976 กระจายยาออกไป
“แต่หมอหวังที่อยู่ห่างจากเขาไปหลายเมตรกลับสามารถทําให้เขาคุกเข่าลงได้ด้วยการกดมือกลางอากาศเท่านั้นแล้วเมี่ยวเจิ้งหนานก็ขยับตัวไม่ได้อีกเลย!มันน่าเหลือเชื่อมาก!”เมื่อไหร่ก็ตามที่เขานึกถึงเรื่องนี้เดี่ยวเฉิงถางก็รู้สึกกลัวไม่หาย
“ฉันไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย” เสวี่ยซินหยวนพูด“ทั้งที่อายุยังน้อยแต่กลับมีความสามารถสูงได้ขนาดนี้เขาไปเรียนมาจากที่ไหนกัน?”
“กลับมาพูดเรื่องของนายกันก่อนดีกว่านายคิดจะย้ายไปอยู่ที่อื่นรึเปล่า?”
“ผมอยากอยู่ที่เทียนจินเหมือนเดิมครับ”เมี่ยวเฉิงถางพูด“ถ้าผมย้ายที่ไปเรื่อยๆ มันทําให้ผมรู้สึกเหมือนสุนัขที่ไม่มีใครต้องการเป็นเจ้าของ”
สถานที่ที่เขาเคยเรียกว่าบ้านไม่อนุญาตให้เขามีตัวตนอีกต่อไป เขาไม่สามารถอยู่ในยูนนาน
ใต้ได้เช่นกันถ้าแม้แต่เทียนจินเขาก็อยู่ไม่ได้เขาคงรู้สึกว่าในชีวิตมีแต่ความล้มเหลว “เฮ้ออย่าพูดแบบนั้นสิ”วี่ยซินหยวนรีบพูดขึ้นมา
“ผมได้คุยกับเจ้าห้องของแล้ว”เมี่ยวเฉิงถางพูด“ผมจะย้ายออกจากที่นั่น เทียนจินออกจะกว้างใหญ่”
“ได้ ฉันเข้าใจแล้ว”เสวี่ยซินหยวนพูด
ที่เขาพูดมาก็ถูกเทียนจินนั้นกว้างใหญ่คนจากหุบเขาคงต้องใช้เวลาเป็นปีกว่าที่จะตามหาตัวเขาพบอีกครั้ง
“นายยังมีเรื่องอะไรที่อยากพูดอีกไหม?”เสวี่ยซินหยวนถาม
“ไม่มีแล้วครับ”เมี่ยวเฉิงถางตอบ“ขอบคุณสําหรับทุกอย่างนะครับ”
“เราไม่ใช่คนแปลกหน้าสักหน่อย”
หลังจากนั้น บทสนทนาของพวกเขาก็จืดชืดลงไป พวกไม่มีเรื่องอื่นที่สามารถยกขึ้นมาพูดได้ในที่สุดก็มีเรื่องที่ยกมาพูดได้ “จริงสิ หวังเย้าใช้วิธีอะไรรักษากู่เหรอ?”“ผมเคยคิดถึงเรื่องนี้เหมือนกันครับ”เมี่ยวเฉิงถางพูด“เขาอาจจะมีอะไรบางอย่างที่สามารถ จัดการกับก่อยู่ในคลินิกของเขาก็ได้ครับ”
เขาเป็นคนที่มาจากหุบเขาพันโอสถดังนั้นเขาจึงพอรู้เรื่องยาอยู่บ้าง และพอจะคาดเดาตัวยาที่หวังเข้าใส่ลงไปในยาได้บางตัวแต่แน่นอนว่าเขาไม่สามารถบอกได้ว่าอะไรคือสิ่งที่ใช้เป็นสมุนไพรตัวหลักในยานี้
“มันคืออะไรเหรอ?”เสวี่ยซินหยวนถาม“ถ้าเราสามารถเอาสมุนไพรพวกนั้นมาได้ ไม่ใช่ว่าเราไม่จําเป็นต้องกลัวคนจากหุบเขาพันโอสถอีกต่อไปหรอกเหรอ?”
“มันคงจะดีมากถ้าเราทําแบบนั้นได้”เมี่ยวเฉิงถางพูด“แต่ถ้าเป็นเรื่องของสมุนไพรผมไม่ได้มีความรู้ในด้านนี้มากนักเป็นที่รู้กันดีว่า ถึงจะใช้สมุนไพรชุดเดียวกันแต่ถ้าเปลี่ยนปริมาณสมุนไพรหลักที่ใส่ลงไปแล้วละก็ประสิทธิภาพของตัวยาก็จะเปลี่ยนไปทันทีแค่บอกส่วนผสมของตัวยาก็ว่ายากแล้วเท่าที่ผมบอกได้มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถบอกส่วนผสมของตัวยารวมไปถึงปริมาณยาที่ใช้ได้ แม้แต่เมี่ยวซีเหอก็ยังทําอะไรไม่ได้มาก”“มันยุ่งยากขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ครับ มันยุ่งยากมาก”
“ในความคิดของนายถ้าเมี่ยวซีเหอรู้ว่าหมอหวังมีสมุนไพรที่สามารถรักษากู่ได้รวมไปถึงรู้ที่อยู่ของเขานายคิดว่าเมี่ยวซีเหอจะส่งคนมาขโมยมันจากหมอหวังรึเปล่า?”เสวี่ยซินหยวนถาม“มีโอกาสเป็นไปได้มากที่เมี่ยวซีเหอจะไม่ทํา นอกจากว่า เขาจะมีของที่เทียบกันได้กับ กล้วยไม้สีเลือด”เมี่ยวเฉิงถางพูด“ผมดูหมู่บ้านที่เขาอาศัยอยู่แล้วแถบนั้นเป็นภูเขาที่มีป่าไม้หนาแน่นน้อยมากมันไม่มีพลังวิญญาณมากพอที่จะหล่อเลี้ยงสมุนไพรวิเศษได้ ยิ่งไปกว่านั้น เขา ยังอยู่ทางเหนือ เมี่ยวซีเหอแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับทางเหนือเลยจากที่ผมรู้จักเขามาถึงเขาจะเป็นคนที่มีความสามารถสูงแต่เขาก็ระวังตัวมากเขาจะไม่ส่งคนออกจากยูนนานใต้โดยไร้เหตุผลเพราะเขากลัวว่าจะนําปัญหามาสู่หุบเขาได้
“อืม” เสวี่ยซินหยวนพยักหน้ามีแขกเดินทางไกลหลายพันไมล์เพื่อมาที่คลินิกในหมู่บ้านบนเขาแห่งนี้เขาก็คือ เจิ้งเหว่ยจวิน
มันเป็นวันที่แปดของปีใหม่จีน ซึ่งเป็นวันที่บริษัทหนานชานเภสัชเริ่มต้นการทํางาน เจิ้งเหว่ยจวินมาถึงที่คลินิกในตอนเช้าตรู่
“สวัสดีปีใหม่ครับ เชียนเชิง”
“สวัสดีปีใหม่”
เจิ้งเหว่ยจวินมีสีหน้ายิ้มแย้มและมีชีวิตชีวา เขาดูกระฉับกระเฉงมาก
นั่นเป็นเพราะสินค้าของบริษัทได้รับการตอบรับอย่างล้นหลาม มีแต่คนต้องการสินค้าเป็นเจ้าแรก ตอนนี้ กลับกลายเป็นว่าพวกเขาไม่สามารถผลิตสินค้าได้ทันกับความต้องการของลูกค้าความเปลี่ยนแปลงในหลายเดือนที่ผ่านมาเป็นเหมือนฟ้ากับเหวเมื่อเขากลับไปที่บ้านเขาได้รับค่าสรรเสริญเยินยอจากความสําเร็จของเขาอย่างท้วมท้นแม้ลึกๆเขาจะพอใจมากแค่ไหนแต่เขาก็คงสีหน้านิ่งเฉยเอาไว้ตลอดเวลา
“ทุกคนบอกว่าฉันเทียบกับพี่ชายของฉันไม่ได้ไม่ใช่เหรอ? ทุกคนพยายามผลักไสฉันออกไปไม่ใช่เหรอ? ฉันจะทําให้ทุกคนได้รู้ว่า ฉันสามารถทําอะไรได้ด้วยตัวเอง”
เมื่อเขาส่งคืนอํานาจและทรัพยากรในมือคืนกลับไปให้ตระกูลไม่มีใครในตระกูลที่จะหันมาใส่ใจเรื่องอนาคตของเขาแต่ตอนนี้ความคิดเหล่านั้นได้เปลี่ยนไปแล้ว
“มีลูกค้ารายใหญ่หลายเจ้าที่โทรมาช่วงปีใหม่”
“พวกเขาต้องการของเพิ่มเหรอ?” หวังเย้าถาม
“ใช่ครับ พวกเขาต้องการของเพิ่มอีก” เจิ้งเหว่ยจวินพูด
“ให้ของไปตามที่พวกเขาต้องการได้ แต่คุณภาพของสินค้าต้องตรงตามที่ผมวางเอาไว้”หวังเย้าพูดได้
ความต้องการของเขานั้นเรียบง่าย สมุนไพรต้องเป็นสมุนไพรป่า และต้องมีอายุที่เหมาะสมยาที่ดีจะผลิตออกมาได้เมื่อใช้วัตถุดิบที่ดี
มันเป็นเรื่องธรรมดาที่หลายคนรู้ดี แต่กลับมีแค่ไม่กี่คนหรือแค่ไม่กี่บริษัทที่สามารถทําออกมา
สังคมเต็มไปด้วยผู้คนที่ไขว้คว้าหาความร่ํารวยและชื่อเสียงไม่ว่าจะด้วยวิธีการไหนก็ตาม
น้อยคนที่จะให้ความสําคัญกับสิ่งที่พวกเขาท่าอยู่
“แล้วเราจะเริ่มผลิตสินค้าตัวที่สองเมื่อไหร่เหรอครับ?” เจิ้งเหว่ยจวินถาม
“นี่เป็นสูตรของยาตัวที่สอง คุณเอาไปผลิตได้เลย และอย่างเคย สมุนไพรต้องเป็นสมุนไพรป่า
เท่านั้น” หวังเย้าส่งสูตรยาให้กับเจิ้งเหว่ยจวิน
“วางใจได้เลยครับ ทุกอย่างจะเป็นไปตามที่เชียนเชิงต้องการ” เจิ้งเหว่ยจวินรับสูตรยามาอ่านเขาจดจ่าสมุนไพรที่ต้องใช้เอาไว้ในใจ
พวกเขาจะหายาขับพิษร้อน
ฟู่หลิง, กานเฉา, ป่ายจู, ป่ายจื่อ, ผู่กงหยิง, เจ๋อเซี่ย, ฉางจู, เฉียงหัว…
ตัวยามีสรรพคุณในการขับพิษร้อนและความชื่นในร่างกาย ขับเหงื่อ และขับความเย็นใช้เพียงสมุนไพรทั่วไปเท่านั้น
เจิ้งเหว่ยจวินจดจําชื่อสมุนไพรเอาไว้ในใจและเก็บกระดาษที่เขียนสูตรยาเอาไว้อย่าง
ระมัดระวังมันคือสมบัติล้ำค่าที่ไม่สามารถใช้เงินซื้อหามาได้
[ภารกิจ : ทําให้ทุกคนรู้จักยาของคุณ]
หวังเย้าได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นภายในหัว
[กระจายยาออกไปภายในระยะเวลา 3 ปี]
คําอธิบายนั้นชัดเจน
มันหมายความว่า ทุกเมืองในประเทศต้องมียาของบริษัทหนานชานเภสัชขาย
ภารกิจต้องทําให้สําเร็จภายในเวลา 3 ปี
มันไม่ถือว่านานหรือสั้นเกินไป
“ดูเหมือนว่าฉันต้องรีบแล้ว”หวังเย้าพูด
“หา? เชียนเชิงพูดอะไรเหรอครับ?” เจิ้งเหว่ยจวินถาม
“อ่อเปล่าไม่มีอะไรผมกําลังคิดว่าเราจําเป็นต้องหาที่กว้างๆสักผืนที่อยู่ในป่าสําหรับเพาะปลูกสมุนไพรเพื่อส่งให้โรงงานของเรา”
“อืม เป็นความคิดที่ดีครับ เชียนเชิง” เจิ้งเหว่ยจวินพูด“ผมก็คิดเรื่องนี้อยู่เหมือนกันมันคงจะดีมากถ้าเรามีที่แบบนั้นทั้งในภาคเหนือและภาคใต้เพราะสมุนไพรบางตัวก็เติบโตได้ในสภาพ
อากาศของทางภาคเหนือ และสมุนไพรบางตัวก็เติบโตได้แค่ที่ทางภาคใต้”
เขามาจากตระกูลที่ทํากิจการในด้านนี้อยู่แล้ว ทําให้เขาเข้าใจเรื่องเหล่านี้เป็นอย่างดี“ถ้าอย่างนั้นผมว่าเรามาเริ่มกันที่หมู่บ้านนี้เลยก็ได้โดยการปลูกสมุนไพรทั่วไปบนภูเขารอบๆนี้” หวังเย้าพูด “แล้วผมจะคอยดูแลเรื่องคุณภาพให้เอง”
“เป็นความคิดที่ดีครับ”เจิ้งเหว่ยจวินพูด
มีบางช่วงบางตอนที่ทางโรงงานขาดสมุนไพรที่จําเป็นไปไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่สามารถหา
สมุนไพรได้ แต่สมุนไพรที่เติบโตขึ้นในป่านั้นหาได้ยากทําให้หวังเย้าต้องส่งสมุนไพรบางตัวให้กับทางโรงงานโดยเป็นสมุนไพรที่เติบโตขึ้นบนเนินเขาหนานชานโชคดีที่ไม่จําเป็นต้องใช้ใน ปริมาณมากถ้าไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่สามารถหามาให้ได้มากพอ เจ้าหน้าที่ตรวจสอบคุณภาพสมุนไพรต่างชื่นชมคุณภาพสมุนไพรเหล่านั้นเขายังยังบอกอีกว่าเขาไม่ได้เห็นสมุนไพรคุณภาพดีเท่านี้มานานนับสิบปีแล้ว
“งั้นก็เอาตามนี้”
“ได้ครับ”
ทั้งสองพูดคุยอยู่ในคลินิกต่ออีกสักพักก่อนที่จะถึงเวลาที่พวกเขาต้องเข้าเมืองเพื่อฉลองการเปิดทําการบริษัทอีกครั้งหลังปีใหม่ซึ่งรวมไปถึงการจุดประทัดด้วยบรรยากาศจึงเต็มไปด้วยความสุข
คนค้าขายล้วนเชื่อในเรื่องนี้พวกเขาคิดว่ามันถือเป็นเรื่องมงคล
บรรยากาศของงานดูคึกคักอย่างมาก
พนักงานที่มาในวันนี้ล้วนได้รับซองแดงกันทุกคน ทุกคนต่างยินดี บริษัทได๋ให้ซองแดงตอน ช่วงสิ้นปีแล้วครั้งหนึ่งพวกเขาต่างก็ได้ไปเยอะมากแล้วและพวกเขายิ่งยินดีเมื่อได้รับซองแดงอีกครั้ง น้อยคนที่จะปฏิเสธเงินที่เพิ่มขึ้นในกระเป๋าของตัวเองการรับซองแดงในช่วงเริ่มต้นปีใหม่ถือเป็นสัญญาณการเริ่มต้นที่ดี
เมื่อทุกคนมีความสุขประสิทธิภาพในการทํางานของพวกเขาก็เพิ่มขึ้นตามไปด้วยหวังเย้าดื่มเหล้าไปสองแก้วในตอนเที่ยง
ซูเสี่ยวซวีได้รับโทรศัพท์สายหนึ่งในตอนกลางวัน
“ได้ค่ะ คุณแม่ ค่ะ หนูจะพูดกับเขาเอง”
“เชียนเชิงคะ ยังจําเสี่ยวรุ่ยจากตระกูลเหอได้ไหมคะ?”
“จําได้สิ เธอพูดถึงเด็กมนุษย์แก้วอายุ 15 ปีคนนั้นใช่ไหม?”หวังเข้าถาม
“ใช่ค่ะ” ซูเสี่ยวซวีพูด “คนในตระกูลของเขามาถามเรื่องของเชียนเชิง พวกเขาอยากจะพาเขา มารักษากับเชียนเชิงค่ะ”
“อืมผมขอคิดดูก่อนนะ”หวังเย้าพูด“อีกสามวันหลังจากนี้ดีไหม?” เขาคิดหาวิธีการรักษาเด็กคนนี้มาได้พักหนึ่งแล้วหลังจากคิดอยู่นานเขาก็คิดวิธีการหนึ่งขึ้นมาได้บังเอิญที่ว่ามันทําให้เขาได้ใช้ทักษะการรักษาแบบใหม่ที่เขาเพิ่งได้รับมาด้วยการแช่นํ้ายา
การกินยาและแช่น้ำยาจะสามารถช่วยรักษาได้ทั้งภายนอกและภายในไปพร้อมกัน
“ได้ค่ะ ฉันจะบอกที่บ้านของเขาให้เอง”ซูเสี่ยวซวีพูด
“ดี”
หวังเย้าเริ่มงานของเขา เขาจําเป็นต้องเตรียมถังไม้สําหรับใส่น้ำยา ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาต้องทําออกมาด้วยตัวเอง
เขารู้วิธีการทําถังแช่น้ำยา และสิ่งแรกที่เขาต้องทําก็คือเตรียมวัตถุดิบให้พร้อมไม้คุณภาพดี
เป็นสิ่งจําเป็นเขาจึงโทรไปหาเจิ้งเหว่ยจวิน
“ได้ครับ ไม่มีปัญหา”
วัตถุดิบที่หวังเย้าต้องการถูกส่งมาให้เช้าของอีกวัน
“เชียนเชิงจะเอาไปทําอะไรเหรอครับ?”เจิ้งเหว่ยจวินถาม
“เอาไปทําถังแช่น้ำยาขนาดใหญ่น่ะ”
“ให้ผมช่วยนะครับ”
“ดี”
วันนี้ หวังเย้าปิดคลินิกทั้งสองใช้เวลากว่าครึ่งวันกว่าจะทําถังแช่น้ำยาเสร็จ