นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 547 เธอดื่มเหล้าไปเท่าไหร่กัน
ชั่วพริบตาเดียว ซูฉิงก็ถูกล้อมรอบด้วยสื่อทันที ถ้าฮ่อหยุนเฉิงไม่ได้ส่งใครมาปกป้องซูฉิง เกรงว่าซูฉิงจะถูกคนเหล่านี้ผลักและล้มลง
“คุณซูฉิง คุณมีคำอธิบายเกี่ยวกับเหตุการณ์ล่าสุดที่เกี่ยวกับหลิวเสี่ยวหนิงศิลปินของบริษัทของคุณไหมคะ?”
“สตาร์เอ็นเตอร์เทนเมนท์ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัวของศิลปินในสังกัดไหมคะ?”
“เรื่องเหล่านั้นบนอินเทอร์เน็ตเป็นความจริงไหมคะ? คุณสามารถตอบสักหน่อยได้ไหมคะ?”
ซูฉิงเม้มริมฝีปากเบา ๆ ดวงตาของเธอหรี่ลงเล็กน้อยด้วยแสงแฟลช
จนกระทั่งเสียงของคำถามรอบข้างเงียบลง ซูฉิงจึงลืมตาขึ้น และเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ:
“ทางบริษัทของเราได้ชี้แจงไว้ก่อนหน้านี้แล้วค่ะ ขอทุกคนนะคะได้โปรดอย่าสนใจชีวิตส่วนตัวของศิลปินจนมากเกินไป อีกไม่นานละครเรื่องชิงชุนเซี่ยวเหยี่ยนที่เสี่ยวหนิงและเฉินจุนเหยียน ร่วมงานกันใกล้จะปิดกล้องเร็วๆนี้แล้ว จึงอยากให้ทุกคนให้ความสนใจตรงนี้มากกว่านะคะ”
เมื่อพูดอย่างนั้น ซูฉิงก็เพิกเฉยต่อคำถามอื่นๆ เธอได้ติดต่อพนักงานของบริษัทเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว พวกเขาทั้งหมดก็ออกมาต้อนรับซูฉิง และปิดกั้นสื่อโดยรอบภายนอก
ในขณะนี้เองก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือของซูฉิงดังขึ้น เธอมองลงไปและเห็นว่าเป็นผู้จัดการของ หลิวเสี่ยวหนิง
“เกิดอะไรขึ้น?” ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ซูฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อยมี ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเกิดขึ้นในใจของเธอ
“หาเสี่ยวหนิงไม่เจอเลย! วันนี้เธอไม่มาที่กองถ่ายเลยด้วยซ้ำ ฉันทั้งโทรหาทั้งส่งข้อความหาเธอ แต่ไม่มีการตอบกลับใดๆเลย”
สถานที่ที่ผู้จัดการอยู่แม้จะมีเสียงดัง แต่ก็ไม่สามารถปกปิดความร้อนใจในน้ำเสียงของเขาได้เลย
“เมื่อวานที่คุณพบกับหลิวเสี่ยวหนิงเวลาประมาณกี่โมง? ที่ไหน?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผู้จัดการก็หยุด และเดินไปยังที่เงียบๆ แล้วพูดต่อ “เมื่อวานฉันไม่ได้เจอเธอ และคนสุดท้ายที่เห็นเธอน่าจะเป็นเฉินจุนเหยียน ก็คือข่าวเมื่อวานนี้”
“ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?” หลิวเสี่ยวหนิงชี้ไปที่ผู้ช่วยข้างๆ เขาซึ่งพยักหน้าและวิ่งไปที่บริษัท
“ฉันกำลังรีบไปที่อพาร์ตเมนต์ของเสี่ยวหนิง ฉันไม่รู้ว่าเธอไม่อยู่ที่นี่”
“โอเค รอฉันก่อน ฉันกำลังไป” ซูฉิงตอบและเข้าไปในบริษัท
ในขณะนี้ เฉินจุนเหยียนก็เดินตามผู้ช่วยจากในลิฟต์ และดวงตาของเขาขยับเล็กน้อยเมื่อเห็นซูฉิง
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” เฉินจุนเหยียนถูกเรียกออกมาเมื่อครู่นี้ และเมื่อเขาได้ยินว่านั่นคือซูฉิง ผู้ที่จริงๆแล้วควรจะไปที่กองถ่าย เขาก็รีบมาทันที
“วันนี้คุณไม่ไปกองถ่ายเหรอ?” ซูฉิงถาม
“กำลังจะไปแล้ว วันนี้ฉันมีคิวถ่ายตอนบ่าย” เฉินจุนเหยียนกล่าว แล้วเมื่อเงยหน้าขึ้น ก็เห็นแฟนๆ ที่รายล้อมอยู่ด้านหน้าบริษัทที่ เขาก็ขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ทำไมด้านนอกถึงมีสื่อเยอะจัง?”
แม้แต่เฉินจุนเหยียนเองก็ตกใจ แต่หลิวเสี่ยวหนิงกลับนึกถึงเมื่อวานได้อย่างรางเลือน
“เมื่อวานคุณได้พบกับหลิวเสี่ยวหนิงใช่ไหม?” ซูฉิงยกเท้าขึ้นและโบกมือให้เฉินจุนเหยียนตามเธอไป
“ใช่ เมื่อวานนี้ฉันขอให้ผู้จัดการพาเธอกลับบ้าน” เฉินจุนเหยียนงงเล็กน้อย สงสัยว่าทำไมซูฉิงถึงถามเรื่องนี้
“เมื่อครู่นี้ผู้จัดการโทรมาหาฉันว่าวันนี้เธอไม่ได้มาที่กองถ่าย”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ซูฉิงก็อดไม่ได้ที่จะกังวลเล็กน้อย เพราะหลิวเสี่ยวหนิงเคยถูกลักพาตัวมาก่อน
การแสดงออกเฉินจุนเหยียนได้หยุดนิ่ง “เพียงแค่เขาไม่ได้โทรหาเธอเมื่อวานนี้ มันเกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง”
“ไปดูที่อพาร์ตเมนต์ของเธอกันก่อนเถอะ”
ซูฉิงถอนหายใจในใจ แม้ว่าหลิวเสี่ยวหนิงจะพึ่งมาเป็นนักแสดงในช่วงเวลาสั้นๆ แต่เธอก็มีความเป็นมืออาชีพอย่างมาก การขาดงานแบบนี้ไม่เคยทำมาก่อน
ทั้งสองคนมาถึงที่จอดรถชั้นใต้ดิน ซูฉิงก็รีบไปห้องของหลิวเสี่ยวหนิง
บริษัทสตาร์เอ็นเตอร์เทนเมนท์อยู่ใกล้กับอพาร์ตเมนต์ของหลิวเสี่ยวหนิงเป็นอย่างมาก พวกซูฉิงมาถึงพร้อมกับผู้จัดการของเธอ
เนื่องจากเกี่ยวเนื่องกับเรื่องงาน ผู้จัดการจึงมีกุญแจห้องของหลิวเสี่ยวหนิงเอาไว้ เธอกดกริ่งประตูก่อน แต่ในเมื่อไม่มีใครเปิดประตูจึงได้เปิดประตูเข้าไป
ห้องพักสะอาดมาก และไม่มีวี่แววของการบีบบังคับให้เข้ามาแต่อย่างใด หลายคนอดไม่ได้ที่จะมองหน้ากัน
“เป็นไปได้ยังไง…” สีหน้าของผู้จัดการเปลี่ยนเป็นไม่สู้ดีนัก
ซูฉิงตกใจ หรือเธอจะถูกลักพาตัวไปเหมือนครั้งที่แล้ว?
“ฉันควรแจ้งตำรวจดีไหมนะ?” เมื่อผู้จัดการถามเช่นนี้ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น ปรากฏว่าเป็นสายของหลิวเสี่ยวหนิง
สีหน้าของผู้จัดการแสดงถึงความดีใจ รีบรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
“หลิวเสี่ยวหนิง! ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? ทำไมโทรไปก็ไม่รับ ส่งวีแชตไปก็ไม่ตอบล่ะ?”
ไม่มีเสียงโต้ตอบจากปลายอีกด้านในทันที หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เสียงแหบเล็กน้อยของหลิวเสี่ยวหนิงก็ดังขึ้นช้าๆ
“คุณเป็นใคร……”
ผู้จัดการตกตะลึงครู่หนึ่ง เธอมองไปที่ซูฉิง ซึ่งกำลังโบกมือให้เธอยื่นโทรศัพท์ให้
“เสี่ยวหนิง ฉันคือซูฉิงนะ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?” เมื่อฟังเสียงของหลิวเสี่ยวหนิงแล้ว ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครถูกลักพาตัว แต่อาจเป็นเพราะเป็นหวัดหรืออะไรบางอย่างมากกว่า
“ฉัน…” หลิวเสี่ยวหนิงพึมพำเบา ๆ เสียงที่ดังมาจากปลายอีกด้านของโทรศัพท์ “ฉันอยู่บ้าน…”
คนสามคนที่ยืนอยู่ในอพาร์ตเมนต์ของหลิวเสี่ยวหนิงก็ชะงักและมองหน้ากัน
“ฉันนึกออกแล้ว เธอยังมีบ้านอยู่อีกหลังหนึ่ง เธอน่าจะอยู่ที่นั่น” ผู้จัดการตบหน้าผากของเขาแล้วพูดอย่างรวดเร็ว
ในอีกด้านหนึ่ง โทรศัพท์ของหลิวเสี่ยวหนิงก็วางสายไปซะอย่างงั้น หลังจากยืนยันได้ว่าหลิวเสี่ยวหนิงไม่ได้ถูกลักพาตัวซูฉิงก็โล่งใจ
“ไปดูที่นั่นกันเถอะ”
ซูฉิงพูดอย่างจนปัญญา เธอหันไปมองที่เฉินจุนเหยียนที่อยู่ข้างๆเธอ “นายไปกองถ่ายก่อนเถอะ”
“ยังไปมีเวลาอยู่ ฉันจะไปกับเธอ เผื่อไว้น่ะ” ดวงตาของเฉืนจุนเหยียนกะพริบเล็กน้อยและเขาก็ยิ้มให้กับซูฉิง
“ถ้าไม่ทำให้นายเสียเวลาก็โอเค” ซูฉิงพยักหน้า และทั้งสามก็ไปที่ที่หลิวเสี่ยวหนิงพูดด้วยกัน
ทั้งสามมาถึงอย่างรีบร้อน แต่เมื่อพวกเขาเคาะประตูก็ไม่ได้มีการตอบรับใดๆ
“เสี่ยวหนิง!” ผู้จัดการตะโกนด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“คุณไม่รู้รหัสผ่านเหรอ?” ซูฉิงมองดูรหัสล็อกที่ประตูด้วยอาการปวดหัวอย่างแท้จริง
“ฉันไม่รู้จริงๆ” ผู้จัดการผายมือและแสดงอาการหมดหนทาง
ในขณะนี้เอง ก็มีเสียงมาจากประตู ประตูก็ถูกเปิดออกอย่างช้าๆ ใบหน้าของหลิวเสี่ยวหนิงก็โผล่ออกมา
เมื่อเห็นว่าหลิวเสี่ยวหนิงไม่ได้รับบาดเจ็บ ผู้จัดการก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเดินเข้าไปในห้องของเธอ:
“เธอเป็นอะไรห๊ะ? เสี่ยว…”
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอก็เห็นขวดเหล้า และหลายสิ่งหลายอย่างกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น
“นี่เธอกำลังทำอะไรอยู่?”
ซูฉิงก้าวไปข้างหน้า ปรากฏว่าเธอได้กลิ่นแอลกอฮอล์อย่างแรง ทำให้เธอขมวดคิ้ว
“เธอดื่มเหล้าไปเท่าไหร่กันเนี่ย?”
หลิวเสี่ยวหนิงพิงอยู่บนโซฟา เธอลืมตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน ราวกับว่าจะปวดหัว เธอแค่ขมวดคิ้วและไม่ตอบคำถามซูฉิงในทันที
“หลิวเสี่ยวหนิง” เสียงของซูฉิงเริ่มเย็นชาขึ้นเล็กน้อย
“พี่ฉิง…”
หลิวเสี่ยวหนิงไอ แต่เมื่อเขายกมือขึ้นก็ชนขวดเหล้าที่อยู่บนโต๊ะแตกลงบนพื้น เหล้าที่เหลืออยู่ในขวดก็กระจัดกระจาย
“หลิวเสี่ยวหนิงนี่เธอบ้าไปแล้วเหรอ!”
ในเวลานี้ ความอดทนของซูฉิงถึงขีดจำกัด เธอก้าวไปข้างหน้าและคว้าข้อมือของหลิวเสี่ยวหนิงเอาไว้
อย่างไรก็ตาม เธอกลับได้ยินหลิวเสี่ยวหนิงพูดอย่างเบาๆ
“ตอนนี้เขาก็เจ็บปวดมากแบบนี้ใช่ไหม?”