บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 477
หลังจากที่เจเรมี่พูดคำนั้นจบ บรรยากาศรอบตัวของพวกเขาก็ได้หยุดนิ่งลง
ความโกรธที่เคยมีอยู่ในดวงตาของเมเดลีนถูกสั่นคลอน “เจเรมี่ เมื่อกี้นายพูดว่ายังไงนะ?”
ชายคนนั้นมองไปยังสายตากดดันของเธอ และกำลังรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจของเขา
“เจเรมี่ พูดซ้ำอีกทีสิ! นายรู้แล้วใช่ไหมว่าลูกของเรายังไม่ตาย? นายรู้ไหมว่าเธออยู่ที่ไหน?” เมเดลีนควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้อีกต่อไป เธอตรงเข้าไปจับที่ไหล่ของผู้ชายคนนั้นแล้วถามว่า “บอกฉันที! บอกฉันมาเดี๋ยวนี้! ลูกของฉันอยู่ที่ไหน?”
เจเรมี่รู้สึกพังทลาย และเขาโทษตัวเอง เมื่อเห็นน้ำตาภายในดวงตาสีแดงก่ำของเมเดลีน “แมดดี้ ใจเย็น…”
“ใจเย็น? คิดว่าตอนนี้ฉันจะสามารถสงบสติอารมณ์ตัวเองได้อีกเหรอ?” เมเดลีนเยาะเย้ยแล้วถามเขา สายตาของเธอเสียดแทงราวกับแท่งเหล็กเซาะน้ำแข็ง “เจเรมี่ ถึงนายจะไม่สนใจเด็กคนนั้น แต่ว่าฉันสน! นายรู้ไหมว่าการที่ต้องพลัดพรากจากลูกของตัวเองมันเจ็บปวดแค่ไหน? นายจะไม่วันรู้สึกอะไรเลย เพราะนายมันเป็นคนไร้หัวใจ! นายมีเพียงแม่มดที่ชื่อเมเรดิธอยู่ในหัวใจที่เลือดเย็น และไร้อารมณ์ของนายเท่านั้น!”
“แดดดี้ คุณแม่ครับ”
ในเวลาเดียวกันกับที่เมเดลีนกำลังจะเอ่ยถามวาดเด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน แจ็คสันก็ได้วิ่งออกมาจากประตูใหญ่ของบ้าน
เขากำลังยิ้มแย้มแจ่มใสภายใต้แสงจันทร์ ใบหน้าของเขามีร่องรอยของความทะเล้นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
ความโกรธและความเจ็บปวดของเมเดลีนสลายออกไปเล็กน้อย เมื่อเธอเห็นใบหน้าที่น่ารักนั่น
เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และปรับสภาพอารมณ์ของตัวเองให้คงที่ ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้แจ็คสันอย่างอบอุ่น
“แจ็ค”
เธอย่อตัวลง และอุ้มเด็กที่กำลังวิ่งเข้ามาหาเธอไว้
เมเดลีนรู้สึกได้ว่าที่หางตาของเธอมีน้ำตาออกมา ทันทีที่เธอได้กอดร่างเล็กอันอบอุ่นนี้ไว้
เธอรักแจ็คสัน และอยากจะมอบความรักของแม่ให้กับเด็กคนนี้ให้มากขึ้น
ถึงอย่างนั้น ณ เวลานี้ เธอต้องการที่จะโอบอุ้มลูกที่เธอให้กำเนิดมาในตอนนั้นมากกว่า
เจเรมี่เม้มริมฝีปากเข้าหากัน เมื่อเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า สายตาแห่งความหลงใหล และเปี่ยมไปด้วยความรักของเขากำลังหยุดอยู่ที่เมเดลีน
‘แมดดี้ แจ็คเป็นลูกของเธอ เขาเป็นลูกของเรา’
‘เธอจะมีความสุขมาก เมื่อเธอรู้ความจริง’
“แจ็ค สุขสันต์วันเกิด” หลังจากที่เมเดลีนวางแจ็คสันลงกับพื้น เธอก็จุ๊บแก้มของเขาไปหนึ่งที จากนั้นเธอก็ยื่นของขวัญที่เธอเตรียมเอาไว้ให้แก่เขา
แจ็คสันยิ้มกว้าง และรับมันมา “ขอบคุณครับ คุณแม่”
น้ำเสียงของเด็กน้อยเป็นดั่งน้ำพุที่กำลังไหลผ่านหัวใจที่บอบช้ำของเธอ
แจ็คสันยืนเขย่งปลายเท้า และจุมพิตที่แก้มของเมเดลีนด้วยเช่นกัน
เมเดลีนยิ้มออกมา และลูบหัวแจ็คสันเบา ๆ ก่อนที่จะดันตัวเองให้ยืนขึ้นเต็มความสูง
“แดดดี้ครับ คุณแม่ครับ เข้าไปข้างในกันเถอะ คุณตาและคุณยายเตรียมอาหารไว้ให้ผมเยอะแยะเลย!” เด็กน้อยพูดขณะดึงแขนทั้งเมเดลีนและเจเรมี่ ก่อนจะเดินนำไปก่อน
สายตาที่เมเดลีนมองไปยังเจเรมี่ ยังคงเต็มไปด้วยความโกรธ
เจเรมี่เพียงแค่ยิ้มเบา ๆ “อย่ากังวล ลูกของเรามีชีวิตที่ดี”
“ดี? เด็กที่มีชีวิตอยู่โดยที่ปราศจากความรักของคนเป็นแม่ และถูกทอดทิ้งโดยคนเป็นพ่อ ยังจะมีชีวิตที่ดีได้อีกเหรอ?” เมเดลีนพ่นลมหายใจออกมา ก่อนที่เธอจะเดินไปจับมือแจ็คสันเอาไว้
เมื่อมองไปยังทั้งคู่ที่กำลังจับมือกันอยู่ตรงหน้าของเขา ดวงตาของเจเรมี่ในตอนนี้ก็สะท้อนไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ
เขายิ้มออกมา แม้ว่าจะเป็นรอยยิ้มแห่งความขมขื่น แต่เขาก็ยังคงรู้สึกขอบคุณที่คนที่เขารักยังคงอยู่รอบตัวเขา