“แกอย่าเข้ามา แกจะทำอะไร!! ฉันเป็นตัวแทนของตระกูลเย่ แกกล้าแตะต้องฉัน!!”
สายตาที่เย็นชาของเย่เซิ่งเทียน ทำให้หงหยวนกลัวจนถอยหลังอย่างไม่หยุดยั้ง ในหัวสมองว่างเปล่า และเหลือเพียงความหวาดกลัว!
เขาราวกับเห็นนรกแห่งหนึ่ง ในแววตาของเย่เซิ่งเทียน นั่นเป็นฉากของกระดูกที่ก่อตัวเป็นภูเขา เลือดนองเป็นทะเล เลือดไหลเป็นแม่น้ำ!
เขารู้สึกว่า ตัวเองตายแน่ๆ!
ถูกสายตาน่ากลัวนั้นจ้องมอง หงหยวนมีความใจร้อนอยากที่จะหลบหนี แต่เขาก็ต้องตกใจเมื่อพบว่า ขาทั้งสองของตัวเองอ่อนลง ไม่สามารถควบคุมได้ และไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
เขาเสียใจมาก ทำไมต้องทำให้เย่เซิ่งเทียนโกรธด้วย
ที่นี่มีแค่ตัวเองและคุณหนูใหญ่สองคน ถ้าเย่เซิ่งเทียนลงไม้ลงมือ ห้ามไม่ได้ด้วยซ้ำ!
พรึ่บพรั่บ!
หงหยวนคุกเข่าลงตรงหน้าของเย่เซิ่งเทียน!
พ่อบ้านตระกูลเย่อย่างสง่าผ่าเผย ซึ่งเป็นตัวแทนของตระกูลเย่ที่มีอยู่ ในเวลานี้ ไม่นึกเลยว่าจะคุกเข่าตรงหน้าของเย่เซิ่งเทียน!
ก็เหมือนกับกระต่ายโดนเสื้อข่มจนเป็นอัมพาต
“อย่าฆ่าฉัน อย่าฆ่าฉัน”
หงหยวนสั่นเทา ในดวงตาเผยให้เห็นความหวาดกลัว ไม่เหมือนกับพ่อบ้านน่าเกรงขามของตระกูลเย่!
แกร๊ก!
เย่เซิ่งเทียนเหยียบลงไป ก็เหยียบขาทั้งสองข้างของหงหยวนอย่างกะทันหัน
“อ๊ากกกก”
หงหยวนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดราวกับฆ่าหมู ไม่ใช่เสียงมนุษย์ ราวกับเสียงกรีดร้องของหมูและสุนัขที่ถูกฆ่า
“อย่ามายุ่งกับฉัน!”
เย่เซิ่งเทียนเตะหงหยวนออกไป และจากไปในทันที
ความเผด็จการของเขา ความเย่อหยิ่งของเขา สร้างความประทับใจให้ทุกคนอย่างลึกซึ้ง
แต่ว่า กลับไม่มีใครสังเกตเห็นว่า มุมปากของเย่เซิ่งเทียน สั่นเทา ในสายตาของเขา เต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย
บุคคลโดยทั่วไปเห็นเพียงความดูดีอันไม่มีจำกัดของเขา มองเห็นแต่ตำแหน่งอันมีเกียรติอย่างหาที่เปรียบมิได้ เห็นเพียงความน่าเกรงขามกุมอำนาจใหญ่เป็นตายของเขา
แต่ว่า ไม่มีใครรู้ถึงความเจ็บปวดที่เขาฝังลึกอยู่ในใจของเขา!
ไม่มีใครรู้ว่า หัวใจของเขา เคยโดนคนในครอบครัวของตัวเอง ทำลายอย่างโหดร้าย แตกออกเป็นเสี่ยงๆนับไม่ถ้วน
รอยแผลเป็นบนหัวใจโหดร้ายมาก ถึงขนาดตอนนี้ยังบาดแผลที่ยังมีเลือดออก ล้วนเป็นสิ่งที่ตระกูลเย่มอบให้!
หัวใจเต็มไปด้วยความทุกข์ระทม ไม่มีใครมองเห็น
บาดแผลจากคนแปลกหน้า สามารถรักษาได้เมื่อเวลาผ่านไปนาน
แต่บาดแผลที่เกิดจากคนในครอบครัว ไม่สามารถรักษาได้ตลอดกาล! แม้จะรักษาได้แล้ว แต่รอยแผลเป็นนั้น ตราบใดที่แตะต้องเล็กน้อย ก็จะฉีกออกเป็นความเจ็บปวด
สำหรับคนในครอบครัว ถ้าเกิดแตกหัก กลายเป็นศัตรูตัวฉกาจ! ไม่สามารถให้อภัยได้อีกต่อไป!
เพราะว่ารักมาก ก็เกลียดมาก!
เย่เซิ่งเทียน จะไม่เกลียดได้ยังไง!
พ่อแท้ๆของเขา ให้คนทำร้ายแม่ของเขาเกือบตาย เพียงเพราะพาเขาไปเจอพ่อที่ตระกูลเย่! เพียงเพราะว่า เขาจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น!
เย่เซิ่งเทียนไม่มีวันลืมว่า แม่คุกเข่าลงกับพื้น ขอแค่พ่อรับเขาไว้ และตัวของเธอ จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลเย่อีกต่อไป!
แต่ว่า แต่ว่าพ่อของเขา เย่ห้าว ไอ้เดรัจฉานนั้น ให้คนทำร้ายแม่เกือบตาย!!!
ความแค้นแบบนี้ ความเกลียดแบบนี้ จะลืมไปได้ยังไง!
บาดแผลแบบนี้ ความเจ็บปวดแบบนี้ จะรักษาได้ยังไง!
เขาไม่สามารถที่จะหาเรื่องตระกูลเย่ได้ ใช้ท่าทีที่แผ่เมตตาแล้ว! ก็ทำผิดต่อแม่แล้ว!
แต่ว่าคนของตระกูลเย่ กลับรนหาที่ตายเอง ท้าทายความอดทนของเขาอย่างไม่หยุดหน่อย!
คิดจริงๆว่า เขาไม่มีทางทำลายล้างตระกูลเย่เหรอ?!!
เย่เซิ่งเทียนสูดหายใจเข้าลึกๆ ภายนอกที่สงบนิ่ง ไม่มีใครรู้ว่าเขาแบกรับความเจ็บปวดแบบไหนไว้ในใจ!
“มีข่าวคราวของฟางหยวนบ้างมั้ย?”
น้ำเสียงของเย่เซิ่งเทียน นิ่งสงบเป็นอย่างมาก ไม่มีความหวั่นไหวเลยสักนิด
แต่เวินเฉินที่อยู่ข้างๆ กลับรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่ปะปนอยู่ในนั้นอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน
เวินเฉินส่ายหน้าอย่างสิ้นหวัง และพูดว่า: “กำลังตรวจสอบทุกคนที่เคยติดต่อกับโจวอู่ มีเบาะแสบางอย่างแล้ว”