SPH:บทที่ 21 หยกสลักประตูมังกร
หลังจบการฝึกของวันนี้ เย่หยูและหยานเฟิงวูเดินออกจากประตูโรงเรียน และมาถึงที่สี่แยก
“ศิษย์น้อง เจอกันพรุ่งนี้” หยานเฟิงวูยิ้มขณะทักทายเย่หยู
เย่หยูกลอกตาใส่หยานเฟิงวู “ใครเป็นศิษย์น้องของเธอกัน ถ้าคุณลุงของอาจารย์ซิงยอมรับฉันเป็นลูกศิษย์ ฉันก็จะได้เป็นท่านลุงของเธอนะ”
รอยยิ้มหยานเฟิงวูชะงักค้าง เธอไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้จริง ๆ “นั่น นั่นจะเป็นเรื่องในอนาคต ว่าแต่ตอนนั้เธอต้องเรียกฉันว่าศิษย์พี่”
“ดี! แล้วเจอกันพรุ่งนี้” เย่หยูไม่มีทางเลือกนอกจากยอมแพ้ไปก่อน ไม่เช่นนั้นแม่ม้าพยศคนนี้จะไม้ยินยอมอย่างแน่นอน
“เฮอะ” หยานเฟิงวูแค่นเสียงเบา ๆ เธอหมุนกายและเชิดศีรษะขึ้น แล้วเดินห่างออกไปราวกับนกยูงที่หยิ่งทระนง
ขณะมองไปที่ร่างของหยานเฟิงวูที่เดินจากไป จู่ ๆ เย่หยูก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ ไม่ใช่เพราะเงาร่างของหยานเฟิงวูที่ยังติดอยู่ในความคิดของเขา แต่เป็นเพราะเย่หยูจู่ ๆ ก็นึกได้ว่าเขายังไม่ได้จับรางวัลจากหยานเฟิงวูเลย
เมื่อคิดถึงการจับรางวัล เย่หยูก็ควบคุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไป เขามองรอบ ๆ และเห็นว่ามีทะเลสาบที่เงียบสงบ ท้องฟ้ามืดครึ้มแล้ว จะไม่มีใครอยู่ที่นั่นแน่
เย่หยูตื่นเต้นมากจนหันไปมองรอบ ๆ และเดินไปที่ริมทะเลสาบ เพราะอยากเริ่มจับรางวัล เย่หยูขมวดคิ้วขณะกวาดตามองทั่วทะเลสาบ มีใครสักคนอยู่ที่นี่ ทำไมถึงยังมีคนอยู่ที่นี่อีก
ห่างจากเย่หยูหนึ่งร้อยเมตร ถึงแม้ท้องฟ้ามืดมิดแล้ว แต่ด้วยสายตาที่ล้ำเลิศ ผนวกกับแว่นตาของโคนัน ทำให้มองเห็นคนที่นั่งอยู่ริมทะเลสาบได้อย่างชัดเจน “ชายวัยกลางคน สูง 175 200 เมาและหมดหวัง…”
ขณะมองไปที่ขวดเหล้าว่างเปล่าข้างตัวชายคนนั้น เย่หยูรู้ว่าเขาเมาเล็กน้อยแน่นอน แต่ใครจะรู้ว่าการคำนวนความคิดขั้นสุดยอดทำให้สามารถเห็นว่าชายคนนี้สิ้นหวัง แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่เย่หยูต้องขบคิด สิ่งที่เย่หยูลังเลก็คือว่าเขาควรจับรางวัลหรือไม่ต่างหาก
“ช่างมัน ฉันจะไม่สนใจมัน” เย่หยูพึมพำแล้วกวาดสายตามองไปที่ชายที่อยู่ห่างออกไป และไม่สนใจเขาอีก
“มนุษย์: เย่หยู (ระดับ 1 )”
“ร่างกาย: ร่างกายแห่งจิตวิญญานดาบ”
“แต้มการขโมย : 0”
“คะแนนเต๋าที่ดีที่สุด: 130/1000”
“พรสวรรค์: ทักษะไพ่บิน สุดยอดการคำนวน ปรมาจารย์ด้านภาษา”
“เส้นทางทักษะ: ท่าออกกำลัวกาย 36 ท่า”
“ไอเทม: น้ำยาสัตย์จริง แว่นตาโคนัน”
“จับรางวัล: 1”
เย่หยูมองดูระบบที่ปรากฏในความคิด ยังมีรางวัลเหลืออีกหนึ่งครั้ง ดังนั้นเขาจึงกดที่การจับรางวัลด้วยความตื่นเต้นอยู่บ้าง แผงระบบหายไปจากความคิดของเย่หยูและแทนที่ด้วยวงล้อขนาดยักษ์
“หยุด!”
เย่หยูตะโกนเบา ๆ ในใจ และบนล้อที่หมุนนั้น ความเร็วของล้อค่อย ๆ หยุดลง ตรงจุดที่เข็มชี้ไป โมเสคหนา ๆ หายไปและรูปก็ชัดเจนขึ้น มันเป็นปลาคาร์พสีทองและมีแผ่นหยกอยู่ในปากที่อ้าอยู่น้อย ๆ ของมัน
หางทรงพลังของเจ้าปลาม้วนนิด ๆ ราวกับมันจะพุ่งตัวขึ้นได้ทุกเมื่อ นี่คืออะไร โดยไม่รอปฏิกริยาของเย่หยู ภาพในความคิดของเขาก็หายไป และเย่หยูรู้สึกได้ว่ามือของเขาถูกกดลง เขาก้มมองและเห็นปลาคาร์พสีทองอยู่ในมือ เจ้าปลามีน้ำหนักมากกว่าสิบปอนด์ แต่ตัวของมันยังอุ่นและลื่น มันมีชีวิตงั้นเหรอ
ที่ปากของปลาคาร์พสีทองมีแผ่นหยกขนาดเท่าฝ่ามือ แผ่นหยกเป็นหยกสีขาวและหนาเท่านิ้วมือ มีลวดลายที่งดงามซับซ้อนบนนั้น แต่ที่ตรงกลางแผ่นหยกถูกปากของปลาปิดอยู่ ทำให้ยากที่จะเห็นอย่างชัดเจน
เย่หยูจับปลาคาร์พทองคำด้วยมือข้างหนึ่ง และใช้มืออีกข้างดึงเอาแผ่นหยกออกจากปากปลา ก่อนเย่หยูจะเห็นลวดลายที่สลักบนหยกได้อย่างถนัดตา ปลาคาร์พในอ้อมแขนก็เริ่มดิ้นรนอย่างรุนแรง แรงเสียจนเป็นไปไม่ได้เลยที่เย่หยูจะควบคุมมันไว้ได้
ป๋อม!
เจ้าปลาคาร์ฟสีทองหลุดจากอ้อมแขนของเย่หยูและโดดลงทะเลสาบ
“เฮ้อ!” เย่หยูอดตะโกนออกมาไม่ได้ พร้อมกับความตกใจอยู่เงียบ ๆ ในใจ เย่หยูเหลียวมองไปทางชายวัยกลางคนที่อยู่ลิบ ๆ แต่กลับพบว่าเขาไม่ได้สนใจการมาของพวกเขาเลย เย่หยูถอนใจหนัก ๆ ออกมาอย่างโล่งใจ
“บี๊ป! ขอแสดงความยินดีกับเจ้าของร่างที่ได้แผ่นหยกสลักประตูมังกร!” เสียงของระบบดังขึ้นในความคิดของเย่หยู แผ่นหยกสลักประตูมังกรเหรอ เย่หยูหันกลับไปมองแผ่นหยกในมือ และตรวจสอบมันอย่างละเอียด เขามองแผ่นหยกสลักประตูมังกรในมือ แผ่นหยกมีขนาดเท่าฝ่ามือของเขา และของชิ้นนี้เปล่งประกายดุจหยก ที่รอบ ๆ มีลวดลายซับซ้อนงดงาม
ที่ตรงกลางแผ่นหยก มีประตูมังกรขนาดจิ๋ว ถึงจะดูไม่ใหญ่โต แต่เปล่งประกายสูงส่งออกมา ใต้ประตูมังกร มีเส้นลายเส้น ลายเส้นที่ตวัดสองสามครั้ง สร้างความรู้สึกเหมือนคลื่นโหมกระหน่ำ ไม่ว่าจะเป็นประตูมังกรหรือคลื่น ทุกอย่างล้วนดูเป็นแบบสามมิติ
เมื่อดูแผ่นหยก ประตูมังกรอันสูงส่งปรากฏขึ้นในความคิดของเย่หยู เขาพลิกแผ่นหยกในมือ และถามระบบในใจ “ระบบ แผ่นหยกสลักประตูมังกรนี้ใช้งานยังไง”
“แผ่นหยกสลักประตูมังกรเป็นสัมบัติที่ล้ำค่าที่สุดของสิ่งมีชีวิตทั้งมวล ผู้ที่มีสายเลือดมังกรสามารถละทิ้งกายหยาบและเปลี่ยนร่างเป็นมังกรได้ หากประตูมังกรรับรู้!”
โอ้!
นั่นสุดยอดมาก! ฝ่ามือของเย่หยูสั่นระริก และเขาเกือบทำแผ่นหยกสลักประตูมังกรหลุดมือ
แม้คำแนะนำของระบบนั้นเรียบง่าย แต่เย่หยูรู้ว่านี่คือสัมบัติที่เหล่าสายเลือดมังกรแทบไม่มีทางปฏิเสธได้ หัวใจของเย่หยูเต้นแรง และเขาคิดถึงปลาคาร์พสีทองที่หนีไป มันคือปลาคาร์พทองคำที่คาบแผ่นหยกสลักประตูมังกรไว้ในปาก
“ระบบ ต้นกำเนิดของปลาคาร์พทองคำคืออะไร”
“ปลาคาร์พทองคำสายเลือดมังกร ปลาคาร์พทองคำที่สืบสายเลือดจากมังกร ปลาคาร์พสามารถเปลี่ยนร่างเป็นมังกรได้ด้วยการพุ่งทะยานครั้งเดียว”
คำอธิบายที่ระบบให้มานั้นเรียบง่าย แต่หัวใจของเย่หยูเต้นรัวแรง นี่คือปลาคาร์พที่เปลี่ยนร่างเป็นมังกรได้
ให้ตายสิ
เย่หยูกำหมัดแน่น เขาไม่เคยคิดว่ามันจะหนีไปได้ เมื่อมองดูทะเลสาบลึก เย่หยูรู้ว่าเขาจะไม่สามารถจับมันได้
“ระบบ แผ่นหยกสลักประตูมังกรไว้ในปากนี่มีการใช้งานอื่นอีกไหม” เย่หยูถามอย่างไม่เต็มใจ
“แผ่นหยกสลักประตูมังกรไว้ในปากมีมนตร์วิเศษอยู่ในตัว เป็นพรสวรรค์จากเผ่ามังกร: ตราบใดที่ผู้ครอบครองถือแผ่นหยกสลักประตูมังกร ผู้ครอบครองจะมีภูมิคุ้มกันต่อเวทย์จู่โจมของน้ำทั้งมวล!”
เย่หยูค่อยวางแผ่นหยกที่สลักจารึก แค่คุณสมบัติของแผ่นหยกนี้ก็ถือเป็นสมบัติล้ำค่าได้แล้ว
ป๋อม!
เย่หยูไม่มีความสุขอยู่นานก่อนเขาได้ยินเสียงวัตถุหนัก ๆ ตกลงไปในน้ำ พอหันไปทางต้นเสียง เย่หยูก็ต้องขมวดคิ้ว ชายวัยกลางคนซึ่งดื่มเหล้าอยู่ตามลำพังและอยู่ในความสิ้นหวังหายตัวไปแล้ว
เย่หยูตกตะลึงและรีบวิ่งออกไป เย่หยูไม่ได้ยินชายวัยกลางคนจากไป เขาต้องตกน้ำลงไปเป็นแน่ หลังวิ่งไปยังตำแหน่งที่ชายคนนั้นนั่งอยู่ก่อนหน้า เย่หยูมองไปทางผิวน้ำ ที่ส่วนลึกของทะเลสาบ มีชายวัยกลางคนว่ายตะเกียกตะกายอยู่ในน้ำ
“…ช่วย… ช่วย…”
ชายที่เดิมทีว่ายตะเกียกตะกายในน้ำ แต่พอเขาเห็นเย่หยู เขาก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก เพราะว่ายน้ำไม่เป็น เขาจึงจำต้องดื่มน้ำทะเลเข้าไปเต็มปากสองสามอึก เย่หยูถอดแจ็กเก็ตออก และถือแผ่นหยกสลักประตูมังกรไว้ พลางลอบถอนใจ
“ถือซะว่าคุณโชคดีก็แล้วกัน!”
ป๋อม!
เย่หยูรีบกระโดดลงไปในทะเลสาบ และความรู้สึกแปลก ๆ จากหยกประตูมังกรที่อยู่ในมือ
ในยามนี้ เย่หยูรู้สึกว่าน้ำในทะเลสาบไม่ได้ถ่วงเขาไว้ เขาเคลื่อนไหวแคล่วคล่องในน้ำราวกับยืนอยู่บนพื้น เย่หยูถือแผ่นหยกสลักประตูมังกรไว้แน่นในมือ แล้วเดินสองสามก้าวในทะเลสาบ จนถึงจุดที่ชายที่ตกน้ำลงไป เขายื่นแขนออกไปจับคอเสื้อชายคนนั้นไว้ และลากขึ้นฝั่ง
“ฟู่…ฟู่…ฟู่”
ชายผู้นั่นนอนคว่ำบนชายหาดและสำลักน้ำออกมาอึกใหญ่ จากนั้นก็นอนคว่ำบนพื้นและเริ่มหอบหายใจ เย่หยูไม่สนใจเขา เขาถอดเสื้อผ้าเปียกออกและบิดน้ำออกมา ถึงเย่หยูไม่ได้กลัวน้ำ แต่เขาไม่มีเสื้อผ้าเหมาะกับการว่ายน้ำ เขาก้มลงและเห็นชายที่พุ่งลงไปในน้ำ นอนคว่ำหันหลังให้กับท้องฟ้า
“เฮฺ้อ คุณนี่บ้าไปแล้วหรือไง ถ้าไม่มีอะไรต้องทำ ก็โดดน้ำฆ่าตัวตายในทะเลสาบซะ” เย่หยูเตะชายวัยกลางคน ถ้าเขาไม่บังเอิญจับได้ประตูหยกสลักมังกร ชายคนนี้คงได้ไปรายงานตัวที่ยมโลกแล้ว