อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 355 แสร้ง แสร้งต่อไป
ไฟในใจหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ยิ่งสุมก็ยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ระเบิดออกได้ทุกเมื่อ เขาตวาด “กู้ชูหน่วน เจ้าอ้อมไปอ้อมมา จะอ้อมไปถึงไหนก็แน่?!”
“พวกเจ้าไม่ใช่ให้ข้าพาพวกเจ้าไปยอดเขาหามุกมังกรหรือ? ข้าก็กำลังหาทางขึ้นอยู่นี่ไง”
หัวหน้ากองธงกล้วยไม้โมโหจนอยากตบนางตายในคราเดียว
กู้ชูหน่วนเอ่ยอย่างน้อยใจ “ที่นี่ทางแยกเยอะขนาดนี้ ข้าตั้งใจหาทางแล้ว แล้วทุกทางที่ข้าไป ก็ผ่านการเห็นชอบจากพวกเจ้า หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ เจ้าใส่ร้ายว่าข้าจงใจพาพวกเจ้าอ้อมทางได้อย่างไร?”
หัวหน้ากองธงกล้วยไม้เดือดจุก
ทั้งที่กู้ชูหน่วนจงใจปั่นหัวพวกเขา แต่ถ้อยคำนางกลับมีเหตุผล แสร้งเป็นบริสุทธิ์ ทำให้เขาจับผิดไม่ได้สักนิด
ทุกครั้งที่นางจะอ้อมทางแยกก็ถามพวกเขา แต่นางไม่ให้เวลาตรวจสอบแผนที่นานเท่าใด ก็เดินหน้าไปแล้วไหม
สุดยอดผู้อาวุโสหวงหงุดหงิดนิดๆ พวกเขาอ้อมอยู่ในถ้ำมาค่อนวันแล้ว หากยังอ้อมต่อไป กำลังที่เหลือของพวกเขาก็จะถูกผลาญไปจนหมด ต้องถึงยอดเขาให้เร็วที่สุด
เขากดเสียงลง พยายามเก็บความหงุดหงิดไว้ในใจ “ต้องเดินอีกนานเท่าไรกันแน่?”
“เออ…ข้าเหมือนจะหลงทางอยู่บ้าง ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน มิเช่นนั้นพวกเจ้าก็มาชี้ทางเถอะ”
กู้ชูหน่วนเบ้ปากไปทางกระดิ่งทลายวิญญาณ โยนเรื่องยากให้พวกเขา
ทุกคนมองกันไปมองกันมา
แผนที่นี้มีเพียงครึ่งเดียว ไม่อาจเห็นภาพรวมชัด ทั้งเป็นสัญลักษณ์เล็กๆ รูปแบบต่างๆ เต็มไปหมด ไม่ชัดเจนเหมือนกับแผนที่ตรงตีนเขาภูเขาน้ำเต้าเลย
พวกเขาจะดูอย่างไร?
นั่นมันดูไม่ออกเลยไหม?
หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ขมวดคิ้ว
“ข้าชี้ทางแล้วกัน”
ขืนให้กู้ชูหน่วนนำทางต่อไป พวกเขาต้องหมดพลังตายอยู่ที่นี่เป็นแน่
“ไปทางนี้”
หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ชี้ด้านขวา
กู้ชูหน่วนไม่มั่นใจถามอีกคำ “เจ้าแน่ใจว่าไปทางขวา? ทางขวานี้เหมือนจะชอบกลนะ”
“ทางนี้นั่นแหละ” น้ำเสียงหัวหน้ากองธงกล้วยไม้แน่วแน่ ไม่ยอมให้ปรึกษาสักนิด
“ก็ได้ นี่เป็นทางที่เจ้าให้ข้าไปเองนะ หากเกิดเรื่องอะไรก็อย่ามาโทษข้า”
กู้ชูหน่วนยกเท้าเดินไปทางขวา
หลังจากกู้ชูหน่วนเดินไปสองสามร้อยเมตรแล้วกลับปลอดภัยดี
แต่รอให้พวกเขาเดินมา ผนังหินเรียบกลับมีหินขนาดใหญ่หนักถึงพันชั่งจำนวนไม่น้อยตกลงมากะทันหัน
“โครม…”
หินขนาดใหญ่เกินไป อาณาเขตก็กว้างเกินไป ถึงพวกเขาจะยันก้อนหินใหญ่หรือหลบหลีกได้ในนาทีแรก แต่สุดยอดผู้อาวุโสเทียนของเผ่าเทียนเฟิ่นกลับเพราะบาดเจ็บหนักเกินไป อีกทั้งอยู่ในบริเวณการโจมตีของหินจึงถูกทับตายทันที
“สุดยอดผู้อาวุโสเทียน…”
คนของเผ่าเทียนเฟิ่นโกรธจนเส้นเลือดฝอยตาแตก แต่กลับไม่อาจหวนชีวิตคืน
นั่นเป็นถึงสุดยอดผู้อาวุโสที่มีวิทยายุทธ์สูงส่ง มีชื่อเสียงของเผ่าเทียนเฟิ่น กลับต้องมาสิ้นอยู่ที่นี่ ช่างน่าคับแค้นใจยิ่งนัก
ทุกคนต่างเบนโทสะไปทางกู้ชูหน่วนอีกครั้ง
กู้ชูหน่วนถูกปรักปรำยิ่งกว่าเดิม
“ไม่ใช่ทางที่ข้าเลือก แล้วข้าก็บอกแล้ว ว่าไปทางขวาเหมือนจะไม่ค่อยปกติ แต่หัวหน้ากองธงกล้วยไม้จะให้ข้าไปทางนั้นให้ได้ ข้า…ข้าจนหนทาง ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าหัวหน้ากองธงกล้วยไม้คิดอะไรอยู่ ทั้งที่รู้ว่าทางขวาแปลกๆ ยังจะมาให้ได้”
คนของเผ่าเทียนเฟิ่นจ้องหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ด้วยความโกรธ
ภายใต้ความเดือดดาล ผู้อาวุโสจุนก่นด่าหัวหน้ากองธงกล้วยไม้โดยตรง “เจ้าจงใจใช่ไหม? เจ้าอยากครอบครองมุกมังกรเพียงคนเดียว ก็เลยอยากทำเราตายไปทีละคนใช่ไหม?”
หัวหน้ากองธงกล้วยไม้รู้สึกเพียงซัดกู้ชูหน่วนตายในคราเดียวยังน้อยไป
“พวกเจ้าอย่าฟังนางพูดเพ้อเจ้อ นางคนนี้อยากยุแยงให้เราแตกคอชัดๆ”
“ข้ายุแยงอย่างไร? เป็นข้าที่จะไปทางขวาให้ได้หรือ? หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ เจ้าเอาแต่หาเรื่องข้า แล้วยังอยากแต่จะฆ่าข้า ในใจคงมิได้วางแผนร้ายอะไรกระมัง?”