เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 451
ลู่ฝานกับอาจารย์หวูเฉินคุยกันไปทั้งคืน เช้าวันต่อมา พอแสงตะวันสาดส่องเข้ามาในกระท่อม ลู่ฝานจึงเดินออกจากกระท่อมไปอย่างเคารพนอบน้อม
เวลาหนึ่งคืน ทำให้ลู่ฝานรู้สึกได้รับอะไรไม่น้อยเหมือนกัน
อาจารย์หวูเฉินยืนอยู่ที่ประตู ยิ้มมองลู่ฝาน “ช่วงนี้ นายก็ค่อยๆ ทำความเข้าใจวิชาที่ให้อยู่ในบ้านก็แล้วกัน การฝึกพลังปราณก็อย่าให้ขาด พอนายถึงแดนปราณชีวิตค่อยมาที่นี่ อาจารย์จะถ่ายทอดวิชาเพิ่มให้”
ลู่ฝานพูดอย่างเคารพ “ครับ อาจารย์”
หวูเฉินพยักหน้ายิ้ม แล้วก็หันหลังเข้าบ้านปิดประตู
ลู่ฝานหันตัวเดินกลับไป แต่ไม่ได้เห็นว่าพอหวูเฉินปิดประตูกลับเข้าบ้านไปแล้ว หวูเฉินก็กระอักเลือดกองใหญ่ออกมา
เช็ดเลือดไปเบาๆ รอยยิ้มบนใบหน้าของหวูเฉินก็ไม่ได้จางหายไป
หวูเฉินบ่นพึมพำกับตนเองว่า “ฉันเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว แต่มีศิษย์ดีๆ แบบนี้ ชีวิตนี้ไม่มีอะไรต้องเสียดายแล้ว”
พูดจบ หวูเฉินก็นั่งลงบนเก้าอี้ไม้ริมหน้าต่าง แสงตะวันส่องมาที่ใบหน้าของเขา มือซ้ายวางที่ขอบหน้าต่าง ลวดลายสีดำบนมือก็คือเส้นเลือดที่ตายด้านแล้ว ทำให้ครึ่งฝ่ามือดำเหมือนก้อนถ่าน พอส่องกับแสงแดด ยังมีควันสีดำออกมาด้วย
แต่หวูเฉินไม่ได้สนใจเลย หยิบเหล้าหนึ่งไหจากข้างๆ แล้วก็เงยหน้าดื่มไปหนึ่งอึก
ร้องเพลงคลอเบาๆ “ภูเขาลำน้ำแปดพันลี้กระบี่กับเหล้า นภาเก้าหมื่นลี้ตื่นและฝัน สามจอกพานพบมรรคานำพากัน หนึ่งลิตรพลันรู้ฟ้าดินจินต์ผสาน จอกหยินหยางชวนคนเข้าค้นหา ในสุรามีความรักและสงสาร วันรุ่งขึ้นใยจะรู้ใครจากนาน เขาและฉันหัวเราะกันตอบไปมา………”
เสียงร้องล่องลอยไปตามลม
……
วันเวลาดั่งสายน้ำ ค่อยๆ ไหลไปนิ่งๆ
หลายวันผ่านไป ที่ตระกูลลู่ สิ่งก่อสร้างถูกสร้างขึ้นมากมาย
ความเสียใจต้องผ่านไปสักวัน คนที่มีชีวิตอยู่ก็ต้องใช้ชีวิตของตนเองต่อไป
หลังจากจัดพิธีศพให้กับคนตระกูลลู่ที่เสียสละชีวิตไปแล้ว ลู่เฮ่าหรานก็สั่งการให้ลูกหลานตระกูลลู่ที่เหลือช่วยกันสร้างตระกูลลู่ขึ้นมาใหม่
ทุกอย่างจะต้องใช้อย่างดี บ้านจะต้องขยายให้ใหญ่
ถึงแม้ตอนนี้ตระกูลลู่จะมีคนไม่เยอะแล้ว แต่เผื่อการพัฒนาในอนาคต บ้านของตระกูลลู่จะต้องขยายให้ใหญ่
เพื่อนบ้านที่เคยอยู่ข้างๆ บ้านตระกูลลู่ ต่างก็พากันขายบ้านให้กับตระกูลลู่อย่างรู้เรื่องดี ลูกหลานตระกูลลู่สายต่างๆ ที่เคยแยกย้ายกันออกไป ก็พากันกลับเข้ามายังเมืองเจียงหลิน
ลู่ฝานในฐานะเจ้าบ้าน พอเห็นคนพวกนี้ ถึงรู้ได้ว่าตระกูลลู่มีรากฐานแค่ไหน
เพราะว่าทุกคนที่กลับมา เรื่องแรกที่จะทำก็คือเข้าพบเจ้าบ้าน ดังนั้นลู่ฝานจะต้องพบเจอผู้คนแทบทุกวัน
หลายวันต่อมา พอนับๆ ดู ก็มีร้อยกว่าคนแล้ว
มีคนพวกนี้ช่วยเหลือ การฟื้นฟูตระกูลลู่ก็จะเร็วขึ้นหลายส่วน
ลู่ฝานลำคานมาก ก็เลยนัดรวมให้มาเจอหน้าพร้อมๆ กันทีเดียว มาเจอทุกวันแบบนี้ เขาแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย
สุดท้าย ก็เป็นลู่หาวที่รับหน้าที่ต่อ ลู่หาวที่กว่าจะฟื้นตัวกลับมาเดินได้ พอลงจากเตียง เรื่องแรกที่ทำก็คือช่วยออกแรงให้กับทางตระกูล ใครก็ห้ามไม่อยู่ และไม่มีใครกล้าห้าม ดังนั้นงานสบายๆ ก็เลยให้เขาจัดการ
แต่ต่อให้เป็นงานสบายๆ แบบนี้ ลู่หาวก็ทำเสียเรื่องจนได้ ไม่กี่ชั่วยาม ลู่หาวก็ไปจัดการพวกลูกหลานตระกูลลู่ที่หนีไปตอนที่ตระกูลลู่มีภัย
สำหรับพวกนกสองหัวไม่มีจุดยืนพวกนี้ ลู่หาวไล่พวกเขาออกไปจนหมด เพื่อทำตามกฎของตระกูลลู่
คนพวกนี้ก็ยังคิดจะไปร้องไห้ขอร้องต่อลู่ฝาน สุดท้ายหลังจากทีหนึ่งคนที่ถูกลู่ฝานสั่งกระทืบจนพิการ ก็ไม่มีใครกล้าขัดกับความเห็นของลู่หาวอีก
ล้อเล่นหรือเปล่า ลู่ฝานกำลังกลั่นยา เจ้าทึ่มนี่อยู่ดีๆ ก็บุกไปเลย ถ้าไม่ตีให้ตาย ลู่ฝานจะรู้สึกว่าเมตตามากเกินไป