DC บทที่ 229: ทำให้เธอเป็นทาสทั้งกายและใจ
“น..นวดเป็นพิเศษอย่างนั้นรึ” หลี่เซียวโม่มองดูซูหยางด้วยใบหน้าสับสน เธอร่ำร้องในใจว่า “ทำไมเจ้าไม่พูดมาตั้งแต่ต้น”
ซูหยางพยักหน้า “นวดโดยใช้น้ำมันรัญจวนนี้ สุดท้ายอย่างน้อยเจ้าต้องรู้เรื่องสิ่งที่เจ้าต้องการเผยแพร่เสียก่อน”
“แต่ถ้าเจ้ามิต้องการทำ เช่นนั้นข้าคงต้องไปแล้ว–”
ซูหยางยืนขึ้นและเตรียมตัวจากไป
แต่เพียแค่เขาหันกาย หลี่เซียวโม่ก็กระโดดมาจากเก้าอี้เธอและกอดหลังเขาไว้แน่น
“ร-รอก่อน ข้าต้องการ โปรดมอบมันให้ข้า” เธอร้องขอเขาขณะที่กอดร่างของเขาไว้ไม่ให้เขาไป
“เช่นนั้นก็ดี…” ซูหยางพยักหน้า
หลังจากนั้นไม่นาน หลี่เซียวโม่ก็พาซูหยางเข้าห้องของเธอ ซึ่งใหญ่กว่าห้องเล็กของซูหยางที่เขตศิษย์นอกไม่ต่ำกว่าสามเท่า
“ไปนอนบนเตียง” ซูหยางกล่าวกับเธอ “และถอดเสื้อผ้าออก”
หลี่เซียวโม่พยักหน้าและเริ่มถอดเสื้อผ้า
สองสามวินาทีถัดไป หลี่เซียวโมนอนคว่ำบนเตียงเผยให้เห็นผิวเรียบเนียนประดุจไหม
“นี่ทำให้ข้านึกถึง…” ซูหยางพลันกล่าวขึ้น “เจ้าพยายามทำทุกอย่างเมื่ออยู่ในห้องข้าคนเดียวจริงๆใช่ไหม”
“หือ ท่านหมายความว่าอะไรเช่นนั้น—”
หลี่เซียวโม่พลันนึกถึงการพบกันครั้งแรกและเรื่องที่ซูหยางได้ปล่อยเธอทิ้งไว้คนเดียวให้จัดการกับความหื่นกระหายที่เขาทิ้งไว้ในร่างเธอ
และฉากย้อนหลังที่เธอช่วยตัวเองภายในห้องซูหยางก็ปรากฏขึ้นในใจ ทำให้ใบหน้าเธอแดงด้วยความอาย
“น-นั่นเป็นเพราะว่าท่านทิ้งข้าไว้เพียงคนเดียวหลังจากสิ่งที่ท่านทำไว้กับตัวของข้า ข้าคงต้องกลายเป็นบ้าถ้าข้ามิปลดปล่อยความกระหายของร่างข้าหลังจากนั้น” หลี่เซียวโม่ร้องลั่น
“ถ้าเจ้าเข้าไปหาข้าด้วยท่าทีที่เหมาะสมตอนนั้น ข้าก็คงมิจำเป็นต้องแกล้งเจ้าแบบนั้น” ซูหยางตอบพร้อมรอยยิ้ม
หลี่เซียวโม่พลันเงียบไป เธอยังคงเสียใจการตัดสินใจที่จะทำให้ซูหยางเป็น “ทาส” เธอในวันนั้นจนถึงวินาทีนี้
แต่ถึงแม้ว่าเธอไม่เคยดูแคลนความสามารถของเขาว่าเป็นเพียงศิษย์นอก แต่ทัศนคติของเธอก็ยังต้องการเก็บซูหยางไว้เป็นของเธอ
“ข…ข้ารู้ว่าคำขอโทษมิอาจลดโทษต่อพฤติกรรมของข้าวันนั้นได้ แต่ข้าจักพยายามให้ดีที่สุดเพื่อที่จะตามใจท่านในอนาคต” หลี่เซียวโม่มองดูตาเขาและกล่าวอย่างจริงใจ
ซูหยางไม่ได้พูดอะไร เขาเริ่มเทน้ำมันรัญจวนลงบนหลังของเธอ
“โอ…” หลี่เซียวโม่รู้สึกถึงความอบอุ่นค่อยโอบอุ้มร่างเธอไว้ ราวกับว่าเธอถูกห่อหุ้มอยู่ในผ้าห่มอันอบอุ่น
ซูหยางพลันเริ่มลูบน้ำมันไปทั่วหลังเธอ นวดทุกตำแหน่งที่ไวต่อการสัมผัสตลอดทาง
“อาาาาา…นี่…ข้าได้รอคอยสิ่งนี้มาตลอดนับตั้งแต่วันนั้น…” หลี่เซียวโม่คิดในใจ เมื่อประสบการณ์ครั้งแรกของเธอกับกลเม็ดของซูหยางผ่านเข้ามาในใจ
นับตั้งแต่ซูหยางใช้กลเม็ดของเขาบนร่างเธอ หลี่เซียวโมได้พยายามทุกสิ่งเพื่อที่จะสร้างความพึงพอใจดังเช่นที่ซูหยางทำให้ร่างเธอได้รู้สึกขึ้นมาใหม่ แต่อนิจจา ไม่ว่าเธอจะพยายามทำอย่างไร ทั้งหมดล้วนเปล่าประโยชน์ กลับยิ่งทำให้ร่างของเธอกระหายมากยิ่งขึ้น
ความปรารถนาที่จะเสพสมได้เลวร้ายลงจนถึงขั้นที่หลี่เซียวโม่ไปยังเขตศิษย์หลักเพื่อหาคำตอบ แต่เมื่อกระทั่งศิษย์หลักผู้ที่เชี่ยวชาญที่สุดในศาสตร์แห่งความสุขภายในนิกายกุสุมาลย์พ้นพิส้ยก็ไม่อาจทำให้ดับความกระหายที่จะเสพสมของเธอได้เต็มที่ สุดท้ายหลี่เซียวโม่ก็ตระหนักถึงความสามารถที่แท้จริงของซูหยางว่ากลเม็ดของเขาน่าหวาดหวั่นเพียงใด
เธอได้ตระหนักในเวลานั้นว่าซูหยางมีความสามารถในการทำให้หญิงคนใดก็ตามกลายเป็นทาสทั้งกายและใจโดยการทำให้พวกเธอประสบกับความสุขชนิดที่ว่าพวกเธอได้แต่กระหายอยากหลังจากที่ได้ประสบเช่นนั้นสักครั้ง และครั้นเมื่อพวกเธอได้รับมัน พวกเธอจะไม่มีวันที่จะสามารถสร้างความพึงพอใจให้ตัวเองได้อีกนอกจากซูหยางเท่านั้น
ความสามารถที่น่าหวาดหวั่นเช่นนี้หมายความว่าซูหยางมีความสามารถที่จะทำให้หญิงสาวคนใดก็ตามกลายเป็นทาสได้ตามที่เขาปรารถนา เพียงแต่ใช้กลเม็ดอันศักดิ์สิทธิ์ของเขาเท่านั้น และนั่นทำให้หลี่เซียวโม่ใจหายเมื่อไหร่ก็ตามที่เธอคิดย้อนกลับไปถึงยามเมื่อเธอพยายามทำให้คนที่น่าหวาดหวั่นเช่นนั้นเป็นทาสของเธอ
แต่เธอยังโชคดี ซูหยางไม่ใช่คนที่ใช้ความแข็งแกร่งไปในทางที่ผิดนอกจากว่าจำเป็นอย่างถึงที่สุด ในขณะที่เขาทำให้คู่ฝึกของเขาทุกคนปรารถนาในตัวเขา เขาก็ไม่ได้ทำจนถึงขั้นที่ว่าพวกเธอไม่สามารถอยู่ต่อไปได้หากขาดกลเม็ดของเขา
ถ้าซูหยางเป็นคนเช่นนั้น เช่นนั้นเขาคงถูกเกลียดชังไปทั้งโลกและคงตกตายภายใต้น้ำมือของหญิงผู้เชี่ยวชาญมากมายที่แข็งแกร่งกว่าเขาในสวรรค์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งสี่ก่อนที่เขาจะทันได้ถูกคุมขังโดยจักรพรรดิสวรรค์
ยามเมื่อซูหยางทาน้ำมันรัญจวนไปทั่วหลังของหลี่เซียวโม่แล้ว เขาก็พลิกตัวเธอและเริ่มนวดด้านหน้าของเธอ
“อาาา…”
“อืมม…”
“งืออออ..”
ร่างของหลี่เซียวโม่บิดไหวด้วยท่าทางไม่อาจคาดเดา ในเมื่อซูหยางหยอกล้อน้องสาวของเธอด้วยนิ้วเรียวของเขา กลีบแคมของเธอขยายตัวจากความหื่นกระหาย ไข่มุกสีชมพูเม็ดเล็กของเธอสั่นสะท้านอย่างต่อเนื่องจากความรู้สึกเร่าร้อนรุนแรง
หลี่เซียวโม่ได้ปลดปล่อยหลายต่อหลายครั้งภายในเวลาไม่กี่นาทีนี้จนสภาพจิตใจเธอเกือบล้มเหลว
และเมื่อเปรียบเทียบกับกิจกรรมครั้งก่อนกับเขา นี่ช่างแตกต่างเหมือนกับสวรรค์และพิภพ เปรียบเทียบกันไม่ได้แม้แต่น้อย
ซูหยางหยุดนวดเธอหลังจากผ่านไปไม่กี่นาที
“ฮาาา…ฮาาาา…ฮาาาา…” หลี่เซียวโมถือโอกาสหอบหายใจลึกหนักขณะที่เธอนอนลงบนเตียงด้วยร่างที่ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อและน้ำมันรัญจวน ร่างกายท่อนล่างของเธอยังคงกระตุกจากความสุขสมที่ยังคงหลงเหลืออยู่
“จ-จบเท่านี้หรือ…” หลี่เซียวโม่คิดสงสัยในใจ รู้สึกเหมือนกับว่าเวลาเพิ่งผ่านไปเพียงสองสามวินาที
หลี่เซียวโม่ค่อยหันศีรษะไปดูว่าซูหยางกำลังทำอะไรอยู่ ดวงตาของเธอพลันเบิกค้างด้วยความตระหนกเมื่อสายตาของเธอกระทบเข้ากับแท่งที่ทั้งยาวและใหญ่ที่ยื่นออกมาจากชุดคลุมของซูหยาง
“เจ้ามิคิดว่าจะเป็นสิ่งนี้ ใช่ไหม” ซูหยางถามเธอด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
“น-นั่นเป็น…” หลี่เซียวโม่จ้องมองดูเขาด้วยใบหน้าตื่นตะลึง เธอทั้งอับจนถ้อยคำและเปี่ยมล้นด้วยความสุขไปพร้อมๆกัน