986 ยาแก้พิษ
เขาได้ให้สูตรยาแบบน้ำกับบริษัทหนานชานเภสัชไปแล้วสองสูตร และเขากําลังพิจารณาสูตรยาตัวต่อไปอยู่เขาไม่แน่ใจว่าควรเป็นยาน้ำเหมือนเดิมหรือเปลี่ยนเป็นยาแบบเม็ดดีเม็ดยาจิ่วเฉา?
มันไม่เหมาะสําหรับการผลิตขายยาชนิดนี้ทําขึ้นมาจากสมุนไพรล้ําค่าถึงเก้าชนิดราคาของ
มันสูงเกินไปหวังเย้ายังไม่ต้องการขายมันในตอนนี้และยาอีกตัวที่เขาคิดเอาไว้ก็มีประโยชน์ในการใช้งานมากกว่ามันก็คือการแก้พิษ
หลังจากคิดดูแล้วยาตัวนี้ก็ผุดขึ้นมาในความคิดของเขา
มันช่วยบํารุงไตและตับขับความชื้นขับพิษร้อนลดการอุดตันในเส้นเลือดและขับพิษมันมีส่วนผสมของตังกุย,ฟู่หลิง,หยินฮวาเป็นต้นสรรพคุณของตัวยานั้นคล้ายกับยาขับพิษร้อน แต่ยาแก้พิษมีสรรพคุณมากกว่าและถือเป็นยาที่ใช้ได้ทั่วไป
เป็นอันตกลงแล้ว
หลังจากตัดสินใจได้แล้วต่อไปเขาก็ต้องเตรียมลงมือทําหวังเข้ารู้สูตรยาตัวนี้ดีแต่เขายังไม่เคยทํามันมาก่อนเขามีสมุนไพรที่จําเป็นทั้งหมดอยู่ในมือแล้วเขารู้วิธีการทําและข้อควรระวังต่างๆเป็นอย่างดีมันจึงไม่ใช่เรื่องยากสําหรับเขาเลยเมื่อเลือกสูตรยาได้แล้วหวังเย้าปรับเปลี่ยนสูตรให้เหมาะสมก่อนจะเตรียมสมุนไพรเขา วางแผนที่จะต้มยาในวันพรุ่งนี้ก่อนเข้านอนเขาท่องคัมภีร์เต๋าไปจนกระทั่งถึงช่วงกลางดึกเช้าวันต่อมาเขาตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่ล้างหน้าล้างตาและทานอาหารเช้าหลังจากนั้นเขาก็เริ่มเตรียมตัวท่ายาผัด, บด,ร่อน…
เขาใช้เวลาครึ่งเช้าหมดไปกับการเตรียมและร่อนสมุนไพรแต่ละตัวเพื่อทําออกมาเป็นยาเม็ดหลังจากพักได้ไม่นานก็ได้เวลาที่เขาจะลงมือท่ายาแล้วสมุนไพรบด…
น้าแร่โบราณ…
ที่ร่อนสมุนไพร…
ร่อน, เขย่า, สาย…
เขาทําแต่ละขั้นตอนราวกับกําลังต้มโจ๊กด้วยไฟอ่อนๆ
มันคือเทคนิคและงานศิลปะ
เมื่อถึงช่วงบ่ายหวังเย้าก็ท่ายาออกมาได้ 123 เม็ด
เรียบร้อย!
ด้านนอกคลินิกที่ตั้งอยู่ตรงตีนเขา
“เขาไม่ได้มาที่นี่ตอนเช้า ตอนบ่ายก็ไม่มา นี่มันเรื่องอะไรกัน?”
คนสามคนกําลังยืนรออยู่ที่ด้านนอกคลินิก พวกเขาเดินทางมาจากเมืองอื่นหลังจากรู้ข่าวเกี่ยวกับความสามารถของหวังเย้าแล้วพวกเขาก็เดินทางมาจากหมู่บ้านที่ห่างไกลเพื่อมารักษาถึงที่นี่แต่เมื่อพวกเขามาถึงในตอนเช้าที่คลินิกกลับไม่มีใครอยู่เลยพวกเขาเดินทางมาตั้งไกลจะให้พวกเขากลับไปทั้งๆแบบนี้คงไม่ได้และตอนบ่ายพวกเขาก็กลับมาอีกครั้งแต่ก็ไม่มีใครอยู่
เหมือนเดิมเรื่องนี้ทําให้พวกเขาทําอะไรไม่ถูกพวกเขาอุตส่าห์เดินทางมาไกลขนาดนี้แล้ว“เอ๊ะเขาติดเวยป๋อของเขาเอาไว้ตรงนี้ด้วย ดูสิโอ้วันนี้คลินิกปิด
“อะไรนะ?”
พวกเขาเพิ่งรู้ว่าหวังเย้ามีเวยป๋อแต่มันก็สายเกินไปแล้ว
“ทําไมถึงไม่เข้าไปดูก่อนหน้านี้?”
“ตอนนี้มันสายเกินไปแล้วในเมื่อเรามาถึงที่นี่กันแล้วเราไปหาที่นอนสําหรับคืนนี้กันก่อนดีกว่านะ”
“แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน”
ทั้งสามปรึกษาเรื่องที่จะทํากันต่อจากนี้ก่อนจะพาไปกลับไปที่รถ
เฮือก!
“มันเริ่มแล้ว!”
ร่างกายของเขาสันสะท้านอย่างไม่อาจควบคุมได้ เขาล้มลงบนเบาะรถร่างกายของเขาบิดไปมาและสั่นราวกับคนเป็นโรคพาร์กินสันเขาไม่สามารถควบคุมมันได้ใบหน้าของเขาซีดเผือดเขาดูทรมานมากเขาเปิดปากแต่กลับไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาแม้แต่น้อย
“ไปเร็วๆ!”
รถติดเครื่องแล้วพวกเขาก็รีบขับออกไปจากหมู่บ้าน
เมื่อพวกเขาไปถึงในตัวเมือง อาการของชายหนุ่มก็หายไป เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“เฮ้อ ในที่สุดมันก็หยุด!”
ความรู้สึกเมื่อครู่นั้นทรมานมาก ร่างกายของเขาบิดเกร็งและชักกระตุกราวกับกล้ามเนื้อทุกส่วนของเขาถูกช็อตร่างกายของเขาเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสเขาอยากจะตะโกนและสาปแช่งสวรรค์ เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายมาก
“คราวนี้นานเท่าไหร่เหรอ?”
“ประมาณ 20 นาที”
“นานกว่ารอบก่อน 3 นาที”
“ต่อไปก็จะเป็นตาของฉันแล้ว”ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับพูด
“เร็วเข้า รีบหาโรงแรมเข้าพักก่อนนายคิดว่าหมอคนนี้จะรักษาพวกเราได้ไหม?”
“ต้องลองดู”
ไม่นาน ชายหนุ่มทั้งสามก็เจอโรงแรมและเข้าพัก
หลังจากที่หวังเย้าทํายาอยู่ที่บนเนินเขาหนานชานจนเสร็จแล้ว เขาก็ลองกินยาเข้าไปสามเม็ดเพื่อทดลองประสิทธิภาพของตัวยา
อืม มันใช้งานได้
เขาโทรหาเจิ้งเหว่ยจวินเพื่อบอกเรื่องนี้กับอีกฝ่ายนี่คือยาตัวที่สามที่เขาเตรียมเอาไว้ระบบได้มอบหมายภารกิจที่ยิ่งใหญ่ให้กับเขาเขาต้องกระจายยาออกไปทั่วโลกแต่เวลานั้นมีอยู่อย่างจํากัด มันไม่ถือว่าสั้นหรือนานเกินไปเขาจึงรอช้าไม่ได้ดังนั้นเขาจึงคิดค้นยาตัวใหม่ออกมาเมื่อเจิ้งเหว่ยจวินที่กําลังจะทานอาหารเย็นได้ยินข่าวเขาก็รีบวางตะเกียบในมือและขับรถไปหาหวังเย้าในทันที
“เชียนเชิง”
“ผมบอกให้มาพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอ?”หวังเย้าถาม
“พอผมได้ยินว่ามียาตัวใหม่ผมก็สงสัยขึ้นมาจนรอให้ถึงวันพรุ่งนี้ไม่ไหวน่ะครับ” เจิ้งเหว่ยจวินยิ้มพูด
บริษัทหนานชานเภสัชเพิ่งอยู่ในช่วงตั้งต้น ก้าวแรกของพวกเขาถือว่าประสบความสําเร็จอย่างงดงามพวกเขาสร้างชื่อให้ตัวเองได้แล้วก้าวต่อไปก็คือการคิดค้นยาตัวใหม่ออกมาบริษัทนั้นไม่ สามารถอยู่ได้ด้วยยาเพียงแค่ตัวเดียวมันสามารถมียาที่เป็นสินค้าตัวหลักของบริษัทแต่มันก็จําเป็นต้องมียาตัวอื่นเข้ามาเสริมด้วย ยิ่งมีมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้นถึงแม้ยาบางตัวจะมีคนซื้อไม่มากและมีการใช้งานในระดับปานกลางก็ตามที
“นี่คือยาแก้พิษ”หวังเย้าส่งเม็ดยาให้เจิ้งเหว่ยจวินและบอกถึงสรรพคุณของยาตัวนี้“ยาดีๆ”เจิ้งเหว่ยจวินพูดพร้อมกับพยักหน้าหมึกหงัก
“เป็นยาแบบเม็ดเหรอครับ?”
“ใช่”
เขามองดูเม็ดยาและถามว่า“เราเอาไปทําเป็นยาเม็ดใส่ในแผงได้ไหมครับ?”
เม็ดยากลมๆแบบนี้ก็ไม่เลวแต่เขาคิดว่ายาเม็ดแบบยาทั่วไปเหมาะสมกว่า
“นี่เป็นยาที่ทําขึ้นมาจากสมุนไพรจีนล้วนๆ”หวังเย้าพูด
“เอาแบบที่คุณว่าก็ได้เหมือนกัน”
“ถ้าอย่างนั้นก็ลองดู”หวังเย้าคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะมอบสูตรยาให้กับเจิ้งเหว่ยจวิน
เจิ้งเหว่ยจวินเก็บสูตรยาเอาไว้เป็นอย่างดีมันคือสมบัติที่ไม่สามารถเอาทองพันชั่งมาแลกได้
มันคือห่านที่ไข่ออกมาเป็นทองคําและเขาก็ต้องนําสูตรยาตัวนี้ไปขึ้นทะเบียนให้กับหวังเย้า
เหมือนกับยาสองตัวก่อนหน้านี้แต่อาจจะต้องเปลี่ยนชื่อยาเล็กน้อย
“ยาขับพิษร้อนจะเริ่มผลิตจํานวนมากเมื่อไหร่เหรอ?”หวังเย้าถาม
“เร็วๆนี้ครับ การเตรียมการต่างๆเกือบเรียบร้อยแล้ว”เจิ้งเหว่ยจวินตอบ“คาดว่าน่าจะเริ่มการ
ผลิตภายในอาทิตย์นี้ครับ”
“ดูแลเรื่องการผลิตให้ดีล่ะ”หวังเย้าพูด
“แน่นอนครับ เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง”
หลังจากคุยกับหวังเข้าเรื่องแผนการพัฒนาบริษัทแล้วเจิ้งเหว่ยจวินก็ดึงดันที่จะพาหวังเย้าออกไปทานอาหารเย็นกับเขาในเมื่อปฏิเสธอีกฝ่ายไม่ได้ทั้งสองก็พากันออกไปทานอาหารที่ร้านอาหารไม่ไกลจากหมู่บ้าน
“อืม รสชาติของอาหารป่าที่นี่ไม่เลวเลย!” เจิ้งเหว่ยจวินพูด
เนื้อสัตว์ป่าสดใหม่นอกจากนั้นเชฟของร้านยังมีความเข้าใจและรู้วิธีการปรุงวัตถุดิบเหล่านี้เป็นอย่างดีมันจึงทําให้อาหารแต่ละจานมีรสชาติที่ดีมาก
“ตอนนี้ยาของบริษัทเรากระจายไปได้กี่จังหวัดแล้วเหรอ?”หวังเข้าถาม“เอ่อมีจังหวัดฉีสามจังหวัดทางตะวันออก,หกจังหวัดทางใต้,และรวมเซี่ยงไฮ้เข้าไปด้วยก็เป็น 11 จังหวัดครับตอนนี้ความสามารถในการผลิตยาของเราถึงขีดจํากัดแล้ว”เจิ้งเหว่ยจวินตอบ การขายยาดีมากขึ้นเรื่อยๆแต่สมุนไพรป่านั้นมีอยู่อย่างจํากัดและไม่สามารถขยายการผลิตได้ในเวลาสั้นๆยิ่งไปกว่านั้นบริษัทก็เพิ่งตั้งขึ้นมาได้ไม่นานมีหลายเรื่องที่ต้องจัดการรวมไปถึงเรื่องอุปกรณ์และคนงานที่มีความรู้ความสามารถพวกเขาไม่สามารถมุ่งเน้นไปที่การเร่งการผลิตและเพิ่มปริมาณการขายเพียงอย่างเดียวได้
ระหว่างปริมาณกับคุณภาพเขาให้ความสําคัญกับอย่างหลังมากกว่าชื่อเสียงของบริษัทนั้นขึ้นอยู่กับคุณภาพของสินค้าเป็นหลัก
“สมุนไพรป่า?”
“ใช่ครับ”
“เรื่องนี้จะผ่อนปรนไม่ได้เด็ดขาด”หวังเย้าพูด
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงครับ” เจิ้งเหว่ยจวินพูด“ผมได้จัดให้มีแผนกที่ดูแลเรื่องนี้มากกว่าหนึ่งแผนกถ้ามีปัญหาอะไรผมจะให้พวกเขาเก็บของออกไปจากบริษัททันทีเลยครับ!”เรื่องนี้เขาได้พูดย้ำในที่ประชุมของบริษัทหลายครั้งแล้วมันคือหัวข้อสําคัญที่บริษัทต้องจัดการและควบคุมคุณภาพให้ดีที่สุดมันคือเรื่องที่พวกเขาให้ความสําคัญเป็นอันดับแรกเสมอ