กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 673
เถาวัลย์แต่ละเส้นนั้นรวดเร็วมาก พวกเขาต้องการจะหลบแต่ก็ไม่ทัน
ในช่วงเวลาสั้น ๆ ผู้คนนับร้อยคนถูกโครงกระดูกโลหิตกลืนกิน
“จอมมาร……เป็นจอมมารของเผ่าปีศาจ ทุกคนรีบหนีไป”
“หา……”
“พี่ใหญ่……”
“ถอย รีบถอย……”
“พี่ใหญ่ เช่นนั้นไข่มุกมังกรจะทำอย่างไร พวกเรายังต้องแย่งชิงหรือไม่？”
“แย่งชิงอะไรกัน เจ้าไม่เห็นหรือว่าจอมมารมาแล้ว？นั่นเป็นปีศาจที่ฆ่าคนอย่างโหดเหี้ยม หากยังไม่รีบถอย พวกเราทุกคนคงต้องตายอยู่ที่นี่”
“เจ้าสำนัก พวกเขาถอยไปหมดแล้ว พวกเราก็ควรจะถอยด้วยหรือไม่？”
“ถอยอะไรกัน ไม่ง่ายเลยที่จะรู้ที่ซ่อนของไข่มุกมังกร ครั้งนี้หากไม่สามารถแย่งชิงมาได้ ครั้งหน้าก็จะไม่มีโอกาสเช่นนี้อีก ก็แค่จอมมาร พวกเรามีมากมายขนาดนี้ ยังต้องกลัวเขาเพียงคนเดียวอีกหรือ？ทุกคนร่วมแรงร่วมใจกัน ฆ่าจอมมารเสียก่อน ขอเพียงแค่เขาตาย ก็จะไม่มีใครมาขัดขวางการแย่งชิงเราไข่มุกมังกรของเรา”
“เจ้า……เจ้าสำนัก……ไม่ได้นะขอรับ จอมมารแข็งแกร่งเกินไป พวกเรา……พวกเราตายหลายคนแล้ว หากไม่ถอย พวกเราทุกคนคงต้องตายอยู่ที่นี่อย่างน่าอนาถ หากท่านอยากอยู่ต่อไป ท่านก็อยู่ต่อเถอะ ข้าขอถอยก่อน”
“นี่……ไอ้พวกรักตัวกลัวตาย”
สถานการณ์โกลาหล
บางคนหนีออกไปด้วยความกลัว
บางคนยังคงต้องการจะแย่งชิงไข่มุกมังกร
แต่ทว่าผู้ที่ต้องการจะแย่งชิงไข่มุกมังกร จะต้องกลายเป็นเป้าหมายอันดับหนึ่งของการโครงกระดูกโลหิตอย่างไม่มีข้อยกเว้น
เสียงกรีดร้องและเสียงการต่อสู้ดังขึ้น แม้ว่าจะอยู่ในป่าใหญ่ก็ยังได้ยิน
เลือดไหลนองเป็นแอ่ง ผู้คนนับไม่ถ้วนถูกโครงกระดูกโลหิตกลืนกินจนไม่เหลือแม้แต่กระดูกในชั่วพริบตาเดียว
โครงกระดูกโลหิตยิ่งกินคนมากเท่าไหร่ก็ยิ่งใหญ่มากเท่านั้น และหัวกะโหลกก็ใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ
กู้ชูหน่วนดีใจ
อาม่อ
เขามาแล้ว……
แต่เขามาแล้ว……ผู้อาวุโสสูงต่อสู้แบบหนึ่งต่อสาม จะทำอย่างไรดี？
เมื่อมองดูผู้คนที่ตายอย่างอนาถ กู้ชูหน่วนก็ทนไม่ได้
เสียงของจอมมารดังมาจากไกล ๆ
“พี่หญิง ในที่สุดข้าก็ตามทันท่านจนได้ คนพวกนี้ไม่ประมาณกำลังตนเอง และยังกล้าที่จะแย่งชิงไข่มุกมังกรของพี่หญิง ท่านคอยดูว่าอาม่อจะฆ่าพวกเขาอย่างไร”
“ช่างเถอะ อย่าเข่นฆ่าชีวิตผู้คนเลย พวกเขาเป็นเพียงคนโง่เขลาที่ถูกหลอกใช้”
“ในเมื่อพี่หญิงเอ่ยปาก เช่นนั้นข้าก็จะไว้ชีวิตพวกเขา”
การโจมตีของโครงกระดูกโลหิตเปลี่ยนไป มันไม่กินคน เพียงแค่ทำให้พวกเขาได้รับได้บาดเจ็บสาหัสและโยนออกไป เพื่อที่จะได้ไม่ขวางหูขวางตาเท่านั้น
ในเวลาเดียวกัน จอมมารก็ลงมาจากรถม้าอย่างสง่าผ่าเผย เขายิ้มจนเห็นฟันกระต่ายเล็ก ๆ สองซี่ และมองไปที่กู้ชูหน่วน
“ผู้อาวุโสสูงล่ะ？แล้วผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสามคนของเผ่าเพลิงฟ้าล่ะ？”
“นี่……ข้าก็ไม่รู้ ตอนที่ต่อสู้จู่ ๆ ข้าก็นึกขึ้นมาได้ว่า หากมีคนมาทำร้ายพี่หญิงระหว่างทางแล้วจะทำอย่างไร ข้าจึงรีบออกมาจากสนามรบและมาหาพี่หญิง”
กู้ชูหน่วนโกรธจนแทบจะกระอักเลือด
“ดังนั้น เจ้าก็เลยทิ้งผู้อาวุโสสูงไว้ที่นั่นคนเดียวงั้นหรือ？”
“ใช่”
“เจ้าทิ้งผู้อาวุโสสูงไว้ที่นั่นคนเดียว แล้วเขาจะรับมือกับผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสามได้อย่างไร？”
“การตายของผู้อาวุโสสูงเกี่ยวอะไรกับข้า？อีกอย่าง ท่านก็บอกข้าว่าหากสถานการณ์ไม่ดี ก็ให้ข้ารีบหนีไป ข้าเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี จึงรีบหนี”
“……”
“นายท่าน จะทำอย่างไรดี เกรงว่าท่านผู้อาวุโสสูงจะมีอันตราย”
“พวกเราเดินทางมาไกลเกินกว่าที่จะกลับแล้ว อีกอย่าง……”
กู้ชูหน่วนกำวงแหวนอวกาศในมือไว้แน่น
หากนางกลับไปแล้วไข่มุกมังกรหายไป ต่อให้ผู้อาวุโสสูงตายก็คงจะไม่ให้อภัยเขา ยิ่งไปกว่านั้นวรยุทธของนางยังห่างไกลกับผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสามมาก
“มีผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ของเผ่าหยกมาสนับสนุนแล้วหรือไม่？”
“ผู้น้อยก็ไม่แน่ใจว่าเผ่าหยกส่งคนไปสนับสนุนมากน้อยแค่ไหน เพียงแต่เรื่องนี้เกี่ยวกับไข่มุกมังกร เผ่าหยกน่าจะส่งคนออกไปแล้ว ผู้น้อยรู้เพียงว่านิกายเทพอสูรและหออันดับหนึ่งในใต้หล้าถูกเรียกออกมาทั้งหมดแล้ว”
“ออกจากทั้งหมดแล้วงั้นหรือ？ตอนนี้ได้แต่หวังว่าจะมีคนไปสนับสนุนผู้อาวุโสสูงแล้ว”
ดูเหมือนว่าจอมมารจะไม่เห็นใบหน้าที่มืดมนของกู้ชูหน่วน และค่อย ๆ เข้าไปในรถม้า เขาชี้ไปที่เยี่ยจิ่งหานที่หมดสติอยู่
“พี่หญิง ท่านพาเข้ามาด้วยทำไม เรื่องสำคัญที่สุดของพวกเราในตอนนี้คือนำไข่มุกมังกรกลับไป เช่นนั้นเราโยนเยี่ยจิ่งหานออกไปจากรถม้าดีหรือไม่ จะได้ไม่หนักรถม้า”
“เจ้าคิดว่ารถม้าหนักเกินไปหรือ？เช่นนั้นข้าโยนเจ้าออกไปด้วยดีหรือไม่？”
“โยนข้าออกไปทำไม ข้าอยู่บนรถม้า ยังสามารถที่จะปกป้องท่านได้ ไม่เหมือนกับคนป่วยกระเสาะกระแสะนั่น หากไม่ถูกวางยาพิษ ก็มักจะได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่ตลอด”
“ฉ่า……”
ไปสังหารที่รุนแรงและน่าสะพรึงกลัวตามมาไม่ไกล
ท้องฟ้าทั้งหมดถูกปกคลุมไปด้วยเมฆดำและไปสังหาร
ผู้คนตกตะลึง โดยเฉพาะอย่างยิ่งจอมมารที่สังเกตเห็นเป็นคนแรก และสีหน้าที่ยิ้มแย้มของเขาก็หุบลงในทันที จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“ตาเฒ่าสองคนนั้นตามมาแล้ว”
“ตาเฒ่าสองคนไหน？” คงจะไม่ใช่ผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสองของเผ่าเพลิงฟ้าหรอกนะ？
“ผู้อาวุโสสูงสุดอั้นเฮยและผู้อาวุโสสูงสุดเสวี่ยเย่ เป็นกลิ่นอายของพวกเขา”
“เปรี้ยงปร้าง……”
เสียงฟ้าร้องและฟ้าแลบวาบไปทั่วทั้งท้องฟ้า ทำให้ท้องฟ้าที่สว่างไสวมืดครึ้ม
ดูเหมือนจะมีพายุฝนที่โหมกระหน่ำก่อตัวขึ้นในเมฆดำที่ลอยไปมา และพร้อมที่จะเทลงมาทุกเมื่อ
ลมนี่ เมฆเหล่านี้พาพร้อมกับกลิ่นคาวเลือด คาดว่าด้านหลังจะมีฝนตกหนัก จึงมีกลิ่นคาวเลือดมาด้วย
นี่คงไม่ใช่เคล็ดลับวิชาสั่งฝนของผู้อาวุโสสูงสุดอั้นเฮยหรอกนะ？
กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างรีบร้อน “เจี้ยงเสวี่ย เร็วกว่านี้หน่อย”
กู้ชูหน่วนไม่ต้องบอก เจี้ยงเสวี่ยก็ฟาดแส้ม้า และพยายามไปให้เร็วที่สุด
สองยอดฝีมือขั้นสูงสุดระดับหกกำลังตามมา ต่อให้พวกเขามารวมกันที่นี่ ก็ไม่พอที่จะฆ่าใคร
ไม่ว่าวรยุทธของจอมมารจะสูงส่งเพียงใด แต่ก็แค่ระดับหกเท่านั้น
และในตอนนี้ดูเหมือนว่าจะลดลงมาเหลือเพียงขั้นสูงสุดระดับห้า และไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา
“เสี่ยวลู่ อีกไกลแค่ไหนกว่าจะถึงเผ่าหยก？”
“ใกล้แล้วเจ้าค่ะ ข้ามไปอีกสองภูเขาก็จะถึงแล้ว หากพวกเราไปเร็วกว่านี้อีกหน่อย บางทีอาจจะยังมีโอกาส”
“เจี้ยงเสวี่ย เลี้ยวซ้าย”
“นายท่าน หากพวกเราเลี้ยวไปทางซ้ายก็จะเสียเวลา และจะไม่สามารถสลัดสองผู้อาวุโสสูงสุดของเพลิงฟ้าออกไปได้”
“เจ้ารู้หรือไม่ว่าครั้งนี้พวกเราเผ่าหยกส่งคนออกไปสนับสนุนกี่คน？และในเผ่าเหลือคนคุ้มกันอยู่กี่คน？หากพวกเขาเจอทางเข้าเผ่าหยก แล้วบุกเข้าไปในเผ่าหยก หรือรวบรวมกำลังคนเพื่อบุกเข้าไป ผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร เจ้ารู้หรือไม่？”
“ผู้น้อยประมาทเกินไปพ่ะย่ะค่ะ”
“เปรี้ยงปร้าง……”
ฝนตกลงมาอย่างหนัก ราวกับน้ำที่ไหลล้นตลิ่งและเทลงมา