987 ฝ่ายตรงข้าม
เจิ้งเหว่ยจวินมีความสุขมากเขาจึงดื่มเหล้าไปอีกสองแก้ว
“คุณไดโทรเรียกคนขับรถรึยัง?”หวังเย้าถาม
“ครับเขามารอที่นี่แล้ว”เจิ้งเหว่ยจวินยิ้มพูด
หลังจากดื่มเหล้าไปอีกสองสามแก้วและกินอาหารจนอิ่มแล้วเจิ้งเหว่ยจวินก็รีบไปจ่ายเงินในท้องของเขาเต็มไปด้วยเหล้าและอาหารที่กินเข้าไป
“มีเรื่องอะไรที่เชียนเชิงต้องการให้ผมทําอีกไหมครับ?”เขาถาม
“ไม่มีแล้วล่ะ”
“ให้ผมไปส่งเหียนเชิงดีไหมครับ?”
“เรื่องนั้นไม่ต้องหรอก”หวังเย้าพูด“มันไม่ได้ไกลมากแล้วการเดินก็ดีต่อสุขภาพด้วย”ร้านอาหารแห่งนี้อยู่ห่างจากหมู่บ้านของเขาไปแค่ไม่กี่เมตรเท่านั้นด้วยความเร็วในการเดินของเขาไม่กี่นาทีก็ถึงบ้านแล้ว
“ได้ครับถ้าอย่างนั้นผมกลับก่อนนะครับ”เจิ้งเหว่ยจวินพูด
“อืม”
หลังจากมองส่งรถที่ขับออกไปแล้วหวังเย้าก็เดินกลับบ้าน แสงจันทร์ส่องสว่างไปตลอดทางเดินแล้วเขาก็กลับขึ้นไปบนเนินเขาหนานชานค่ำคืนผ่านพ้นไปอย่างเงียบสงบ
ยูนนานใต้ที่ห่างออกไปหลายพันไมล์…
หุบเขาพันโอสถครึกครื้นเป็นพิเศษแทบทุกวันจะมีคนเข้ามาในหุบเขาไม่ว่าใครคนไหนที่เข้ามาพวกเขาล้วนแล้วแต่พบเจอกับอุบัติเหตุต่างๆนาๆในอินเตอร์เน็ตจึงพูดคุยกันถึงเรื่องนี้ไม่หยุดพูดกันว่ามีความลับบางอย่างถูกซุกซ่อนเอาไว้ในหุบเขาแห่งนี้มีเรื่องลึกลับอีกหลายเรื่องที่ถูกกระจายออกไปในอินเตอร์เน็ตบางคนคาดเดาว่าในหุบเขามีสูตรยาที่สามารถยืดอายุทําให้คนที่กินเข้าไปมีอายุยืนนับร้อยปีโดยไร้ปัญหามีคนเข้ามาทําให้เรื่องนี้ยิ่งน่าเชื่อถือเข้าไปอีกเช่นเป็นความจริงที่มีผู้สูงอายุในวัยเก้าสิบหลายคนที่ภายนอกดูเหมือนคนอายุ 60-70 ปีพวกเขายังแข็งแรงมากด้วยในโพสนั้นมีรูปประกอบมาด้วยจึงทําให้คนยิ่งถูกดึงดูดให้เดินทางเข้าไปในหุบเขามากขึ้นเรื่อยๆ
“นี่ เรื่องที่พูดกันข้างบนนั้นเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?”
“โกหกทั้งเพ แน่นอนว่าเป็นเรื่องโกหก จะมีกี่คนที่อายุยืนได้ขนาดนั้น?ส่วนเรื่องยายืดอายุใครมันจะไปเชื่อกัน?”
“ฉันไม่คิดแบบนั้นนะบางทีมันอาจจะมีของแบบนั้นอยู่จริงๆก็ได้”
บางคนอาจไม่เชื่อข่าวลือในอินเตอร์เน็ตแต่มันก็มักจะมีคนบางกลุ่มที่เชื่อเรื่องนี้จริงๆคนกลุ่มนั้นจึงพากันเดินทางเข้าไปในหุบเขาพันโอสถเพื่อเสาะหายายืดอายุที่พูดถึงกันถึงขนาดมีคนที่ต้องการเข้าไปคุยกับเมี่ยวซีเหอเป็นการส่วนตัวแต่พวกเขาไม่สามารถเข้าหาอีกฝ่ายได้ไม่เพียงแต่จะไม่ได้พบเขาเท่านั้นแต่คนเหล่านั้นยังได้รับบาดเจ็บกลับมาด้วยในที่สุดก็มีการตายเกิดขึ้น
“แย่แล้ว!”
เมื่อมีคนตายในอินเตอร์เน็ตก็พูดถึงเรื่องนี้กันไม่หยุดทําให้เรื่องนี้ยิ่งกระจายออกไปเป็นวงกว้างมากขึ้นเรื่อยๆ
“มีคนตาย!”
“เขาตายได้ยังไง? หรือจะมีสัตว์พิษอยู่ในป่า?”
“ผ่านมาตั้งหลายวันแล้วแต่คนอื่นที่ไปก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่ แล้วทําไมอยู่ๆถึงมีคนตาย
ได้ล่ะ? สุขภาพของเขาอาจจะไม่แข็งแรงอยู่ก่อนแล้วก็ได้”
“ลองดูข่าวนี่สิ!”
มีข่าวใหญ่ถูกโพสลงในอินเตอร์เน็ตเมี่ยวซีเหอผู้นําหุบเขาพันโอสถไม่ต้องการให้คนนอกเข้าไปรบกวนความสงบสุขของคนในหุบเขา เขาจึงสั่งให้คนปล่อยแมงป่อง,ตะขาบ,และสัตว์พิษอีกหลายชนิดในป่าเพื่อทําให้คนจากด้านนอกไม่สามารถเข้าไปได้ เขายังได้สั่งในคนในหุบเขา
วางยาพิษคนที่เข้าไปในหุบเขาพันโอสถด้วย
“ไม่ใช่หรอกมั่ง?”
“นี่มันอะไรกัน ทําไมเขาถึงได๋โหดเหี้ยมแบบนี้?”
เรื่องนี้กลายเป็นประเด็นร้อนขึ้นมา
“ผู้นํา ข่าวนี้ไม่ส่งผลดีต่อท่านเลยนะครับ!”
นี่เริ่มต้นเท่านั้น มีหลายคนที่รู้ข่าวนี้แล้ว และสุดท้าย ทางเมืองได้ส่งเจ้าหน้าที่มาและเริ่มทําการสืบสวนหาสาเหตุอย่างเป็นทางการ
“ผู้นํา เราจะท่ายังไงกันดีครับ?”
“เราคงต้องไปพบพวกเขา”เมี่ยวซีเหอพูด
เขาไปพบกับเจ้าหน้าที่สืบสวนที่เดินทางมาจากในเมืองเขาตอบคําถามพวกเขาไปทีละคําถามยืนยันกับพวกเขาว่าไม่มีคนในหุบเขาที่ท่าเรื่องแบบนั้น
“สภาพแวดล้อมที่นี่ดีมากเลยนะครับ”เจ้าหน้าที่สืบสวนคนหนึ่งพูด “ผู้นําเมี่ยวไม่สนใจพัฒนาที่นี่เป็นสถานที่ท่องเที่ยวบ้างเหรอครับ?”
“คนในหุบเขายังไม่พร้อมสําหรับเรื่องนั้นหรอกครับ”เมี่ยวซีเหอตอบ“แล้วเราก็ใช้ชีวิตแบบนี้
มาเป็นร้อยๆปีและชินกับมันแล้ว”
“อืม นั่นก็จริงและเข้าใจได้แต่ก็น่าเสียดายทรัพยากรดีดีแบบนี้นะครับ”
เมี่ยวซีเหอไม่ได้พูดอะไรมาก
กลุ่มของเจ้าหน้าที่สืบสวนนอนค้างคืนที่หุบเขาโดยไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหลังจากนั้นพวกเขาก็กลับไปพูด
“ผู้นํา?”
“ดูเหมือนว่าฉันคงต้องไปพบผู้ว่าเขตกั๋วสักหน่อยแล้ว”เมี่ยวซีเหอพูด
“ได้ครับ ผมจะจัดการให้”
มันเป็นวันที่ท้องฟ้าสดใส
ในห้องทํางานของถั่วเจิ้งเหอ
“ผู้ว่าเขตกั่วหวังว่าคุณคงจะไม่ประหลาดใจกับการมาอย่างกะทันหันของผมนะครับ” เมี่ยวซีเห
“ไม่เลยครับ”กั๊วเจิ้งเหอยิ้มพูด“ผมยังไม่ได้ขอบคุณคุณอย่างเป็นทางการกับเรื่องที่คนของผู้นําเมี่ยวมาช่วยครั้งก่อนเลย ตอนนี้ ผมก็ได้โอกาสขอบคุณคุณสักที”
รอยยิ้มของเขาดูสดใสและเต็มไปด้วยความจริงใจ
“ขอบคุณครับที่ผมมาที่นี่เพราะมีเรื่องอยากให้ช่วย” เมี่ยวซีเหอพูด
“บอกมาได้เลยครับ”
“ช่วงนี้ มีข่าวลือที่ไม่ดีหลายเรื่องเกี่ยวกับหุบเขาของเราถูกโพสลงบนอินเตอร์เน็ต”เมี่ยวซีเหอพูด“ผมเลยอยากขอให้คุณช่วยจัดการเรื่องนี้ให้หน่อยน่ะครับ”
“ผมเหรอ?” กั๊วเจิ้งเหอตกใจ
“ทําไมถึงไม่ขอให้ทางเขตหรือเมืองของคุณช่วยล่ะครับ?”
“เอ่อเรื่องนั้นผมกลัวว่าพวกเขาคงจะช่วยอะไรไม่ได้”เมี่ยวซีเหอพูด
“มันไม่ใช่เรื่องง่ายสําหรับผมเหมือนกัน” กั๋วเจิ้งเหอพูด
“ผู้ว่าเขตกั่วถึงจะมีเรื่องขัดแย้งกันระหว่างเราแต่เราก็ไม่ได้เกลียดชังกันไม่ใช่เหรอครับ?”“แน่นอนว่าไม่มีครับเราไม่มีเรื่องขัดแย้ง แล้วเราจะเกลียดกันได้ยังไง?” ถั่วเจิ้งเหอรินชาใส่ถ้วยและยิ้ม
“เชิญดื่มชาครับ”
“ขอบคุณครับ”
“หลังจากที่ผมคิดดูแล้วก็คงมีแค่คุณเท่านั้นที่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้”เมี่ยวซีเหอก้มลงมองถ้วยชาในมือและพูดออกไป
“หา?!” กั๋วเจิ้งเหอตกตะลึง
“ผู้นําเบี้ยว คุณยกยอผมเกินไปแล้ว”
“ได้โปรดช่วยจัดการเรื่องนี้ด้วย ถ้าคุณช่วยให้พวกเราฝ่าพายุลูกนี้ไปได้ คนในหุบเขาจะขอบคุณคุณมาก
หลังจากที่คิดอยู่ครู่หนึ่งกั๋วเจิ้งเหอก็พูดว่า“ในเมื่อคุณพูดถึงขนาดนี้แล้ว ผมจะลองช่วยดูแต่ผมไม่รับประกันว่าจะสําเร็จนะครับ”
เหอ
“ได้ครับ ขอบคุณมาก
หลังจากที่เขาพูดจบแล้วเมี่ยวซีเหอก็ขอตัวกลับเขาปฏิเสธคําเชิญทานอาหารเย็นจากถั่วเจิ้ง
“ลุงเสวี่ยคิดว่ายังไงครับ?”กั๋วเจิ้งเหอที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างถามขึ้นมาเขามองดูคนจากหุบเขาที่เดินอยู่ด้านล่างพูด
“คุณชายผมขอแนะนําให้คุณชายรีบไปหาราชายาทันทีเลย”เสวี่ยซินหยวนที่ยืนอยู่ข้างเขา
“ลุงคิดว่าเขาวางยาผมอย่างนั้นเหรอ?”
“ครับ เป็นไปได้สูงว่าที่เขามาที่นี่ก็เพราะเขาสงสัยว่าเป็นฝีมือของคุณชาย”เสวี่ยซินหยวนพูด
“ผมขอให้คุณชายใช้เส้นสายเพื่อย้ายออกไปจากที่นี่จะดีกว่า เพราะมันอันตรายเกินไป”
หลังจากที่ได้ยินแบบนั้นสีหน้าของกั๋วเจิ้งเหอก็ดูแย่ลง
“ผู้นํา?”
“เป็นฝีมือของเขา”เมี่ยวซีเหอพูด
“หา!”
“ฉันวางยาเขาแล้วมาดูกันว่าหลังจากนี้เขาจะทํายังไง”
“ครับ”
ในวันนั้น กั๋วเจิ้งเหอเดินทางไปพบหวูซานแต่เขากลับพบว่าหวูซานเดินทางออกไปจากหมู่บ้านเมื่อเจ็ดวันก่อนแล้ว และไม่มีใครรู้ว่าเขาไปที่ไหน
“หรือเขาจะหนีไปแล้ว?”อยู่ๆกั๋วเจิ้งเหอก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาเขารู้สึกอุ่นๆที่จมูกเขาจึงใช้มือเช็ดและพบว่าเป็นเลือดติดอยู่แย่แล้ว!
เขาขมวดคิ้ว
มันเป็นพิษจากแมลง
เขามั่นใจว่าตัวเองถูกแมลงพิษเล่นงานเข้าแล้ว และคนที่สามารถช่วยเขาได้ก็ดันไม่อยู่เสียด้วย
เหลือสองที่ที่สามารถช่วยแก้พิษนี้ได้ : หุบเขาพันโอสถกับคลินิกของหวังเย้า
“จัดการเรื่องการเดินทางไปเขตเหลียนชานที่จังหวัดฉี เดี๋ยวนี้” กั๋วเจิ้งเหอพูด
“ครับ!” เสวี่ยซินหยวนพูดเขาเดินเซไปเล็กน้อยก่อนจะล้มลงไปกองกับพื้นเขาถูกพิษด้วยเช่นกัน
ในหุบเขาพันโอสถ
“ผู้นํา เขาไปหาอาจารย์อาครับ”“หวูซานอยู่ที่ไหน?”
“เขาหายไปได้สองอาทิตย์แล้วครับ”
“อืม ศิษย์น้องคนนี้ของฉันเป็นคนฉลาด”เมี้ยวซีเหอพูด
“ผู้นําเราจะรับมือกับการโจมตีครั้งหน้ายังไงดีครับ?”เมี่ยวชิงเฟิงถาม
ตอนนี้ เรื่องราวไปไกลจนถึงจุดที่ทั้งสองฝ่ายยืนอยู่คนละฝั่งกันแล้วพวกเขาเกือบจะไปถึงขั้นที่ต้องมีใครคนใดคนหนึ่งที่ต้องตายกันไปข้างในไม่ช้า
“ปักกิ่ง?” เมี่ยวซีเหอลุกขึ้นยืนและมองออกไปด้านนอกด้วยสีหน้าที่อ่านไม่ออก
เขาไม่ต้องการเผชิญหน้ากับอํานาจยักษ์ใหญ่เหล่านั้น
แต่ถ้าหากเขาไม่สามารถรับมือได้ เขาก็จําเป็นต้องใช้ไพ่ตายที่มีอยู่
ตอนเช้าตรู่หิมะเริ่มโปรยลงมามันตกหนักในตอนเช้าตรู่และเบาลงเมื่อท้องฟ้าสว่างมากขึ้น