ตอนที่ 441 : วิ่งไปไหน!? กลับมาก่อน!
“เกม!?” ซงวูชี้นิ้วไปที่หน้าจอ “นี่มันเป็นอาณาจักรลึกลับ มันคืออาณาจักรที่มีของ ระลึกเป็นพลังอมตะว่าแต่มันเป็นเกมได้ยังไง?”
โลกอมตะที่แท้จริงและพลังอมตะได้ปรากฏขึ้นต่อหน้าข้า แน่นอนมันของจริงแน่ๆ!
“ผู้บังคับบัญชาซงพูดถูก!” ผู้อาวุโสยู่ที่ยืนข้างๆ พยักหน้าตอบรับ “ข้าก็ได้พบเจอกับโลกที่เขาพูดเช่นนกัน สิ่งประทางจิตวิญญาณนี้สามารถนําจิตวิญญาณอันสําคัญของเราไปสู่ดินแดนลึกลับได้อย่างน่าทิ้ง อ้อ แต่เรายังไม่พบปีศาจอย่างที่บอกไว้เลย”
“เราเคยได้ยินตํานานเกี่ยวกับพลังอมตะ มีโอกาสมั้ยที่เราจะได้เห็นด้วยตาตัวเอง?” ซึ่งพูดด้วยน้ําเสียงตื่นเต้นพร้อมกับถอนหายใจ “เฮ้อ แต่พลังอมตะช่างน่ากลัวสมคําร่ําลือจริงๆ”
คนอื่นรอบๆ ตัวเขาหันมองด้วยอยากรู้ “มันขนาดนั้นเลย?”
“ถ้าพวกเราเข้าไปคงจะหนีไม่พ้นแบบที่พวกเขาเล่าแน่”
เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากอธิบายเนื้อเรื่องและวิธีการใช้งานของหูฟังเสมือนจริงอย่างละเอียดอีกครั้ง
“ท่านหมายถึง .. นี่เรียกว่าอาณาจักรแฟนตาซี?” ซึ่งส่ายหัว “ไม่ ดินแดนอะไรกันที่แปลกพิลึกมีซับใหม่ไม่สามารถมองเห็นและระบุได้”
พวกเขาเริ่มสํารวจวัตถุอมตะอีกครั้ง เขาพบว่ามันเป็นอาณาจักรที่แตกต่างจากโลกที่เขาอยู่มันคือโลกแห่งจินตนาการ พวกเขาสังเกตเห็นของสะสมที่เต็มไปด้วยวัตถุโบราณดินแดนแห่งนี้ช่างลึกลับจนไม่อาจจินตนาการได้
ผู้อาวุโสยู่กล่าวด้วยน้ําเสียงเคร่งขรึมว่า “เมื่อพวกเจ้าเข้าสู่อาณาจักรแล้วต้องระวังตัวให้มากการโจมตีเพียงครั้งเดียวของเหล่าอมตะอาจทําให้เจ้าตายได้”
คนอื่นๆ หันมองเมื่อได้ยิน
ฟางฉียืนเงียบและมองดูพวกเขาอยู่ห่างๆ เขาสงสัยว่าจะปลูกฝังความคิดว่าสิ่งเหล่า นี้คือเกมให้พวกเขาได้อย่างไร
ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจที่จะเข้าเกมและเล่นให้พวกเขาดูว่ามันมีวิธีและกระบวนการยังไง
ซงรูและผู้อาวุโสยู่มองหน้ากัน เฮ้นี่เขาต้องการตบหน้าเราแบบนี้จริงๆหรอ
“อืม..ข้าว่ามีปรมาจารย์อยู่ในร้านอย่างแน่นอน เรากําลังโดนหลอก” ผู้อาวุโสยู่พูดพยายามเข้าข้างตัวเอง “ดูเหมือนว่าเจ้าของร้านจะมีปรมาจารย์อยู่เบื้องหลังเขาจริงๆ”
บรรยากาศในร้านดูเงียบและเย็นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
ทุกคนมองไปที่ชายสองคนสลับกับเจ้าของร้าน
ชายทั้งสองเงียบไป
พวกเขาไม่สามารถอดทนกับความอับอายนี้สักเท่าไร เนื่องจากเขามองว่าเขาผ่านอะไรมาก่อนเด็กนี่จะมาโกหกไม่ได้ … แต่สิ่งที่เขาพูดทั้งหมดมันคือความจริง
พวกเขารู้สึกอยากมุดดินหนีไปซะดื้อๆ
ขณะเดียวกันกลุ่มพูดคุยเซียนกระบี่พิชิตมารที่เคยพูดคุยกันอย่างสนุกสนานตอนนี้พา กันออกนอกตลาดไปเป็นที่เรียบร้อย
ซูเทียนจิ [เซียวเย้เจ้ารวบรวมสมบัติและสิ่งของทางจิตวิญญาณได้กี่ชิ้น?]
ซงฉิงเฟิง เสี่ยวหยูเจ้าคิดว่าเจ้าจะได้ที่หนึ่งมั้ย?
รวนหนิง คู่แข่งของเจ้าแข็งแกร่งและรับมือยากมั้ย?
หลี่เฮารัน กระสุนใหม่ที่สร้างโดยลัทธิเต๋ว์เว้ยของเรามีประสิทธิหรือไม่
ฟางฉีเห็นเลขหลังกลุ่มพูดคุยแล้วถึงกับต้องชะงัก [9994 คุยอะไรกันขนาดนั้น]
รวนหนึ่ง [จอมเจ้าเล่ห์มาแล้ว!]
หลันยัน (ท่านไม่ได้สนใจเสี่ยวหยูสักนิด!]
[อ่าฮาาา เดี๋ยวก่อน!] เจียงเสี่ยวหยูถ่ายรูปอวด [ดูไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ข้าเลย! เพราะไม่มีใครอยู่แถวนี้
[เยี่ยมมากเสี่ยวหยู]
เจ้าแข็งแกร่งมาก!]
เวลาเดียวกันบนเรือจิตวิญญาณของสํานักสวรรค์ นักรบลัทธิเต๋ปรมาจารย์เปาผิงรวมไปถึงผู้ฝึกฝนชุดขาวต่างจ้องมองเข้าไปในหมอกตรงหน้า
เจียงเสี่ยวหยูผู้ยืนเล่นหยกสื่อสารกลางหมอก
นักรบชุดดํากล่าวด้วยความไม่พอใจ “เด็กคนนี้ไม่ทําอะไรเลยนอกจากยืนเล่นหยกสื่อสารเธอทําตัวแย่มาก!”
เปาผิงสงสัย “ตั้งแต่ข้าต่เฝ้าดูมายังไม่เจอใครที่มีสภาพสมบูรณ์เท่าเธอ”
ผู้ฝึกฝนชุดขาวกล่าวเสริม “ถ้าเป็นข้า ข้าจะซุ่มโจมตีนางที่ไหนสักแห่งระหว่างทาง เด็กคนนี้ประมาทมาก ต้องใช้การโจมตีเพื่อปราบปราม”
พวกเขารู้สึกร้อนใจและอยากที่จะเห็นใครสักคนโจมตีเธอเพื่อลงโทษให้รู้สึกตัว
จากท่าทางที่ดูไม่มีพิษมีภัยและไม่สนใจรอบข้างของเธอ เด็กหญิงคนนี้เหมาะที่จะโดนโจมตีได้ง่ายๆ สําหรับเด็กสาวชุดน้ําเงินที่ยืนข้างเธอ เธอคนนั้นก็ไม่ต่างจากเด็กตัวเล็กที่เดินเหม่อลอยทําอย่างอื่น
พวกเขายังคงเฝ้าดูเจียงเสี่ยวหยูต่อไป
สองชั่วโมงต่อมา
“ทําไมไม่เห็นมีใครผ่านมาทางเธอเลย” พวกเขาเฝ้าดูเจียงเสี่ยวหยุที่ยืนเล่นกับหยกสื่อสารมาเป็นสองชั่วโมง!
พวกเขามีคาถาที่จะสามารถเฝ้าดูรายละเอียดในมุมมองที่ไกลออกไป ความละเอียดอยู่ในระดับปานกลางแต่จับได้ว่าภายในหยกสื่อสารดูเหมือนยุ่งไม่เบา
หกชั่วโมงต่อมา ..
“เฮ้! มีคนอยู่ตรงนั้น!” ผู้ฝึกฝนชุดขาวตะโกน “มีคนกําลังมา”
“พวกเขาอยู่ที่ไหน?” ผู้ฝึกฝนชุดดําถาม “เร็วเขาตามไป”
“ห้าคนนี้ ” ผู้ฝึกฝนชุดขาวครุ่นคิด
เขาหรอ?” ปรมาจารย์เปาผิงถาม
“อืม .. นิดหน่อย” ผู้ฝึกฝนชุดขาวกล่าว “ห้าคนนี้เรียกตนเองว่าห้าเทพแห่งถ้ํามังกรเหลืองชื่อเรื่องการโจมตีแบบกลุ่มประสานพลังกัน …”
ทั้งห้าคนดูเหมือนจะสังเกตเห็นว่าข้างหน้ามีคนอยู่
“หัวหน้า มีคนอยู่ข้างหน้าเรา”
“แค่สองคน!”
“ดูเหมือนพวกเขาจะไม่เห็นเรานะหัวหน้า!”
“ประมาทขนาดนั้นเลยหรอ?” ผู้ฝึกฝนที่เป็นผู้นํากลุ่มหัวเราะ “เราควรจะสั่งสอนบทเรีย นให้พวกเขารู้ว่ามันเป็นยังไง”
คนสามคนจากสํานักสวรรค์มองหน้ากันอย่างเห็นชอบ “ทําดี คนพวกนั้นควร จะสอนให้เด็กหญิงคนนี้ได้รับรู้ถึงบทเรียน เธอจะได้รู้ว่าการสอบของเราไม่ใช่การเล่นของเด็ก!”
ขณะที่พวกเขาเฝ้ามองอย่างตั้งใจและสงสัยเหมือนกันว่าห้าคนนั้นจะทําอะไร ผู้ฝึกฝนในชุดเหลืองกําลังตั้งสมาธิเพื่อโจมตี
“หัวหน้า เราใกล้พวกมันแล้ว”
“ทุกอย่างพร้อมแล้วใช่มั้ย?” ผู้ฝึกฝนตะโกนถาม
“ทุกอย่างพร้อมแล้ว”
“ดี!” หัวหน้ากลุ่มพูดแล้วยกมือส่งสัญญาณ
“หัวหน้า เรา …”
“วิ่ง!” เขาโบกมือสงสัญญาณ
ในพริบตาพวกเขาทั้งหมดหายไป
ทั้งสามคนที่ยืนอยู่บนเรือจิตวิญญาณมองหน้ากันด้วยความตกใจ
“วิ่งหนีทําไม? กลับมาก่อน!”