ทันใดนั้นผู้อาวุโสสูงก็จับมืออันเรียวยาวของกู้ชูหน่วน และมีน้ำตาไหลออกมาจากหางตา “อาหน่วน เพื่อเผ่าหยก เจ้าต้องแบกรับภาระหน้าที่อันหนักหน่วงมาตั้งแต่เด็กจนโต ต้องอดทนกับความอัปยศอดสูครั้งแล้วครั้งเล่า และเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด เป็นผู้อาวุโสที่ไร้ประโยชน์ ผู้อาวุโสทำผิดต่อเจ้า”
กู้ชูหน่วนใจอ่อน นางจับมือของผู้อาวุโสสูงและนั่งลงข้างหน้าเตียงของเขา
“ผู้อาวุโสสูง ทำไมจู่ ๆ ท่านถึงพูดกับข้าเช่นนี้”
“ไม่……ไม่มีอะไร หากเจ้าไม่อยากหลอมรวมไข่มุกมังกร ทุกคนก็จะไม่ตำหนิเจ้า”
“การหลอมรวมไข่มุกมังกร จำเป็นต้องมีเงื่อนไขอะไรหรือไม่？”
ร่างกายของกู้ชูหน่วนสั่นสะท้าน
ผู้อาวุโสสูงไม่มีทางพูดเช่นนี้กับนางโดยไม่มีเหตุผล
ทันใดนั้นภาพที่นางเห็นในสระโลหิตก็ผุดขึ้นมาในหัว
หนึ่งในภาพเหล่านั้นคืออี้เฉินเฟยกระโดดลงไปในเตาหลอมยา เพื่อใช้เลือดเนื้อของตนเองในการสังเวย
ผู้อาวุโสสูงได้รับบาดเจ็บสาหัสทั้งภายในและภายนอก แต่บาดแผลเหล่านี้ก็ไม่เจ็บปวดเท่ากับบาดแผลในใจของเขา
เขาก้มหน้าลงและสะอื้นไห้ “หากต้องการหลอมรวมไข่มุกมังกรทั้งหมด เพื่อล้างคำสาปโลหิต จำเป็นต้องมีสองเงื่อนไข”
กู้ชูหน่วนยิ้มเยาะ
ดูเหมือนนางจะรู้ว่าผู้อาวุโสสูงจะพูดอะไร
“อย่างแรกคือต้องให้ผู้ที่มีร่างกายเป็นหยางบริสุทธิ์กระโดดลงไปในเตาหลอมยา และจุดเปลวเพลิงแห่งหยางของเตาหลอมยา”
“ต้องให้ผู้ที่มีร่างกายเป็นหยางบริสุทธิ์กระโดดลงไปในเตาหลอมยา เพื่อกำจัดไอพิฆาตในเตาหลอมยา และผู้ที่กระโดดลงไปจะต้องเต็มใจที่จะสังเวยชีวิต”
“ไม่มี……วิธีอื่นแล้วหรือ？” กู้ชูหน่วนมองไปที่ผู้อาวุโสสูงอย่างวิงวอน และหวังว่าผู้อาวุโสสูงจะบอกนางว่ามีวิธีอื่น แต่ผู้อาวุโสสูงส่ายหัวอย่างโศกเศร้า
“ท่านรู้ตั้งแต่แรกว่าท่านพี่เฉินเฟยเป็นผู้ที่มีร่างกายเป็นหยางบริสุทธิ์ และรู้ว่าหากต้องการจุดเปลวเพลิงแห่งหยางในเตาหลอมยา จะต้องให้ท่านพี่เฉินเฟยสังเวยชีวิตใช่หรือไม่？”
ผู้อาวุโสสูงเงียบไม่พูดไม่จา และเป็นการยอมรับทุกอย่าง
เพียงแต่เขาไม่คิดว่าเพื่อกู้ชูหน่วนแล้ว อี้เฉินเฟยจะทำให้ตัวเองตกอยู่ในสภาพเช่นนี้……สภาพที่ยากลำบาก
ชีวิตของเขากำลังจะจบสิ้นลง หากต้องการที่จะหลอมรวมไข่มุกมังกร เขาจะต้องกระโดดลงไปในเตาหลอมยาโดยเร็วที่สุด
“ทำไมต้องเป็นท่านพี่เฉินเฟย？” กู้ชูหน่วนพึมพำ
“เผ่าหยกแอบตามหาผู้ที่มีร่างกายเป็นหยินบริสุทธิ์และหยางบริสุทธิ์อย่างลับ ๆ มาโดยตลอด แต่ผู้ที่มีร่างกายเป็นหยินบริสุทธิ์และหยางบริสุทธิ์นั้นมีอยู่น้อยมาก และการสังเวยชีวิตก็ต้องเป็นผู้ที่มีวรยุทธขั้นสูงสุดระดับห้าขึ้นไป แล้วคนธรรมดาจะมีพรสวรรค์เช่นนี้ได้อย่างไร ก่อนหน้านี้เผ่าหยกมีผู้ที่มีร่างกายเป็นหยางบริสุทธิ์อยู่คนหนึ่ง เพียงแต่……ถูกเผ่าเพลิงฟ้าฆ่าตาไปแล้ว และในตอนนี้ก็มีเพียงแค่……อี้เฉินเฟย……”
“แล้วผู้ที่มีผู้ที่มีร่างกายเป็นหยินบริสุทธิ์ล่ะ เป็นใครกัน？”
ผู้อาวุโสสูงสุดไม่อยู่นาน
กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างเย็นชา “ข้ารู้ว่าพวกท่านวางแผนไว้นานแล้ว บอกข้ามาเถอะว่าเป็นใคร？”
“เผ่าน้ำแข็ง……ไป๋จิ่น……”
“เผ่า……เผ่าน้ำแข็ง……”
กู้ชูหน่วนเผลอหัวเราะออกมา และน้ำตาก็ไหลลงมาจากหางตาของนาง
“ดังนั้น เป็นท่านที่ให้ไป๋จิ่นเข้าไปในเผ่าหยก？และเป็นท่านที่ให้ไป๋จิ่นพาเหวินเส่าอี๋กลับมาที่เผ่าหยกด้วย？
“ไม่สิ……ควรจะกล่าวว่าข้ากลายเป็นหัวหน้าเผ่าน้ำแข็งอย่างลึกลับซับซ้อน อันที่จริงเป็นพวกท่านที่วางแผนไว้นานแล้ว พวกท่านต้องการให้ไป๋จิ่นเต็มใจที่จะสังเวยชีวิต เมื่อหลายปีก่อน พวกท่านบุกเข้าไปในเผ่าน้ำแข็งใช่หรือไม่？”
“ข้าบอกแล้วว่าหากเจ้าไม่ต้องการที่จะหลอมรวมไข่มุกมังกร พวกเราก็จะไม่ตำหนิเจ้า”
“นี่เป็นคำพูดจากใจของท่านจริง ๆ หรือ？หากนี่เป็นคำพูดจากใจของท่านจริง ๆ เช่นนั้นท่านพาไป๋จิ่นมาที่เผ่าหยกทำไม？นางเป็นของเผ่าน้ำแข็งไม่ใช่หรือ？นางมีคุณสมบัติอะไรที่จะมาที่เผ่าหยก？”
“อาหน่วน……”
“ขอเพียงแค่สามารถหลอมรวมไข่มุกมังกรได้ ขอเพียงแค่สามารถล้างคำสาปโลหิตได้ ข้ายอมสละได้แม้แต่ชีวิตของตนเอง แต่ข้าจะไม่ยอมสละชีวิตของไป๋จิ่นและท่านพี่เฉินเฟย เพื่อล้างคำสาปโลหิตอย่างเด็ดขาด”
กู้ชูหน่วนปาดน้ำตา นางจ้องมองไปที่ผู้อาวุโสสูงและกล่าวเตือน
“หากท่านกล้าเอาเรื่องนี้ไปบอกท่านพี่เฉินเฟยและไป๋จิ่น ข้าไม่เพียงแต่จะไม่ช่วยท่านหลอมรวมไข่มุกมังกร แต่ชั่วชีวิตนี้ข้าจะไม่ปล่อยท่านไปอย่างแน่นอน”
“ปัง……”
กู้ชูหน่วนปิดประตูเสียงดัง แล้วเดินออกไป
ในห้องยาเหลือผู้อาวุโสสูงเพียงคนเดียว เขานิ่งเงียบอยู่นานและประณามอยู่ในใจอย่างสุดซึ้ง
ผู้คนข้างนอกต่างตกตะลึง
หัวหน้าเผ่าทะเลาะกับผู้อาวุโสสูงหรือ？
พวกเขาดี ๆ อยู่จะทะเลาะกันได้อย่างไร？
หรือว่าเป็นเพราะเรื่องของเหวินเสาอี๋？
หัวหน้าเผ่าต้องการจะปล่อยเหวินเสาอี๋ไป แต่ผู้อาวุโสสูงไม่ยอม ดังนั้นพวกเขาจึงทะเลาะกัน？
เหล่าผู้อาวุโสทั้งต่างพูดคุยกับกู้ชูหน่วน แต่กู้ชูหน่วนกลับเดินออกไป โดยไม่พูดอะไรกับพวกเขาแม้แต่คำเดียว
จนกระทั่งกู้ชูหน่วนพบกับไป๋จิ่นและฮวาฉี่หลัว
“ท่านพี่หน่วน ๆ ข้าอยู่นี่ วู้ ๆ……ท่านทิ้งข้าได้อย่างไร ข้าตามหาท่านแทบแย่ โชคดีที่ผู้อาวุโสเผ่าหยกของพวกท่านใจดี พาข้ากับท่านพี่ไป๋จิ่น รวมทั้งพี่สาวอีกสองคนที่เป็นผู้ส่งสารศักดิ์สิทธิ์มาที่เผ่าหยก และผู้คนของเผ่าหยกก็ใจดีมาก พวกเขาทำอาหารอร่อยมากมายมาให้ข้ากิน อีกทั้งยังพาพวกเขาทั้งสี่คนไปเที่ยวรอบ ๆ แต่ที่ดีที่สุดคืออินเอ๋อร์ อินเอ๋อร์อยู่เป็นเพื่อนข้าทุกวัน อินเอ๋อร์กล่าวว่าข้าเป็นเพื่อนของท่านพี่หน่วน ก็เหมือนเป็นเพื่อนของนางด้วย”
ฮวาฉี่หลัวไร้เดียงสา นางแกว่งมือของกู้ชูหน่วนไปมาและพูดไม่หยุดปาก
ไป๋จิ่นยิ้มและกล่าวว่า “เอาล่ะ เจ้ามันช่างพูด นายท่านยังมีอีกหลายอย่างที่ต้องทำ เจ้าอย่ารบกวนนายท่านเลย”
“ไม่หรอก ๆ ข้าชอบตามท่านพี่หน่วน ท่านพี่หน่วนไปที่ใด ข้าก็จะตามไปด้วย”
ในขณะที่ฮวาฉี่หลัวกล่าว นางก็ซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของกู้ชูหน่วน
กู้ชูหน่วนถามว่า “ผู้ส่งสารศักดิ์สิทธิ์อีกสองคนของเผ่าน้ำแข็งก็มาที่นี่ด้วยหรือ？”
“ใช่ เผ่าเพลิงฟ้าแทบจะยกคนออกมาทั้งเผ่า เพื่อที่จะปกป้องนายท่าน เผ่าน้ำแข็งจึงทำได้เพียงออกมาจากเผ่า”
“พวกเจ้าทั้งหมดมาที่เผ่าหยก แล้วจวนแม่ทัพล่ะ？”
“ผู้อาวุโสสูงสั่งให้พวกเราทั้งหมดมาที่เผ่าหยก และเขาจะส่งคนไปทำหน้าที่คุ้มกันจวนแม่ทัพ เดิมทีผู้น้อยไม่เห็นด้วย แต่ผู้อาวุโสสูงยืนกราน อีกอย่างผู้อาวุโสสูงก็มีสถานะสูงที่สุดในเผ่าหยก และเป็นผู้ที่หัวหน้าเผ่าไว้วางใจมากที่สุด ผู้น้อย……แต่ผู้น้อยก็ส่งคนที่ไว้ใจได้ไปคอยคุ้มกันจวนแม่ทัพอย่างลับ ๆและจะไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับจวนแม่ทัพอย่างแน่นอน”
“เช่นนั้น……เป็นผู้อาวุโสสูงที่เชิญพวกเจ้าทั้งหมดมาที่นี่？”
“ใช่……มีอะไรหรือ……” ไป๋จิ่นสงสัย
กู้ชูหน่วนหัวเราะเยาะ
จนถึงตอนนี้ นางก็รู้สึกเกลียดชังผู้อาวุโสสูงขึ้นมาในทันที
ต่อหน้าอย่าง ลับหลังอย่าง
เพื่อที่จะให้ไป๋จิ่นยอมสังเวยชีวิต เขาทำแม้กระทั่งพาผู้ส่งสารศักดิ์สิทธิ์ทั้งสามคนของเผ่าน้ำแข็งมาที่เผ่าหยก
“เจ้าเอาตราคำสั่งของข้าไป พาฮวาฉี่หลัวและผู้ส่งสารศักดิ์สิทธิ์อีกสองคนออกไปจากเผ่าหยกให้เร็วที่สุด”
ไป๋จิ่นและฮวาฉี่หลัวตกตะลึง？
ทำไมจู่ ๆ ถึงให้พวกนางไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้？
เกิดอะไรขึ้นกับเผ่าหยก？
หรือว่านายท่านมีเรื่องสำคัญจะมอบหมายให้พวกนาง？
“นายท่าน……หรือว่าท่านจะไม่รู้ เพื่อที่จะป้องกันไม่ให้คนของเผ่าเพลิงฟ้าตามมาฆ่า ผู้อาวุโสสูงและคนอื่น ๆ ได้ปิดผนึกทางเข้าออกทั้งหมด ผู้อาวุโสสูงกล่าวว่าอย่างเร็วที่สุดก็หนึ่งเดือนถึงจะเปิดผนึกทางเข้าออกได้ ดังนั้นไม่ว่าจะมีฝีมือมากแค่ไหนก็ไม่สามารถออกไปจากเผ่าหยกได้”
สีหน้าของกู้ชูหน่วนเปลี่ยนไป
ปิดผนึกทางเข้าออกทั้งหมด？
เท่ากับว่าปิดทางหนีทีไล่ทั้งหมดด้วยเช่นกัน？
“ท่านพี่หน่วน ท่านเป็นอะไรไป ทำไมสีหน้าของท่านถึงไม่ค่อยดีนัก？”
ฮวาฉี่หลัวดึงแขนเสื้อของกู้ชูหน่วนอย่างระมัดระวัง และรู้สึกว่าสีหน้าของนางดูผิดปกติ
“เป็นเพราะข้าไม่เชื่อฟังและหนีมาที่เผ่าหยกใช่หรือไม่？แต่คราวนี้ท่านจะโทษข้าไม่ได้นะ ผู้อาวุโสของเผ่าหยกเป็นคนพาข้ามาที่นี่ หากไม่เชื่อฉัน ท่านลองถามท่านพี่ไป๋ดูก็ได้ ท่านพี่ไป๋ ท่านรีบบอกท่านพี่หน่วนหน่อยสิ ว่าคราวนี้ข้าไม่ได้ดื้อรั้นมาเอง”
กู้ชูหน่วนลูบหัวของนางและยิ้มเพื่อให้นางสบายใจ
“ข้าไม่ได้โทษเจ้า เจ้าคิดเสียว่าที่นี่เป็นบ้านของเจ้าเอง อยากเล่นที่ไหนก็ไปเล่นที่นั่น เพียงแต่……นอกจากข้าแล้ว พวกเจ้าห้ามเชื่อคำพูดของใครทั้งสิ้น พวกเขาบอกให้พวกเจ้าทำอะไร พวกเจ้าก็ไม่ต้องทำ”
ดูเหมือนว่ากู้ชูหน่วนจะพูดคุยกับฮวาฉี่หลัวที่อยู่ตรงหน้า แต่แท้จริงแล้วนางจ้องมองไปที่ไป๋จิ่นอย่างเยือกเย็น
ไป๋จิ่นใจสั่น นางพอที่จะเข้าใจบางสิ่งบางอย่าง นางคารวะและกล่าวว่า “ผู้น้อยเข้าใจแล้ว นายท่านวางใจเถอะ เผ่าน้ำแข็งจงรักภักดีต่อท่าน นอกจากท่านแล้ว ข้าจะไม่เชื่อคำพูดของใคร”
“อืม……”
กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างอึดอัดใจ และกลับไปหาผู้อาวุโสสูง
หลังจากที่ฮวาฉี่หลัวออกไปไกลแล้ว นางก็ถามว่า “ท่านพี่ไป๋ ท่านรู้สึกหรือไม่ว่าท่านพี่หน่วนแปลก ๆ นางมีอะไรในใจหรือไม่？”
“คงเป็น…..เพราะไข่มุกมังกรหรือไม่ก็เยี่ยจิ่งหาน”
“จริงสิ ท่านว่าทำไมเยี่ยจิ่งหานถึงกลายเป็นพี่ชายของท่านพี่หน่วนได้？ท่านพี่หน่วนน่าสงสารมาก และในตอนนี้ก็ยังไม่สามารถหลอมรวมไข่มุกมังกรได้ มิน่าล่ะท่านพี่หน่วนถึงได้เสียใจมากขนาดนี้ พวกเราไปปลอบนางดีหรือไม่？”
“บางเรื่อง ไม่ใช่แค่ปลอบใจแล้วจะสบายใจ เหมือนกับคำสาปโลหิตของเผ่าหยก……ในฐานะหัวหน้าเผ่า นางต้องแบกรับภาระหน้าที่ทุกอย่าง ไม่ว่าการหลอมรวมไข่มุกมังกรจะต้องแลกด้วยอะไร นาง……ก็ทำได้เพียงยอมรับ”
สายตาของไป๋จิ่นดูเลื่อนลอย และหันไปมองยังทิศทางที่เดินจากมา ในแววตาของนางมีความเสียใจ อาลัยอาวรณ์ โศกเศร้า และความมุ่งมั่น
ดูเหมือนฮวาฉี่หลัวจะเข้าใจ แต่ก็ไม่เข้าใจ ดังนั้นนางจึงไปเล่นกับอินเอ๋อร์
ในห้องยา ท่าทางของผู้อาวุโสสูงยังคงเป็นเหมือนตอนที่กู้ชูหน่วนจากไป
กู้ชูหน่วนผลักประตูเข้าไปและกล่าวอย่างตรงไปตรงมา “เปิดทางเข้าออกของเผ่าหยก ข้าต้องการให้ไป๋จิ่นและพวกนางไปจากที่นี่”
“ทางเข้าออกของเผ่าหยกมีหินมังกรปิดอยู่ หากปิดหนึ่งก้อนต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งเดือนถึงจะสามารถเปิดได้ หากปิดสองก้อนต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งปีถึงจะสามารถเปิดได้ แต่หากปิดสามก้อนทางเข้าออกของเผ่าหยกก็จะไม่สามารถเปิดได้ตลอดไป”
“ข้าบอกให้ท่านเปิด”
“เปิดไม่ได้ ต่อให้เป็นยอดฝีมือระดับเจ็ดก็ไม่สามารถเปิดได้”
“เผ่าหยกมีหลายเส้นทางไม่ใช่หรือ？แล้วทางเข้าทางออกอื่นล่ะ？”
“ล้วนแต่ถูกหินมังกรปิดไว้ทั้งหมด”
กู้ชูหน่วนหัวเราะเยาะ “ท่านเตรียมทุกอย่างไว้นานแล้ว และวางแผนที่จะบังคับให้ข้ายอมให้ไป๋จิ่นสังเวยชีวิตใช่หรือไม่？”
ในแววตาของผู้อาวุโสสูงมีความเสียใจปรากฏขึ้นมาแวบหนึ่ง เขาพูดอึก ๆ อัก ๆ และในที่สุดก็ถอนหายใจและก้มหน้าลง
“แม้ว่าท่านจะกักขังพวกนางไว้ที่นี่ ข้าก็ไม่สามารถให้พวกนางเสียสละได้”
“ปัง……”
ผู้อาวุโสรองผลักประตูเข้ามาอย่างกะทันหันและพูดเสียงดัง
“หัวหน้าเผ่า ข้าต้องขอโทษด้วย เมื่อครู่ข้ามาที่ห้องยาเพื่อเยี่ยมผู้อาวุโสสูง แต่เป็นเพราะโรคเก่ากำเริบ จึงสลบอยู่ที่นี่ และได้ยินที่พวกท่านพูดคุยกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ”
“เจ้ารอง……” ผู้อาวุโสสูงโกรธมากจนบาดแผลเปิดออก ทำให้เขาเจ็บมากจนหายใจลำบาก
ผู้อาวุโสรองคุกเข่าลงพร้อมกับกล่าวอย่างเศร้าหมอง “เพื่อที่จะรวบรวมไข่มุกมังกร ในช่วงหลายพันปีที่ผ่าน เผ่าหยกของพวกเรามีกี่คนที่ต้องตาย？แต่ทุกคนต่างก็เต็มใจ ขอเพียงแค่สามารถล้างคำสาปโลหิตได้ และครั้งนี้เพื่อที่จะแย่งชิงไข่มุกมังกรเม็ดที่เจ็ด สาวกของเผ่าห