ตอนที่ 377 เยี่ยมเยียน
หยางโปทักทายผู้เฒ่าเยว่เจิ้งว่า ” คุณปู่เยว่เจิ้ง คุณมาแล้ว ! ผมกำลังคิดจะโทรหาอยู่พอดีเลยครับ คุณดูสิแขนข้างนี้ของผมได้รับบาดเจ็บ เกรงว่าช่วงนี้จะแกะสลักไม่ได้แล้ว คุณจะรีบเอาของไปเลยรึเปล่าครับ ? “
เยว่เจิ้งจ้องแขนขวาที่ได้รับบาดเจ็บของหยางโป ถามอย่างเป็นห่วงว่า ” นายไปโดนอะไรมา ? เจ็บหนักรึเปล่า ? “
หยางโปส่ายหน้า ” ยังดีครับ ไม่นับว่าร้ายแรงมาก อีกเดี๋ยวก็หายแล้วครับ “
คุณหัวจ้องหยางโป ” พวกเราเพิ่งเจอกันไม่กี่วัน นายก็ได้รับบาดเจ็บแล้ว นี่มันเรื่องอะไรกัน ? “
” ยากจะอธิบายสั้นๆ ได้ครับ ! ” หยางโปยิ้มเจื่อนอย่างจนปัญญา พูดจบ เขาก็มองอีกฝ่าย ” คุณหัว ไม่ใช่ว่าคุณอยู่ที่จินหลิงเหรอ ? คุณกับคุณเยว่เป็น ? “
” คุณเยว่ ? ” คุณหัวชะงัก ก่อนจะนึกได้ในทันที ” ใช่ ใช่ ! พวกเราเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่กันมาหลายปีแล้ว ฉันมาเยี่ยมเหล่าเยว่ที่เมืองหลวงน่ะ เขาบอกว่าจะช่วยแนะนำที่ที่แกะสลักให้ฉัน พวกเราเลยมากัน คิดไม่ถึงเลยว่าสหายเสี่ยวหยาง… เสี่ยวโปจะมาแขนเจ็บ จังหวะไม่ดีเลยจริงๆ ! “
หยางโปยิ้มอย่างเก้อเขิน ” ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ครับ คุณหัว ถ้าคุณรีบจริงๆ อาจารย์ของผมก็ทำให้ได้นะครับ “
คุณหัวส่ายศีรษะ ” ไม่เป็นไรๆ ฉันแค่มาดูเท่านั้นเอง ถ้าจะเอา เดี๋ยวฉันจะมาหานายเองแน่นอน ! “
เยว่เจิ้งเองก็ผงกศีรษะ ” นายรักษาตัวอย่างสบายใจเถอะ น้ำเต้าอายุยืนก็ไม่ต้องรีบร้อน รอนายมีเวลาเมื่อไหร่ค่อยแกะแล้วส่งมาให้ฉันก็ได้ “
หยางโปลังเลเล็กน้อย ” จะเอาอย่างนี้เหรอครับ ? “
” ไม่ต้องห่วง นายวางใจเถอะ ” เยว่เจิ้งโบกมือ ดูเหมือนจะไม่ได้ใส่ใจอะไร
หยางโปถึงได้วางใจ เขายิ้มบางๆ ” งั้นก็ขอบคุณคุณเยว่ที่มีความอุปการคุณด้วยนะครับ “
” นั่นเพราะนายเก่งพอ ไม่อย่างนั้นฉันไม่มีทางมาหานายหรอก ! ” เยว่เจิ้งกล่าว
หยางโปคุยเป็นเพื่อนพวกเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ทั้งสองคนจะจากไป พวกเขามาเร็ว ตอนไปก็เร็วด้วยเช่นกัน ตั้งแต่ต้นจนจบหยางโปล้วนไม่เข้าใจว่าสุดท้ายแล้วพวกเขามาทำอะไรกันแน่ ?
หยางโปนั่งลง หันกายมองไปทางหูชิงชิง ” เธอมีธุระจะคุยกับฉันใช่ไหม ? “
” ใครมีธุระกัน ? ” หูชิงชิงพูดเสียงแปลกๆ
หยางโปยิ้มบางๆ นั่งลงต้มน้ำชาอยู่ข้างๆ ไม่สนใจหูชิงชิงอีก
สีหน้าหูชิงชิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย เงียบไปพักใหญ่สุดท้ายก็เอ่ยปากว่า ” เดี๋ยวฉันจะเลี้ยงกาแฟนาย “
” ฉันไม่ไป ” หยางโปปฏิเสธ
” ไม่ไปฉันก็จะลากนายไป ! “
หูชิงชิงหันไปมองทางด้านหลิ่วมีดเดียวแวบหนึ่ง แค่นเสียงเย็น ควันออกหู !
หยางโปยิ้ม ” วันนี้ฉันอยากกินชา “
” นาย ! ” หูชิงชิงถลึงตามองมา แค่นเสียง ก่อนจะลุกขึ้นยืน ” ไป ! “
ตอนที่หยางโปกับหูชิงชิงเดินออกไป หลิ่วมีดเดียวมองแวบหนึ่ง ก่อนจะดึงสายตากลับมาที่คอมพิวเตอร์ ราวกับไม่มีอะไรที่จะหยุดความสนใจของเขาได้
ทั้งคู่นั่งลงที่โต๊ะชา ในห้องชาอบอวลไปด้วยกลิ่นชา หยางโปเป่าชาเบาๆ ก่อนจะดื่มลงไป ถึงจะเงยหน้ามองหูชิงชิง
หูชิงชิงจ้องหยางโป ใบหน้าเต็มไปด้วยความเดือดดาล
” เป็นอะไรไป ? มีใครมาแหย่เธอเข้ารึไง ? ” หยางโปกล่าว
หูชิงชิงถลึงตามองหยางโปแวบหนึ่ง กัดขนมอบชิ้นหนึ่งอย่างโหดเหี้ยม ” ฉันเลิกกับซินหนิงแล้ว ! “
หยางโปเบิกตาโตมองหูชิงชิง ตะลึงงัน ” เธอ… พวกเธอไปกันได้สวยขนาดนั้น ทำไมถึงเลิกกันได้ล่ะ ? “
” คุณป้าคงไม่ยอมรับ ! ” ใบหน้าหูชิงชิงปรากฏความโศกเศร้า ดูเหมือนจะพรึงเพริดเป็นอย่างมาก
หยางโปยากที่จะเข้าใจความรู้สึกพรรค์นี้ได้อยู่บ้าง แต่นี่ไม่เป็นอุปสรรคที่เขาจะปลอบโยนอีกฝ่าย ” สุดหล้าไร้ต้นหญ้าหอมเหตุใดจะต้องรักดอกไม้กิ่งหนึ่งอยู่ข้างเดียว ? “
” แต่ว่าฉันชอบแต่กิ่งนี้นี่ ! ” หูชิงชิงพูดอย่างปวดร้าว ” หรือว่านายมองพวกฉันเป็นตัวประหลาด ? เลยดูถูกที่ฉันเป็นคนประเภทนี้ ? “
หยางโปรีบส่ายหน้า ” ไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉันไม่เคยทำอะไรอย่างนั้นเลยนะ ! “
” งั้นก็ดี ในเมื่อเป็นอย่างนี้ อีกเดี๋ยวฉันกับนายก็ไปบ้านเธอกัน แล้วไปช่วยฉันพูดเกลี้ยกล่อมคุณป้าคง ! “
หูชิงชิงพลันเอ่ยขึ้น
หยางโปตกใจมาก เขาพลันส่ายหน้าแล้วพูดว่า ” แบบนี้ไม่ดีมั้ง ? “
” เมื่อกี้บอกว่าไม่ได้มองฉันเป็นตัวประหลาด แล้วก็ไม่ได้ถือสา แล้วนี่นายหมายความว่ายังไงกัน ? ” หูชิงชิงไม่พอใจเป็นอย่างมาก
หยางโปลำบากใจ ” เรื่องแบบนี้ สามีบอกสามีมีเหตุผลภรรยาบอกภรรยามีเหตุผล พูดจากมุมมองของเธอแล้ว เธอเป็นคนถูก แต่พูดจากมุมมองของคุณป้าคงแล้ว เธอเองก็หวังจะให้ลูกๆ ได้ดีกว่านี้ จุดสำคัญของเรื่องนี้ก็คือต้องดูที่ระหว่างพวกเธอสองคน ไม่ใช่ที่คุณป้าคง ! “
หยางโปจ้องหูชิงชิง เขาย่อมไม่สามารถไปเกลี้ยกล่อมคุณป้าคงกับเธอได้ !
หูชิงชิงลังเลเล็กน้อย เหมือนว่าจะถูกหยางโปแตะโดนจุด แต่ไม่นานเธอก็ตอบกลับมา ” ไม่ได้ เดิมทีนายก็ไม่ยอมไปกับฉันอยู่แล้ว นายอย่ามาหาเหตุผลชุ่ยๆ พวกนี้แบบขอไปทีกับฉันนะ ! “
หยางโปยกถ้วยชา ไม่พูดอะไรอีก
หูชิงชิงเดือดดาล ” นายพูดไม่เป็นคำพูด ! “
หยางโปส่ายหน้า ” ครั้งที่แล้วไม่ใช่ว่าได้ซื้อเครื่องเคลือบลงภาพชิ้นนั้นมาจากพวกเขาเหรอ ? อีกเดี๋ยวฉันจะไปบอกความจริงกับซินหนิงก็แล้วกัน ! “
หูชิงชิงดึงหยางโป ” ไม่ได้นะ นายจะบอกเธอไม่ได้ ! ที่ฉันต้องการก็คือใจของเธอ ฉันจะไม่ให้ความรักนี่มาแปดเปื้อนด้วยสิ่งของ ! “
หยางโปมองหูชิงชิง ยิ้มฝืดขึ้นมา ” งั้นเธอก็ไปจัดการเองเถอะ ฉันไม่ไปกับเธอแล้ว “
พูดจบ หยางโปก็ลุกขึ้นจากไป
หูชิงชิงนั่งลงที่โต๊ะชา ในใจขุ่นเคืองไม่หาย ไม่นานเธอก็มีท่าที พูดก็พูดเถอะ หยางโปเหมือนจะไม่ได้ทำอะไรเลยนะ !
เมื่อหยางโปกลับมาถึงบ้าน ก็หยิบมือถือออกมาโทรหาอวี่เหวิน
ความเป็นมาของอวี่เหวินลึกลับมาก ทุกครั้งเขาล้วนปรากฎตัวแบบลับๆในมือของหยางโปยังมีหนังสือสัญญาซื้อขายที่ดินที่เทียนจินหนึ่งฉบับ เขาคิดจะมอบให้อีกฝ่าย กลับไม่มีวิธีติดต่อ และก็ไม่รู้ว่าอวี่เหวินไปที่ไหนกันแน่
เขามอบตราหยกสืบบัลลังก์ออกไปแล้ว หยางโปก็รู้สึกหายใจคล่องคอเป็นอย่างมาก เขาไม่ใช่ไม่คิดจะเก็บตราหยกสืบบัลลังก์เอาไว้ แต่เพราะตอนนี้ความสามารถของเขายังไม่มากพอที่จะเก็บรักษามันเอาไว้ได้ การที่ส่งมอบให้ไปเป็นทางเลือกที่ดีกว่า !
อีกอย่าง หยางโปมีลางสังหรณ์ว่า ต่อไปเขาจะได้พบเจอของที่มากกว่านี้ดีกว่านี้ นี่เป็นเพียงการหลีกทางให้ชั่วคราวเท่านั้น !
วันต่อมา หยางโปได้รับโทรศัพท์จากลัวย่าวหัว ” รีบเปิดทีวีเร็ว มีข่าวสำคัญ ! “
เมื่อหยางโปเปิดโทรทัศน์ ก็เห็นงานแถลงข่าวที่ทรงอิทธิพลและใหญ่โตมโหฬารงานหนึ่ง ” ตราหยกสืบบัลลังก์บริจาคให้กับพิพิธภัณฑ์พระราชวังกู้กง ” !
สำหรับผลลัพธ์แบบนี้ หยางโปเองก็ตกใจ แต่ไม่นานเขาก็รับได้ เพราะว่านี่เป็นผลลัพธ์ที่ต้องเป็นอยู่แล้ว !
” ดูแล้ว เรื่องนี้ก็เอาเป็นอย่างนี้แหละ ต่อไปก็ไม่เกี่ยวกับพวกเราแล้ว ” หยางโปกล่าว
ลัวย่าวหัวเสียใจมาก ” ใช่แล้ว ต่อไปก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเราแล้ว แต่ว่ายังไงก็เป็นพวกเราที่เอากลับมาจากมองโกเลียนอกนะ เฮ้อ ตราหยกสืบบัลลังก์ ไม่รู้ว่าแบกรับความฝันอยากเป็นฮ่องเต้ของคนกี่คนเอาไว้ ! “
” แม้จะเป็นตอนนี้ ก็ยังมีคนที่ฝันแบบนั้นอยู่ ! “
” แล้วเรื่องครอบครัวซุน พ่อของนายว่ายังไงบ้าง ? ” หยางโปถาม
” ไม่ได้พูดอะไร แค่เตือนไม่ให้ฉันไปยุ่งกับเรื่องนี้อีกก็พอ ! ” ลัวย่าวหัวกล่าว