บทที่ 318
หยางเฟิงเหลือบมองเฉ่าหวู่ฮู๋เล็กน้อย แล้วกล่าวอย่างนิ่งๆ ว่า : “เฉ่าหวู่ฮู๋ แกเลี้ยงลูกชายได้ดีเสียจริง!”
ได้ฟังคำนี้ บนหน้าผากของเฉ่าหวู่ฮู๋ ก็มีเหงื่อหยดลงมาไม่หยุด
แหมะ!
แหมะ!
แหมะ!
เฉ่าหวู่ฮู๋คำนับอย่างต่อเนื่อง แล้วกล่าวว่า : ขอโทษด้วย คุณหยาง! ฉันสั่งสอนลูกไม่ดีเอง ขอร้องคุณช่วยไว้ชีวิตเขาด้วยเถิด! ต่อไปฉันจะอบรมสั่งสอนให้ดีกว่านี้อย่างแน่นอน!”
“ขอร้องนะคุณหยาง! ปล่อยพวกเราไปเถอะ ต่อไปตระกูลเฉ่า จะอดทนทำงานหนักให้กับคุณอย่างแน่นอน!”
เฉ่าหวู่ฮู๋ในเวลานี้ ไม่เหลือความสง่างามน่าเกรงขามของผู้นำตระกูลเฉ่าโดยสิ้นเชิง
เขามีเพียงแค่ ความหวาดกลัวที่ไม่มีที่สิ้นสุด!
ถึงแม้ว่าเฉ่าหวู่ฮู๋จะไม่ล่วงรู้ฐานะทางสังคมของหยางเฟิง
แต่ตอนที่ผู้ว่าการฉงโจวเอ่ยกับเฉ่าหวู่ฮู๋ น้ำเสียงแฝงไปด้วยความสั่นเล็กน้อย!
ความสั่นเช่นนี้ ประกอบด้วยความเคารพ ให้เกียรติ ความยำเกรง…..ตลอดจน ความหวาดกลัว!
แม้กระทั่งผู้ว่าการฉงโจวยังต้องอยู่อย่างหวาดกลัว!
แค่คิดก็รู้แล้วว่า หยางเฟิงจะต้องเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงที่น่าเกรงกลัวอย่างมากคนหนึ่ง
ตนเองเป็นเพียงแค่ผู้นำตระกูลเฉ่า เมื่ออยู่ต่อหน้าบุคคลที่มีชื่อเสียงอย่างหยางเฟิงนี้ ก็เหมือนกับลมตด
“ปล่อยแกไปอย่างนั้นหรือ?” หยางเฟิงกล่าวด้วยสีหน้าถากถางว่า : “ลูกชายของแก กล้ามาลักพาตัวภรรยาของฉัน มันเป็นความผิดที่ไม่อาจให้อภัยได้!”
ครืน!
เมื่อได้ยินเช่นนี้
ในทันใดก็คล้ายกับมีฟ้าผ่าลงมาบนหัวของเขา
เขาไม่คาดคิดว่า ไอ้ลูกไม่รักดีของตนเองคนนี้ จะทำเรื่องที่ผิดครรลองครองธรรมเช่นนี้
คาดไม่ถึงว่าจะกล้าลักพาตัวภรรยาของบุคคลที่มีชื่อเสียงเลยหรือ?
นี่ไม่ใช่การนำหายนะมาสู่ตระกูลเฉ่าหรอกหรือ?
ชั่วพริบตา
เฉ่าหวู่ฮู๋แทบอยากจะบีบคอไอ้ลูกไม่รักดีคนนี้ให้ตายไปเสีย!
“ไอ้ลูกไม่รักดี! คนระยำอย่างแก คิดจะฆ่าตระกูลเฉ่าของพวกเราให้ตายเลยหรือ……”
เฉ่าหวู่ฮู๋หันหน้ากลับทันที แล้วก่นด่าอย่างรุนแรง
แต่เมื่อเขาเห็นกริชของเฉ่าปิง วางอยู่บนลำคอของเฉ่าเจิน ก็นิ่งอึ้งไปในทันที!
เขาในเวลานี้ ก็มีสีหน้าที่ทึ่มทื่อไป
คาดไม่ถึงว่าเฉ่าปิงจะกล้าใช้มีดข่มขู่เฉ่าเจิน
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
เฉ่าเจินรีบตะโกนในทันทีว่า : “พ่อ รีบช่วยฉันเร็วเข้า! ไอ้สารเลวเฉ่าปิงนี่เป็นคนทำทั้งหมด เขาลักพาตัวภรรยาของคนอื่น เขาบ้าไปแล้ว!”
“พูดเพ้อเจ้อกับกูให้น้อยๆ หน่อย!”
เฉ่าปิงทำเสียงฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ และกดกริชลงไปเล็กน้อย
ทันใดนั้น คมมีดอันแหลมคม ก็เฉือนเข้าผิวหนังของเฉ่าเจินเล็กน้อย
ร่องรอยเลือด ก็ปรากฏออกมา
เลือดร้อนผ่าว แต่ความรู้สึกเย็น วนอยู่รอบลำคอของเฉ่าเจิน
ชั่วพริบตา
เฉ่าเจินก็ตกใจจนไม่กล้าเอ่ยปาก
ไอ้บ้าเฉ่าปิง คาดไม่ถึงว่าจะกล้าลงมือกับเขา!
เมื่อเห็นเช่นนี้
เฉ่าหวู่ฮู๋ก็ร้อนใจ เขาตะโกนเสียงดังด้วยความโกรธจนหน้าเขียว : “เฉ่าปิง แกทำอะไรห๊ะ? ยังไม่รีบปล่อยพี่ชายแกอีก!”
เขาคาดไม่ถึงว่า ไอ้สารเลวเฉ่าปิง จะกล้าทำร้ายลูกชายของตนเอง
ถ้าเป็นเฉ่าปิงในตอนก่อน เฉ่าหวู่ฮู๋ก็คงจะหวาดกลัวอยู่บ้าง
แต่หลังจากน้องชายของตนเองถูกประหารชีวิต!
เฉ่าปิงก็คือหมาข้างถนนตัวหนึ่ง!
เขากล้าทำตัวกำเริบเสิบสานต่อหน้าตนเองเลยหรือ?
เบื่อชีวิตแล้วใช่ไหม?
“ปล่อยลูกชายของคุณอย่างนั้นหรือ?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉ่าปิงก็ทำสีหน้าเหยียดหยาม
“ได้ ฉันจะปล่อยลูกชายของคุณ!”
พูดจบ บนใบหน้าของเขา ก็ปรากฏความโหดเหี้ยมเล็กน้อย แล้วค่อยๆ เคลื่อนกริชในมือออก…..
“พ่อ!”
สีหน้าเฉ่าเจินดีอกดีใจ จะรีบวิ่งไปทางเฉ่าหวู่ฮู๋
แต่ว่า
เขายังเดินไปได้ไม่กี่ก้าว
จู่ๆ ท้องน้อยก็เจ็บแปลบขึ้นมาอย่างฉับพลัน
เฉ่าเจินก้มหน้าลงไปมอง
กริชเล่มหนึ่ง แทงทะลุท้องน้อยของเขา…..
เฉ่าเจินหันหน้ามาอย่างยากลำบาก
ดวงตาทั้งคู่ จ้องมองเฉ่าปิงอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“แก…….”
เขาใช้นิ้วชี้หน้าเฉ่าปิง เลือดสีแดงสดไหลพรวดออกมาจากมุมปาก
เขาไม่คาดคิดว่า เฉ่าปิง จะลงมือกับเขาจริงๆ!
บนใบหน้าของเฉ่าปิง ปรากฏความหยอกล้ออันโหดเหี้ยมเล็กน้อย : “ต้องการให้กูปล่อยมึงไป มันจะเป็นไปได้อย่างไรละ? กูจะตายอยู่แล้ว ก่อนที่จะตาย จะไม่ลากเพื่อนไปด้วยสักคนหรือ?”
เฉ่าปิงรู้ว่า วันนี้ตัวเองจะต้องตายอย่างแน่นอน
แต่ก่อนที่จะตาย เขาก็ขอลากเพื่อนไปด้วยสักสองสามคนละกัน