ไป๋เฉินและคนอื่นๆที่รีบออกมาจากด้านหลัง สีหน้าก็ดูแปลกๆขึ้นมาในทันที
ถ้าเมื่อก่อนนี้พวกเขาไม่รู้ว่าเย่เซิ่งเทียนเป็นเจ้าเทพ งั้นพวกเขาก็ยังคิดว่าพ่อบ้านตระกูลเย่ออกหน้า เย่เซิ่งเทียนจะมีปัญหาได้
แต่ตอนนี้รู้ตัวตนเจ้าเทพของเย่เซิ่งเทียน รู้สึกแค่ว่าหงหยวนเป็นคนโง่
เย่เซิ่งเทียนทำลายล้างตระกูลโจวได้ หรือว่ายังจะกลัวตระกูลเย่เหรอ?
สมองโดนด้วงมูลกัดกินไปจริงๆ ขนาดเหตุผลง่ายขนาดนี้ก็ยังไม่เข้าใจเหรอ?
แต่ในเวลาเดียวกัน พวกเขาก็ประหลาดใจ
เย่เซิ่งเทียน ไม่นึกว่าจะเป็นลูกนอกสมรสที่ตระกูลเย่ปล่อยปละละเลยอยู่ที่ข้างนอก!
นี่เป็นความลับที่น่าตกใจ!
พวกเขาแค่ถือซะว่าตัวเองไม่ได้ยิน!
นี่ถ้าเผยแพร่ออกไป พวกเขาก็จะต้องตายแน่ๆ!
ใครจะคิดว่า เจ้าเทพ จะเป็นลูกนอกสมรสที่โดนตระกูลเย่ทอดทิ้ง?
“แกก็คือไอ้ลูกนอกสมรสคนนั้นเหรอ?”
“ใครให้ความกล้ากับแก ไม่กลับตระกูลเย่กับลุงหง? แกรู้มั้ยว่าอาการป่วยของพี่ชายฉันร้ายแรงมากแล้ว? ถ้าพี่ชายฉันเป็นอะไรไป แกรับผิดชอบไหวมั้ย? ใช้เลือดของแกมาช่วยชีวิตพี่ชายของฉัน นั่นเป็นเกียรติของแก
หลังจากพูดแบบนี้ออกมา ขนาดคนนอกอย่างไป๋เฉินก็ยังโกรธ
เย่หยุนรังแกคนเกินไป!
พี่ชายของแกจะเป็นหรือตาย เกี่ยวอะไรกับเย่เซิ่งเทียน? เธอมาขอร้องคนอื่น แต่ทำราวกับเป็นเจ้าหญิงผู้สูงส่ง ไม่มีท่าทางขอร้องคนเลยสักนิด
อย่าว่าแต่เย่เซิ่งเทียนเลย ขนาดคนแปลกหน้าอย่างพวกเขาก็ไม่อาจทนดูได้!
มีการขอร้องคนแบบนี้ด้วยเหรอ?
ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อฟังคำพูดของพวกเขา เย่เซิ่งเทียนเป็นลูกนอกสมรสที่โดนทอดทิ้ง รังแกคนขนาดนี้เลยเหรอ? ตอนนั้นพวกแกไม่ต้องการคนอื่นเขา ตอนนี้ต้องการให้คนอื่นเขามาช่วยชีวิต กลับสั่งการคนอื่นอีก ราวกับว่าคนอื่นเขาติดค้างพวกแก!
ไม่เคยเห็นคนหน้าด้านขนาดนี้มาก่อนจริงๆ!
ไป๋เฉินและคนอื่นอยากจะพุ่งไปตบหน้าอย่างรุนแรงสักสองฉาด มันน่าโมโหมากจริงๆ
แต่เย่เซิ่งเทียนกลับราวกับไม่ได้ยิน ไม่ได้มองพวกเขาตรงๆ และเดินไปข้างหน้าต่อไป
หงหยวนประสบกับความเย่อหยิ่งของเย่เซิ่งเทียนมาก่อนแล้ว เขาเป็นพ่อบ้านตระกูลเย่เลยนะ ออกมาหาเย่เซิ่งเทียนด้วยตัวเอง กลับไม่ไว้หน้าครั้งแล้วครั้งเล่า ถึงกับยังลงไม้ลงมือทำร้ายเขาด้วย!
ตอนนี้ เย่เซิ่งเทียนก็ทำเหมือนกับว่าเขาเป็นอากาศ นี่ทำให้หงหยวนที่ชินกับการยืนอยู่เหนือมวลชนมาโดยตลอด ทนรับกับการดูถูกมากมาย!
“หยุดเดี๋ยวนี้! ไอ้ลูกนอกสมรสอย่างแก ยังคงไม่มีมารยาทแบบนี้เหรอ?!”
หงหยวนตวาดด้วยความโกรธ
เย่หยุนโกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่ได้ ต่อหน้าของเย่เซิ่งเทียน ชี้ไปที่จมูกของเย่เซิ่งเทียนแล้วพูดว่า: “แกหูหนวกเหรอ? ฉันกำลังพูดกับแกอยู่! ไอ้ลูกนอกสมรสอย่างแก ไอ้ลูกนอกคอก กล้าเมินฉัน เชื่อมั้ยว่าฉันจะทำให้แกใช้ชีวิตอย่างไม่สามารถดูแลตัวเองได้!”
เห็นได้ชัดว่าเป็นเด็กสาวอายุสิบเจ็ดปี เดิมทียังเป็นวัยที่จิตใจดีไร้เดียงสา แต่เย่หยุนกลับอุกอาจและโหดร้าย ก็เหมือนกับแม่มดใจดำอำมหิต!
ไม่มีความน่ารักของเด็กสาวเลยสักนิด!
“ไอ้รนหาที่ตาย ลืมไปแล้วเหรอว่าปีนั้นฉันจัดการสองแม่ลูกอย่างพวกแกยังไง?”
เพียะ!
เย่เซิ่งเทียนยกมือขึ้น ก็ตบลงไปที่บนใบหน้าของเย่หยุนหนึ่งฉาด
การตบฉาดนี้ เย่เซิ่งเทียนไม่ได้อ้อมแรงเลยสักนิด ตบจนเย่หยุนกระเด็นออกไป และกระเด็นออกไปในระยะทางสี่ถึงห้าเมตรเต็มๆ!
ใบหน้าของเย่หยุนโดนตบจนบาดแผลแตกเลือดออก และก็หมดสติไปในทันที
“แก แก แก แกฆ่าคุณหนู!! แกกล้าฆ่าคุณหนู!!”
หงหยวนตกตะลึง เขาคาดไม่ถึงจริงๆ เย่เซิ่งเทียนจะกล้าตบเย่หยุน
“ไอ้แก่ ให้เกียรติแกแล้วใช่มั้ย?”
ในดวงตาของเย่เซิ่งเทียนแวบวับด้วยรังสีอำมหิตอย่ารุนแรง
ราวกับดวงตาของปีศาจ ทำให้หงหยวนกลัวจนถอยหลังหลายก้าว: “แก แกจะทำอะไร แกอย่าเข้ามานะ”