ตอนที่ 247 : ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุม

เป็นมหาเศรษฐีระดับพระเจ้าด้วยระบบลงชื่อ

ตอนที่ 247 : ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุม

หลันหน่วนหยานแอบมองจากหน้าต่างลงมาข้างล่าง

ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็สว่างขึ้น

มีคนส่งพัสดุกําลังขี่รถมอเตอร์ไซค์เข้ามา!

“หืม เป็นไปได้ไหมว่า จะเป็นสามีของฉันเจียงเฉิน?”

หลันหน่วนหยานดีใจมากเธอรีบวิ่งลงมาข้างล่างทันที

คนส่งพัสดุขับรถมอเตอร์ไซค์เข้ามาจอดที่หน้าประตูวิลล่าและกําลังจะเข้าไปข้างใน

บอดี้การ์ดทั้งสองก็มองไปที่เขาด้วยความโกรธจัด

เวลานี้ใกล้จะมีดอยู่แล้ว แล้วมันจะไปมีคนส่งพัสดุได้ยังไง?

เห็นได้ชัดว่านี่มันไม่สมเหตุสมผล

มันจะต้องมีอะไรผิดปกติอย่างแน่นอน!

“หยุด!”

บอดี้การ์ดทั้งสองจ้องไปที่เด็กส่งพัสดุอย่างน่ากลัวจนคนส่งพัสดุนั้นจ้องถอยหลังออกไปหนึ่งก้าวด้วยความกลัว

“นายมาทําอะไร?!”

บอดี้การ์ดทั้งสองคํารามออกมาราวกับกําลังสอบปากคํานักโทษ

คนส่งพัสดุตัวสั่นแล้วคิดในวจว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น “พี่ชายผมเข้าไปส่งของได้ไหม?”

“หึหึ

บอดี้การ์ดทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะยิ้มออกมาอย่างดูถูก

“ตอนนี้มัน 6 โมงแล้ว เท่าที่ฉันรู้คนส่งพัสดุเลิกงานช้าสุดก็แค่ 5:30 น. แต่นายกลับยังทํางานอยู่คิดว่าพวกเราโงงั้นหรอ?”

พวกเราทั้งสองคนเป็นบอดี้การ์ดที่ทั้งฉลากทั้งกล้าหาญจริงๆ!

มันจะต้องเป็นแผนแน่ๆ!

บังเอิญมากที่พวกเราสองบอดี้การ์ดเป็นพี่น้องกันคนโตอาหลงส่วนคนน้องคืออาฝู

“ไปเรียกเจ้านายเร็ว!”

อาหลงสั่งอาฝู

อาสู่ก็วิ่งออกไปทันที

“นาย นายมาส่งพัสดุงั้นหรอ?”

หลันเจี้ยนเฟิงชี้ไปที่คนส่งพัสดุ

คนส่งพัสดุกลัวจนนี่ราดออกมา

เกิดอะไรขึ้น?

ทําไมการส่งพัสดุถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย?

นี่ฉันถึงกับไม่ได้รับอนุญาติให้ทําโอที่เพื่อส่งพัสดุเลยหรอ?ทําไมครอบครัวนี้ถึงโหดร้ายแบบนี้?

“ครับ”

หลันเจี้ยนเฟิงตื่นตัว “นายพยายามทําอะไร?คิดจะลักพาตัวลูกสาวของฉันงั้นหรอ?!”

“????

คนส่งพัสดุตกตะลึง–

ลักพาตัวลูกสาวของคุณ?

ฉันจะทําไปทําไม?

จะทําไปเพื่ออะไร?

เมื่อมองไปที่หลันเจี้ยนเฟิงที่กําลังสงสัยคนส่งพัสดุท้องของ เจียงเฉินกับซูเสี่ยวเมิ่งก็เจ็บจากการหัวเราะ

“พ่อ!”

หลันหน่วนหยานตะโกนออกมาจากด้านหลัง “พ่อพูดเรื่องไร้สาระอไรของพ่อ เห็นๆอยู่ว่าเขาเป็นคนส่งพัสดุแล้วพ่อกลับสงสัยว่าเขาจะมาลักพาตัวหนู?”

“ฮ่ม! อย่ามาโกหกพ่อ!”

หลันเจี้ยนเฟิงหันกลับไปมุมปากของเขายกยิ้มขึ้น “เวลาการทํางานของบริษัทขนส่งซุนเฟิงเลิกช้าสุดก็ 5:30 น.แต่ตอนนี้ 6:50 แล้ว! นั่นก็หมายความว่านายไม่ควรที่จะมาอยู่ตรงนี้แล้ว! และฉันก็มีสิทธิที่จะสงสัยนาย! ถ้าให้ฉันเดานายคงจะเป็นแฟนของลูกสาวฉันงั้นสินะ! ใช่มันจะต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ!”

เขาตบหน้าของคนส่งพัสดุที่น่าสงสารทันที

คนส่งพัสดุก็กลัวจนร้องไห้ออกมา “ลุงครับ ปล่อยผมไปเถอะครับ ผมไม่เคยเจอลูกสาวของคุณมาก่อนจริงๆนะครับผมมาที่นี่ตอนนี้ก็เพราะมันเป็นพัสดุชิ้นสุดท้ายพอดี— ผมขอสาบานเลยนะครับผมได้มาเพื่อลักพาตัวลูกสาวของคุณจริงๆ”

“คิดว่าฉันจะเชื่อหรอ?!”

หลันเจี้ยนเฟิงยิ้มอย่างชั่วร้ายและลากคนส่งพัสดุผู้น่าสงสารเข้าไป

เส้นยงกรีดร้องดังออกมา

เจียงเฉิน : O_Ol|–

ถ้าไม่ใช่เพราะฉันเป็นคนที่ระมัดระวัง ฉันคงถูกพ่อตาจับทารุณกรรมแน่!

“หลันเจี้ยนเฟิงคนนี้น่ากลัวจริงๆ”

ซูเสี่ยวเพิ่งตกใจมากจนหัวใจดวงน้อยๆของเธอเต้นเธอกอดแขนของเจียงเฉินเอาไว้แน่น

แต่หัวใจของเธอนั้นกลับแอบเต็มไปด้วยความหวาน

แม้เขาจะเป็นเศรษฐีพันล้านแต่เธอนั้นเพียงต้องการอยู่ใกล้ๆกับเจียงเฉินที่เป็นแคนส่งของเท่านั้น!

ในอีกด้านหนึ่งหลันหน่วนหยานก็รู้สึกตกตะลึง เธอนั้นไม่รู้จักคนส่งของคนนี้จริงๆนี่เป็นครั้งแรกด้วยซ้ําที่เธอได้เจอกับเขา

“พ่อทําอะไรของพ่อน่ะ! ปล่อยเขาไป! พ่อกําลังกักขังหน่วงเหนี่ยวเขาอย่างผิดกฎหมายนะ!”

หลเนเจี้ยนเฟิงนั้นเข้าใจผิดว่าคนส่งพัสดุนั้นเป็นคนที่จะเข้ามาลักพาตัวลูกสาวของเขาไปและคนส่งพัสดุก็ถูกลากเข้าไปและเกือบที่จะโดนทําร้ายเพียงแต่เขาหาโอกาศโทรหาจํารวจเพื่อขอความช่วยเหลือได้ทันเวลา

ไม่นานตํารวจก็มาถึง

“นี่! พวกคุณทําอะไรกันอยู่?!”

หลังจากนั้นหลันเจี้ยนเฟิงก็ได้เค้นคําตอบออกมา

สรุปแล้วคนส่งพัสดุคนนี้มาที่บ้านของเขาครั้งแรกจริงๆและเขานั้นก็เพิ่งจะเริ่มงานเมื่อวานนี้ด้วยซ้ํา

เพราะการที่เขาพยายามทํางานอย่างหนักวันนี้เขาก็เลยทําโอที่ไปด้วย

เมื่อหลันเจี้ยนเฟิงกับบอดี้การ์ดทั้งสองได้รับรู้ความจริงใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน

บรรยากาศในตอนนี้อึดอัดมาก

ตํารวจนั้นก็ขอให้หลันเจี้ยนเฟิงขอโทษคนส่งพัสดุ

หลันเจี้ยนเฟิงที่เป็นประธานบริษัทมีอํานาจมากมายก็ได้แต่ก้มหัวขอโทษ

คนส่งของยังคงดูตกใจมากเขาหยิบกล่องพัสดุออกมาและส่งให้หลันหน่วนหยานก่อนจะวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

“ฉันจะไม่ทําโอที่อีกแล้ว

หลันเจี้ยนเฟิง “…”

หลันหน่วนหยาน “…”

ตํารวจ “…”

ตํารวจตําหนิหลันเจี้ยนเฟิง “ดูสิ ทําไมคุณถึงทําแบบ นี้กัน?”

หลันหน่วนหยานที่เห็นว่าตํารวจมาเธอนั้นก็ถือโอกาศซ้ํารวจเพื่อช่วยเหลือเธอ “คุณตํารวจคะ เขากักขังฉันเอาไว้อย่างผิดกฎหมายค่ะเขาไม่ยอมให้ฉันออกไปจากที่นี่!”

“ไม่ ผมไม่ได้ทํา!”

หลันเจี้ยนเฟิงมองไปที่ลูกสาวของตัวเอง “นี่ลูกสาวของผมพ่อลูกเล่นกันเท่านั้น!”

ตํารวจมองเขาอย่างสงสัย “เอาสมุดทะเบียนบ้านมาให้ผม!บัตรประชาชน! ผมกําลังสงสัยว่าคุณลักพาตัวเธอมา!”

หลันเจี้ยนเฟิง : แม่งเอ๊ย!

เขาตําหนิหลันเจียนเฟิงอีกสองสามประโยคก่อนจะจากไป

หลันเจี้ยนเฟิงอับอายมาก

พ่อและลูกสาวประชันไหวพริบกันในรอบแรกและก็เป็นหลันเจี้ยนเฟิงที่แพ้

หลังจากที่คนส่งพัสดุเดินออกมา เขาก็มองไปรอบๆอย่างละมัดระวังและเมื่อพบว่าไม่มีใครตามเขามาเขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมา “พี่เฉิน งานแรกเสร็จเรียบร้อยแล้ว!”

เจียงเฉินยิ้ม “ทําได้ดีมาก!”

อย่าลืมว่างานของเจียงเฉินคืออะไร?

คนดังของวงการส่งพัสดุ!

เขานั้นโทรหาผู้จัดการของบริษัทขนส่งซุนเฟิงและขอให้ส่งพี่น้องมาช่วยเหลือเขาสักคน

เคลือข่ายความช่วยเหลือของเจียงเฉินนั้นมีกว้างมาก!

“ไปต่อ ขั้นตอนที่สอง!”

เจียงเฉินยิ้มให้ซูเสี่ยวเมิ่ง

“รับทราบ!”

ซูเสียวเมิงทําความเคารพอย่างสนุกสนาน

หลันเจี้ยนเฟิงรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาที่แหลมคมของเขาจ้องมองไปที่พัสดุของหลันหน่วนหยาน “มันคืออะไร?!”

“มันถูกส่งมาจากซูเสี่ยวเมิ่ง หนูก็ไม่รู้หรอกมันคืออะไรแล้วพ่อจะทอะไรของพ่ออีก?!”

หลันหน่วนหยานรู้สึกรําคาญมากที่หลันเจี้ยนเฟิงกําลังจะแกะพัสดุของเธอ “นี่มันเป็นความเป็นส่วนตัวของหนูนะคุณไม่มีสิทธิมาแตะต้อง!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า

หลันเจียนเฟิงเขย่าพัสดุดูและพบว่าน้ําหนักของกล่องมันหนักไม่น้อยเลย “นี่ คงจะไม่ใช่ของใช้ส่วนตัวหรอกดังนั้นมันคงจะไม่มีอะไรสําคัญหรอกจริงไหม?”

เขาไม่พูดอะไรต่อและเริ่มเตรียมแกะออกมาดูทันที

หลันหน่วนหยานเปิดหน้าต่าง “ถ้ากล้าเปิดหนูก็กล้าโดด!”

หลันเจี้ยนเฟิงกลอกตาแกล้งทําเป็นไม่รู้เรื่อง “ก็ได้พ่อจะไม่แกมัน เอาไปแกะเองสิ”

เขาเดินจากไป

หลันหน่วนหยาน “???”

พ่อคนนี้จะทมบ้าอะไรอีก?

เธอมองไปที่กล่อง

ข้างๆกล่อยมีชื่อของผู้ส่งติดเอาไว้อยู่ :

“ซูเสี่ยวเมิง…”

หลันหน่วนหยานนั้นรู้ว่าซูเสี่ยวเมิ่งมักจะถามถึงเจียงเฉินกับเธออยู่ตลอดซึ่งมันก็ทําให้เธอนั้นไม่ค่อยจะชอบใจเท่าไหร่

แต่หลังจากที่หลันเจี้ยนเฟิงนั้นขังตัวเธอเอาไว้ อารมณ์เล็กๆน้อยๆเหล่านั้นก็ถูกแทนที่ด้วยความตื่นเต้นทันทีเธอยื่นมือไปที่กล่องพัสดุของเพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุขของเธอ!

ซูเสี่ยวเมิ่งส่งกล่องนี้มาก็เพื่อช่วยฉันออกจากที่นี่อย่างแน่นอนผม

หลันหน่วนหยานหยิบกรรไกรและเปิดกล่องด้วยความตื่นเต้นแต่หลังจากนั้น–

ตกตะลึง

ข้างในเป็นพัสดุจริงๆ

มันเป็นหนังสือ!

หนังสือจริงๆ!

“พิชัยสงครามซุนวู”

“กฎหมายทนายความ

หนังสือเต็มไปหมด!

หลันหน่วนหยานไม่รู้เลยว่าระหว่างที่เธอกําลังเปิดกล่องพัสดุเธอนั้นก็ถูกหลันเจียนเฟิงแอบดูอยู่ –

เมื่อเห็นว่าพัสดุที่ซูเสี่ยวเมิ่งส่งมาให้ลูกสาวของเขาเต็มไปด้วยหนังสือเขาก็ตกตะลึง

เขานั้นก็รู้จักซูเสี่ยวเมิ่งดี เธอเป็นเด็กบ้าๆและดูแล้วไม่ได้ชอบหนังสือด้วยซ้ํา

แต่ถ้าส่งหนังสือมาให้ลูกสาวของเขาก็แล้วไป

“ฮ่าฮ่าฮ่า

หลันเจี้ยนเฟิงหัวเราะและเข้ามา

“แอบดูอยู่หรอ?”

หลันหน่วนหยานเริ่มโกรธอีกครั้ง

“ไม่เลว!”

หลันเจียนเพิ่งทําเป็นไม่ได้ยินก่อนจะเดินเข้าไปที่กล่องพัสดุแล้วหยิบหนังสือขึ้นมา “พิชัยสงครามซุนวู” ก่อนจะพูดกับหลันหน่วนหยานอย่างจริงจัง “ดูสิ ซูเสี่ยวเมิ่งเธอก็เป็นคนรวยมีอํานาจเหมือนกัน แต่เธอก็ยังรักการอ่านหนังสืออยู่เลยแล้วลูกล่ะ? วันๆเอาแต่วิ่งออกไปข้างนอกหาแฟน?ดูซูเสี่ยวเมิ่งเป็นตัวอย่างแล้วทําตามได้แล้ว!”

หลินเจียนเฟิงนั้นพอใจมากที่ซูเสี่ยวเมิ่งสงหนังสือทาให้กับ ลูกสาวของเขา

หลันหน่วนหยานลืมตาขึ้นก่อนจะสูดอากาศเย็นเข้าปอดแล้วคว้ากล่องหนังสือกลับมี “ไป ไป ไปได้แล้วน่ารําคาญ!”

หลันเจี้ยนเฟิงเดินหัวเราะจากไป

หลันหน่วนหยานมองไปที่หลันเจี้ยนเฟิงที่กําลังเดินจากไปก่อนจะแอบเปิดกล่องหนังสืออย่างลับๆ

“แปลกจัง ซูเสี่ยวเมิ่งไม่ชอบอ่านหนังสือยิ่งกว่าฉันเสียอีกแต่ทําไมเธอถึงส่งหนังสือมากัน?”

“มีปัญหาตรงไหนกันแน่?”

เธอพลิกดูและพบว่าในนั้นมีหนังสืออย่างน้อย 30เล่มแต่มีเพียงสองเล่มที่เกี่ยวกับทนายความ

และความลับจะต้องซ่อนอยู่ในหนังสือสองเล่มนี้แน่!

ในเวลานี้เองหลันเจี้ยนเฟิงก็เดินไปข้าวล่างก่อนจะหยุดอย่างกระทันหัน

เขาขมวดคิ้วและรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ

“ไม่”

“เจ้าเด็กน้อยซูเสี่ยวเมิ่ง ชอบทําตัวไร้สาระยิ่งกว่าหลันหน่วนหยานไม่ใช่หรอ”

“แล้วเธอจะไปรักการอ่านได้ยังไงกัน? มันจะเป็นไปได้ยังไง?”

“เวร! ฉันเกือบถูกหลอกแล้ว”

เขารีบกลับไปทันที

ในเวลานี้เองหลันหน่วนหยานก็เปิดหนังสือ “กฎหมายบนท้องถนน” ออกมาและเธอก็ต้องประหลาดใจทันที!

เพราะตรงกลางของเล่มนี้มีของซ่อนอยู่

มันก็คือโทรศัพท์มือถือ!!

มันถูกชาร์จจนเต็ม! และได้ทําการบันทึกหมายเลขโทรศัพท์ ของซูเสี่ยวเพิ่งไวเดังนั้นเธอจึงสามารถโทรไปหาได้ตลอดเวลา!

“ว้าว!”

หลันหน่วนหยานตื่นเต้นมากเธอหยิบมันขึ้นมาจูบทันที “สมแล้วที่เป็นเพื่อนรักของฉัน! มั่ว!”

แต่ใครจะรู้ว

ช่วงเวลาแห่งความสุขนั้นสั้นเกินไป!

ด้านหลังก็มีเงาโผล่ขึ้นมา

คว้าโทรศัพท์อันนั้นไป!

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ตกแตนตําข้าวจับจักจั่นแต่กลับไม่รู้ว่ามีนกขมินอยู่ข้างหลัง!”

หลานเจี้ยนเฟิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะหัวเราะออกมา“สาวน้อย เธอยังเด็กเกินไปที่จะต่อสู้กับพ่อของตัวเองนะ!คิดจริงๆหรอว่าพ่อจะจับไม่ได้!”

หลันหน่วนหยานเต็มไปด้วยความโกรธ

โกรธมาก!

ฉันคิดน้อยเกินไป! ฉันไม่ควรจะหลงกลเขาเลย! ฉันควรล็อคประตูก่อน!

ไม่งั้นฉันคงไม่ต้องมาถูกเขาจับได้แบบนี้!

“ฮ่ม! ฉันเป็นใคร พ่อของเธอไม่ใช่หรอ? เป็นประธานบริษัทหมื่นล้านก็ต้องคิดให้ลอบคอบอยู่แล้ว! ความผิดปกติเล็กๆน้อยๆแบบนี้จะมองข้ามไปได้ยังไงกัน?”

หลันเจี้ยนเฟิงหยิบกล่องพัสดุและโทรศัพท์มือถือออกไป“ขอเอาออกไปตรวจสอบก่อนก็แล้วกัน ถ้าไม่มีอะไรอีกเดี๋ยวพ่อเอาหนังสือมาคืนให้ ฮ่าฮ่าฮ่า”

“หนูไม่อ่าน!”

หลันหน่วนหยานกระทืบเท้าด้วยความโกรธ “พ่อพอทําตัวน่าเกลียดมากนะรู้ไหม!”

“หึหึง”

หลันเจี้ยนเฟิงเดินไปที่ประตูอย่างพอใจก่อนจะสังเกตุเห็นคนส่งอาหารขี่จักรยานเข้ามา

หลันเจี้ยนเฟิงมองไปที่คนส่งอาหารคนนั้นและรู้สึกคุ้นๆอยู่ไม่น้อย

แต่เขาก็ยังคิดไม่ออกว่าเป็นใคร

เพราะตอนที่เขานั้นเจอเจียงเฉินในห้องน้ําเจียงเฉินยังเป็นคนขับตีตี้อยู่

แต่วันนี้เจียงเฉินสวมหน้ากากและหมวกสีดําคลัมใบหน้าของเขา

หลันเจี้ยงเฟิง “???”

“อาหารมาส่งครับ!”

หลันหน่วนหยานมองออกไป ตาของเธอเป็นประกายขึ้นมาทันที

เพราะคนที่มาส่งอาหารไม่ใช่ใครอื่น–

นอกจากสามีของเธอ เจียงเฉิน!

เจียงเฉินเดินเข้าไปในบ้านและส่งอาหารให้กับหลันหน่วนหยาน “มีอาหารมาส่งครับ เป็นผลไม้นะครับ!”

เจียงเฉินกระพริบตาให้กับหลันหน่วนหยาน

หลันหน่วนหยานเข้าใจได้ในทันที

“ค่ะ!”

“เดี๋ยวก่อน!”

หลินเจียนเฟิงตะโกนออกมา

เขาเอาอาหารไปตรวจสอบ

หลันหน่วนหยาน “พ่อ! พ่อจะเอาไปดูทําไม?! คงไม่ได้จะเอาไปลองชิมใช่ไหม?! มันน่าเกลียดมากนะ!”

หลินเจียนเฟิงหยิบผลไม้ออกมาดูอยู่นานก่อนจะพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติจริงๆ

ในเมื่อไม่มีอะไรเขาก็ได้แต่ส่งมันคืนให้หลันหน่วนหยาน

แต่เขากลับไม่รู้สึกตัวเลยว่าเจียงเฉินได้ใช้โอกาศนี้ทําภารกิจของเขาเสร็จสิ้นแล้ว!

“หม…ทําไมนายดูหน้าคุ้นๆจัง? อ่าว?! แล้วคนไปไหนแล้ว?!”

หลันเจี้ยนเฟิงเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าคนส่งอาหารคนเมื่อกี้หายตัวไปนานแล้ว

หลันหน่วนหยานยังแกล้งทําเป็นโกรธระหว่างที่เดินขึ้นไปชั้นบนของบ้าน

เธอนั้นลองสํารวจดู

เธอลองดูแล้วก็พบว่าในบรรจุภัณฑ์ผลไม้ที่เจียงเฉินเอามาส่งให้เธอนั้นไม่มีอะไรซ่อนอยู่เลย

แล้วเขาจะช่วยเธอยังไงกัน?

แต่พอเธอกลับเข้ามาในห้องเธอก็พบกับกล่องๆหนึ่ง!

เป็นกล่องมือถือ!

“เป็นไปได้ยังไงกัน?!”

หลันหน่วนหยานเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึงและไม่อยากจะเชื่อ

สามีเจียงเฉินของฉันจะไม่น่าพึ่งเกินไปหน่อยหรอ?

นี่เขาแค่มาส่งอาหารที่หน้าบ้านแต่ทําไมเขากลับเอาโทรศัพท์มาส่งให้ฉันถึงบนห้องนอนได้อย่างน่าอัศจรรย์ขนาดนี้?

โบนมันขึ้นมาหรอ?

เขาทําได้ยังไง?

ข้างหน้าก็มีบอดี้การ์ดเฝ้าอยู่ ไม่มีทางเลยที่เขาจะเข้ามาได้

ในกล่องโทรศัพท์มีข้อความอยู่

“ในนี้มีถุงกันน้ําอยู่ เอาโทรศัพท์ใส่ลงไปและ ****** (ข้อมูลลับ) มันจะช่วยป้องการการค้นหาได้!”

หลันหน่วนหยานตกตะลึง!

สามีเจียงเฉินของฉันเขาทํางานใต้ดินยังไงกัน?

เขาคิดเรื่องขนาดนี้ได้ยังไงกัน?

เธอลงมือทําตามทันที

เจียงเฉินขี่จักรยานของเขาออกไปพร้อมกับรอยยิ้มทิ้ง

ทันใดนั้นก็มีโดรนบินลงมาอยู่หน้าเขาอย่างช้าๆ เจียงเฉินก็พยักหน้าให้

ใช่แล้ว!

การส่งอาหารเข้าไปมันไม่ได้มีอะไรซ่อนอยู่เลยแม้แต่น้อย!

แต่ความจริงแล้วการที่เจียงเฉินเข้าไปใกล้บ้านมันก็จะดึงดูดความสนใจของบอดี้การ์ดและหลันเจียนเฟิงได้และในระหว่างนั้นซูเสี่ยวเมิงก็จะใช้โดรนบังคับหย่อนโทรศัพท์เข้าไปในห้องนอนของหลันหน่วนหยานผ่านทางหน้าต่าง!

ปฏิบัติการขั้นสุดยอด!

นี่แหละความสามารถการวางแผนของเจียงเฉิน!

“นี่มันยุคไหนแล้วจะไม่ใช้เทคโนโลยีได้ยังไงกัน?”

เจียงเฉินยิ้มก่อนจะโบกมือซูเสี่ยวเมิ่งก็บังคับโดรนจากไป

เจียงเฉินกลับไปหาซูเสี่ยวเมิ่ง

ในตอนนี้หลันเจี้ยนเฟิงยิ่งคิดทบทวนเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกผิดปกติมากเท่านั้น

“ไม่สิ มันไม่ควรง่ายขนาดนั้น!”

คนส่งอาหารถึงได้ดู

“อะไรกัน ทําไมคนส่งพัสดุ คนขับ น่าสงสัยขนาดนี้”

“ถึงจะค้นตัวพวกเขาไปแล้วแต่ก็ยังประมาทไม่ได้!”

เขากลับมาที่ห้องของหลันหน่วนหยานอีกครั้ง

“พ่อจะทําอะไรน่ะ?!”

“ก็จะมาค้นดูว่ายังมีโทรศัพท์ซ่อนเอาไว้อยู่ไหม?!”

หลันเจี้ยนเฟิงมองดูด้วยความสงสัย

“พ่อก็เช็คพัสดุ ทั้งอาหารไปแล้ไม่ใช่รึยังไง แล้วหนูจะไปหามาจากไหนได้อีก?!”

หลันหน่วนหยานพูดออกมา

“ก็ได้…”

หลันเจี้ยนเฟิงพยักหน้า

เขานั้นจะต้องมั่นใจว่าหลันหน่วนหยานไม่มีโทรศัพท์มือถืออีกแล้ว

แต่ว่าเขาคิดมากไปรึเปล่า?

แต่ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีนี้มันอะไรกัน?

ในเวลานี้เอง

ซูเสี่ยวเพิ่งตื่นเต้นมากเธอพูดกับเจียงเฉินว่า “โทรศัพท์ก็ส่งไปถึงหลันหน่วนหยานแล้ว รีบโทรไปหาเธอกันถอะ!”

“…อย่า!”

เจียงเฉินตกตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนจะร้องห้ามแต่ปรากฏว่าซูเสี่ยวเพิ่งได้กดโทรออกไปแล้ว!

ในเวลานี้เองในห้องของหลันหน่วนหยาน

“พ่อ หนูไม่มีแล้วจริงๆ! หนูจะไปหาจากไหนได้อีก?!”

หลันหน่วนหยานพูดออกมาอย่างขมขื่น

ทําไมฉันถึงต้องรู้สึกราวกับฉันเป็นเจ้าหน้าที่หน่วยสืบราชการลับหญิงที่ต้องซ่อนตัวจากบอสมาเฟียรายใหญ่แบบนี้ด้วย?

หลันเจียนเฟิงรู้สึกว่าสิ่งที่ลูกสาวของเขาพูดออกมาสมเหตุสมผลดีเขากําลังจะเดินจากไป

ทันใดนั้น!

เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น!

หลันเจี้ยนเฟิง “…”

หลันหน่วนหยาน “…”

บรรยากาศกลับมาเต็มไปด้วยความอึดอัดอีกแล้ว!

หลันเจี้ยนเฟิงหันกลับมาแววตาของเขาราวกับสุนัขล่าเหนื่อเขาวิ่งไปตามเสียงทันที

“อย่า หยุดนะ!”

หลันหน่วนหยานร้องไห้น้ําตาซึมออกมา! ใครกัน? ทําไมต้องโทรมาตอนนี้ด้วย?!

เจียงเฉินแย่งโทรศัพท์ของซูเสี่ยวเพิ่งมาและกดตัดสาย

เสียงเงียบลง!

แต่โทรศัพท์ก็โทรออกไปแล้ว!

ซูเสี่ยวเมิ่งเพิ่งจะรู้ตัวว่าเธอทําอะไรผิด “จริงด้วย! ฉันใจร้อนเกินไป! ฉันเผลอทํามันพังไปหมดเลย ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ!”

“ไม่ต้องห่วง!”

เจียงเฉินเองก็พูดไม่ค่อยจะออกสาวคนนี้สวยมากก็จริงแต่เธอกลับไม่ฉลากเอาเสียเลย!

ดูเหมือนว่าสมองของเธอคงจะมีวิธีการคิดที่มีปัญหาจริงๆนะ

ไอคิวติดลบ!

เจียงเฉินหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาแล้วมองไปทางห้องของหลันหน่วนหยานผ่านกล้องของโดรน

เจียงเฉินเห็นหลันเจี้ยนเฟิงที่กําลังค้นหาโทรศัพท์อย่างบ้าคลั่ง

ส่วนหลันหน่วนหยานก็ดูเศร้าใจเป็นอย่างมาก

“หลันเจี้ยนเฟิงค้นหาขนาดนี้โทรศัพท์ของหลันหน่วนหยานจะต้องถูกเจอแน่ๆ”

ซูเสี่ยวเพิ่งร้อนรนและร้องไห้ออกมา “มันเป็นความผิดของฉันเอง! อุตส่าห์ทําสําเร็จแล้วแท้ๆแต่ฉันกลับทํามันพัง!”

เจียงเฉินยิ้มออกมา “ไม่ต้องห่วงหรอก ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมอยู่!”

ซูเสี่ยวเมิ่ง “???”