บทที่ 313
“ดี!”
“ดีมาก!”
หยางเฟิงยังคงนิ่งเฉย
เขาพูดอย่างเฉยเมย “ให้งานนายอย่างหนึ่ง นายไประดมคนของหน่วยเฝ้าระวังในฉงโจว! คืนนี้ ฉันจะให้ตระกูลเฉ่าหายไปจากฉงโจวอย่างถาวร!”
เสียงพูดจบลง
ความอาฆาตที่น่ากลัวได้ปะทุขึ้นมา
หยางเฟิงรู้ว่า เฉ่าปิงไม่ใช่เจี้ยนเฟิง
เจี้ยนเฟิงอาจจะยังมีศีลธรรมแม่น้ำทะเลสาบ ไม่ทำร้ายลูกสาวของตัวเอง
แต่เฉ่าปิงเป็นคนขี้ขลาดสุดจริง
ถ้าทำให้เขาโมโหขึ้นมา เขาทำได้ทุกอย่าง
ไม่จำเป็นต้องรักษาคำพูดกับคนแบบนี้
เพื่อป้องกันเหตุฉุกเฉิน
หยางเฟิงต้องใช้กำลังที่ใหญ่ที่สุดเพื่อปกป้องเย่เมิ่งเหยียน
ป้องกันการเกิดอุบัติเหตุทุกประการ!
“ครับ!”
เสือขาวพยักหน้าทันที แล้วจากไป
หยางเฟิงยืนอยู่กับที่คนเดียว หรี่ตาลง
“มดบางตัว มักจะชอบท้าทายเกินกว่าความสามารถของตัวเอง! งั้นก็ไปตายกันให้หมดเถอะ!”
เฟี้ยง!
จู่ๆ
สายฟ้าแลบสว่างขึ้นมา
วินาทีเดียว
ฝนตกหนัก!
ฝนตกหนักพายุรุนแรง ได้กวาดล้างฉงโจวทั้งหมดในทันที
……
คืนนั้น
ตระกูลเฉ่า
ฝนยังคงตกหนักเหมือนเดิม!
“พวกแกรีบปล่อยฉันนะ ไม่อย่างนั้นล่ะก็ สามีฉันไม่ปล่อยพวกแกไว้แน่!”
เวลานี้
เย่เมิ่งเหยียนถูกขังอยู่ในกรงเหล็ก
ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยน้ำตา ตื่นตระหนกแบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ความกลัวเป็นเหมือนปืนเย็นควบคุมชีวิตความเป็นความตายของเธอไว้
น้ำฝน
ยิ่งทำให้เธอเปียกไปทั้งตัวไม่หยุด
เย่เมิ่งเหยียนหายใจลำบากไปชั่วขณะ หนาวไปทั้งตัว!
ลึกๆในใจเธอ ยังคงเรียกชื่อหยางเฟิงไม่หยุด
แต่วินาทีนี้
เธอเป็นเหมือนเรือลำเล็กๆในทะเลกว้างใหญ่ ไม่มีทิศทางรอบตัว ความมืดมนอันน่ากลัวมากมาย!
อึ่ก อึ่ก อึ่ก ที่รัก ทำไมคุณยังไม่มาช่วยฉัน!
ฉันคิดถึงคุณมากเลย!
เวลาเดียวกัน
เย่เมิ่งเหยียนร้องไห้ออกมา!
ในเวลาเดียวกัน
ในมือเฉ่าปิงถือกริชคมอยู่
เขามองไปที่เย่เมิ่งเหียนด้วยท่าทางแกล้งเล่น
“หึ หึ! นางตัวแสบ สามีของแกฆ่าพ่อของฉัน และยังทำให้ฉันกลายเป็นขันที!”
“วันนี้ ถ้าฉันไม่ฆ่าชายชั่วหญิงเลวพวกแกทั้งคู่ ฉันจะละอายใจกับชีวิต!”
ฉึก!
พูดจบ
แสงเย็นวาบผ่านแขนของเย่เมิ่งเหยียน
โอ๊ย!
เย่เมิ่งเหยียนร้องด้วยความเจ็บ
แขนของเธอถูกกรีดออกเป็นแผล
เลือดยังคงไหลออกมาไม่หยุด
เฉ่าปิงเอาลิ้นเลียเลือดสดใหม่บนกริช ด้วยสีหน้าโรคจิต และพึงพอใจ!
สำหรับเฉ่าปิง
เขาเกลียดจนจะลอกหนังของหยางเฟิง กินเนื้อของหยางเฟิง
เย่เมิ่งเหยียนเป็นผู้หญิงของหยางเฟิง
แน่นอนว่าเธอก็หนีไม่รอด!
เห็นผู้หญิงของหยางเฟิง ถูกตัวเองทำร้ายแบบนี้
ในใจเฉ่าปิง มีความสุขสบายใจอย่างโรคจิต
“แก……”
ในพริบตา
เย่เมิ่งเหยียนสีหน้าหวาดกลัว!
เธอคิดไม่ถึงว่า เฉ่าปิงนี้จะโรคจิตแบบนี้
“เฉ่าปิง!”
เฉ่าเจิงนั่งบนโซฟา มองเฉ่าปิงด้วยความไม่พอใจ
ที่นี่ เขาเป็นเจ้าของ!
แต่เฉ่าปิง
เขาทำร้ายเย่เมิ่งเหยียนโดยไม่ได้รับอนุญาตจากตัวเอง ไม่ได้มีเขาอยู่ในสายตาเลย!
เฉ่าปิงหันหัวมา เขายืนอยู่ท่ามกลางสายฝน ปล่อยให้ตัวเองเปียกฝน และยิ้มพูด “ลูกผู้พี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”
เฉ่าเจิงพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง
ตั้งแต่เฉ่าปิงกลายเป็นขันที
เฉ่าเจิงรู้สึกหวาดกลัวเฉ่าปิงแบบหนึ่งในใจ
เขาพบว่า
เฉ่าปิงยิ่งอยู่ยิ่งโรคจิต!
เป็นโรคจิตบ้าคนหนึ่ง!
แต่เขาจำเป็นต้องพูด ไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่าเฉ่าปิงจะทำเรื่องอะไรอีก!
เฉ่าเจิงเอ่ยปากพูดอย่างเย็นชา “คุยกันแล้วไม่ใช่เหรอ? ก่อนที่หยางเฟิงจะมา ห้ามพวกเราใครทำร้ายผู้หญิงคนนี้!”
เฉ่าปิงพูดอย่างดูถูก “ลูกผู้พี่! พี่ใจอ่อนเกินไป! กับศัตรู ควรจะโหดร้ายเหมือนลมฤดูใบไม้ร่วงที่พัดผ่านใบไม้ มัวแต่มาลีลาคิดหน้าคิดหลัง แบบนี้พวกเราจะแก้แค้นยังไง?”
บทที่ 312
บทที่ 314