มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 451
“เจอรัลด์ นี่คือรถใหม่ที่นายซื้อเหรอ?” ชารอนถามด้วยความประหลาดใจ
“อืม ฉันได้มันมาไม่กี่วันก่อน ก็แค่ทรัพย์สินได้มาจากที่หนึ่งไปยังอีกที่” เจอรัลด์ตอบขณะที่เขาโยนกุญแจรถไว้บนโต๊ะอย่างลวก ๆ
นี่ทำให้ลิเลียนตื่นเต้นแต่ก็กังวลใจ เนื่องจากเธอกลัวว่ากุญแจรถแสนแพงจะได้รับความเสียหาย
กระนั้น สิ่งที่ทำให้เธอตื่นเต้นมากขึ้นก็คือสีหน้าของเฮเวิร์ดได้กลายเป็นอิจฉาตาร้อนขึ้นมาแล้ว
“เออจริงสิ ฉันได้ยินลิเลียนพูดว่านายก็ซื้อรถแล้วเมื่อไม่นานมานี้ใช่ไหม? ฉันยังไม่เคยเห็นมันเลย นายซื้อรถอะไรให้ตัวเองล่ะ? BMW ซีรี่ 7 รถเบนซ์ หรือออดี้ล่ะ? มีมูลค่ามากกว่า 150,000 ดอลลาร์หรือเปล่า?” เจอรัลด์ถามด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ขณะที่เขามองไปที่เฮเวิร์ด
“ฮี่ฮี่! เฮเวิร์ดจัดหารถพาสสาทที่ราคามากกว่า 30,000 ดอลลาร์ แต่นั่นจะเทียบกับรถที่มีมูลค่า 300,000 ดอลลาร์ของนายได้อย่างไร?” ลิเลียนเยาะเย้ยขณะที่เธอกรอกตาใส่เฮเวิร์ด
เฮเวิร์ดสูดหายใจเข้าอย่างขุ่นเคือง ขณะที่มือของเขากำลังเริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ขึ้นมา
“โอ้? นายซื้อรถพาสสาทเหรอ? ทำไมนายซื้อรถนั่นล่ะ?” เจอรัลด์ตอบพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ
“ฉันสามารถซื้ออะไรก็ได้ที่ฉันพอใจ และพวกนายทั้งสองไม่มีอะไรที่ต้องกังวลเกี่ยวกับมัน ไม่ใช่ว่านายเพิ่งจะถูกลอตเตอรี่หรอกเหรอ? ดังนั้น ทำไมต้องเกทับกันล่ะ?” เฮเวิร์ดตอบอย่างกระวนกระวายใจ
“ฉันเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก เจอรัลด์ กับการที่ได้อยู่กับนาย ฉันจะอยู่เคียงข้างนายไปตลอดชีวิตที่เหลือของฉัน และพวกเราจะเพลิดเพลินกับชีวิตที่ยอดเยี่ยมด้วยกัน! นายจะต้องดูแลฉันเป็นอย่างดี อย่างไรก็ดี และนั่นรวมถึงการซื้อเสื้อผ้าทั้งหมดที่ฉันต้องการให้ฉันในวันนี้!”
“ได้! แน่นอน ฉันจะซื้อพวกมันให้เธอเอง แต่อย่าลืมว่าเธอก็สัญญาเช่นกันว่า เธอจะให้ครั้งแรกของเธอกับฉันในคืนนี้ ฮี่ฮี่!” เจอรัลด์กระซิบขณะที่เขาจับมือที่อ่อนนุ่มของลิเลียน
เมื่อลิเลียนได้ยินคำพูดของเจอรัลด์ เธอรู้สึกอยากจะตบเขาแรง ๆ จริง ๆ ตบจนเลือดอาบ…
ให้ตาย! ใครให้สิทธิ์เขาพูดแบบนั้นกัน? นี่เป็นส่วนหนึ่งของบทเมื่อไหร?
ท้ายที่สุดแล้ว การเดทก็คือการเดท และถ้าเจอรัลด์จะนำหัวข้อนี้เข้าบทสนทนา เฮเวิร์ดก็จะถูกทำลายได้ง่ายมากอย่างไม่ต้องสงสัย
โชคดี ประโยคของเจอรัลด์ทิ้งผลกระทบอย่างใหญ่โต
แรกเริ่มลิเลียนวางแผนที่จะเตือนเจอรัลด์จากการพูดเรื่องเหลวไหลมากเกินไป แต่จากนั้นเองที่เธอตระหนักได้ถึงสีหน้าของเฮเวิร์ดที่อิจฉาตาร้อนไปแล้ว
ริมฝีปากของเขาสั่นขึ้นมาด้วยความเดือดดาล
เธอเห็นว่าคำพูดไม่กี่คำเหล่านั้นจากเจอรัลด์ ได้กระตุ้นความโกรธของเฮเวิร์ดมากมายหลายวิธี
“อ่า! บ้าเหรอ! บ้าเหรอ! ฉันเกลียดนาย…”
ลิเลียนตอบอย่างเขินอาย
อย่างที่คิดไว้ เฮเวิร์ดลุกยืนขึ้น เต็มไปด้วยความเดือดดาลและโกรธเคือง
“ไม่มีทาง ลิเลียน ทำไมเธอทำแบบนี้? เธออยากจะได้อะไรนะ? ให้ฉันซื้อมันให้เธอแทนเป็นไง? ทำไมถึงให้ครั้งแรกของเธอกับไอ้งั่งที่น่าสมเพชคนนี้ล่ะ? อย่าลดค่าและทำร้ายตัวเองเพียงเพราะเขาถูกลอตเตอรี่เลย!”
ลิเลียนไม่สนใจสิ่งอื่น โต้แย้งเฮเวิร์ดด้วยการโต้ตอบทันควันอย่างกราดเกรี้ยวทันที
“เฮอะ! เฮเวิร์ด ใครให้สิทธิ์นายมาเรียกแฟนของฉันว่าไอ้งั่งที่น่าสมเพชกัน? นอกจากนี้ เขาเป็นของฉันแล้ว เช่นนั้นจะผิดอะไรที่ฉันจะให้ครั้งแรกของฉันกับแฟนของฉัน? เกี่ยวอะไรกับนายด้วยล่ะ?”
“เธอรู้ไหม ฉันคิดอยู่เสมอว่าเธอเป็นคนที่เชื่อถือได้และพึ่งพาได้ ลิเลียน ฉันคิดว่าเธอให้ความสำคัญอย่างมากกับพฤติกรรมของเธออยู่เสมอ และพูดตรง ๆ ไม่อ้อมค้อม แม้ว่าฉันเลือกที่จะคบกันกับชารอน ฉันรู้สึกยุ่งเหยิงจริง ๆ และฉันก็เจ็บปวดอย่างมากกับทั้งหมดนี้ ฉันเต็มไปด้วยความเสียใจเช่นกัน แต่ตอนนี้ที่ฉันเห็นเธอทำตัวแบบนี้ ฉันก็ไม่มีความโกรธ หรือโทษตัวเองอีกต่อไปแล้วที่ปล่อยเธอไป ไปกันเถอะ ชารอน!” เฮเวิร์ดพูดสวนอย่างโกรธจัดขณะที่เขากำลังจะดึงขารอนออกไป
ลิเลียนมองไปที่เฮเวิร์ดด้วยความกังวลในสายตาของเธอ
เมื่อเทียบกับชารอน ข้อได้เปรียบสำคัญที่สุดของลิเลียนก็คือ เธอเข้าใจทุก ๆ ส่วนของเฮเวิร์ด เธอคือคนที่รู้ดีที่สุดเกี่ยวกับจิตวิทยาและจิตใจของเขา
เธอยังรู้เป็นอย่างดีเช่นกันว่า เฮเวิร์ดต้องพูดไปแบบนี้เพื่อจะทดสอบว่าเธอยังคงชอบเขาอยู่หรือไม่ รอที่จะได้เห็นว่าเธอจะรู้สึกผิดและขอโทษเขาสำหรับการกระทำของเธอ
ซึ่งแปลว่า ถ้าลิเลียนทำแบบนั้น ทุกอย่างมันก็คงจะจบจริง ๆ แน่
เธอกอดเจอรัลด์ไว้แน่นมากเท่าที่จะสามารถทำได้ ราวกับว่าคำพูดของเฮเวิร์ดไม่มีความหมายอะไรต่อเธอเลย
“ที่รัก…ฉันไม่สนว่าคนอื่นจะคิดกับฉันยังไง ฉันสัญญาว่าฉันจะดูแลเธอเป็นอย่างดีจากนี้ไป เธอจะปฏิบัติกับฉันเป็นอย่างดีด้วยเหมือนกันใช่ไหม?”
เจอรัลด์ถือโอกาสนี้โอบเอวของลิเลียน โอบกอดอย่างอ่อนโยนและน่าหลงใหล
“แน่นอน ฉันจะปฏิบัติกับนายเป็นอย่างดี”
เขาก็ไม่ได้โง่เหมือนกัน ทำไมไม่คว้าโอกาสนี้และฉวยโอกาสกับเธอเมื่อเขาสามารถทำได้ล่ะ?
เขายังคงลูบไล้ร่างกายของลิเลียนต่อไป
คำพูดเหล่านั้นดังและชัดเจนสำหรับเฮเวิร์ดเหมือนกัน และตอนนี้ใบหน้าของเขาก็ซีดเซียวไปแล้ว ดูขาวมากเหมือนกับผี
โดยไม่ได้พูดอะไรอีก ชารอนลากเฮเวิร์ดออกไปจากร้านกาแฟ
“บ้าเอ้ย…พอได้แล้ว! ทำไมนายยังคงแตะต้องฉันอยู่เนี่ย?”
ลิเลียนผลักเจอรัลด์ออกไปทันทีที่เธอเห็นเฮเวิร์ดจากไป