ตอนที่ 1542 หอจันทร์แรม (2)
หลังจากรอประมาณครึ่งชั่วโมง และจวินอู๋เสียก็กำลังจะเคาะประตูอีกครั้ง แต่ในที่สุดนางก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากภายใน จวินอู๋เสียจึงเอามือลงและรอ
‘แอ๊ด’
ประตูที่ปิดล็อคไว้ก็เปิดออกอย่างช้าๆ กลิ่นเหล้าพุ่งตรงออกมาจากข้างใน
“เอิ๊ก!” ภายในห้องมีผู้หญิงที่สง่างามสวมชุดบางเบากำลังพิงประตูอยู่ ใบหน้างดงามของนางเป็นสีแดงระเรื่อ ดวงตาคู่งามหรี่ลงครึ่งหนึ่งพลางจ้องมองจวินอู๋เสียที่ยืนอยู่หน้าประตู
ผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนอายุประมาณ 28-29 ปี ไม่ได้มีความงามไร้เดียงสาแบบเด็กสาว แต่เป็นความงดงามที่มีเสน่ห์เย้ายวนแบบหญิงสาวที่เป็นผู้ใหญ่ แต่ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกว่านางไร้การอบรมเลยแม้แต่น้อย ขายาวๆของนางคลุมด้วยกระโปรง มือที่วางพิงประตูกำลังถือเหยือกเหล้าที่ตกแต่งอย่างประณีต
“เจ้าหนู มาผิดที่รึเปล่า?” สาวงามขมวดคิ้วมองจวินอู๋เสีย พอนางอ้าปากพูด กลิ่นเหล้าก็ลอยเข้าปะทะจวินอู๋เสีย
แค่หายใจเอากลิ่นเหล้าเข้าไป จวินอู๋เสียก็เกือบจะเมาแล้ว
“ครูเทียนเจ๋อบอกให้ข้ามา” จวินอู๋เสียพยายามไม่สนใจกลิ่นเหล้าที่รุนแรงนี้
“ห๊ะ? เทียนเจ๋อ?” หญิงสาวทำหน้างง นางมองจวินอู๋เสียขึ้นๆลงๆ “เขาให้เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”
“ฝึก” จวินอู๋เสียตอบ
“………..” ดวงตาของผู้หญิงคนนั้นเบิกกว้างเล็กน้อย นางมองจวินอู๋เสียตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง “เขาบอกให้เจ้ามาฝึกที่นี่หรือ? เจ้าฟังไม่ผิดแน่นะ?”
จวินอู๋เสียพยักหน้า
ผู้หญิงคนนั้นดูหงุดหงิดมาก นางแกว่งเหยือกเหล้าในมือและพูดว่า “หัวเจ้าเทียนเจ๋อโดนประตูหนีบสมองพังไปแล้วรึไง? ให้ข้าชี้แนะศิษย์เนี่ยนะ……ปัญญาอ่อนใช่ไหมเนี่ย? บ้าเอ๊ย……ข้าไม่ได้อยากสอนเด็กเมื่อวานซืนสักหน่อย”
ผู้หญิงคนนั้นบ่นอย่างหงุดหงิดโดยไม่สนใจว่าคำพูดที่เต็มไปด้วยความรังเกียจของนางจะเข้าหูของจวินอู๋เสียเต็มๆ
จวินอู๋เสียยังคงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ เทียบกับความประหลาดใจของผู้หญิงคนนั้น นางเองก็ประหลาดใจไม่แพ้กัน
[คนคนนี้จะเป็นครูของนางนับแต่นี้ไปจริงๆหรือ?]
เมื่อมองดูสภาพของผู้หญิงคนนั้นแล้ว จวินอู๋เสียก็รู้สึกเหมือนได้พบกับบัวเมาเวอร์ชั่นผู้หญิง
ผู้หญิงคนนั้นบ่นอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดก็พูดอย่างหงุดหงิดว่า “ช่างเถอะ เจ้าหนูเข้ามา” พูดจบนางก็ก้าวขายาวๆเดินเข้าไปข้างใน
จวินอู๋เสียเดินตามเข้าไปในห้อง ทั้งห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นเหล้าที่รุนแรง ชั้นวางของข้างกำแพงที่ชั้นหนึ่งเต็มไปด้วยไหเหล้าชนิดต่างๆเรียงรายเป็นแถว จำนวนมากจนน่าตกใจ
ผู้หญิงคนนั้นไม่สนใจจวินอู๋เสีย นางเดินไปนอนที่โซฟานุ่ม มือข้างหนึ่งหนุนหัวไว้ ชันขาข้างหนึ่งบนโซฟาอย่างไม่ใส่ใจ การเคลื่อนไหวของนางทำให้กระโปรงร่นขึ้นสูง เผยให้เห็นท่อนขายาวเรียบเนียน แต่ดูเหมือนนางจะไม่รู้ตัวเลย นางยกเหยือกเหล้าขึ้นแล้วเทมันเข้าปาก กระดกรวดเดียวหมดเหยือก จากนั้นก็โยนเหยือกเหล้าเปล่าไปที่เท้าของจวินอู๋เสีย
“เติมให้เต็ม” ผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างเกียจคร้าน
จวินอู๋เสียมองผู้หญิงที่เมามากคนนั้น แล้วมองไปที่เหยือกเหล้าก่อนจะก้มลงหยิบมันขึ้นมาโดยไม่พูดอะไร ผู้หญิงคนนั้นชี้ไปที่ไหเหล้าบนชั้นวาง และจวินอู๋เสียก็เดินไปที่นั่น นางรินเหล้าลงในเหยือกแล้วส่งให้ผู้หญิงคนนั้น
จากนั้นจวินอู๋เสียก็ถอยไปด้านข้าง ผู้หญิงคนนั้นดื่มต่อไปโดยไม่สนใจนาง
ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบภายใต้สถานการณ์ที่แปลกประหลาด
จนกระทั่งดื่มเหล้าหมดไปอีกเหยือก ผู้หญิงคนนั้นก็ส่งให้จวินอู๋เสียรินเหล้ามาเพิ่ม หลังจากไปกลับเช่นนี้อยู่ 3-5 รอบ ในที่สุดผู้หญิงคนนั้นก็หยุด นางถือเหยือกเหล้าไว้ในมือและหรี่ตามองจวินอู๋เสียที่ทำงานหนักโดยไม่ปริปากบ่นและยังคงมีท่าทางมั่นคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
“เจ้าหนู เจ้าชื่ออะไร?” ผู้หญิงคนนั้นถาม