ตอนที่ 1540 พิษร้ายในสำนัก (3)
“หอจันทร์แรม??!”
“นายท่าน! ล้อเล่นใช่ไหมขอรับ?” เทียนเจ๋อตระหนกเล็กน้อย
[ให้จวินอู๋ไปที่หอจันทร์แรม คงจะไม่ให้……คนนั้นสอนเขาใช่ไหม?]
ชายชราตัวเล็กเลิกคิ้ว “อะไร? เจ้าคิดว่าไม่เหมาะหรือ?”
ใบหน้าของเทียนเจ๋อดูขมขื่น [ไม่เหมาะ! มันต้องไม่เหมาะอยู่แล้วซิ!]
[คนผู้นั้นคือหายนะของสำนักธาราเมฆ! ขืนปล่อยจวินอู๋ให้อยู่ในมือคนผู้นั้น มัน……จะออกมาดีได้ยังไง? เขาเข้าใจผิดมาตลอดเลยหรือ? นายท่านไม่ได้ชื่นชอบจวินอู๋เป็นพิเศษแต่อยากฆ่าเด็กนั่นงั้นหรือ?]
“แต่นิสัยของคนนั้น……” เทียนเจ๋อกังวลเล็กน้อย เขารู้สึกว่าจวินอู๋เสียเป็นเด็กดี ไม่พูดมาก สงบนิ่งใจเย็น ถ้าไม่ใช่เพราะเขาไม่รู้จะสอนยังไง เขาคงรับมาสอนเองแล้ว เด็กดีว่านอนสอนง่ายอย่างนั้น ทำไมนายท่านใจร้ายกับเขาได้ลง!
ชายชราตัวเล็กโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “ไม่ต้องกังวลมากนักหรอก ทั้งสำนักธาราเมฆนี้ คนเดียวที่สามารถสอนจวินอู๋ได้ก็มีแค่นางเท่านั้น ส่งจวินอู๋ไปที่นั่นซะ”
เทียนเจ๋อยังอยากต่อสู้เพื่อจวินอู๋เสียอีก แต่ชายชราตัวเล็กก็มุ่งมั่นจะผลักจวินอู๋เสียลงหลุมไฟซะเหลือเกิน ไม่ว่าเทียนเจ๋อจะพูดยังไง เขาก็ไม่คิดจะเปลี่ยนใจ เทียนเจ๋อจึงทำได้แค่ออกไปด้วยสีหน้าขมขื่น
เมื่อหมดหนทางแก้ไข เทียนเจ๋อจึงไปหาจวินอู๋เสียตามคำสั่งของชายชรา และบอกให้จวินอู๋เสียไปที่หอจันทร์แรม
ตอนที่เทียนเจ๋อพูดกับจวินอู๋เสีย กู่ซินเยียนบังเอิญมาหาจวินอู๋เสียพอดี ใบหน้าเล็กๆงดงามนั้นประดับด้วยรอยยิ้ม นางยืนรออยู่ข้างๆจนกระทั่งเทียนเจ๋อจากไป จากนั้นกู่ซินเยียนก็ก้าวเข้ามาหยุดจวินอู๋เสียไม่ให้กลับเข้าไปในห้อง
“จวินอู๋ เจ้าจะไปที่หอจันทร์แรมจริงๆหรือ?” กู่ซินเยียนมีสีหน้าลำบากใจ
จวินอู๋เสียมองกู่ซินเยียนอย่างสงสัย กู่ซินเยียนเป็นคนฉลาด นางไม่เหมือนคนอื่นๆที่แสดงความตั้งใจออกมาทางสีหน้าจนหมด แม้ว่าจวินอู๋เสียจะเดาจุดประสงค์ของนางได้แล้ว แต่ด้วยวิธีการที่กู่ซินเยียนทำมาตลอด ทำให้จวินอู๋เสียไม่สามารถจับผิดนางได้ ถึงอยากจะขีดเส้นกั้นไว้ แต่ก็ยังหาโอกาสเหมาะๆไม่ได้
ความใจดีที่กู่ซินเยียนแสดงต่อจวินอู๋เสียดูเหมือนไม่มีอะไร เพียงแค่ให้ของจำเป็นบางอย่างเป็นครั้งคราว และไม่เคยพูดอะไรกับจวินอู๋เสียมากนัก รักษาระยะห่างอย่างเหมาะสมทำให้คนรู้สึกสบายใจ
กู่ซินเยียนเห็นแววตาสงสัยของจวินอู๋เสีย นางหยุดนิดนึงก่อนจะพูดว่า “ข้าได้ยินมาจากพวกรุ่นพี่ว่า คนที่หอจันทร์แรมเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นยาก ไม่มีใครกล้าไปที่นั่น เจ้า……ถ้าเจ้าจะไปจริงๆ เจ้าต้องระวังตัวนะ”
จวินอู๋เสียพยักหน้า จากนั้นก็หันหลังกลับเข้าห้องไป
เมื่อหลินเฮ่าอวี่ที่มากับกู่ซินเยียนเห็นท่าทางเย็นชาของจวินอู๋เสีย ก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา หลังจากประตูปิดลง เขาก็พูดอย่างอารมณ์เสียว่า “นี่ซินเยียน เจ้าจะทำแบบนี้ไปถึงเมื่อไรกัน? ข้าเข้าใจเจตนาของเจ้า แต่ไอ้หมอนั่นมันมองข้ามความหวังดีของคนอื่นเกินไปรึเปล่า? เจ้าทำดีกับมันมาตลอด มันก็ยังทำหน้าตายอยู่อย่างนั้น ไม่สนใจเจ้าเลยสักนิด คนแบบนี้ ปล่อยให้ตายอยู่คนเดียวไปเถอะ ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าห้ามไว้ พวกเราคงไม่ทนและไปอัดมันแล้ว”
ยิ่งกู่ซินเยียนทำดีกับจวินอู๋เสียเท่าไร ศิษย์คนอื่นๆจากวิหารมารโลหิตก็ยิ่งเกลียดจวินอู๋เสีย พวกเขาแย่งกันเอาใจกู่ซินเยียนแทบตายเพื่อให้นางพอใจ แต่เจ้านั่นกลับทำท่าทางแบบนั้น คิดจะแสดงให้ใครดู?
กู่ซินเยียนมองหลินเฮ่าอวี่อย่างพูดไม่ออกครู่หนึ่ง แล้วในที่สุดนางก็พูดว่า “ไม่อยากเห็นก็ไม่ต้องดู ไม่มีใครบังคับให้เจ้ามาซะหน่อย ถ้าข้าทนรับความพ่ายแพ้เล็กๆแบบนี้ไม่ได้ ข้าจะมีหน้าพูดว่าเป็นลูกสาวของพ่อข้าได้ยังไง?”