กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 537
ในไม่ช้า รูเบนก็ขับรถออกจากบ้านมากับจัสมิน และพวกเขามุ่งหน้าตรงไปยังโรงพยาบาลจิตเวชคาสเซอร์ พีคในย่านชานเมือง
ในโรงพยาบาลจิตเวชคาสเซอร์ พีค พยาบาลเพิ่งให้อาหารเคียนซึ่งตอนนี้กำลังคุ้มคลั่งอยู่
ในที่สุดเคียนก็ฟื้นคืนสติหลังจากให้อาหารเขา เช็ดปาก ล้างปาก และล้างท้องให้เขา เคียนมีสีหน้าพึงพอใจอย่างมากในขณะที่เขานอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลโดยมัดมือ และเท้าของเขาไว้
พยาบาลสองสามคนต่อต้านการอาเจียนขณะที่พวกเขาเดินออกจากห้องไอซียูไปยังห้องพักแขกด้านนอกที่มีอ่างที่เต็มไปด้วยสิ่งสกปรกที่พวกเขาเพิ่งล้างออกจากท้องของเคียน
ในเวลานี้ โดนัลด์พ่อของเคียน และฌอน พี่ชายของเขากำลังนั่งอยู่บนโซฟาโดยไม่แสดงสีหน้าใด ๆ
หลังจากออกจากห้องไอซียูแล้ว พยาบาลคนหนึ่งก็ทักทายพวกเขาด้วยความเคารพ “นายท่านเวบบ์ และนายน้อยเวบบ์ ผู้ป่วยได้ฟื้นคืนสติแล้วค่ะ”
โดนัลด์ถามอย่างเย็นชาว่า “คุณล้างกระเพาะเขาเสร็จแล้วหรือยัง?”
พยาบาลพยักหน้าก่อนจะกระซิบ “ค่ะ เราทำตามขั้นตอนเรียบร้อยแล้ว!”
“ครับ” โดนัลด์ถามอีกครั้ง “สิ่งที่คุณได้ให้อาหารเขาในครั้งนี้… คุณฆ่าเชื้อแล้วหรือยัง?”
พยาบาลตอบอย่างเร่งรีบว่า “เราฆ่าเชื้อเรียบร้อยแล้ว เราใส่ไว้ในหม้อความดัน และฆ่าเชื้อด้วยอุณหภูมิ และความดันสูง แม้ว่าเราจะไม่สามารถกำจัดกลิ่นได้ แต่ดิฉันรับรองได้เลยว่าไม่มีแบคทีเรียหรือไวรัสอยู่ในนั้นอีกต่อไป…”
กฎเหล็กของเคียนที่มี ‘อาหารเสริม’ พิเศษทุก ๆ ชั่วโมงยังคงเหมือนเดิม
โดยธรรมชาติแล้วโดนัลด์จะไม่กล้าหยุดลูกชายไม่ให้ทำเช่นนั้น ท้ายที่สุด เขาสามารถเห็นได้ว่าลูกชายของเขาใกล้จะตายแล้วจริง ๆ หากพวกเขาให้อาหารช้าไปแม้หนึ่งนาที โดนัลด์กลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับลูกชายของเขา
ดังนั้นเขาจึงปรึกษาเรื่องนี้กับทีมผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ก่อนที่จะคิดหาวิธีแก้ปัญหาชั่วคราว ซึ่งก็คือให้นำ ‘อาหารเสริม’ เหล่านั้นสำหรับเคียนไปใส่ในหม้ออัดแรงดันอย่างน้อยครึ่งชั่วโมงล่วงหน้าเพื่อไม่ให้มีแบคทีเรีย และไวรัสที่จะทำให้เขาป่วย
นี่เป็นวิธีเดียวที่พวกเขาสามารถทำได้ในตอนนี้
โดนัลด์เหลือบมองพยาบาลสองสามคนก่อนจะโบกมืออย่างขุ่นเคือง และพูดว่า “เอาล่ะ ทุกคนออกไปได้แล้ว อย่าลืมเตรียมอาหารมื้อต่อไปของเขาไว้ล่วงหน้าด้วยล่ะ”
พยาบาลพยักหน้าก่อนจะพูดว่า “คุณเวบบ์ คุณวางใจได้เลยว่าเราเตรียมอาหารทั้งแปดมื้อของเขาไว้ล่วงหน้าสำหรับคืนนี้แล้ว อาหารแต่ละมื้อของเขาผ่านการฆ่าเชื้อล่วงหน้าแล้ว และเราจะเสิร์ฟอาหารให้ผู้ป่วยในอุณหภูมิห้องค่ะ”
จู่ ๆ โดนัลด์ เขาก็รู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาทันที และเขาก็โบกมืออย่างรวดเร็วพร้อมกับพูดว่า “เอาล่ะ ออกไปได้แล้ว”
หลังจากที่พยาบาลสองสามคนออกจากห้องไปแล้ว ฌอนก็กระซิบกับพ่อของเขาว่า “พ่อ เราจะปล่อยให้เรื่องนี้ดำเนินต่อไปจริง ๆ งั้นเหรอครับ? เคียนจะต้องกินอึทุกชั่วโมงได้อย่างไรกัน?! หากข่าวนี้เผยแพร่สู่สาธารณะ ตระกูลเวบบ์จะต้องเสียหน้าอย่างแน่นอน!”
โดนัลด์ถามว่า “เราจะทำอะไรได้อีก? แกต้องการให้ฉันดูน้องชายของแกตายหรือไง?”
ฌอนรีบตอบ “ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นเลย ผมแค่บอกว่าเราควรพาเคียนกลับมาที่ซัดเบอร์รี่ มันไม่ใช่ทางออกสำหรับเราที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป เราควรพาเคียนกลับบ้าน และใช้แพทย์ พยาบาลประจำตระกูลดูแลเขา อย่างน้อยที่สุด เราสามารถมั่นใจได้มากขึ้นว่าพวกเขาจะไม่พูดเกี่ยวกับเรื่องนี้”
โดนัลด์คิดพลางก่อนจะตอบว่า “เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้น เราจะส่งน้องชายของแกกลับไปที่ซัดเบอร์รี่ แต่เรายังไม่สามารถออกจากโอลรัส ฮิลล์ได้”
“ทำไมหรือครับ?” ฌอนถามด้วยความแปลกใจ “เรามีธุระอะไรอีกที่นี่หรือ?”
โดนัลด์ตอบว่า “พ่อคิดว่าคงไม่ใช่อุบัติเหตุที่น้องชายของแกป่วยกะทันหัน ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นที่ทำให้เขาประพฤติตัวในลักษณะแบบนี้ จะต้องมีเบาะแสหรือข้อมูลบางอย่างที่เรายังไม่รู้ พ่อวางแผนที่จะอยู่ต่อที่โอลรัส ฮิลล์อีกหน่อยเพื่อตรวจสอบ และพิจารณาเรื่องนี้ พ่ออยากให้แกอยู่ที่นี่กับพ่อต่อ”
ฌอนพยักหน้าเมื่อได้ยินคำพูดของพ่อ และพูดว่า “ครับพ่อ ผมจะอยู่ที่นี่กับพ่อ”
โดนัลด์พยักหน้าก่อนจะพูดว่า “ถ้าเป็นกรณีนี้ เราจะจัดให้หมอของเราพาเคียนกลับไปที่ซัดเบอร์รี่ในพรุ่งนี้เช้า”
เมื่อพูดอย่างนั้น โดนัลด์ก็ยืนขึ้นก่อนจะพูดว่า “มาเถอะ เข้าไปหาน้องชายของแกกัน”
พ่อและลูกชายลุกขึ้นยืนก่อนจะผลักประตูห้องไอซียูเปิด ในเวลานี้กลิ่นเหม็นรุนแรง และน่าขยะแขยงครอบงำพวกเขาในทันที
แม้ว่าหน้าต่างทั้งหมดจะเปิดออก และเปิดพัดลมดูดอากาศแล้ว แต่กลิ่นก็ยังหลงเหลืออยู่แม้จะผ่านไปนานแล้วก็ตาม