เหมยไอ้ย่วนขมวดคิ้วหันไปทางชายหนุ่ม แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อาต๋า กันผู้ชายคนนี้ไว้! วันนี้จะไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เอาตัวหลินเจียวไปพ้นจากมือฉัน!”
ทันทีที่เหมยไอ้ย่วนพูดจบ นักเลงหลายคนก็กรูกันเข้ามาขวางหยางฉีมั่วไว้ เขาล้วงมือข้างหนึ่งในกระเป๋ากางเกง มองดูกลุ่มนักเลง ก่อนจะมองเลยไปยังเหมยไอ้ย่วนและกล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณนายเฉิน นี่ไม่ใช่วิธีต้อนรับแขกที่ดีเลยนะครับ”
หลินเจียวจ้องมองชายหนุ่มผู้หล่อเหลา หัวใจเธอเต้นรัวเร็ว เธอรีบตะโกนออกมา “คุณเป็นผู้จัดการทั่วไปของฟู่เหราอินเตอร์เนชันนัลใช่ไหม ฉันคือคนที่คุณจะมาช่วย รีบพาฉันออกไปจากที่นี่!” จากนั้นเธอก็ขมวดคิ้วถามว่า “คุณมาคนเดียวหรือ”
เหมยไอ้ย่วนมองหน้าหยางฉีมั่ว พยายามขุดข้อมูลเกี่ยวกับเขาในสมอง ในที่สุดเธอก็นึกออกว่า หยางฉีมั่วเป็นใคร “ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ ประธานหยาง แต่จะไม่มีใครนำหลินเจียวออกไปจากที่นี่ได้โดยไม่ได้รับอนุญาตจากฉันในวันนี้ และนั่นรวมถึงคุณด้วย” เธอกล่าวอย่างเยือกเย็น
หยางฉีมั่วเลิกคิ้วกับคำพูดของเหมยไอ้ย่วน จากนั้นก็หันไปหาหลินเจียว “เธอคือหลินเจียวหรือ” เขาถาม
เหมยไอ้ย่วนชะงัก ขณะที่หลินเจียวขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ ผู้ชายคนนี้เป็นอะไรไป หรือเขาโง่ เขาไม่หาข้อมูลก่อนหรือว่าหน้าตาเธอเป็นอย่างไร ก่อนจะมาช่วยเธอ บ้าที่สุด! เธอจะให้หลินหรูไล่ผู้ชายคนนี้ออก หลังจากที่เธอได้รับการช่วยเหลือแล้ว!
“ใช่ ฉันคือหลินเจียว แค่เอาเงินที่ฉันติดหนี้อยู่ให้ผู้หญิงคนนี้ และพาฉันออกไป!” หลินเจียวพูดอย่างหงุดหงิด “เร็วๆ สิ!”
หยางฉีมั่วมีประกายความรังเกียจในสายตา แต่เขายังคงยิ้มให้หลินเจียว ขณะหรี่ตาถามว่า “ทำไมฉันต้องใช้หนี้ให้เธอด้วย”
หลินเจียวชะงัก เหมยไอ้ย่วนขมวดคิ้วถาม “ประธานหยาง คุณหมายความว่ายังไง”
หยางฉีมั่วแบมือทั้งสองข้าง ยักไหล่ แล้วเอนตัวพิงขอบประตู มองดูเหมยไอ้ย่วน “ก็อย่างที่บอกครับ คุณนายเฉิน มีคนขอให้ผมมาที่นี่ มาเฝ้าผู้หญิงคนหนึ่งชื่อหลินเจียวไว้ อย่าปล่อยให้เธอหนีไปได้ แต่ดูเหมือนว่าคุณนายเฉินก็จะไม่ยอมให้เธอหนีไปอยู่แล้ว ถึงแม้ผมจะไม่ได้มาที่นี่ก็ตาม ในเมื่อเป็นแบบนี้ ผมก็คงไม่ต้องอยู่แล้วใช่ไหม” หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง หยางฉีมั่วก็ยิ้มอีกแล้วกล่าวต่อไป “แต่ผมรู้ว่าคุณนายเฉินต้องกลัวว่าผมจะเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร หลังจากออกไปจากที่นี่ เพื่อให้ความมั่นใจกับคุณ ผมจะดื่มชาซักถ้วยรออยู่ที่นี่ หลังจากคุณนายเฉินจัดการกับผู้หญิงคนนี้เรียบร้อยแล้ว ผมจะพาเธอไป”
เหมยไอ้ย่วนส่งสายตาลังเลไปยังหยางฉีมั่ว แต่แล้วก็ขมวดคิ้วถามว่า “ประธานหยาง คุณบอกว่ามีคนขอให้คุณมาที่นี่เพื่อเฝ้าหลินเจียวไว้ ไม่ยอมให้เธอหนีไป คนคนนั้นคือใครหรือ”
หยางฉีมั่วยักไหล่ ขณะเลื่อนสายตาไปมองหลินเจียว “แน่นอนว่าต้องเป็นศัตรูของผู้หญิงคนนี้”
หัวใจหลินเจียวกระตุกอย่างแรง ขณะที่เหมยไอ้ย่วนยิ้มออกมาในที่สุด เธอหันไปหาหลินเจียวซึ่งหน้าซีดเผือด ใบหน้าเหมยไอ้ย่วนยิ้มน้อยๆ ถามว่า “คนคนนั้นนามสกุลเซียวใช่ไหม”
หยางฉีมั่วเลิกคิ้ว ตอบด้วยรอยยิ้ม “ผมไม่สะดวกที่จะเปิดเผยครับ คุณนายเฉินโปรดลงมือในสิ่งที่คุณต้องการจะทำกับเธอ แต่แน่นอน อย่าให้เธอตายนะครับ ไม่อย่างนั้นผมไม่รู้จะอธิบายกับบุคคลนั้นยังไง”
เหมยไอ้ย่วนยิ้ม ทันใดนั้นหลินเจียวก็ผลักนักเลงออกไปและพยายามหลบหนี เหม่ยไอ้หยวนสั่งนักเลงหลายคนให้จับตัวเธอไว้ แล้วบอกให้คนยกน้ำชามาให้หยางฉีมั่ว หลังจากนั้นเธอก็นั่งลงตรงกันข้ามเขา และพูดคุยด้วยรอยยิ้ม “ถ้าประธานหยางบอกฉันว่าคุณจะพาหลินเจียวไปไหน และจะทำอะไรกับเธอ ฉันจะได้รู้ว่าต้องทำยังไง ไม่อย่างนั้นถ้าฉันบังเอิญฆ่าเธอ หรือทำให้ผู้หญิงคนนี้พิการ คนคนนั้นอาจไม่ได้ในสิ่งที่พวกเขาต้องการ แบบนั้นคงไม่ดี จริงไหมคะ”
เมื่อได้ยินคำพูดของเหมยไอ้ย่วน หลินเจียวก็ร้องออกมา “ปล่อยฉัน! แกกำลังทำผิดกฎหมาย แกจะต้องติดคุก!”
เหมยไอ้ย่วนส่งประกายตาดุดันให้หลินเจียว และบอกกลุ่มนักเลงด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ปิดปากมัน อย่าให้ฉันได้ยินเสียงมันอีก!” จากนั้นเธอก็หันกลับไปมองหยางฉีมั่วด้วยรอยยิ้ม “ประธานหยาง คุณคิดว่ายังไงคะ”
หยางฉีมั่วพยักหน้าให้เหมยไอ้ย่วนเป็นคำตอบ “ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าทำไมประธานเฉินถึงประสบความสำเร็จอย่างมาก เพราะมีภรรยาที่มีความสามารถอย่างนี้นี่เอง ประธานเฉินช่างโชคดีจริงๆ”
เหมยไอ้ย่วนยิ้ม ไม่พูดอะไร หยางฉีมั่วกล่าวว่า “ผมจะบอกความจริงกับคุณนายเฉินก็ได้ ผู้หญิงคนนี้ทำให้ลูกสาวคนเล็กของเจ้านายเราขุ่นเคือง คุณหนูจึงสั่งให้เราพาผู้หญิงคนนี้ไปที่เมือง A และตอนนี้เพื่อน้องสาวของพวกเขา เจ้านายสองคนจากสำนักงานใหญ่ของเรากำลังมาที่นี่ภายในคืนนี้ เพื่อคุมตัวผู้หญิงคนนี้ไป จริงๆ แล้วผมกำลังจะกลับบ้าน แต่ต้องมาที่นี่เพื่อทำตามคำสั่งของคุณหนู หลังจากได้รับคำสั่งจากสำนักงานใหญ่”
เมื่อได้ยินคำบอกเล่า เหมยไอ้ย่วนก็คิดออกทันทีว่าเด็กสาวคนนี้คือใคร ดูเหมือนเด็กสาวคนนี้จะเป็นเพื่อนร่วมชั้นผู้ฉลาดปราดเปรื่องที่ลูกสาวเธอพูดถึง เธอไม่คาดคิดว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้จะมีอำนาจมากขนาดนี้ แต่ตอนที่ได้ยินทางโทรศัพท์ เธอชอบวิธีการจัดการของเด็กผู้หญิงคนนี้
หลินเจียวหน้าซีดทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของหยางฉีมั่ว เธอจ้องมองหยางฉีมั่ว และพยายามด่าทอเซียวโหรว เด็กนั่นกล้าทำอย่างนี้กับเธอได้อย่างไร! แต่เธอไม่สามารถพูดออกมาได้ในขณะที่ถูกพวกนักเลงปิดปากเธอด้วยเทปกาว… เธอทำได้แค่ดิ้นรนอย่างสิ้นหวังและพยายามส่งเสียง
เหมยไอ้ย่วนเลิกคิ้วขึ้นมองหยางฉีมั่ว ขณะถามว่า “ฉันอยากรู้ว่าเจ้านายจากเซียวกรุปคนไหนที่กำลังเดินทางมาในครั้งนี้”
หยางฉีมั่วไม่ได้ปิดเป็นความลับ เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วตอบด้วยรอยยิ้ม “คุณเซียวส่ากับคุณเซียวจิ่ง คุณนายคงรู้ว่าคุณเซียวจิ่งน่ะทำงานให้เฉียวอินเตอร์เนชันแนลกรุป ส่วนพ่อของพวกเขาผมคิดว่าคุณนายก็น่าจะรู้ว่าเป็นใคร”
เหมยไอ้ย่วนกลับมามีทีท่าเคร่งขรึม ขณะมองหน้าหยางฉีมั่วและถามอย่างจริงจัง “เพราะอะไรพวกเขาถึงต้องมาที่นี่ด้วยตัวเอง”
“แน่นอน เพื่อเจ้าหญิงน้อยไงล่ะ พวกเขารักน้องสาวมาก จนสามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุข” หยางฉีมั่วตอบด้วยท่าทีสบายๆ แต่เหมยไอ้ย่วนบอกได้เลยว่าเซียวโหรวต้องเป็นที่รักใคร่ของคนในตระกูลเซียวมาก ทั้งครอบครัวพ่อแม่เธอและครอบครัวของอาเธอต้องรักเธอมากๆ แน่
เหมยไอ้ย่วนเคยเห็นข่าวตระกูลเซียวทางโทรทัศน์ เธอจึงเข้าใจได้ดีถึงความสัมพันธ์ในครอบครัวของพวกเขา และเนื่องจากลูกสาวเธอกำลังศึกษาอยู่ในเมือง A เธอจึงได้รับรู้ข้อมูลเกี่ยวกับบุคคลที่ทรงอิทธิพลของเมือง A รวมถึงตระกูลเซียวด้วย คุณเซียวจิ่งทำงานให้กับเฉียวอินเตอร์เนชันแนลกรุป และเป็นผู้ถือหุ้นโรงเรียนที่ลูกสาวเธอเรียนอยู่ ดังนั้นเธอควรชั่งน้ำหนักวิธีจัดการกับผู้หญิงคนนี้ให้ดีก่อนใช่ไหม
อย่างไรก็ตามเธอจะไม่ตกลงยินยอมปล่อยหลินเจียวไป หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เหมยไอ้ย่วนก็หันไปหาหยางฉีมั่วและถามเบาๆ ว่า “ประธานหยาง พวกเขาบอกหรือเปล่าว่าให้คุณพาผู้หญิงคนนี้กลับไปอย่างครบถ้วนทุกประการ”
หยางฉีมั่วเลิกคิ้ว มองหน้าเหมยไอ้ย่วนซึ่งเห็นได้ชัดว่าเกรงกลัวอะไรบางอย่าง แล้วส่ายศีรษะด้วยรอยยิ้ม “ไม่นี่ครับ พวกเขาบอกผมแค่ว่าอย่าให้ผู้หญิงคนนี้หลบหนีไปได้”