะโกนอย่างโมโหออกไป
“ฉันเอง!”
เสียงอ่อนเยาว์ดังขึ้นมา
เว่ยเสียงได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ ก็ตกใจตื่นขึ้นมาทันที รีบพลิกตัวขึ้นมาอย่างกะทันหัน
“คุณชายเมิ่ง ขออภัย ฉันนอนจนเลอะเลือนไป!”
เว่ยเสียงใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว รีบร้อนกล่าวขอโทษ
“ไอ้โง่! นี่มันเวลาอะไรแล้ว ยังจะนอนอยู่อีก? เรื่องที่ฉันมอบหมายให้เธอไป เรียบร้อยดีไหม?”
เมิ่งฮุยคำรามออกมาจากโทรศัพท์
เว่ยเสียงตกใจเนื้อตัวทั้งร่างกายสั่นเทา รอให้เมิ่งฮุยด่าจนจบ เขาถึงจะพูดออกไปอย่างสั่นสะท้าน: “คุณชายเมิ่ง คุณวางใจได้ โจวยู่ชุ่ยถูกฉันคุมตัวไว้เรียบร้อยแล้ว ทั้งหมดเตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว คุณแค่รอดูละครฉากนี้ก็พอ”
“ดี! ฉันจะรอข่าวดีจากคุณ! ถ้าหากว่าครั้งนี้ทำให้ฉันผิดหวังอีกละก็ ผลลัพธ์คงจะเลวร้ายมาก!”
เมิ่งฮุยพูดจบก็วางโทรศัพท์ไป
“ไอ้ระยำ เมื่อคืนยังไม่พออย่างนั้นเหรอ?”
เว่ยเสียงหันหัว ไปเจอเข้ากับคนชั้นต่ำโจวยู่ชุ่ย ที่แลบลิ้นออกมามองไปทางตัวเอง ไฟราคะในจิตใจก็พุ่งสูงขึ้นมาในทันที
ในเวลานี้ โจวยู่ชุ่ยที่ใบหน้าบวมช้ำ บนร่างกายเต็มไปด้วยรอยแผลที่หลงเหลือไว้ของแส้หนัง
เว่ยเสียงก็ลงมือทำร้ายโจวยู่ชุ่ยอีกรอบ ใบหน้าของโจวยู่ชุ่ยเต็มไปด้วยเลือดสดๆ เจ็บจนร้องตะโกนออกมา
“แบบนี้เท่านั้น จึงจะทำให้รายการได้ผลมากยิ่งขึ้น!”
เว่ยเสียงทองไปที่โจวยู่ชุ่ยที่มีสภาพอนาถ พูดพร้อมกับยิ้มตาหยี
หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง โตโยต้า อัลฟ่าสีขาวหนึ่งคัน ขับเข้ามาช้าๆที่ลานใหญ่ตระกูลเว่ย
ชายหนุ่มหญิงสาววัยเยาว์หลายคนถือกล้องเดินออกมาจากภายในรถ มองในมือของพวกเขานั้นต่างถืออุปกรณ์เฉพาะทางมากมาย ก็มองออกว่า พวกเขาเหล่านี้เป็นมืออาชีพอย่างมาก
“ลำบากทุกท่านแล้ว!”
เว่ยเสียงออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง
วัยรุ่นหลายคนมองไปที่เว่ยเสียง ทำท่าประหลาดที่ได้รับการต้อนรับอย่างเป็นกันเอง พูดอย่างรีบร้อย: “สามารถช่วยงานประธานเว่ยได้ นี่ถือว่าเป็นความสุขของพวกเราแล้ว! จากนี้ไป ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวกับประธานเว่ยด้วย”
อุตสาหกรรมของตระกูลเว่ยนั้นพัวพันเกี่ยวข้องทุกแขนงอาชีพ
พวกเขาทั้งหมดเป็นวัยรุ่น ได้คบค้าสมาคมกับตระกูลเว่ยจะรู้สึกตื่นเต้นมากเป็นเรื่องธรรมดา
วันนี้เว่ยเสียงเตรียมข่าวใหญ่ให้กับพวกเขา ก็เพียงพอที่พวกเขาจะเอาไปเป็นข่าวพาดหัวของหนังสือพิมพ์แต่ละเมืองประจำวันนี้ได้แล้ว
“ฮาฮา ไม่มีปัญหา จากนี้ทุกท่านต้องการใช้สถานที่ของคนไหนในตระกูลเว่ยของฉัน ติดต่อได้ตามสบาย!”
เว่ยเสียงพูดอย่างสง่างาม บนใบหน้ามีแต่ความอวบอิ่ม ตอนที่ยิ้มออกมานั้น กระตุกสั่นไปมา
เขาใช้สายตาส่งออกไป คนด้านหลังหนึ่งคนก็รีบขึ้นมาตรงหน้า หยิบซองอั่งเปาแดงออกมา ส่งให้แต่ละคน
วัยรุ่นหลายคนนั้น พอได้รับซองอั่งเปา ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
ดูความหนาของซองอั่งเปาแดงแล้ว น่าจะมีถึงหมื่นหยวนได้
ตอนที่เว่ยเสียงเชิญพวกเขามานั้น ก็ได้ให้เงินรางวัลก้อนใหญ่ก้อนหนึ่งมาแล้ว
ตอนนี้ยังให้ซองอั่งเปาแดงก็พวกเขาอีก นี่ถือว่าเป็นความมั่งคั่งที่คาดไม่ถึง