เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 349
ทั้งหมดนี้ เป็นแค่การปลอมตัวของเขา!
ถ้าตัวเองเชื่อไป
นั่นหมายความว่าเหอเซิ่งหงฉีกความจอมปลอมออกมา เป็นเวลาที่เผยเขี้ยวที่ดุร้ายของเขา!
เห็นหยางเฟิงที่แสดงสีหน้าท่าทางปกติ
เหอเซิ่งหงรู้สึกประหลาดใจลึกๆในใจ
ต้องรู้ว่า
คนธรรมดาเห็นตัวเอง คงจะหวาดกลัวไปแล้ว
แต่หยางเฟิงที่อยู่ตรงหน้านี้นิ่งเฉยสบายใจ
นิ่งเฉย
จนกระทั่งทำให้คน——
มีความไม่เข้าใจเล็กน้อย!
ดูเหมือนว่า
คนคนนี้ไม่ใช่ของในกำมือแน่นอน!
“หืม?”
“คุณก็คือเจ้าพนัน ได้ยินมาว่าบ้านคุณรวยมากใช่ไหม?”
ขณะนี้
หลันซินเดินออกมากะทันหัน ถามอย่างไม่คิด
สีหน้าเย่เมิ่งเหยียนมืดลงทันที
ตัวเองได้กำชับก่อนหน้านี้แล้ว ให้หลันซินอย่าทำเรื่องขายหน้า
ปรากฏว่า เธอลืมไปหมดเลย
หลันซินในขณะนี้ เป็นเหมือนป้าที่ไม่เคยเห็นโลกภายนอก
อายคนจะตาย!
เหอเซิ่งหงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง
แต่สีหน้าของเขากลับมาดีโดยเร็ว มองหน้าหลันซินพูดด้วยรอยยิ้ม “หึหึ! จริงๆนั่นเป็นข่าวลือหมดเลย บ้านฉันแค่มีเงินมากกว่าคนอื่นนิดหน่อยเท่านั้น ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรครับ?”
หยางเฟิงที่อยู่ข้างๆ เบ้ปากด้วยความดูถูก
เหอเซิ่งหงมีเงินนิดหน่อยที่ไหน?
ตามอันดับความมั่งคั่งล่าสุด ทรัพย์สินของเหอเซิ่งหงมีมากกว่าหนึ่งร้อยพันล้านแล้ว!
หลันซินพูดอย่างภาคภูมิใจ “ฉันเป็นแม่ยายของหยางเฟิง คุณเรียกฉันว่าหลันซินเลย!”
เมื่อได้ยิน
เหอเซิ่งหงรีบพยักหน้าแล้วพูด “ที่แท้เป็นคุณหลันนี่เอง ยินดีที่ได้รู้จักครับ!”
เห็นพฤติกรรมที่สุภาพของเหอเซิ่งหงที่ทำต่อตัวเอง ความเย่อหยิ่งบนใบหน้าหลันซินยิ่งเพิ่มขึ้น
เห็หรือยัง?
แม้แต่เจ้าพนันยังให้หน้าตัวเอง!
เวลานี้
เหอเซิ่งหงก็ยิ้มแล้วพูดกับหยางเฟิง “คุณหยาง อาหารเย็นเตรียมพร้อมแล้ว เชิญเข้าข้างใน!”
“อืม!”
หยางเฟิงพยักหน้า เข้าไปในวิลล่าพร้อมกับทั้งสองพ่อลูกเหอเซิ่งหง
“คุณเจ้าพนัน วิลล่าคุณใหญ่มากเลย……”
เห็นเหอเซิ่งหงจากไป หลันซินก็ตามไปด้วย
เย่เมิ่งเหยียนรีบดึงตัวเธอไว้ “แม่ แม่อย่าทำให้ฉันอับอายได้ไหม?”
หลันซินพูดอย่างอารมณ์เสีย “ฉันทำอะไรให้อาย?”
“ที่นี่คือตระกูลเหอ พวกเรามาเป็นแขก แม่อย่าตะโกนเอะอะ!”
เย่เมิ่งเหยียนรู้สึกโกรธเล็กน้อย
เหอเซิ่งหงเชิญหยางเฟิงมาเป็นแขก
หลันซินทำตัวแบบนี้
นี่ไม่ใช่แค่ทำให้เย่เมิ่งเหยียนขายหน้า และยังทำให้หยางเฟิงขายหน้าด้วย
หลันซินพูดอย่างโมโห “เย่เมิ่งเหยียน ฉันเป็นแม่แก แกกล้าว่าฉันแบบนี้! ฉันแค่อยากตีสนิทกับเจ้าพนัน รอฉันสนิทกับเจ้าพนันแล้ว ต่อไปฉันมาเมืองกาสิโน ใครจะกล้าไม่ให้หน้าฉัน?”
“ฉัน……”
ทันใดนั้น
เย่เมิ่งเหยียนไม่รู้ควรจะพูดอะไร
ในหัวสมองของหลันซินนี้ ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะเข้าใจได้จริงๆ
เห็นลูกสาวตัวเองพูดไม่ออก
หลันซินพ่มลมหายใจ เดินเข้าไปในวิลล่าอย่างมีความสุข
เย่เมิ่งเหยียนสีหน้าหมดหนทาง ทำได้แค่เดินตามเข้าไป
เร็วมาก
ภายใต้การนำทางของเหอเซิ่งหง
กลุ่มคนมาถึงห้องโถง
เห็นแค่ ห้องโถงทั้งหมดของวิลล่านั้นงดงามมาก
โคมระย้าคริสทัลขนาดใหญ่ เปล่งแสงที่มีสีสันสวยงาม
ผนังทั้งหมดถูกทาด้วยสีทอง
เครื่องใช้ทั้งหมด รวมทั้งตะเกียบสำหรับรับประทานอาหารฯลฯ ทำมาจากทองทั้งหมด……
เห็นห้องโถงวิลล่าที่หรูหราแบบนี้ หลันซินก็ตกตะลึงไปทั้งคน!
เธอไปจับโน่น จับนี่
อย่างกับเป็นประสบการณ์ความรู้สึกแปลกใหม่กับทุกสิ่ง มีความอยากรู้อยากเห็นกับทุกอย่าง
“ว้าว! อันนี้ทำมาจากทองจริงๆเหรอ?”
ในมือหลันซินถือแก้วทองใบหนึ่ง อุทานด้วยความประหลาดใจ
กับการตะโกนเอะอะของหลันซิน
เหอเซิ่งหงยิ้มมาตลอด แต่แค่มุมปากกระตุกเป็นครั้งคราว
เห็นได้ชัด
เขาก็หมดคำพูดกับหลันซินไม่น้อย