ตอนที่ 364 น้ำเต้าอายุยืน
คุณชายจั๋ว ยิ้มแล้วกล่าว ” ผมชื่นชมคุณหยางมานาน แต่พวกเราไม่เคยมีโอกาสได้พบกันเลย ผมคิดว่าจะดีกว่าที่จะไปเจอกันแล้วโดนแสงอาทิตย์กันสักหน่อย คืนนี้มันก็ดึกเกินไปแล้ว ผมอยากรู้ว่าในคืนพรุ่งนี้คุณหยางพอจะมีเวลารึเปล่า ? “
หยางโป เปิดสปีกเกอร์โฟน เพื่อให้ลัวย่าวหัวได้ยิน เขาตอบกลับไป ” ได้ ! “
” โอเค คืนพรุ่งนี้พวกเรามาเจอกันที่สโมสรอันดับหนึ่งของตี้จิง ไม่เจอไม่กลับ ! ” คุณชายจั๋วกล่าว
หยางโปเงยหน้าขึ้นมองลัวย่าวหัวแล้วกล่าว ” โอเค ! “
คุยเพียงไม่กี่คำ ก็วางสายหยางโปหันไปมองลัวย่าวหัว ” คนนี้ใช่ไหม ? “
ลัวย่าวหัวนั่งลงแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ ” นี่คือหลานตระกูลจั๋ว ! “
หยางโปหันไปมอง ” ฮ่ะ? หลานตระกูลจั๋วเหรอ ? “
” ลูกของประธานสภา ! ” ลัวย่าวหัวอธิบาย
หยางโปรู้สึกแปลกใจขึ้นมา เมื่อเห็นว่าลัวย่าวหัวหลังจากพูดจบแล้วดูเงียบไปทำให้เขาอยากรู้อยากเห็นมาก
” นายดูแปลกๆไปตั้งแต่แรกแล้ว ตอนเด็กๆนายเคยถูกเขาตีเหรอ ? “
” ไร้สาระ ! ” ลัวย่าวหัวจ้องมองเขา
หยางโป จ้องมอง ลัวย่าวหัวแล้วเห็นว่าท่าทีของเขาเปลี่ยนไป เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ” พักผ่อนก่อนเถอะ ยังมีเรื่องที่ต้องทำในคืนพรุ่งนี้ นายจะไปด้วยรึเปล่า ? “
” ไปไม่ไปดี ? ” ลัวย่าวหัวกระซิบด้วยความลังเล
หยางโปเห็นว่าลัวย่าวหัวมีความลังเล ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เขาหันกลับไปเข้าห้องนอนทันที
วันต่อมา หยางโปลุกขึ้นล้างหน้าแปรงฟัน เขาไปปลุกลัวย่าวหัวในห้อง ” วันนี้ฉันจะไปแกะสลัก นายจะไปกับฉันไหม ? หรือจะอยู่ที่นี่ ? “
ลัวย่าวหัวลังเล ” ฉันจะกลับไปที่บ้านสักหน่อย ! “
หยางโปตกตะลึง รอยยิ้มบนใบหน้าตึงเล็กน้อย ” โอเค รีบกลับไปหน่อยก็ดี “
ลัวย่าวหัวไม่ได้พูดอะไรมาก แต่งตัวแล้วออกไป
ในห้องนั้นค่อนข้างว่างเปล่า หยางโปมองออกไปข้างนอก ฤดูใบไม้ผลิอากาศหนาวเย็น ต้นหลิ่วแตกกิ่งก้านเริ่มเห็นเป็นสีเขียวเล็กๆน้อยๆ
มาถึงที่ร้าน หลิ่วมีดเดียวในที่สุดก็ไม่ได้ดูละครโรแมนติก เขาหยิบหยกเขียว
และแกะสลักอย่างระมัดระวังแทน
หยางโปมองดูแล้วเห็นว่าหยกเขียวโปร่งใสและมีสีเหมือนน้ำแข็ง ให้ความรู้สึกราวกับเป็นหยกผลึกน้ำแข็ง นอกจากนี้ยังมีแถบสีฟ้า นี่ควรเป็นหยกผลึกน้ำแข็งชิ้นหนึ่ง หลิ่วมีดเดียวสลักเป็นจี้เล็กๆ ดูๆไปแล้วรูปร่างน่าจะเป็นรูปพระศรีอริยเมตไตรย นี่เป็นเรื่องธรรมดามาก
หลิ่วมีดเดียวคล่องแคล่วอย่างมาก ลงมีดไม่กี่ครั้ง ก็ทำให้เห็นความสมจริงยิ่งขึ้น หยางโปยืนอยู่ข้างๆ ดูการเคลื่อนไหวของ หลิ่วมีดเดียวอย่างพิถีพิถัน
หลิ่วมีดเดียว วางหยกเขียวลงไป การแกะสลักขั้นพื้นฐานเสร็จสิ้นแล้ว เหลือแค่จะต้องขัดด้านล่างเท่านี้งานก็เสร็จแล้ว
หลิ่วมีดเดียวเช็ดมือของเขา ” นานมาแล้วที่ฉันไม่ได้ใช้ฝีมือ รู้สึกว่าฝีมือตกหน่อยๆ ชิงชิง พ่อของเธอซื้อวัสดุแล้ว ฉันเลยแกะสลักจี้พระพุทธรูป เลยต้องการมอบให้ชิงชิง ! “
หยางโปเดินไปหยิบ จี้พระศรีอริยเมตไตรยหยกขึ้นมาแล้วมองดู ” หยกเขียวเนื้องาม งานแกะสลักเป็นเลิศ เติมเต็มซึ่งกันและกัน ! “
หลิ่วมีดเดียวส่ายหน้า กล่าวอย่างเคร่งขรึม ” ประจบประแจงแบบนี้ไม่ดีเลย ! “
” แค่ก แค่ก ! ” หยางโปสำลัก ” ผมควรจะพูดยังไงดีล่ะ ? “
” ฉันจะฟังคำประจบประแจงตัวเองได้ยังไง ? ” หลิ่วมีดเดียวยิ้มแล้วกล่าว
หยางโปลังเลเล็กน้อย ” ผมมีตราประทับหินเถียนหวงในมือ ผมกำลังวางแผนหาคนที่จะแกะสลักให้ ไม่ทราบว่าอาจารย์จะช่วยแนะนำอาจารย์ผู้มากฝีมือให้กับผมได้ไหม ? “
ดวงตาของหลิ่วมีดเดียวเบิกกว้าง ” เรื่องดีแบบนี้ไม่ควรมาหาฉันโดยตรงรึไง ? “
” ผมจะตบก้นม้ากลายเป็นตบขาม้าซะอย่างนั้น(ประจบไม่ถูกทาง)นี่เป็นเรื่องดีไหมที่ได้พบคุณ ? ” หยางโปกล่าว
” รีบเอามาให้ฉันดู ! ” หลิ่วมีดเดียวพูดอย่างกังวลใจ
” ครั้งนี้ไม่ได้เอามา ครั้งหน้าแล้วกันนะครับ ” หยางโปกล่าว
” โอ้ ? เนื่องจากเป็นอย่างนี้ นั้นการประกวดแกะสลักของนาย ฉันลืมที่จะลงทะเบียนนายในครั้งนี้ ดังนั้นเอาไว้ครั้งหน้าก็แล้วกัน ! ” หลิ่วมีดเดียวกล่าว
หยางโปมองไปที่หลิ่วมีดเดียว แล้วไม่ได้พูดอะไรมาก
หลิ่วมีดเดียวมองดู ” นายมีอะไรไหม ? “
เมื่อเห็นว่าหยางโปเงียบ หลิ่วมีดเดียวไม่ได้ถามอะไรมาก ” สองวันที่ผ่านมา ฉันหางานทำและแกะสลักน้ำเต้าหยกขาว ชิ้นนี้เพื่อมามอบให้นาย ! “
พูดจบ หลิ่วมีดเดียวหยิบของที่ยังทำไม่เสร็จเป็นรูปน้ำเต้าเล็กๆจากลิ้นชักแล้ววางลงบนโต๊ะ ตัวเขาเองวิ่งไปเปิดคอมพิวเตอร์ และหยางโปก็ได้ยินเสียงเพลงจากข้างใน ” เธอคือลมของฉันเป็นทรายทอดยาวไปรอบ ๆ ขอบฟ้า… “
หยางโปหยิบน้ำเต้าแล้วเริ่มทำการแกะสลักรูปร่างพื้นฐานต่อ สิ่งที่หยางโปต้องทำคือต้องแกะสลักต่อไปให้เสร็จ
ถือน้ำเต้าเอาไว้ในมือ หยางโปแกะสลักอย่างระมัดระวัง ในห้องก็เงียบไปสักพัก
ก็ไม่รู้ว่าเป็นเวลานานแค่ไหน หยางโปเงยหน้าขึ้น ทันใดนั้นก็เห็นชายชราคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกลจากเขา ชายแก่ที่มีผมหงอกถือไม้เท้า จ้องมองเขาด้วยความเมตตา
หยางโปเงยหน้าขึ้นมอง ชายชรายิ้มเล็กน้อย ” ทักษะของพ่อหนุ่มไม่ธรรมดาเลย ! “
หยางโปยิ้มเล็กน้อยและดูเขินอายนิดหน่อย ” อาจารย์สอนมาดีครับ “
” การแกะสลักที่ออกมาดีนั่นคือความสามารถของนาย ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย ! ” หลิ่วมีดเดียวได้ยินการสนทนาระหว่างสองคนนี้ ทั้งๆที่ใส่หูฟังแล้วไม่ได้หันมามองก็เอ่ยปากกล่าว
บนใบหน้าของหยางโปเต็มไปด้วยรอยยิ้มแบบอึดอัดใจ
ชายชรามองดูน้ำเต้าที่อยู่ในมือของหยางโป ” ฉันต้องการสั่งทำน้ำเต้าอายุยืนฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไง ? “
” น้ำเต้าอายุยืนเหรอ ? ” หยางโปมองอีกฝ่าย ใบหน้าของชายชราเต็มไปด้วยรอยกระของคนอายุมาก ขนคิ้วก็มีสีขาวและอายุก็ไม่น้อยแล้ว
” น้ำเต้าอายุยืน คุณต้องการใช้วัสดุอะไร ? ขนาดเท่าไหร่ ? ” หลิ่วมีดเดียวยื่นหัวออกมาจากด้านหลังคอมพิวเตอร์
” เป็นหยกเหอเถียนดีที่สุด ยิ่งใหญ่ยิ่งดี ! ” ชายชรากล่าว
หลิ่วมีดเดียวหันกลับมาอย่างรวดเร็ว แล้วนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง เขากลับไปด้านหลังแล้วนำหยกเหอเถียนขนาดกำปั้นออกมา
” วัสดุชิ้นนี้บวกกับค่าฝีมือ ทั้งหมดห้าล้านหยวน ! “
ทันใดนั้นหยางโปก็ถึงกับตกตะลึง เขามองหลิ่วมีดเดียวนี่เป็นสิ่งที่เกินความคาดหมายของเขา เพราะจากการคาดการณ์ของเขาวัสดุควรมีมูลค่าสองล้าน รวมกับค่าฝีมืออย่างมากที่สุดสามล้านหยวน แต่หลิ่วมีดเดียวบอกราคาว่าห้าล้านหยวน !
ชายชรายังคงยิ้ม ” ตกลง ! “
หลิ่วมีดเดียวหันกลับมาและเดินกลับไปที่คอมพิวเตอร์ ” คุณใส่ข้อมูลที่อยู่เอาไว้ จากนั้นจ่ายค่ามัดจำ 30% หลังจากแกะสลักเสร็จแล้ว ผมจะแจ้งให้คุณทราบแล้วมารับมันไป ! “
” ฉันขอให้น้องชายคนนี้แกะสลักน้ำเต้าอายุยืนนี้ได้ไหม ? ” ชายชราชี้ไปที่หยางโป
หลิ่วมีดเดียวเหลือบไปมองหยางโป ลังเลเล็กเล็กน้อย ” ถ้าเป็นเขาแล้ว สามล้านห้าแสนหยวน ! “
” ไม่ ฉันยังยินดีที่จะให้ห้าล้านหยวน แค่ปล่อยให้พ่อหนุ่มคนนี้แกะสลักให้ฉันก็พอ ! ” ชายชรากล่าว
หยางโปตกใจ เขาหันไปมองชายชรา ไม่รู้ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงทำแบบนี้
” ตกลง ! ” หลิ่วมีดเดียวจ้องที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ในไม่ช้าก็หมกมุ่นอยู่กับละครเรื่องฉงเหยา
ชายชรามองไปที่หยางโป ” เป็นยังไง ? มีความมั่นใจมากกว่าอาจารย์ไหม ? “
หยางโปมองอีกฝ่าย ในใจนั้นตุ้มตุ้มต่อมต่อม แต่ปากกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ” วางใจได้เลยครับ ! “
เมื่อชายชรานั่งลงแล้ว หยางโปก็รินชาแล้วส่งให้ เขายังถามข้อกำหนดของอีกฝ่ายอย่างระมัดระวัง