บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 494
เธอยังคงเป็นภรรยาของเขา!
ก๊อก ก๊อก ก๊อก มีคนเคาะประตูสำนักงาน
เมื่อมองขึ้นไป เมเดลีนก็ได้พบกับเฟลิเป้ที่มีรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่อบอุ่นอยู่บนริมฝีปากของเขา
หลังจากเคลียร์โต๊ะแล้ว เธอก็เปิดประตูให้เฟลิเป้เข้ามาและชงชาดำเสิร์ฟให้เขา
เฟลิเป้จิบเล็กน้อยก่อนจะตรงเข้าประเด็น “ทำไมเมื่อสองวันก่อนคุณถึงปิดโทรศัพท์? เจเรมี่พูดอะไรหรือเปล่า ในวันที่อยู่หน้าบริษัท วิทแมน คอร์ปเปอเรชั่น?”
เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ เมเดลีนก็ยิ้มแย้มอย่างแจ่มใส ดวงตาของเธอเบิกบานด้วยความดีใจ
“ฉันพบลูกของฉันแล้ว”
เฟลิเป้ตัวสั่น “ลูกคนแรกของคุณกับเจเรมี่เหรอ?”
“ใช่ ใครจะคิดว่าเขาจะอยู่ข้าง ๆ ฉันมาตลอด?” เมเดลีนยิ้มหวาน เผยให้เห็นลักยิ้มของเธอ “แจ็คสันคือลูกชายของฉัน”
“แจ็คสันเป็นลูกของคุณเหรอ?” เฟลิเป้ตกตะลึง
เมเดลีนพยักหน้า “นี่เลยอธิบายได้ว่า ทำไมฉันถึงรู้สึกผูกพันและสนิทสนมเป็นพิเศษ เมื่อพบกับแจ็ค”
เฟลิเป้สายตาดูอ่อนลง เมื่อเขาจ้องไปที่รอยยิ้มอันแสนหวานและหมดกังวลของเมเดลีนซึ่งเขาไม่เคยเห็นมาก่อน
“ยินดีด้วยนะที่คุณได้พบลูกของคุณในที่สุด”
เขายิ้มบาง ๆ แต่มีรอยย่นระหว่างคิ้วของเขา
“เมื่อเช้านี้ คุณตามเจเรมี่เข้าไปในรถของเขาเพราะแจ็คสันใช่ไหม?”
เมเดลีนพยักหน้า เมื่อเขาพูดในสิ่งที่เธอคิด “แม้ว่าฉันไม่เคยตั้งใจจะแยกจากแจ็ค แต่ฉันก็ยังคงเป็นหนี้เขาในฐานะแม่ ท้ายที่สุด เมเรดิธทรมานและทำร้ายเขาแบบนั้น ก็เป็นเพราะฉันทั้งนั้น”
“มันไม่ใช่ความผิดของคุณ” เฟลิเป้กุมมือของเมเดลีนอย่างอ่อนโยน “คุณไม่ผิดเลย คนที่ต้องถูกต่อว่าคือ เมเรดิธและเจเรมี่ ผมสามารถช่วยคุณได้ ถ้าคุณอยากจะต่อสู้เพื่อสิทธิในการดูแลแจ็ค ในตอนที่คุณหย่ากับเจเรมี่”
เมเดลีนขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดกับการพูดถึงหย่า “เฟลิเป้ คือ…“
“แค่คุณให้เวลาผมสักหน่อย เพื่อจัดการกับเรื่องราวเก่า ๆ แล้วผมจะพาคุณกับแจ็คกลับไปที่เมืองเอฟเพื่อไปพบลิลลี่ จากนั้นเราจะแต่งงานกันและใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายและมีความสุขกับสมาชิกครอบครัว 4 คน”
ดวงตาสีนิลของเฟลิเป้สะท้อนประกายของความอ่อนโยน
จากนั้นเขาดึงเมเดลีนเข้าไปในอ้อมแขนของเขาเบา ๆ
เมเดลีนไม่รู้ว่า เธอควรกอดเขาตอบ หรือผลักเขาออกไปในตอนนี้ แน่นอนว่า นั่นคือ ความตั้งใจของเธอเช่นกัน ที่จะออกจากดินแดนแห่งข่าวลือนี้ หลังจากที่เธอแก้แค้นสำเร็จ
แต่เธอก็ยังไม่รู้ว่าทำไมความตั้งใจของเธอถึงสั่นคลอนไปในตอนนี้
ไม่นานหลังจากที่เฟลิเป้จากไป เอวาก็มาเยี่ยมเธอที่ร้านด้วยเช่นกัน
เมเดลีนเล่าเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงสองวันที่ผ่านมาให้เอวาฟัง ซึ่งมันจบลงที่ว่า เอวาตกใจเกินกว่าจะถือถ้วยในมือของเธอไว้ได้อย่างมั่นคง
“อะไรนะ? ไอ้บ้านั่นไร้ยางอายถึงขนาดจะบอกว่าเขารักเธอ? รักเท้าฉันนี่!” เอวาโกรธจัด “เธอจะตกหลุมพรางนั่นไม่ได้นะ แมดดี้ เขาต้องโกหกเธอแน่ ๆ! เขาอาจจะแค่พูดแบบนั้น เพื่อที่เขาจะได้หุ้นของบริษัทวิทแมนคืน”
เมเดลีนพยักหน้า “ไม่เอาน่า ความรู้สึกของฉันที่มีต่อเขามันตายไปนานแล้ว”
“ดี!” เอวาร้องออกมาอย่างพึ่งพอใจก่อนจะเอนตัวไปโอบไหล่ของเมเดลีนด้วยความรัก “ถึงแม้ว่าไอ้กร๊วกนั่นจะร้ายกาจไปหน่อย แต่ฉันก็ดีใจมาก ๆ ที่เธอได้พบลูกชายของเธอ แมดดี้! “
“แจ็คเป็นเด็กที่เงียบและว่านอนสอนง่ายมาก ๆ มันทำให้ฉันเจ็บปวดมากที่รู้ว่าเขาผ่านอะไรมาบ้าง”
“ฉันเจ็บปวดแทนเธอ” เอวาพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ “เธอไม่ควรใจเธออ่อนลงเพราะเด็กนะ แมดดี้ อย่ากลับไปหาเขา หลังจากที่เขาทิ้งเธอให้เจ็บปวดและทรมาน”
ในใจของเมเดลีน ดังก้องไปด้วยเสียงคำพูดเน้นย้ำของเอวา หลังจากที่เธอจากไป
เธอจะไม่กลับไปหาเขาอีก
ไม่อย่างแน่นอน
เมเดลีนเริ่มร่างข้อตกลงการหย่าร้างของเธอ โดยขังตัวเองอยู่ในที่ทำงานตลอดทั้งวัน
ท้องฟ้ามืดครึ้ม ในขณะที่ลมหนาวพัดอยู่นอกหน้าต่าง
ขณะที่เธอกำลังจะพิมพ์เสร็จ เมเดลีนก็บังเอิญไปคลิกปุ่มออกก่อนที่เธอจะบันทึกเอกสาร
ด้วยความเศร้าใจ เธอเลยจัดการกับแหล่งข้อมูลในอดีตของเธอ และได้บังเอิญคลิกไฟล์ที่ไม่มีชื่อ ซึ่งเธอคัดลอกมาจากคอมพิวเตอร์ของเจเรมี่มาเมื่อก่อนหน้านี้โดยไม่ได้ตั้งใจ
เมเดลีนจำได้ว่าไฟล์นี้ถูกจัดเก็บด้วยเอกสาร .txt หลายพันฉบับ เธอเพียงคลิกที่หนึ่งในนั้นและเปิดขึ้นเพื่อแสดงบรรทัดเดียว – ‘ดีใจที่ได้พบคุณอีกครั้ง ผมหมายความแบบนั้น’
เมเดลีนตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติขณะที่เธอไตร่ตรองเกี่ยวกับวลีนี้
เธอปิดมันลงทันที และเปิดเอกสารแรกที่บันทึกไว้ในไฟล์นี้
คำพูดในนั้นทำให้เมเดลีนตื่นตะลึง…