ตอนที่ 365 เงินหายแล้ว
ตอนที่ 365 เงินหายแล้ว
พี่สามจ้าวกล่าว “ยังดีนะที่เจ้าสี่รู้จักไปหาญาติ ไม่ได้ไปแบบหัวเดียวกระเทียมลีบ”
จ้าวเหวินเทาคิด ๆ ดูแล้วก็เลือกที่จะไม่บอกเรื่องที่พี่สี่จ้าวทำเงินหาย เพื่อป้องกันไม่ให้พ่อกับแม่ต้องเป็นกังวลอีก รอให้พี่สี่จ้าวโทรศัพท์มาค่อยพูดอีกครั้งก็แล้วกัน
หลังจากผ่านไปสองชั่วโมงกว่า เย่หมิงเป่ยก็โทรศัพท์มาอีกครั้ง ครั้งนี้เขาโทรมาที่ฟาร์มกระต่าย คนที่รับสายคือจ้าวเหวินเทา
“รับพี่สี่กลับมาแล้วนะ เขาไม่ได้เป็นอะไร ตอนนี้อยู่ข้าง ๆ ฉันนี่แหละ” เย่หมิงเป่ยพูดพลางเรียกพี่สี่จ้าวให้มาคุย
“เจ้าหก!”
จ้าวเหวินเทาได้ยินน้ำเสียงของพี่สี่จ้าวที่ฟังดูแหบพร่าอย่างมาก ทั้งยังแฝงด้วยความเหนื่อยล้าที่ไม่อาจพูดออกมาได้ คำพูดที่อยากจะตำหนิก็พูดไม่ออกแล้ว น้ำเสียงที่พูดจึงอ่อนโยนลง “พี่สี่ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
“ไม่เป็นไร” พี่สี่จ้าวตอบ “เงินของฉันถูกขโมยไปแล้ว ก็เลยไม่มีเงินโทรหา พ่อกับแม่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
จ้าวเหวินเทาตอบ “พ่อกับแม่อยู่ที่นี่แหละ พี่คุยกับพ่อแม่สักหน่อยเถอะ” ระหว่างที่พูด เขาก็ยื่นโทรศัพท์ให้คุณพ่อจ้าว
คุณพ่อจ้าวรับโทรศัพท์ไปคุย “เจ้าสี่ แกอยู่เมืองหลวงเหรอ!”
คุณพ่อจ้าวไม่ได้เริ่มด้วยการต่อว่า แต่กลับถามกลับไป
“อื้อ ผมอยู่เมืองหลวง อยู่กับพี่สามของฉูฉู่นี่แหละ ผมสบายดี พ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะ” พี่สี่จ้าวพยายามพูดอย่างมีชีวิตชีวา
คุณพ่อจ้าวตอบ “ไม่เป็นอะไรก็ดี แกคุยกับแม่แกก็แล้วกัน” ระหว่างที่พูดก็ยื่นโทรศัพท์ให้คุณแม่จ้าว
คุณแม่จ้าวรับโทรศัพท์ไป พูดด้วยท่าทางร้อนใจว่า “เจ้าสี่ เป็นยังไงบ้าง?”
“ผมสบายดี แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ” พี่สี่จ้าวตอบ
“ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรล่ะ แกไปแบบไม่บอกไม่กล่าวกันสักคำ จะไม่ให้แม่เป็นห่วงได้ยังไง!” คุณแม่จ้าวบ่น “แกโตขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงทำตัวเหมือนเด็ก! เฮ้อ ทำคนในบ้านเป็นห่วงกันแทบตาย แล้วนี่จะกลับมาตอนไหน?”
“ผม…รอดูอีกทีแล้วกัน” พี่สี่จ้าวตอบแบบคลุมเครือ
“ฉันบอกไว้ก่อนเลยนะว่าห้ามไปทางใต้เด็ดขาด แกอยู่บ้านพี่ชายฉูฉู่สักสองสามวันก็กลับมาเถอะ เมียแกต้องดูแลลูก ๆ อยู่บ้าน มันก็กลัวเป็นเหมือนกันนะ” คุณแม่จ้าวพูด
“ผมรู้แล้วแม่” พี่สี่จ้าวตอบ “ผมสบายดี ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
พี่สามจ้าวเดินเข้ามาพูด “แม่ ผมขอคุยกับเจ้าสี่หน่อย”
“เจ้าสี่ พี่สามของแกจะคุยด้วยน่ะ!” คุณแม่จ้าวยื่นโทรศัพท์ให้พี่สามจ้าว
พี่สามจ้าวรับโทรศัพท์ไปคุย “เจ้าสี่ ทำไมเพิ่งโทรมาตอนนี้เนี่ย นายรู้ไหมว่าที่บ้านเป็นห่วงนายแทบตายอยู่แล้ว!”
“พี่สาม ผมทำเงินหาย ก็เลยไม่ได้โทรหา” พี่สี่จ้าวตอบ
“หา ทำเงินหาย!” พี่สามจ้าวถึงกับตกใจ “นายไปทำอีท่าไหนเนี่ย ทำไมถึงทำเงินหาย!”
“ในรถเบียดกันแน่นมาก ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันหายไปตอนไหน”
“นายนี่มันจริง ๆ เลย นี่! นายเป็นแบบนี้ยังจะไปทางใต้อีกเหรอ รีบกลับมาเถอะ ฉันสร้างโรงเต้าหู้ขึ้นมาแล้ว นายอยู่บ้านก็ช่วยฉันทำเต้าหู้ ทำไร่ทำสวน ออกไปข้างนอกนายจะไปทำอะไร!” พี่สามจ้าวพูด
“พี่สาม ผมไม่เป็นไร ผมวางสายแล้วนะ”
“ก็ได้ วางเถอะ” หลังจากวางสาย พี่สามจ้าวก็พูดขึ้นว่า “เจ้าสี่ทำเงินหาย!”
“หายไปเท่าไร?” คุณแม่จ้าวรีบถาม
“ไม่รู้สิ คงไม่น้อยแหละ ไม่งั้นเขาคงกล้าไปถึงทางใต้แน่” พี่สามจ้าวตอบ “แต่ก็ยังดีที่คนไม่หาย แถมยังรู้จักไปหาญาติ อีกอย่างเงินหายก็ดีเหมือนกัน ไม่มีที่ให้ไปแล้ว ผ่านไปอีกสองวันก็คงกลับมาแล้ว”
“มันบอกหรือเปล่าว่าจะกลับมาตอนไหน?” คุณพ่อจ้าวถาม
“ไม่ได้บอก คิดว่าคงไม่กี่วันนี้แหละ มันไปอยู่ที่นั่นจะทำอะไรได้ ไม่ได้เป็นแบบเสี่ยวหม่าสักหน่อย” พี่สามจ้าวพูด
จ้าวเหวินเทากล่าว “พี่สาม พี่กลับไปบอกพี่สะใภ้สี่สักหน่อยแล้วกัน ถ้าไม่สบายใจก็ไปยืมโทรศัพท์ที่บ้านผมโทรหาพี่สี่สักหน่อยก็ได้ ”
“ก็ได้ งั้นฉันกลับไปบอกน้องสะใภ้สี่ก่อน จะได้ไม่ต้องเป็นกังวล” พี่จ้าวพูดจบก็กลับไป
“ทำไมเจ้าสี่ถึงทำเงินหายล่ะ?” คุณแม่จ้าวถามจ้าวเหวินเทา
“บอกว่าเจอขโมยระหว่างทางน่ะ” จ้าวเหวินเทาตอบ “รายละเอียดเป็นยังไงผมก็ไม่ได้ถาม หายก็หายไปเถอะ คนไม่เป็นอะไรก็พอแล้ว”
คุณแม่จ้าวถอนหายใจ
คุณพ่อจ้าวกล่าว “รอให้มันกลับมาค่อยว่ากัน เหวินเทา ถึงเวลานั้นแกบอกให้พี่ชายเมียแกสำรองจ่ายค่ารถให้ก่อนนะ กลับมาถึงบ้านค่อยจ่ายเงินคืนให้”
จ้าวเหวินเทาตอบ “อ๋อ ได้เลย พ่อไม่ต้องห่วง”
“บอกพี่ชายเมียแกให้ช่วยพูดโน้มน้าวใจพี่สี่แกด้วยนะ บอกให้เขากลับบ้าน อย่าไปทางใต้อะไรนั่นเลย ไปเมืองหลวงก็ทำเงินหายแล้ว ขืนไปทางใต้ไม่รู้ว่าจะทำตัวเองหายด้วยรึเปล่า!” คุณแม่จ้าวพูด
จ้าวเหวินเทาตอบ “ครับ เข้าใจแล้ว”
หลังจากคุยกันไม่กี่ประโยค จ้าวเหวินเทาก็กลับมาที่บ้าน
“พี่สี่อยู่บ้านพี่สามของคุณแล้ว คุณรู้แล้วใช่ไหม?” จ้าวเหวินเทากลับมาบอกเย่ฉูฉู่
“ฉันรู้แล้วค่ะ เมื่อกี้พี่สามโทรมาบอกฉันก่อนแล้ว” เย่ฉูฉู่ตอบ “แต่รายละเอียดเป็นยังไงฉันก็ไม่ได้ถาม”
จ้าวเหวินเทาเล่าเรื่องที่พี่สี่ทำเงินหายให้เธอฟัง
“ทำเงินหาย?” เย่ฉูฉู่แอบสงสัย “นี่ถ้าเงินไม่หายพี่สี่คงไปทางใต้แล้วมั้ง?”
จ้าวเหวินเทายิ้ม “ผมเองก็คิดแบบนี้เหมือนกัน พอเงินหาย เขาก็เลยไม่ไปแล้ว และเลือกที่จะไปสถานีตำรวจแทน พอจนปัญญา เขาเลยไปหาพี่สามของคุณ”
“หายได้ยังไง?” เย่ฉูฉู่ถามด้วยความสงสัย “ไม่ใช่ว่าไปเจอคนแบบที่คุณพูดจริง ๆ หรอกใช่ไหม ที่ถูกบังคับให้ถอดเสื้อแล้วขโมยเงินไปน่ะ?”
“ผมเองก็ไม่ได้ถามอย่างละเอียด พี่สี่ก็ไม่ได้เล่า เลยไม่รู้เหมือนกัน” จ้าวเหวินเทาตอบ “รอคืนนี้ผมค่อยโทรไปถามพี่สามของคุณให้ชัดเจนอีกครั้งแล้วกัน”
“พี่สี่บอกหรือเปล่าคะว่าจะกลับมาตอนไหน?”
“ไม่ได้บอก” จ้าวเหวินเทาตอบ “ผมว่าพี่สี่คงไม่ได้กลับมาทันทีหรอก”
“ทำไมล่ะ?” เย่ฉูฉู่ไม่เข้าใจ ทำเงินหายไปแล้ว ถ้าไม่กลับมาบ้านจะไปทำอะไร
“เงินหายเชียวนะ นั่นเป็นเงินที่พี่สี่เก็บสะสมมาอย่างยากลำบาก ตอนนี้เงินส่วนนั้นไม่มีแล้ว คุณคิดว่าเขาจะทนไหวเหรอ? คุณเชื่อไหมว่าถ้าเขาไม่หาเงินส่วนนี้กลับคืนมา เขาไม่มีทางกลับมาบ้านหรอก” จ้าวเหวินเทาพูดเสริม “ไม่งั้น…พวกเรามาพนันกันไหม?”
“ไม่พนันค่ะ!” เย่ฉูฉู่กลอกตาใส่ “คุณนี่เอาแต่พนันอยู่เรื่อย ฉันบอกไว้ก่อนเลยนะว่าห้ามยุ่งกับการพนัน!”
“ภรรยาจ๋า คุณเห็นผมเป็นคนโง่เหรอ ผมพนันกับคุณแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ!” จ้าวเหวินเทาหยิกแก้มเธอ “จะแพ้พนันหรือชนะพนันก็ค่าเท่ากันนั่นแหละ!”
“จะไปไหนก็ไปเลย!” เย่ฉูฉู่ปัดมือของเขาและพูดต่อ “อ้างจากที่คุณพูด ถ้าพี่สี่จะหาเงินส่วนที่หายไปกลับคืนมา ก็น่าจะหลายร้อยหยวนเลยนะ ระยะเวลาสั้น ๆ คงหากลับมาไม่ทันหรอก แล้วที่บ้านจะทำยังไง?”
จ้าวเหวินเทาตอบ “นั่นเป็นเรื่องของพี่สะใภ้สี่ ใครใช้ให้หล่อนทำให้พี่สี่หนีไปกันล่ะ”
เย่ฉูฉู่ลองคำนวณดู “ตอนนี้ห่างจากวันข้ามปีไม่ถึงสองเดือนแล้ว ภายในระยะเวลาสองเดือนนี้พี่สี่จะหาเงินได้มากขนาดนั้นเลยเหรอ?”
จ้าวเหวินเทาส่ายหน้า “ยาก”
“แล้วถ้าเป็นคุณล่ะ?” เย่ฉูฉู่มองเขา “คุณทำได้ไหม?”
จ้าวเหวินเทาครุ่นคิดและส่ายหน้า “ผมเองก็ไม่รู้ คิดว่าคงไม่ได้เหมือนกัน”
“แม้จะอยู่ในเมืองหลวงก็ไม่มีความมั่นใจเหมือนกันเหรอ?” เย่ฉูฉู่ถาม
โจวหมิ่นเคยพรรณนาถึงสภาพเมืองหลวงให้ฟัง ทำให้เธอรู้สึกได้ว่ามีคนรวยทั่วทุกหนแห่ง อีกอย่างการหาเงินก็ง่ายเป็นพิเศษ ดังนั้นเธอจึงคิดว่าหากสามีไปที่เมืองหลวงก็น่าจะหาเงินได้รวดเร็วมาก
จ้าวเหวินเทายื่นมือออกไปโอบบ่าของภรรยา “ภรรยา คุณอย่าคิดว่ามันง่ายมากเหมือนที่พี่สะใภ้สามพูดสิ พี่สะใภ้คุณเรียนหนังสืออยู่ในเมืองหลวง เข้าใจสถานที่แห่งนั้น ส่วนผมรวมถึงพี่สี่ของผมต่างก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเมืองหลวงเลย มีชีวิตอยู่ในระยะเวลาสั้น ๆ ได้ก็คือว่าไม่เลวแล้ว เรื่องหาเงินยิ่งไม่ต้องคิดเลย รอผ่านไปสักพักหนึ่งอาจจะดีขึ้น ผมอยู่บ้านหาเงินได้ก็เป็นเพราะคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมรอบ ๆ ไม่งั้นผมก็คงทำไม่ได้เหมือนกัน”
เย่ฉูฉู่จงใจพูดด้วยท่าทางจริงจังว่า “ฉันกลับคิดว่าไม่ว่าคุณจะไปหาเงินที่ไหนก็เก่งทุกที่นั่นแหละ!”
จ้าวเหวินเทาได้ยินก็ถึงกับอิ่มอกอิ่มใจ หอมแก้มภรรยากล่าวว่า “ภรรยา คุณพูดได้น่าฟังจริง ๆ!”
………………………………………………………………………………..
สารจากผู้แปล
เงินหายแล้ว จะเอายังไงกับชีวิตต่อดีหนอพี่สี่
ไหหม่า(海馬)