ถังซีรู้สึกว่าน้ำไหลเข้ามาในปาก เธอเริ่มสำลัก จนถึงจุดที่เธอหายใจไม่ออก เธอพยายามอ้าปากหายใจแต่ทำไม่ได้ เธอจมดิ่งลงไปด้วยความหวาดกลัว… เธอควรทำอย่างไร… เธอควรทำอย่างไร…! เธอขดตัวและไม่ยอมมองสายน้ำ ไม่กล้าแม้แต่จะลืมตา เพราะกลัวว่าในทันทีที่ลืมตา เธอจะกลับไปยังท้องทะเลแห่งนั้น และร่างกายเธอจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ
“ไม่…” ถังซีพยายามโอบกอดตัวเองไว้ แต่ไม่สามารถทำได้ เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นเพียงเพื่อจะเห็นตัวเองถูกล้อมรอบไปด้วยน้ำ และไม่สามารถทำอะไรได้เลย เธอพยายามอย่างที่สุดที่จะว่ายน้ำขึ้นไปข้างบน แต่ไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหน เธอก็ว่ายน้ำขึ้นไปที่ฝั่งไม่ได้ เธอคิดว่า ‘ฉันทำไม่ได้… ฉันตายแล้ว… ฉันจะว่ายน้ำกลับไปได้อย่างไร’
เธอปล่อยมือ หลับตาลง ปล่อยให้ตัวเองจมลงไป…
ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นความฝัน เธอตายไปแล้ว ตายในทะเล… นี่เป็นความจริงที่เธอไม่อาจปฏิเสธ
‘เซียวโหรว!’ ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องเรียกดังมาจากส่วนลึกของจิตใจ
ถังซีลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว เห็นมนุษย์ร่างจิ๋วยืนอยู่ตรงหน้า เขาค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาหาเธอพร้อมกับรอยยิ้มเยาะ ‘เธอช่างขี้ขลาดเหลือเกิน นี่เธอเป็นผู้สมควรได้รับระบบของฉันได้อย่างไร มนุษย์ขี้ขลาดตาขาว ไม่กล้าแม้แต่จะเผชิญกับความตายของตัวเอง ไม่สมควรได้รับ ศูนย์ ศูนย์ แปด!’
ถังซีส่ายศีรษะ เบิกตากว้าง พยายามมองใบหน้ามนุษย์จิ๋วให้ชัด ไม่จริง! เธอไม่ได้ขี้ขลาด! เธอเคยเผชิญหน้ากับความจริงที่ว่าเธอตายมาก่อนหน้านี้แล้ว ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่มาเป็นเซียวโหรวอย่างที่เป็นอยู่นี้!
‘ไม่จริง อย่างนั้นหรือ’ เสียงหัวเราะแผ่วต่ำของชายคนนั้นดังขึ้น ‘ถ้าเธอเคยเผชิญหน้ามาแล้ว ทำไมตอนนี้ไม่ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปล่ะ’
ถังซีส่ายศีรษะอย่างบ้าคลั่ง ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไป! เธอปล่อยก็ได้! แต่เธอแค่ต้องการแก้แค้นให้ตัวเองก่อน!
‘แล้วตอนนี้เธอสามารถแก้แค้นให้ตัวเองได้หรือ’ เสียงชายผู้นั้นเยาะเย้ยอีก
ถังซีนิ่งขึงไปทันที เธอไม่สามารถแก้แค้นได้ เธอรู้สึกเหนื่อยล้าแม้เพียงแค่ก้าวเดินไม่กี่ก้าว เธอจะมีความสามารถไปแก้แค้นได้อย่างไร! นี่คือสาเหตุที่เธอต้องเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้ตัวเอง!
‘ฉันควรทำอย่างไร’ ในที่สุดถังซีก็สงบลง เธอลืมตาขึ้นมองไปที่ชายคนนั้น ถามอีกครั้งว่า ‘ฉันควรทำอย่างไร’
ในที่สุดน้ำเสียงชายคนนั้นก็ฟังดูมีความสุขขึ้นเล็กน้อย ‘เธอรู้หรือไม่ว่าใครเป็นคนฆ่าเธอ ฉันคิดว่าเธอควรตรวจสอบว่าทำไมเธอถึงจมดิ่งลงไปในน้ำในวันนี้…’
ทันใดนั้นถังซีก็รู้สึกถึงลำแสงที่สาดส่องลงมาบนร่างเธอ และในวินาทีต่อมาเธอก็ถูกดึงให้ลุกขึ้น หลังจากนั้นเธอก็เห็นฝูงผีเสื้อที่แออัดหนาแน่นรอบๆ บ่อน้ำพุร้อนแยกย้ายกันออกไป ราวกับดอกไม้ไฟกำลังระเบิดออกอย่างสวยงามน่ามหัศจรรย์…
เธอยื่นมือออกไป ผีเสื้อสองสามตัวบินเข้ามาเกาะ แต่ถังซีไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะเพลิดเพลินกับฉากที่สวยงามเช่นนี้ เธอมีเพียงความคิดเดียวในใจ เมื่อกี้เธอไม่ได้ลื่นโดยบังเอิญ แต่มีคนตั้งใจเตรียมการให้เกิดสถานการณ์ขึ้นแบบนี้… และเพราะความกลัว เธอจึงคิดไปว่าเธอกลับไปอยู่กลางท้องทะเลลึกที่มหาสมุทรแปซิฟิก…
ทุกคนเห็นฝูงผีเสื้อบินแยกย้ายกันออกไป และถังซียืนอยู่กลางบ่อน้ำพุร้อน มีผีเสื้อสองสามตัวบินมาเกาะบนมือเธอ…
เฉียวเหลียงจ้องมองถังซีซึ่งยืนอยู่ตรงนั้นไม่วางตา เขาก้าวออกไป แต่หนิงเหยี่ยนร้องห้ามทันที “อย่าเพิ่งออกไป ขอให้ผมถ่ายฉากนี้เสร็จก่อน…” ด้วยการกีดขวางของฝูงผีเสื้อ ไม่มีใครสามารถเข้าไปที่บ่อน้ำพุร้อนได้ และปล่อยให้กล้องเก็บภาพฉากนั้นทั้งหมดจนเสร็จ รวมทั้งช่วงเวลาที่ถังซีจมลงในน้ำ ตอนที่ฝูงผีเสื้อบินเข้ามาล้อมรอบบ่อน้ำพุ จนกระทั่งบินแยกย้ายกันออกไป ชั่วขณะที่ถังซียื่นมือออกไปเล่นกับผีเสื้อ… เธอดูสง่างาม เร้นลับ และแสนสวย…
นี่คือสัมผัสของความรู้สึกแบบที่เขาอยากได้ น้ำหอมช่วยฟื้นความทรงจำที่หายไป
ลึกลับ มหัศจรรย์ และสูงส่ง
เรือนผมถังซียาวสลวย ใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดน้ำ ชุดอันสวยงามเปียกปอน แต่ไม่มีสิ่งใดส่งผลกระทบต่อเทคนิคการตัดต่อเพื่อเป็นโฆษณาทีวี เธอผายมือออกข้างหนึ่ง เผยใบหน้าครึ่งหนึ่งให้กล้องเห็น แล้วทันใดนั้นผีเสื้อตัวหนึ่งก็บินมาเกาะที่มือเธอ หนิงเหยี่ยนรีบตะโกนว่า “เอาน้ำหอมวางลงบนมือเธอ!”
ทีมงานรีบหยิบขวดน้ำหอมมาอย่างรวดเร็ว แล้ววางลงในมือถังซี ในที่สุดหนิงเหยี่ยนก็เก็บภาพทั้งหมดเสร็จเรียบร้อย และตะโกนว่า “คัท”
ใช้เวลาน้อยกว่ายี่สิบนาทีในการถ่ายทำโฆษณาทีวีทั้งหมด แม้ภาพสุดท้ายจะไม่เป็นไปตามบท แต่การถ่ายทำทั้งหมดก็สำเร็จลุล่วงไปด้วยดีโดยไม่มีข้อขัดข้องใดๆ
หนิงเหยี่ยนเองก็พึงพอใจมากด้วย
เมื่อได้ยินคำว่า ‘คัท’ ถังซีก็กลับคืนสู่สติ เธอมองไปที่เฉียวเหลียงซึ่งดูโกรธมาก รังสีอำมหิตแผ่อยู่รอบตัวเขา เธอก้าวออกจากน้ำพุร้อนอย่างระมัดระวัง มาหยุดตรงหน้าเขา แล้วกล่าวด้วยยิ้ม “แค่เทคนิคพิเศษทางศิลปะ คุณกลัวหรือเปล่าคะ”
เทคนิคพิเศษทางศิลปะหรือ เฉียวเหลียงหัวเราะเยาะ ขณะจับข้อมือถังซี พาเธอเดินออกมาด้านนอก ผีเสื้อพวกนั้นมาจากไหน! เธอคิดว่าเขาโง่จริงๆ หรือ
ขณะปล่อยให้เฉียวเหลียงจูงมือเธอออกไป ถังซีหันกลับไปมองเซียวจิ่งแล้วทำปากพูดอะไรบางอย่างกับเขา เมื่อเห็นอย่างนี้ เซียวจิ่งซึ่งกำลังมองดูคนทั้งคู่ก็ขมวดคิ้ว แล้วหันไปมองหนิงเหยี่ยน ซึ่งกำลังถามเซียวส่าว่าเซียวโหรวกลายเป็นแฟนเฉียวเหลียงไปแล้วหรือ เซียวจิ่งเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง “น้องสาวฉันบอกว่ามีเศษแก้วอยู่ในน้ำ การที่เธอลื่นล้มและจมลงไปไม่ใช่อุบัติเหตุ เรียกทีมงานทุกคนมารวมตัวกันเดี๋ยวนี้!”
ด้วยความตกใจ หนิงเหยี่ยนรีบเรียกทีมงานทุกคนมารวมตัวกัน แล้วเดินไปที่บ่อน้ำพุร้อน ซึ่งเขาพบร่องรอยเลือดอยู่กลางสระ แม้ร่องรอยจะจางหายไปบ้างแล้วแต่ยังคงมองเห็นได้ หนิงเหยี่ยนก้าวลงไปในบ่อ หยิบเศษแก้วชิ้นนั้นขึ้นมา แล้วตะโกนด้วยคิ้วที่ขมวดแน่น “ให้ทีมงานทุกคนที่รับผิดชอบบริเวณบ่อน้ำพุร้อนมาที่นี่!”
เฮ่อหว่านหนิงเดินหน้าเข้มเข้ามา กล่าวกับหนิงเหยี่ยนว่า “หนิงเหยี่ยน ทีมงานทุกคนที่นี่ในวันนี้ คุณพามาจากชิงเฉิงเอ็นเตอร์เทนเมนต์ คุณต้องมีคำอธิบายให้ผม”
หนิงเหยี่ยนขมวดคิ้วมองหน้าเฮ่อหว่านหนิงและพยักหน้า “นายวางใจได้ ไม่เคยมีใครกล้าสร้างความวุ่นวายในกองถ่ายของฉัน แต่วันนี้เซียวโหรวได้รับบาดเจ็บต่อหน้าต่อตาฉัน ฉันจะตรวจสอบเรื่องนี้เองอย่างแน่นอน และจะหาคำอธิบายให้นายให้ได้!”
ยิ่งไปกว่านั้น เซียวโหรวยังมีพรสวรรค์มาก หากศักยภาพของเธอได้รับการผลักดันอย่างเต็มที่ เขามั่นใจว่าเธอจะได้รับรางวัลทางการแสดงมากมายภายในช่วงเวลาสามสิบปีจากนี้ไป!
ห้านาทีต่อมา ทีมงานทุกคนก็มารวมตัวกัน หนิงเหยี่ยนหันหน้าไปมองพวกเขา สายตาดุดันปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลา ขณะที่เขาชูเศษแก้วในมือขึ้น พร้อมกับกวาดสายตาเย็นเยียบไปตามใบหน้าทีมงาน และถามอย่างเยือกเย็นว่า “ใครเอาเศษแก้วนี้ไปใส่ในบ่อน้ำพุร้อน บอกฉันมาเดี๋ยวนี้!”
ทีมงานมองหน้ากัน แต่ไม่มีใครออกมายอมรับ
ขณะมองไปตามใบหน้าพวกเขา หนิงเหยี่ยนขมวดคิ้ว “คิดว่าฉันจะไม่สามารถตรวจสอบได้หรือ จะยอมรับไหม” สีหน้าเขาเยือกเย็น “ใครรับผิดชอบตรวจตราความเรียบร้อยบ่อน้ำพุร้อน ออกมา!”
ทีมงานหญิงสองคนและชายหนึ่งคนก้าวออกมา หนิงเหยี่ยนมองหน้าพวกเขาอย่างเย็นชา “พวกเธอตรวจตราบ่อน้ำพุร้อนดีแล้วจริงๆ หรือ”