คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 575
ในห้องครัวอดีนาสวมผ้ากันเปื้อนในขณะที่เธอกำลังยุ่งอยู่กับการหั่นแครอท มีร่องลอยของหยาดเหงื่อบนใบหน้าที่สวยงามของเธอ เธอรู้ว่าเชสเตอร์ต้องการเลี้ยงบรรดาพี่น้องของเขาด้วยมื้อเย็นดังนั้นเธอจึงต้องดูแลต้อนรับพวกเขาให้เป็นอย่างดี
หญิงสาวรับใช้เข้าไปหาเธอและกล่าว “นายหญิง ท่านประมุขต้องการให้ท่านไปร่วมทานอาหารเย็น”
อดีนาฉีกยิ้มและพยักหน้า “โอเค เธอไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันขอทำอาหารจานนี้ให้เสร็จก่อน”
หญิงสาวรับใช้พยักหน้า เธอหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาและซับเหงื่อออกจากใบหน้าของอดีนาก่อนที่เธอจะจากไป
สิบนาทีต่อมาอาหารจานนั้นก็เสร็จสมบูรณ์ เธอยกจานอย่างระมัดระวังในมือของเธอและมุ่งหน้าไปยังห้องโถงใหญ่ที่เชสเตอร์รออยู่
เธอเดินไปได้ครึ่งทาง เธอก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของผู้หญิงดังมาจากห้องของแดร์ริล เธอหยุดชะงักระหว่างทาง
‘แดร์ริลกำลังดื่มกับเชสเตอร์และก็แด๊กซ์อยู่ไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมมันถึงมีเสียงของผู้หญิงร่ำไห้ดังมาจากห้องของแดร์ริล?’ อดีน่าคิด
เธอสงสัยใคร่รู้ ดังนั้นเธอจึงผลักประตูเปิดออก เธอก็ต้องตกตะลึงกับภาพที่เธอเห็น ผู้หญิงโฉมงามถูกผูกติดอยู่บนเก้าอี้ร้องห่มร้องไห้ เธอคือเมแกน แคสเทลโล
“หนู นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” อดีนาวางจานลงและเดินเข้าไปหาเมแกน
อดีนาเป็นคนมีจิตใจดีงาม เธอจึงทนไม่ได้ที่จะผู้คนร้องห่มร้องไห้ การที่เห็นสภาพของเมแกนทำให้หัวใจของเธอแตกสลาย
เมแกนนั้นรู้สึกเสียขวัญหวาดกลัว เมื่ออดีนาเข้ามาในห้อง เสียงสะอื้นของเธอก็เบาบางลง
“คุณเป็นใคร?” เมแกนกล่าวถามดวงตาแดงก่ำ
อดีนายิ้ม “ฉันมีชื่อว่าอดีนา น้องสาว ทำไมเธอถึงถูกมัดไว้แบบนี้?”
เมแกนขบเคี้ยวฟันของเธอและกระซิบ “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันถูกจับตัวมา เพราะฉันเป็นสาวกของสำนักง้อไบ๊ พวกเขาต้องการที่จะขู่กรรโชกอาจารย์ของฉัน คุณ… คุณช่วยแก้มัดฉันได้ไหม?”
เมแกนไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร แต่เธอเห็นว่าอดีนาท่าทางดูใจดี เธออ้อนวอนออกมาโดยไม่รู้ตัว
เมแกนไม่มีความหวังมากนัก อย่างไรก็ตามเธอก็รู้สึกประหลาดใจเมื่ออดีนาแก้มัดให้กับเธอ
“โอเค ฉันแก้มัดให้เธอแล้ว ไม่ต้องร้องไห้” อดีนากล่าวอย่างนุ่มนวล “หนูน้อย สาวกผู้ติดตามแห่งนิกายตำหนักอมตะไม่มีวันที่จะสร้างปัญหา พวกเราจะใช้เธอขู่กรรโชกอาจารย์ของเธอลงคอได้ยังไง? ฉันแก้มัดเธอแล้ว ตามฉันมา ฉันจะพาเธอออกไปจากเกาะอมตะ”
เมแกนนั้นตกตะลึงและมองซื่อ ๆ ไปที่อดีนา
เธอกำลังปล่อยตัวเมแกนไป? มันเป็นไปไม่ได้! จะต้องมีอะไรซ่อนงำอย่างแน่นอน พวกเขาคือเศษเดนมนุษย์ พวกเขาจะปล่อยให้เธอหนีไปแบบนี้ได้อย่างไร?
“หนูน้อย?” อดีนากล่าวถามขณะเธอกำลังจะออกจากห้อง เธอรบเร้า “ตามฉันมา ฉันจะพาเธอออกไปจากเกาะอมตะ”
เมแกนหน้านิ่ว ถึงแม้ว่าเธอจะสงสัย แต่เธอก็ยังคงติดตามอดีนาไป
ไม่กี่นาทีต่อมาพวกเขาก็ได้เดินผ่านถนนที่เล็กคดเคี้ยวลงเนินเขา “หนูน้อย ตามถนนเส้นนี้ไปและเธอจะไปถึงทะเล” เธอแนะนำ “มันจะมีเรือชาวประมงอยู่ ขอพวกเขาเดินทางติดไปด้วยเธอก็จะออกไปจากที่นี่ได้” อดีนากล่าวจบเธอก็หันหลังและจากไป
เชสเตอร์และคนอื่น ๆ ยังคงรอเธออยู่ นอกจากนี้อาหารจานที่เธอเตรียมไว้ก็อาจจะเย็นชืดและจำเป็นต้องอุ่นใหม่
เมแกนยืนแน่นิ่งและกัดริมฝีปากของเธอ อดีนาจะปล่อยให้เธอหนีไปจริง ๆ อย่างนั้นเหรอ?
“ฉันขอถามได้ไหมว่าคุณคือใคร? ถ้าหากคุณปล่อยตัวฉันไปท่านประมุขนิกายจะไม่โทษคุณงั้นเหรอ?” เมแกนห้ามใจตัวเองไม่ได้ที่จะต้องกล่าวถาม
อดีนายิ้มอ่อน ๆ “ไม่ต้องห่วง สามีของฉันคือท่านประมุขนิกายคนใหม่ เขาจะมาโทษฉันได้ยังไง? ฉันเป็นภรรยาของเขา ไปได้แล้วหนูน้อย”
“แก!” เมแกนก็เดือดพล่านขึ้นมา “แกคือภรรยาของประมุขนิกายงั้นเหรอ?”
“ใช่” อดีนาฉีกยิ้ม
“ไอ้เดนมนุษย์! ไม่มีใครในนิกายตำหนักอมตะเป็นคนดี!” เมแกนตะคอก
เธอกล่าวต่อ “แกเป็นถึงภรรยาของประมุขนิกาย แกจะเป็นคนดีสักแค่ไหน? การที่แกปล่อยฉันไปมันจะต้องมีเจตตนาแอบแฝง! แกวางแผนคิดจะทำอะไร? สมาชิกสาวกนิกายตำหนักอมตะทุกคนสมควรตาย!”
เมแกนชักกระบี่เล่มยาวออกมาและแทงอดีนา
กระบี่แทงทะลุอกข้างขวาของเธอ
อดีนาไม่ใช่ผู้บ่มเพาะ เธอรู้สึกหน้าอกของเธอหนาวเหน็บเมื่อเลือดซึมซาบไปทั่วชุดของเธอ
เธอไม่เคยคาดฝันมาก่อนว่าการทำความดีของเธอจะพาเธอมาถึงจุดจบของชีวิต
เมแกนขบเคี้ยวฟันของเธอขณะที่เธอดึงดาบออกจากร่างของอดีนา เธอจ้องเขม็งไปที่อดีนาอย่างเลือดเย็น และกรีดร้องเสียงหลง “แกจงใจปล่อยตัวฉัน! แกมีเจตตนาแอบแฝงอะไร? บอกฉันมา!”
ตุ้บ
อดีนาไม่สามารถกล่าวตอบเมแกนได้ เธอรู้สึกโรยรินและตัวทรุดลงไปกับพื้น กระบี่ได้ทะลวงเข้าขั้วหัวใจของเธอ