บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 492
ดวงตาทั้งสองคู่จ้องมองกันภายใต้ความมืดในยามค่ำคืน สายตาของเมเดลีนแสดงออกถึงความเย็นชา เธอเผยอริมฝีปากสีชมพูพร้อมกับพูดว่า “คนหูหนวกได้ยินเสียงคนใบ้พูดว่า คนตาบอดเห็นความรัก”
“…” เจเรมี่ดวงตาแดงก่ำเมื่อเขาได้ฟังเมเดลีน
“บางทีอาจเป็นเพราะคุณไม่เคยหมายความตามสิ่งที่คุณพูดจริง ๆ เจเรมี่ นี่คือเหตุผลที่ทำให้คำสัญญาของคุณกลายเป็นเรื่องล้อเล่น และคำสารภาพว่ารักของคุณมันก็กลายเป็นแค่เรื่องตลก แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่า ฉันลืมพวกมันหรอกนะ”
เธอพักอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ความเยาะเย้ยในสายตาของเธอจะชัดเจน
“คุณเป็นคนบอกกับฉันเองว่า ไม่มีใครสามารถแทนที่เมเรดิธในหัวใจของคุณได้ ทันทีที่คุณสบตากับเธอ คุณก็รู้เลยว่าเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่คุณจะรักและปกป้องไปตลอดชีวิต”
คำพูดของเขาถูกกล่าวขึ้นอีกครั้ง รอยยิ้มเยาะเย้ยของเมเดลีนเด่นชัดขึ้น
“นายเคยบอกกับฉันว่า เมเรดิธเป็นคนเดียวเท่านั้นที่คุณจะรัก แต่ตอนนี้นายกลับบอกว่ามันเป็นฉันมาตลอดซะอย่างนั้น? หึ ถ้าความรักของนายหน้าตาเป็นแบบนี้ เจเรมี่ ถ้าอย่างนั้นฉันไม่ต้องการมัน”
ด้วยเหตุนั้น เธอจึงหันหลังและเดินจากจากไปก่อนที่เจมี่จะมีโอกาสฉุดรั้งเธอไว้อีก
เจเรมี่หัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง ในขณะที่เขาจ้องมองยังความว่างเปล่าตรงจุดที่เมเดลีนเคยยืนอยู่
เขาไม่มีอะไรที่จะพูดได้เลยในเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีต
เขาจะอธิบายให้เมเดลีนเข้าใจได้อย่างไรว่า เขาแค่ยอมให้เมเรดิธทำตามสิ่งที่เธอต้องการ เพื่อแสดงถึงความรัก และความห่วงใยที่เขามีให้เมเดลีนเมื่อตอนที่พวกเขายังเป็นเด็ก?
หิมะเริ่มร่วงหล่นจากท้องฟ้าในยามค่ำคืน
เสียงหิมะเงียบสนิท แต่เจเรมี่ได้ยินบางอย่างที่กำลังแตกสลายภายในตัวเขา
เขาไม่รู้จะผ่านคืนนี้ได้อย่างไร
เขาลืมตาตื่นนั่งอยู่ข้างเตียงของแจ็คสันทั้งคืน
ความรู้สึกผิดและความสำนึกผิดเต็มในใจเขา เมื่อเขาจ้องมองไปคิ้วและดวงตาบนใบหน้าเล็ก ๆ ที่คุ้นเคย
หัวใจของเขากำลังรู้สึกเหมือนถูกแทง เมื่อเขานึกถึงว่าเมเดลีนใช้ชีวิตอย่างยากลำบากขนาดไหน ในตอนที่เธอตั้งท้องแจ็คสัน
ในที่สุดฟ้าก็สว่าง เจเรมี่ได้ยินเสียงเหมือนคนทำบางอย่างอยู่ด้านล่าง
หัวใจเขาเต้นแรง เมื่อรู้ว่าเมเดลีนกลับมา
เขาเดินลงมาข้างล่าง แล้วพบว่าเมเดลีนกำลังวุ่นวายอยู่ในห้องครัวอย่างที่เขาคิด
เจเรมี่รู้สึกเศร้าขึ้นเป็นอย่างมาก แต่เขาไม่กล้าที่จะรบกวนเธอ สำหรับเธอแล้วการอยู่ที่นี่ก็เพื่อแจ็คสันเท่านั้น
เขาไม่อยากให้เมเดลีนโกรธเขาไปมากกว่านี้ เจเรมี่รอให้แจ็คสันตื่น ก่อนที่เขาจะช่วยแจ็คสันอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นเขาจึงพาแจ็คสันลงมาข้างล่าง
เมื่อมองเห็นพ่อและลูกชายปรากฏตัวขึ้นพร้อมกัน ในขณะที่พวกเขากำลังจับมือกันเดินลงมา เมเดลีนเมินเจเรมี่ และเธอก็ยิ้มให้กับแจ็คสัน
“แม่ทำอาหารเช้าไว้ให้ลูกแล้ว แจ็คจะอยากให้แม่ไปส่งที่โรงเรียนอนุบาลหลังทานอาหารเช้าไหมนะ?”
แจ็คสันตอบกลับด้วยรอยยิ้มอย่างมีความหวัง ”ผมสามารถให้ทั้งแม่และพ่อ ไปส่งที่โรงเรียนได้ไหมครับ?”
“แน่นอนสิลูก” เจเรมี่ตอบกลับ เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกในตอนที่เมเดลีนไม่ทักท้วงเขา
เมื่อทานอาหารเช้าเสร็จ เจเรมี่ ก็ขับรถพาทั้งสามไปยังโรงเรียนอนุบาล
เมื่อถึงโรงเรียนอนุบาล แจ็คสันเดินไปดึงมือครูผู้หญิงคนหนึ่งพร้อมทั้งชี้ไปที่เมเดลีนและเจเรมี่ “ดูสิครับครูลอเรนซ์ นั่นพ่อกับแม่ผม! แม่ผมสวยมาก!”
เพื่อนร่วมชั้นของเขาอุทานอย่างไร้เดียงสา เมื่อพวกเขาได้เห็นเมเดลีน “แจ็คสัน แม่เธอน่ารักมาก”
“พ่อของเขายังหล่อมากด้วย”
รอยยิ้มอันภาคภูมิใจของแจ็คสันได้มาจากการที่เขาถูกชมเชย
มันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้เมเดลีนสบายใจ
ลูกของเธอจะไม่มืดมนเหมือนเดิมอีกต่อไป
เมเดลีนนหันหลังเดินจากไป หลังจากที่เธอเฝ้ามองดูเด็ก ๆ เข้าไป โดยมีเจเรมี่เดินตามอยู่ด้านหลัง “คุณจะไปไหนเหรอ เอวลีน? เดี๋ยวผมไปส่ง”
รถจอดอยู่ข้างหน้าของเมเดลีนขณะที่เขาเพิ่งพูดจบ
เฟลิเป้ลงจากรถ เขาแค่ปรายตามองไปที่เจเรมี่เล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเปิดประตูรถให้เมเดลีน
เมื่อตระหนักได้ว่าเมเดลีนกำลังจะจากไปพร้อมกับเฟลิเป้ เจเรมี่ก็ก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับโอบเอวที่ผอมบางของเมดิลีนไว้อย่างฉับพลัน ก่อนจะดึงเธอให้ไปอยู่ข้าง ๆ เขา “คุณไปเถอะ ภรรยาผมไม่นั่งรถคุณหรอก”